verjaardag – HOOCHIEKOOCHIE

ZERO DE CONDUITE: HAPPY DAYS

Zéro de conduite is een muziekprogramma waarin songs uit de popcultuur in het keurslijf van thema’s worden ingerijgd. Woekerende chaos wordt met liefde en toewijding overzichtelijk gemaakt. Alle zogeheten populaire genres komen aan bod, al ligt de nadruk op angelsaksische folk, blues, country, soul en rock-‘n-roll. Sommige muziekliefhebbers noemen het allemaal pop. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 uur ’s avonds kan je ernaar luisteren op Radio Centraal 106.7 fm en streaming. Meer informatie over de zender en zijn medewerkers en programma’s vind je hier. Het motto van deze aflevering is: Mister Sun, you’re so far / Please help me find my wishing star / Only you understand / How lonely I am on the sand / You take me far away from noisy crowds / When I just watch you play, I’m on the clouds.

Dit wordt een verjaardaguitzending. Gisteren werd ik nog maar eens een keer een oudere man. Bovendien debuteerde ik veertig jaar geleden samen met Max Borka als DJ bij deze unieke radio. Zodoende selecteerde ik achtendertig grotendeels vrolijke songs in zowat alle genres die in mijn diverse programma’s aan bod zijn gekomen. Dit is geen selectie van mijn favoriete liedjes, al vind ik ze natuurlijk wel goed; het is mij voornamelijk om de variatie en de sfeer te doen. Hoewel het niet allemaal dansmuziek is kan en mag er gedanst worden. En gedronken, en meegezongen of geïmproviseerd. Je mag bijvoorbeeld een tekst bedenken bij Dat mistige rooie beest, of bij Tea for Two. Een andere mogelijkheid is: een gedicht schrijven over Napoleon Solo en Ilya Kuryakin. Of striptease op Brigitte Bardots Mister Sun. Je ziet maar. In ieder geval moet ik bekennen dat ik van je houd.

Veel luisterplezier!

Good Dog, Happy Man Bill Frisell – Good Dog, Happy Man – Bill Frisell

Old Man – Neil Young – The Archives Vol. 1: 1963-1972 – Neil Young

Lo And Behold – Bob Dylan & The Band – The Basement Tapes – B. Dylan

One Night Of Love – Karen Dalton – In My Own Time – J. Tate

Loving Cup – The Rolling Stones – Exile On Main Street [Deluxe Edition] – Keith Richards/Mick Jagger

Drinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee – Taj Mahal & Ry Cooder – Get On Board – The Songs Of Sonny Terry & Brownie McGhee – Granville McGhee/J. Mayo Williams

I’m Your Hoochie Coochie Man – Junior Wells – Best Of The Vanguard Years – Willie Dixon

I Love the Life I’m Living – Slim Harpo – The Excello Singles Anthology – J. Moore

High And Lonesome – Jimmy Reed – I´m Jimmy Reed – Jimmy Reed

Wild Man Blues – Louis Armstrong & His Hot Seven – The Best of The Hot 5 & Hot 7 Recordings – Armstrong/Morton

Careless Love Blues – Bessie Smith – The Essential Bessie Smith – W.C. Handy

They Can’t Take That Away From Me – Billie Holiday & Her Orchestra – Lady Day: The Best Of Billie Holiday – Ira Gershwin/George Gershwin

You’d Be So Nice To Come Home To – Coleman Hawkins & Ben Webster – Coleman Hawkins Encounters Ben Webster – Cole Porter

Tea For Two – Art Tatum – Art Tatum baptisé “Chopin Fou” – Youmans/Caesar

Maybe I Should Change My Ways – Duke Ellington – The Duke: The Columbia Years 1927-1962 – J. Latouche/D. Ellington

Let Me Go Home – Sam Cooke & The Soul Stirrers – The Last Mile Of The Way – Unknown

Black Is The Color Of My True Love’s Hair – Nina Simone – Nina Simone At Town Hall – Nina Simone

Save The Children – Gil Scott-Heron – The Revolution Will Not Be Televised – Gil Scott-Heron

Sun King – The Beatles – Abbey Road [2009 Stereo Remaster] – John Lennnon/Paul McCartney

De Vrienden Van Vroeger – Boudewijn de Groot – Voor de Overlevenden – Boudewijn de Groot

Dat Mistige Rooie Beest – Rogier Van Otterloo – Turks Fruit soundtrack – Van Otterloo

Moon River – Victoria Williams – Sings Some Ol’ Songs – Mancini/Mercer

Mister Sun – Brigitte Bardot – Vol. 2 – Eileen/G. Bourgeois/J.-M. Rivière

Oui Parle Français – Compay Segundo – Las Flores De La Vida – Francisco Repilado Muñoz

