vragen – HOOCHIEKOOCHIE

WAAR GEEN WIND WAAIT

Elke dans heeft een contradans.
De pijl omhoog raakt nooit los van de aarde.
Elk lichaam is altijd weer een ander lichaam.
Elk sterk en soepel lichaam is tegelijk een stram en verminkt lichaam.
Alles valt.
Alles valt te ontdekken.
De schaduw van de avond is het licht van de ochtend.
Elk verhaal is een ander verhaal.

Waar je ook kijkt is het einde rond.
Vaste grond is drijfzand.
Een jonge vrouw is van water.
Warme voeten gaan waar geen wind waait.
Een loden bal is vuur is goud.
We weten het en we weten het niet.
Wat is een vraag?

Een oog is een oor.
Een zenuw is een woord is een zin in een boek.
In de spiegel beweegt niets.
Dagen zijn jaren zijn eeuwen zijn wat?

DE RAMSHOORN SCHALT

Lissabon, 23 december 2014. Rivier van de tijd, rivier van het leven.

Vandaag bestaat hoochiekoochie achttien jaar. Ik heb er geen idee van hoe dat is kunnen gebeuren. Wat was mijn bedoeling? Waar wilde ik met dat soort van publicatie naartoe? Zette ik gewoon maar wat aarzelende passen op drijfzand, bestaande uit miljarden superkleine www-korrels? Was dat vermetel of naïef van me? Zou er ooit iemand zo gek zijn om ook nog te lezen wat ik ging schrijven? Er waren zo al zoveel boeken, om nog maar te zwijgen van kranten- en tijdschriftartikels en columns.

Wat speelde er in mijn hoofd op 8 maart 2005? Had ik al een idee van de thema’s die ik wilde behandelen? Van de stijl? Van de genres? Zou ik me alleen maar aan proza, aan non-fiction wagen, of ook ruimte en tijd geven aan verhalen, dromen, theaterdialogen, en aan het hoogste, aan poëzie? Zou ik zo realistisch en zo eerlijk mogelijk schrijven, een keuze die ik gemaakt had na het lezen van de verhalen van Raymond Carver in het midden van de jaren tachtig [1], en, een hele tijd later, de Bekentenissen van Jean-Jacques Rousseau? Dat proces was al wat eerder begonnen, en wel met de lectuur van Dashiell Hammett, Raymond Chandler, James M. Cain en Ross McDonald. De hardboiled-stijl. Mogelijk begon mijn ommekeer van toen met de neo-noir film Hammett (1982) van Wim Wenders. Tot dan had ik in een stijl/vorm geschreven die met de term ander proza [2] werd aangeduid. Dat was een doodlopend spoor gebleken. Literatuur die de meeste schrijvers en recensenten verwierpen en zelfs haatten. Literatuur als een vorm van zelfmoord. Denk bijvoorbeeld aan het tragische einde van de schrijver Daniel Robberechts. Zou ik nu dankzij dit nieuw medium opnieuw met de taal die mij gegeven was en die ik mij had toegeëigend gaan experimenteren?

Vandaag vermoed ik dat ik het helemaal niet wist. Dat ik niets wist. Weet je ooit iets, beste lezer? Dat ik goed en snel kon typen, daar was ik zeker van. Sneller dan Billy the Kid kon schieten. Ik beschikte over een voorraad behoorlijke teksten, waaraan ik doorgaans lang had gewerkt. Met af en toe een onderbreking hield ik een dagboek bij. De inhoud daarvan zal soms boeiend geweest zijn, soms niet meer dan gezeur. Mocht ik stilvallen in mijn productie dan had ik alvast een reservoir. Al wilde ik helemaal niet en nooit stilvallen? Overigens, wat was er mis met af een toe een lange minuut stilte?

Ondertussen heeft de tijd niet stilgestaan. Een groot deel van de mensheid leeft in zo goed als volstrekt andere omstandigheden dan in 2005, al werden de rampen en catastrofes en crisissen die zich nu voordoen toen zeker al wel aangekondigd. Mensen, dieren, planten, alle soorten zijn met uitsterven bedreigd. Het lot van de aarde is onzeker. Hoe lang zal zij nog bestaan? Hoe lang zal het universum nog bestaan? De angst voor de bom die ons als kind wakker hield is terug. Mij resten niet veel levensjaren meer. Een groot deel van mijn generatiegenoten, die smalend boomers worden genoemd, hoewel wij allemaal anders zijn (“I am large, I contain multitudes”), is dood. Heel wat van mijn vrienden zijn vertrokken naar een van de onbekende woestenijen in het Altijd Elders.

Mijn woorden en zinnen van na 2005, sommige ouder, staan hier nog. Lange en korte paragrafen. Geslaagde, minder geslaagde, verwenste. Hoe lang nog, dat weet niemand.

Het gaat niet goed met de literatuur, las ik alweer in de krant. Als mijn blog literatuur is, en dat is het geval, dan zou het daar bijgevolg ook niet goed mee gaan. Ondanks de bewering van drie jaar geleden dat ik meer hits heb dan the Beatles, Elvis en La Esterella samen. Gaat het niet goed met hoochiekoochie? Ook dat weet ik niet. Al krijgen mijn kamers nog bezoekers en is er nog aandacht voor mijn greatest hits.

Ik heb nooit van het woord blog gehouden. Het klinkt mij te log. Maar zo heet dit schrijfding nu eenmaal. Voor de merknaam hoochiekoochie loop ik evenmin warm. Te snel gekozen, maar na achttien jaar kan ik hem onmogelijk veranderen. Wie mijn blog niet kent zal in de eerste plaats denken dat het hier al blues is wat de klok slaat, terwijl ik het in wezen alleen maar over seks en alcohol wil hebben. Hoe langer hoe minder over alcohol, hoe langer hoe meer over seks. Al zie je dat niet meteen. Is niet alle schrijven, is niet alle kunst seks, of om het wat mooier uit te drukken, zijn wij niet met zijn allen dienaars (m/v) van eros? Zingen wij niet met zijn allen in het dissonante en min of meer dronken koor van het verlangen?

Nu zou ik een naam kiezen als beeldverlies (naar een woord van Peter Handke). Ik denk ook al lang aan scherven. Schemerzone is niet slecht. Maar het is en blijft hoochiekoochie en dat is ook goed.

[1] Raymond Carver, The Stories of Raymond Carver, Picador, 1985

[2] De titel Ander proza was gekozen omdat deze minder pretentieus en ‘aanstootgevend’ was dan experimenteel of modernistisch. Ik dacht toen ook aan de destijds bij ons bekende Zwitserse bloemlezing Poésie à l’écart, Poésie der Abseitigen. Sybren Polet, De revisor, jaargang 30.

Lissabon, 23 december 2014. Op zoek naar een magische drank.

ZERO DE CONDUITE: QUESTIONS

louvins

Zéro de conduite is een sfeervol, (meestal) thematisch programma gewijd aan pop/cultuur op Radio Centraal in Antwerpen. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 uur ’s avonds. Een muzikaal evenement van ongeëvenaarde kwaliteit! Stem af op Radio Centraal 106.7 FM: uniek in het zich steeds verder uitdijende universum.
Je kunt Zéro via streaming beluisteren. Hier vind je meer informatie over Radio Centraal en andere radiomakers.