Menino Das Laranjas (The Orange Selling Boy) – Elis Regina – The Bossa Nova Exciting Jazz Samba Rhythms, Vol. 2 – Theo De Barros

I Had The Craziest Dream – Astrud Gilberto – Non-Stop To Brazil – Mack Gordon/Harry Warren

Illya Kuryakin – Ike Bennett & The Crystalites – Guns Of Navarone – Henry Mancini

One Scotch One Bourbon One Beer – Alfred Brown – Ride Your Donkey – Rudolph Toombs

Too Much Too Young – The Specials – Specials – Jerry Dammers/L.Charmers

Throw Down Your Arms – Burning Spear – Dry And Heavy – Winston Rodney

That’s How Strong My Love Is – O.V. Wright – The Complete Goldwax Singles, Volume 1: 1962-1966 – Jamison

I Just Want to Make Love to You – Etta James – At Last! – Willie Dixon

Try Matty’s – Aretha Franklin – Spirit In The Dark – Aretha Franklin

Save Me – Wilson Pickett – The Rock & Soul Sounds Of Muscle Shoals, Alabama – George Jackson/Dan Greer

I Can’t Turn You Loose – Otis Redding – The Complete Stax/Volt Singles: 1959-1968 – Otis Redding

I’m Confessin’ (That I Love You) – Marc Ribot – Saints – Daugherty/Reynolds/Neiburg

Coney Island Baby – Tom Waits – Blood Money – Tom Waits/Kathleen Brennan

Three Chords for Senga – Martin Pulaski – Rusty Strings (unreleased) – Martin Pulaski

Samenstelling en research: Martin Pulaski

REMCO CAMPERT IS NEGENTIG

remco-verjaardag 001

Op de afbeelding hierboven zie je het voorplat van Remco Camperts verhalenbundel ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’, verschenen bij De Bezige Bij in 1969. Vandaag viert de schrijver zijn negentigste verjaardag.
Hoewel het leven voor niemand van ons nog zo vurrukkulluk is als in de sixties (en Liesje al lang vertrokken is uit Lui Letterland) is het toch nog altijd een wonder en een lieve lust. Of om het filosofisch uit te drukken: zijn is altijd beter dan niet-zijn.

Gelukkige verjaardag, Remco Campert!

68 KICKS (STILL)

edf

Zoals beloofd volgt hier de playlist van zéro de conduite, zoals uitgezonden op 2 juni 2018. De dag dat ik 68 kicks dacht te zullen beleven. Het werden er twee of drie, de rest verdeel ik over de andere dagen van het jaar.

Puis Je? – Kevin Ayers – Shooting At The Moon
Halah – Mazzy Star – She Hangs Brightly
Brigit On Sunday – Opal – Early Recordings
Beautiful Dress – Marlon Williams – Make Way For Love
Crazy – Inara George – Dearest Everybody
Kicks – Lou Reed – Coney Island Baby
My Mama Never Taught Me How To Cook – Annette Peacock – X~Dreams
Maladie D’Amour – Kid Creole & The Coconuts – Off the Coast of Me
Sex Machine – Pucho & His Latin Soul Brothers – Rip A Dip
Peanut Vendor – Alvin Tyler – Ace Story Volume 1
Souvenir of Mexico (single B-side) – Ben E. King – The Very Best Of Ben E. King
Barbarella – Jorge Ben – 1969 – Jorge Ben
Love To Love You Baby – Donna Summer – Endless Summer
Initials B.B. – Serge Gainsbourg – Gainsbourg London Paris 1963 – 1971
Hard-Boiled Babe – Lizzy Mercier Descloux – Press Color
Contort Youself – James Chance & The Contortions – Buy
Wanderlust – Sun Ra – What’s New?
Un Poco Loco – Bud Powell – The Amazing Bud Powell, Vol. 1
African Violets – The Cecil Taylor Quartet – Looking Ahead!
Running – Baby Huey – The Baby Huey Story: The Living Legend
Sexy Ida (Part 1) – Ike & Tina Turner – Proud Mary: The Best Of Ike & Tina Turner
Sexy Motherfucker – Prince & The New Power Generation – Prince 4Ever
Kiko Medina – Le Tropical Jazz de Dakar – Senegal 70 – Sonic Gems & Previously Unreleased Recordings From The 70’s
Ma Penda – Orchestre Bawobab – Senegal 70 – Sonic Gems & Previously Unreleased Recordings From The 70’s
Tangled Up In Blue – The Musicians of the Nile – From Another World: A Tribute To Bob Dylan
Imajghane (The Tuareg People) – Bombino – Deran