Wat gebeurt daar, beste mensen? Ben je een meisje of een jongen? Wat is hij daar toch aan het bouwen? Wat is het lelijkste plekje van je lichaam? Hoe heet je? Kom je hier vaak? Heb ik je onlangs nog verteld dat ik van je hou? Heb je ooit wel eens de regen gezien? Zag je je moeder daar in de schaduw staan, liefje? Ben je bang om te sterven? Wat is er toch met je aan de hand? Kom je nooit meer naar huis?
Vragen, allemaal vragen. Er zijn altijd al meer vragen geweest dan antwoorden. Het is dan ook heel goed mogelijk dat er meer vraag- dan antwoordliedjes bestaan. Onbegonnen werk om uit die tienduizend, ik zeg maar wat, een behoorlijke, evenwichtige keuze te maken. Dat is masochisme. Omdat ik me schuldig voel ten aanzien van de songs die ik vanavond niet kan draaien heb ik besloten om twee afleveringen van Zéro de conduite aan vragen te wijden. Vandaag de eerste aflevering, volgende maand de tweede. Vandaag veel pop, volgende maand mogelijk meer soul en blues. Veel luisterplezier!

Questions – Buffalo Springfield – Last Time Around

13 Question Method – Ry Cooder – Get Rhythm

Have You Seen My Baby? – Randy Newman – 12 Songs

Ask Me No Questions – Bridget St John – Ask Me No Questions

La Question – Françoise Hardy – La Question

What’s A Matter Baby? – Timi Yuro – What’s A Matter Baby?

What’s A Girl Supposed To Do – The Shangri-Las – Shangri-Las 65

What’s It Gonna Be? – Dusty Springfield – The Jerry Ragovoy Story: Time Is On My Side 1953-2003

Are You Never Coming Home – Sandy Posey – Sweet Inspirations: The Songs Of Dan Penn & Spooner Oldham

What’s Wrong With The Way I Live – The Hollies – For Certain Because

What’s Wrong With You? – The Outsiders – Strange Things Are Happening

Have You Ever Seen the Rain? – Creedence Clearwater Revival – Pendulum

Don’t It Make You Want To Go Home – Joe South – Don’t It Make You Want To Go Home?

Did You Ever Have To Make Up Your Mind? – Lovin’ Spoonful – Do You Believe In Magic

Have You Seen Her Face – The Byrds – Younger Than Yesterday

Aren’t You Glad – The Beach Boys – Wild Honey

What’s Going Ahn – Big Star – Radio City

A Question of Temperature – The Balloon Farm – Ah Feel Like Ahcid: 24 American Psychedelic Artefacts from the EMI Vaults

What’s Going On – Taste – On The Boards

Him Or Me (What’s It Gonna Be?) – Paul Revere & The Raiders – The Essential Ride: ’63 -’67

Are You Gonna Be There (At The Love In) – Chocolate Watchband – Melts In Your Brain…Not On Your Wrist!

Are You A Boy Or Are You A Girl – The Barbarians – Nuggets: Original Artyfacts From The First Psychedelic Era, Vol. 4

Are You A Beatle Or A Rolling Stone – Delaney & Bonnie – Delany & Bonnie Together

Have You Seen Your Mother, Baby, Standing In The Shadow? – The Rolling Stones – Forty Licks

Are You Experienced? – Jimi Hendrix Experience – Are You Experienced?

(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding – Nick Lowe – Quiet Please… The New Best Of Nick Lowe

What’s Your Game – The Ramones – Leave Home

What’s The Frequency, Kenneth? – R.E.M. – Monster

What’s He Building In There? – Tom Waits – Mule Variations

Are You Hung Up? – Frank Zappa & The Mothers of Invention – We’re Only In It for the Money

What’s the Ugliest Part of Your Body? – Frank Zappa & The Mothers of Invention – We’re Only In It for the Money

What’s Your Name – Don & Juan – Golden Age Of American Rock & Roll – Vol 5

A Lover’s Question – Clyde McPhatter – Golden Age Of American Rock & Rol – Vol 10

The Big Question – Percy Mayfield – Poet Of The Blues

Have I Told You Lately That I Love You – Eddie Cochran – Eddie Cochran

(Such An) Easy Question – Elvis Presley – From Nashville To Memphis: The Essential 60’s Masters

Have You Ever Been Lonely (Have You Ever Been Blue) – Buddy Holly – Rave On: The Very Best Of Buddy Holly

Are You Afraid To Die? – The Louvin Brothers – Satan Is Real

Are You Tired Of Me Darling – Nanci Griffith – Other Voices, Other Rooms

∞

Research, samenstelling & presentatie: Martin Pulaski
Techniek: Sofie Sap

EEN SCHADUWLIED

Waar ben ik?
Waar ben je?
Wat is er gebeurd?
Waar zijn de bomen?
Waar is het bos?
Waar is de ware wereld?
Of zit die misschien in het hoofd van zo’n Oude Griek?
Waar zijn de vrienden?
De beatniks met hun lange pullovers aan?
Om eens een dichter te citeren.
Waar is de dolfijn?
Waar is Rembrandt?
Waar is van Eyck?
Waar is mijnheer Flaubert?
Waar zijn de kermismeisjes van mijn 13 jaar?
De Zanzi Bar-Engelen?
De Congo Bar-Koninginnen?
De Nieuwe Memlinc-meisjes met de witte beatbotjes aan?
Waar is de droomgeliefde uit het Bobby Darin-lied?
Gibt mir Antwort weite Wälder !
Waar is Edie Sedgwick?
Waar is Neil Cassady?
In welk huis woont mijnheer Barrett?
Waar is de diepbedroefde met de blauwe stem?
De blauwe.
Je weet wie ik bedoel.
De jonge countryzanger die stierf in Joshua Tree.
“Some may come and some may go…”
Waar is ons geheugen?
Onze geschiedenis?
De de de deum, de de de deum.

UIT HET HARNAS

Each night when I go to bed I pray
Take me with you…(The Jayhawks)

Valt het donkere weer je niet te zwaar, het lichte je niet te licht, mijn liefste? Als ik gulzig tijd drink, hem zelfs verdrijf met gezeur van talloze oude knarren, waar sluimer jij dan en waar strooi je dan je woorden, de schuimspatten van je glimlach rond? Ik wil je voor me zien en voor je zijn. Want deze dagen gaan nu zo hun gang dat ik al hun uren naar jou toe moet dragen.
Anders is er niets dan onopgesmukt in metro’s staan, een prooi voor ieders blik, en in het huis, om blind te worden, Pinot Noir en Codeïne. Verdoofd met Monica Belluci en Paz Vega, met Siri Hustvedt en Cat Power’s gefluisterd Satisfaction.
Daarna naar het eiland van de korte dromen waar paradijsvogels vergrijzen zoals mijn slapen en nachtegalen mij nuchter verwijten naar het hoofd slingeren:”Jij die je doof houdt voor de muze, jij verdorde speler.”
Wat zal het zijn, mijn liefste, elke vrijdagmiddag een Martini aan je zijde en beschaafd over Freud en Fellini geconverseerd of toch maar aan het raadsel van de liefde geofferd, en samen ten strijde tegen wat ons in het harnas jaagt? ”

PLEASE MISTER POSTMAN

mp 2005 8

Waar zit ik dan toch? Waar houd ik me schuil? One block from heaven? Of ergens in no man’s land, volgestopt met cortisone en antibiotica? Gemaskerd en gesluierd? In een schuilkelder weggedoken uit schrik voor de vogelgriep? Gegijzeld door een bondage girl? Wachtend op een liefdesverklaring van Connie Palmen? Tussen de regels van Jorge Luis Borges verhaal ‘De ronde ruïnes’ verdwaald? Of in de ban geraakt van de moorden in de rue Morgue? Ben ik misschien in slaap gevallen in een Grieks vliegtuig, met een Berlijnse piloot aan het stuur? (Is iedereen in slaap gevallen? Geen brieven, geen e-mail, geen sms, geen berichten op het antwoordapparaat. Geen levensteken. Op de achtergrond alleen maar schaduwachtige stemmen die liedjes van Phil Spector imiteren.)

Ik wil zo spoedig mogelijk een antwoord op al deze vragen. Op dit ogenblik is er maar een ding waar je niet moet aant twijfelen: Ratzinger was in Duitsland.