Bonus tracks
Keito – Ry Cooder & Ali Farka Touré – Talking Timbuktu
Black Disciples – Burning Spear – Dry And Heavy
Redemption Song – Bob Marley & The Wailers – Uprising
People Get Ready – The Chambers Brothers – The Time Has Come
On The Way To San Mateo – Lalo Schifrin – Bullitt: Original Motion Picture Soundtrack
Aquellos Ojos Verdes – Nat King Cole – In The Mood For Love
Do You Know The Way To San Jose – Dionne Warwick – Valley of the Dolls
The Windmills Of Your Mind – Dusty Springfield – Dusty In Memphis
Zip-A-Dee-Doo-Dah – Darlene Love – The Best Of Darlene Love
Always Waitin’ – The Paris Sisters – Hearing Is Believing: The Jack Nitzsche Story 1962-1979
I Can’t Sleep – Aziza Mustafà Zadeh ft. Toots Thielemans – The Real… Toots Thielemans

ZERO DE CONDUITE: 68 KICKS

Zéro de conduite is een sfeervol, (meestal) thematisch programma gewijd aan pop/cultuur op Radio Centraal in Antwerpen. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 ’s avonds. Een muzikaal evenement heel specifiek voor tweeëntwintig panklare bakvissen, achtenzestig Barbarellas, eenenveertig Pygars en een dozijn volgelingen van Tito Puente – en voorts voor iedereen die het maar horen wil. Stem af op 106.7 FM: uniek in het zich steeds verder uitdijende universum.
Je kunt Zéro via streaming beluisteren. Hier vind je meer informatie over Radio Centraal en andere radiomakers.

Gisteren thuisgekomen na een lange, vermoeiende en verrukkelijke reis per trein door Frankrijk. Aangekomen in en weer vertrokken uit Nice, Vence, Menton, Arles, Saintes-Maries-de-la-Mer, Saint-Maurice-de-Beynost en Lyon. Zoveel indrukken die nu op uitdrukking wachten (wat de volgende weken moet gebeuren).
Kort na de thuiskomst meteen aan de voorbereiding van Zéro de conduite van vandaag begonnen, als je dat al zo mag noemen. Een soort van verjaardagsprogramma moet en zal het worden, want het is vandaag alweer mijn verjaardag. Vrij willekeurig heb ik een aantal songs gekozen die ofwel iets vrolijks uitdrukken, ofwel verband houden met het leven dat ik nu leid ofwel associaties zijn met wat ik in Frankrijk heb gezien, gedacht en gevoeld. Ik heb het ’68 kicks’ genoemd. Met mei ’68 heeft dat niets te maken noch met enige andere maand van dat op dit ogenblik bijna onvermijdelijk jaar.

Ik wil met die titel zeggen, geloof ik, dat elke leeftijd zijn charmes heeft, zijn komische en tragische momenten, zijn ogenblikken van geluk en verdriet – dat je op je achtenzestigste net zo goed kicks kunt beleven als op je achttiende (dat was voor mij in 1968). Deze aflevering van zéro de conduite had ik ook ‘68 tears’ kunnen noemen, maar dat past niet zo goed bij een verjaardag.

Laat je verrassen door mijn keuze & get some kicks! Een playlist volgt een van de volgende dagen.

Research, techniek en presentatie: Martin Pulaski

ZERO DE CONDUITE: VERJAARDAG

Vandaag is het een beetje feest in mijn radioprogramma. Niet dat er zoveel redenen zijn om feest te vieren. Het gaat niet goed met de wereld, het gaat niet goed met miljoenen mensen, het gaat niet goed met mezelf en eergisteren is Gerrit Komrij gestorven. Maar misschien zijn dat wel allemaal redenen om te feesten. Als een manier van tegendraads zijn. Niet berusten in een ondergangsstemming. Feest vieren omdat je weet dat er toch weer betere tijden zullen komen, dat oorlog tot vrede leidt, ziekte tot gezondheid, verdriet tot vreugde, wanhoop tot bevrijding.

De rechtstreekse aanleiding voor het feest in de studio is mijn verjaardag – nu al een maand geleden – en veel meer nog het feit dat ik nu dertig jaar programma’s maak voor Radio Centraal, die controversiële, door velen verguisde, zo geliefde zender.

Van 1982 tot 1992 maakte ik mijn wekelijks programma Shangri-La, een ‘Theme Time Radio Hour’ (van drie uur) toen daar nog niemand van had gehoord of van wilde horen; een ‘classics’ toen er nog geen ‘classics’ bestonden: alles was doodgewoon rock ‘n’ roll. Op die tien jaar tijd hebben alle denkbare thema’s de revue gepasseerd. In 1992 ben ik vanwege tijdgebrek moeten overschakelen op het maandelijks programma, Zéro de conduite, dat ik nu nog altijd maak. De thematische aanpak bleef behouden, maar op een soepelere manier, er kon al eens uit de band gesprongen worden. Maar om eerlijk te zijn was Shangri-La veel meer een Zéro de conduite (zoals in de film van Jean Vigo) en is Zéro de Conduite veel meer een Shangri-La (een wat ingetogen paradijselijke ruimte voor alle mogelijke vormen van populaire muziek).

Vanavond wordt het een andere uitzending dan anders: je kunt alleen maar feest vieren door er zelf aan deel te nemen. Om mezelf die kans te geven heb ik voor wat langere nummers gekozen, en ligt de nadruk op funk en jazz. Bovendien zullen mijn gasten Annick Vandecappelle, Didi Jansen, Agnes Anquinet, Deborah Anné, Anne Marie De Decker, Theo Hugal, Marc Wullaert – en ikzelf – een geliefde song kiezen en die zelf aan de luisteraars voorstellen.

De playlist hieronder is meer een leidraad (reeks reddingsboeien) dan een keurslijf (maliënkolder, schobbejak). Verwacht niet dat dit allemaal zal worden gedraaid. Verwacht vooral verrassingen en een ordelijke chaos.

Funky Side Of Town – Get On The Good Foot – James Brown
Aht Uh Mi Head – Inspiration Information – Shuggie Otis
Gypsy Woman – Happy Sad – Tim Buckley
Doughnut – Town Hall 1962 – Ornette Coleman
All Of You – Sunday At The Village Vanguard – Bill Evans
Summertime – My Favorite Things – John Coltrane
Mary, Don’t You Weep – Amazing Grace – Aretha Franklin
Jesus Is On The Mainline – We’ll Never Turn Back – Mavis Staples
Be Mine – Boys And Girls – Alabama Shakes
You Know I’m No Good – Back To Black – Amy Winehouse
Don’t Throw Your Love On Me Too Strong – Essential Blues 1964-1969 – Mike Bloomfield
Keep On Growing – Laya & Other Assorted Love Songs – Derek & The Dominos
Not To Touch The Earth – Waiting For The Sun – The Doors
It Was A Pleasure Then – Chelsea Girl – Nico
Honey Don’t Think – Mighty Joe Moon – Grant Lee Buffalo
She Brings The Sunlight – Standing At The Sky’s Edge – Richard Hawley
Nine – Banga – Patti Smith

Research: Martin Pulaski
Presentatie: Zie hierboven.

ZERO DE CONDUITE: FABULOUS!

edf

Op deze mooie zomerse dag en drie dagen na mijn verjaardag draai ik een kleine selectie songs die me nauw aan het hart liggen. Ik vond het bijzonder moeilijk om deze keuze te maken. Geen Bo Diddley, geen Jimmy Rodgers, geen Wilson Pickett, geen Kinks, geen Townes Van Zandt, geen Clash, geen Fleet Foxes, geen Prince, geen Hope Sandoval… Honderden andere bands, zangeressen, zangers en muzikanten ontbreken. Beschouw het als een momentopname en maak als je dat wilt de mentale oefening elke song te vervangen door een andere.

Je kunt deze selectie beluisteren tussen 6 en 8 uur vanavond op Radio Centraal 106.7 FM in mijn programma Zéro de conduite. Online ga je via deze weg.

I Forgot More Than You’ll Ever Know – Nashville Classics – The Davis Sisters (uit 1953, met Skeeter Davis, een van mijn favoriete country nummers.
It Just Don’t Matter Now – Long Gone Lonesome Blues – Hank Williams
I Still Miss Someone – Man In Black – Johnny Cash
I’ll Go Stepping Too – Roses In The Snow – Emmylou Harris
I Got Love If You Want It – The Best Of Slim Harpo – Slim Harpo
Rollin’ And Tumblin’ – Screamin’ And Cryin’ – Muddy Waters (vaak gecoverd, en soms gepikt, onder meer door Bob Dylan)
Sure ‘Nuff ’N Yes I Do – Safe As Milk – Captain Beefheart & the Magic Band
I Can Only Give You Everything – The Story Of Them – Them (met Van Morrison, of course)
Anyway, Anyhow, Anywhere – Thirty Years Of Maximum R&B – The Who
It’s My Life – The Complete Animals – The Animals
The Wind Cries Mary – Are You Experienced? – Jimi Hendrix Experience (eigenlijk een single, die later aan de eerste elpee werd toegevoegd)
All Down The Line – Exile On Main Street – The Rolling Stones (uit de nieuwe geremasterde editie, met tien toch wat mindere bonustracks)
Ask The Angels – Radio Ethiopia – Patti Smith
Looking For A Kiss – New York Dolls – New York Dolls (met een verwijzing naar The Shangri Las)
Ramble On – Led Zeppelin II – Led Zeppelin
Just Like Tom Thumb’s Blues – Highway Revisited – Bob Dylan (een van zijn mooiste songs)
I Think It’s Going To Rain Today – Creates Something New Under The Sun – Randy Newman (ook hier bestaan veel covers van – een heel mooie is die van Dusty Springfield)
Here Comes The Sun – Here Comes The Sun – Nina Simone (van George Harrison)
Going Back – Songbook – Dusty Springfield (Gerry Goffin en Carole King, vooral bekend in de hemelse versie van The Byrds… Waarom draai ik die dan niet?)
Boys Town (Where My Broken Hearted Buddies Go) – A Wall Of Soundalikes – Nino Tempo
Surf’s Up – Surf’s Up – The Beach Boys (met tekst van Van Dyke Parks)
She Said She Said – Revolver – The Beatles (het meest ontroerende nummer van The Beatles)
Morning Glory – Goodbye And Hello – Tim Buckley
Chain Of Fools – Atlantic Rhythm & Blues Vol. 7 – Aretha Franklin (met funky gitaarwerk van Joe South)
Slip Away– Atlantic Rhythm & Blues Vol. 7 – Clarence Carter
Ain’t Too Proud To Beg – Antology – The Temptations
Old Time Lovin’ – Let’s Stay Together/I’m Still In Love With You – Al Green
Steamboat Row – Can I Have My Money Back – Gerry Rafferty (later vormde hij de legendarische band Stealer’s Wheel)
These Days – Chelsea Girl – Nico (een nummer van Jackson Browne)
I Heard Her Call My Name – White Light / White Heat – The Velvet Underground
Devil’s Haircut – Odelay – Beck (met een sample van I Can Only Give You Everything van Them)
Carmelita (1974 demo) – Warren Zevon – Warren Zevon
Western Sky – California – American Music Club
Don’t Take My Sunshine Away – Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain – Sparklehorse (van de diepbetreurde Mark Linkous)
Still (Live) – The Legion Sessions – Great Lake Swimmers (een van de betere bands van nu).

Samenstelling en presentatie: Martin Pulaski
Vakantie: Sofie Sap

SPOLETO, 2 JUNI 2009

Verjaar in stilte moe.
Laat de wijn wachten tot de avond valt
Zie daar de horizon en heuvels, bergen in de verte
Hoe meer nabij hoe langer je kijkt.
Verjaar in stilte moe.
Verjaar ingetogen.

Niet als heavy metal thunder
Verjaar sober blauw als een blues
Van Blind Willie Johnson.
Verjaar ingetogen.
De zon heb je niet nodig.

Je hebt de wind, de wolken
En de regen. Je hebt natte voeten –
Evenals de kracht van wat je niet kent.
De zon heb je niet nodig.
Laat anderen uit liefde vechten.

Blijf jij bij jezelf en je weinige beminden
In het groen en het blauw, het donker
Met rode vlaggen, vlammende lippen.
Laat anderen uit liefde vechten.
Verjaar in ademvolheid.

Verjaar als iemand die leven liefheeft,
Als een geliefde, een beminde,
Als een ziel, een lichaam, en het onbekende.
Verjaar in ademvolheid.
Je hebt het geruis van anderen nu niet nodig.

Je bent zelf de anderen.
Je hoort je echo in de vallei beneden
En het geblaf van brave honden.
Je hebt het geruis van anderen nu niet nodig.
Laat de avond vallen.

Regen op je hoofd, wind in je haren.
De bittere, zachte wijn troost je jaren.
Je bent jezelf een beetje zat.
Laat de avond nu maar vallen.

WAAR LIGT MADRID?

agnes in madrid

Die vliegtuigcrash in Madrid is natuurlijk erg en wat ik nu ga schrijven betekent bijgevolg weinig… Maar als ik in De Standaard Online lees ‘in de Spaanse stad Madrid’ voel ik mij beledigd. Elke Belg (of Nederlandstalige) die heeft leren lezen en schrijven zou zich beledigd moeten voelen. Denkt De Standaard Online dat wij echt zo dom en onwetend zijn dat we niet weten waar een van de grootste steden van Europa, een hoofdstad dan nog wel, ligt? Ik maak het meer en meer mee, dat belerende toontje, ook op televisie, alsof wij allemaal kleuters zijn die volstrekt niets weten. In dit geval is het na-aperij van de Amerikanen die bij elke stad vermelden in welke staat of welk land ze is gelegen. Dat betekent niet dat de Amerikanen zo dom zijn. Er zullen nogal wat Amerikanen bestaan die Liechtenstein niet op de wereldkaart kunnen terugvinden, maar dat kan ik ook niet. De Amerikanen hebben echter die gewoonte ontwikkeld om bij plaatsnamen ook de staat te vermelden omdat er in de Verenigde Staten heel veel plaatsen Europese (en andere) namen hebben. Ongetwijfeld is er daar meer dan één Madrid, er is zelfs een Toledo, en iedereen heeft al van Paris, Texas gehoord. Bij hen heeft die gewoonte met duidelijkheid te maken, om verwarring te voorkomen. En nu zwijg ik erover, en houd ik me verder bezig met belangrijker problemen.

En met plezierige dingen, zoals de verjaardag van mijn geliefde vrouw. Gelukkige verjaardag Laura, Senga, Daphne, Agnes en ik weet al niet goed meer welke namen ik je nog allemaal al heb gegeven. Astarte, destijds, toen ik nog een jonge, romantische dromer was, die met ‘The White Goddess’ en Mario Praz dweepte. Gelukkige verjaardag, liefste.

Wat is dat plaatje van Justin Townes Earle toch mooi! The Good Life. Ja, soms is dat waar, soms is het leven goed, soms is het leven mooi. Heel soms. Maar je mag niet te lang nadenken, bijvoorbeeld over de eerste zin van dit stukje gemurmel.

Foto: Agnes in Madrid op een mooie zomerdag. Ze rookte nog. En ze was blond. Tijden veranderen.

EEN AVOND IN ANTWERPEN

Vorige zaterdag was er mijn maandelijks programma op radio centraal in Antwerpen. Dat is altijd een feest, maar nu in de letterlijke betekenis van het woord: ik had sommige van mijn vrienden in de studio uitgenodigd om mijn verjaardag te vieren. Er was lekkere cava en witte wijn uit Australië en er waren eenvoudige hapjes. Meteen een warme sfeer.

Wegens het feest had ik het mij qua muziek draaien enigszins gemakkelijk gemaakt door te kiezen voor langere songs. Een echt thema was er niet, maar in zekere zin toch weer wel, met name de lengte, de duur en daarmee gepaard gaand de improvisatie en de fusie van verschillende genres. Zo is East West van the Butterfield Blues Band een combinatie van blues, Oosterse invloeden (raga) en John Coltrane jazz. Op het nummer spelen Mike Bloomfield en Elvin Bishop zeer geïnspireerd gitaar. Deze muziek had veel invloed op de westcoast / acid rock. The Train van Tim Buckley komt uit zijn mooiste elpee, Blue Afternoon. Het is een combinatie van folk en jazz. Loan Me A Dime is uitgesponnen blues, met veel ruimte voor improvisatie, vooral voor gitarist Duane Allman. Op Nico’s It Was A Pleasure Then, doomrock avant la lettre, kan John Cale bezeten tekeer gaan op zijn free jazz viool. Joni Mitchells autobiografische Song For Sharon is sterk beïnvloed door de flow van jazz. Hejira was een breuk met haar vroegere meer folk-geörienteerde werk. De baanbrekende, geniale elpee Astral Weeks van Van Morrison is een genre op zich, maar er zitten eveneens jazz-elementen in. Cypress Avenue is een hoogtepunt. Waltz For Debby van Bill Evans is sprankelende melancholische jazz, die soms aan Debussy doet denken. Albert Ayler zocht voor zijn free jazz inspiratie in de volksmuziek. De titel Water Music is ongewild ironisch. Albert Aylers levenloze lichaam werd in 1970 opgevist uit de Hudson rivier in New York. Niemand schijnt te weten wat er precies met de saxofonist is gebeurd. Compared To What van Les McCann & Eddie Harris is een aanstekelijke mix van rhythm & blues, soul en jazz. Een prachtige Atlantic opname. Archie Shepps versie van The Girl From Ipanema is bossa nova in free jazz stijl. Archie Shepp is een van de grondleggers van de free jazz. Los Mariachis van Charles Mingus is, zoals de titel laat vermoeden, sterk beïnvloed door Mexicaanse blazersmuziek. En Desafinado, tenslotte, is een bossa nova klassieker van Antonio Carlos Jobim in een coole jazzverpakking van Art Pepper. Veel van de muzikanten die op mijn verjaardagsfeestje voor de background mochten zorgen (en in de huiskamer voor de voorgrond) zaten helaas aan de zware drugs. Een aantal onder hen, zoals Tim Buckley, Mike Bloomfield, Paul Butterfield, Jimi Hendrix en vermoedelijk ook Albert Ayler zijn eraan ten onder gegaan. Bij die droevige voetnoot hebben we zaterdagavond echter niet stil gestaan.

Er was veel vrolijk geroezemoes in de studio. En na afloop van zéro de conduite kon de avond niet meer stuk. Soms mag een mens gelukkig zijn.

Dit is de playlist:

Birthday – The Beatles – The White Album
East West – The Butterfield Blues Band – The Elektra Years
Moon, Turn the Tides… Gently, Gently – The Jimi Hendrix Experience – Electric Ladyland
The Train – Tim Bukcley – Blue Afternoon
Loan Me A Dime – Boz Scaggs – My Time: A Boz Scaggs Anthology
It Was A Pleasure Then – Nico – Chelsea Girl
Song For Sharon – Joni Mitchell – Hejira
Cypress Avenue – Van Morrison – Astral Weeks
Waltz For Debby (Take 1) – Bill Evans – Waltz For Debby
Water Music – Albert Ayler – The Impulse Story
Compared To What – Les McCann & Eddie Harris – Atlantic Rhythm & Blues Vol. 7
The Girl From Ipanema – Archie Shepp – Fire Music
Los Mariachis (The Street Musicians) – Charles Mingus – Tijuana Moods
Desafinado – Art Pepper – Les Incontournables

EEN NIEUW PAAR SCHOENEN

Wat heb ik nu weer gedaan! Daags voor mijn verjaardag een foto van een grafsteen, zelfs al is het een ‘opmonterende’, op mijn blog gezet. Nu staan al jullie mooie en vertederende verjaardagswensen als commentaar bij een zerk van Herbert Marcuse, een filosoof die overigens volledig uit de mode is. (Want niemand denkt nog aan revolutie, tenzij het over waspoeders en schoonheidsproducten gaat. De grote vijand van het proletariaat heet nu cellulitis of sinaasappelhuid. Maar ik mag niet klagen, het is tenslotte mijn verjaardag.)
Zo zie je maar hoe onnadenkend en onberekenend ik ben. In verband met die grafsteen, bedoel ik. Ik heb geen levensplan, en ik heb evenmin een plan de campagne voor mijn blog. Ik ga inderdaad impulsief te werk, als er al van werk sprake kan zijn. Vandaag zing ik alvast de lof der luiheid. Maar doe ik dan niets vandaag? Toch wel. Ten eerste schrijf ik dit korte stukje. Ten tweede vertrek ik over een uur of zo naar Antwerpen, voor mijn radioprogramma, ten derde vier ik feest en zal ik cava drinken, ten vierde, dat zullen we wel zien. Misschien koop ik wel een nieuw paar schoenen? Of krijg ik ze cadeau, je weet maar nooit.

Ik vind het heerlijk om aandacht te krijgen. Verjaardagswensen van jullie, van vrijwel onbekenden op MySpace, prentkaarten van mijn vrienden, lieve sms’jes van andere vrienden (die geen kaartjes in huis hebben of misschien geen mooie postzegels), een warme zoen van mijn geliefde, en straks veel kussen, denk ik, van mijn Antwerpse vrienden, met wie ik het glas zal heffen. Op het leven, op de rijpe leeftijd, op zowel nadenkendheid (vooral ten aanzien van onze aarde) als op extase, op de liefde, en toch ook wel op Herbert Marcuse’s ‘weitermachen’! Salud!

Krijg ik dat paar schoenen nu?

Foto: Martin Pulaski, Zelfportret.

HET GRAF VAN HERBERT MARCUSE: WEITERMACHEN!

Een van de meest ‘opmonterende’ grafstenen die ik ken is die van Herbert Marcuse met het epitaaf ‘weitermachen!’. Het graf bevindt zich op het Dorotheenfriedhof in Berlijn. Spoedig ga ik het nog eens opzoeken. Brecht, Schelling en Hegel liggen er ook begraven.

Over kerkhoven gesproken. Als student filosofie aan de VUB zwierf ik al graag rond op het het kerkhof van Elsene in de buurt van de oude campus. Ik kon er heerlijk tot rust komen. Tijdens mijn reizen zoek ik nog geregeld kerkhoven op, bijvoorbeeld het Dorotheenfriedhof in Berlijn, kortbij de Oranienburgerstrasse, of het wonderlijke Père Lachaise, met zijn honderden zwerfkatten, in Parijs. Ook in Massachussetts heb ik mooie kerkhoven en graven gezien, vooral in Boston en Rockport. Begraafplaatsen behoren tot de indrukwekkendste verwezenlijkingen van de mens, vind ik. In de tijd van de romantiek genoten begraafplaatsen nog veel meer belangstelling dan nu – en de Pre-rafaëlieten waren echte meesters in de voorstelling van het rouwen en de rituelen van de dood. Philippe Ariès heeft een aantal belangrijke werken geschreven over de dood in de Westerse cultuur, onder meer (Nederlands titels) Het uur van onze dood en Beelden van de dood.

Foto: Martin Pulaski, Graf van Herbert Marcuse.

DE MELANCHOLIE VAN DE THUISKOMST

aaboedapest2006

Ik ben weer thuis. Het verblijf in Budapest was zoals ik verwachtte een intense en zeer opmonterende ervaring. ’s Morgens werd ik gewekt door het zonlicht, de warmte. Ik opende de gordijnen: zes verdiepingen lager stroomde de grootse Donau en aan de overkant van de brede rivier verhief zich het overdreven maar toch ook indrukwekkende parlementsgebouw. Kleinere en grotere boten trotseerden de diepte, met boven hen het verdwijnende ochtendrood en perfect gevormde wolken.
Ik heb er niets gelezen (met uitzondering van enkele stukjes over de dood van Syd Barrett), weinig muziek gehoord, maar wel heel veel gezien en geproefd. Toch is mijn hoofd nu nog leger dan voor ik vertrok. Ik dacht dat mijn hoofd vol zou zijn van indrukken, maar dat is niet het geval. Ik weet niet of dit erg is. Zulke periodes komen vaker voor in mijn leven. Vermoedelijk zijn mijn hersens bezig met het allemaal te verwerken. Ik laat ze maar hun gang gaan en houd me vooral bezig met praktische dingen.
Het is ook weer wennen aan de donkerte die hier ingetreden is tijdens onze afwezigheid. Donkere dagen maken me zwaarmoedig. Een voordeel echter is dat deze koelte geschikter is om bij te werken.

Zal ik over Budapest schrijven? Ik weet het nog niet. Het is een wat pijnlijk proces omdat schrijven over de steden waar ik van houd (New York, Barcelona, San Antonio, Cadiz, New Orleans, Berlijn, Budapest) de afkeer van mijn ‘eigen’ stad doet toenemen. Toch denk ik dat het moet. De schoonheid en de melancholie bejubelen. De beleefdheid en hoffelijkheid van jonge Hongaren. Het neo-kapitalisme in gevatte bewoordingen verwerpen. En al de rest. Maar ik heb geen notities om op terug te vallen. Het moet allemaal uit mijn hoofd komen, dat nu, zoals ik zei, leeg is. Bovendien is het de verjaardag van mijn Laura. Er staan vandaag nog heel wat dingen op de agenda (hoewel die nog een week gesloten blijft).

boedapest

Foto’s: Martin Pulaski, Boedapest 2006.

DAN PENN EN SPOONER OLDHAM: BESCHEIDEN MEESTERS

brugge,verjaardag,weekend,cactus,honky tonk,vrienden,dan penn,spooner oldham,soul,pop,muziek,stoepa,hits,muscle shoals,memphis,nashville,vs,patrick riguelle

Vorige zaterdag in Brugge hing er, zoals het cliché zegt, ‘magic in the air’. Ondanks een lichte kater na het vieren van mijn zoveelste verjaardag, de avond ervoor, met lieve vrienden, was ik in een uitstekende stemming. De rust van een zonovergoten Brugge zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. We liepen vol verwachting door de straatjes en langs de reien, pratend over weer andere vakantiebestemmingen (Budapest, Lissabon), maar vooral over Dan Penn en Spooner Oldham, en denkend aan onze vrienden Anne-Marie en Theo, die we spoedig zouden ontmoeten. De laatste keer dat we elkaar hadden gezien was op 2 januari in Charleroi, na een heuglijk verblijf in Barcelona.

In de Honky Tonk, een cd- en platenzaak in de Brugse binnenstad, bevonden zich maar twee andere klanten; ze zouden ook naar Dan Penn en Spooner Oldham gaan. Ik kocht er een verzamel-cd van bekende en minder bekende soulzangeressen en bestelde een dubbel-cd van Al Green.
Met onze vrienden hadden we afgesproken in restaurant De Stoepa, kort bij het station en niet te ver van de Magdalenazaal, waar het concert plaats zou vinden. Een bevallig meisje, met prachtige ogen, bracht ons wijn en pasta. Even later stapten Spooner Oldham, Dan Penn en hun echtgenotes en vrienden het restaurant binnen. Aangename verrassing, en nog maar eens een toeval.

Het concert zelf was de eenvoud en bescheidenheid zelf: twee oudere mannen op een podium gezeten. Dan Penn op een stoel, de Martin gitaar als ritme-instrument in de handen, Spooner Oldham achter zijn elektrische Wurlitzer piano. Twee oudere mannen die wel een aantal van de allerbeste soulsongs hebben geschreven, vaak samen, soms alleen, soms met andere songsmeden als Donnie Fritts en Chips Moman: Out Of Left Field en It Tears Me Up (voor Percy Sledge), Dark End Of the Street (voor James Carr; er zijn talloze versies van, waaronder natuurlijk die van the Flying Burrito Brothers), I’m Your Puppet (voor James en Bobby Purify), Do Right Woman, Do Right Man (voor Aretha Franklin), Cry Like A Baby en I Met Her In Church (voor The Box Tops), Sweet Inspiration (voor the Sweet Inspirations), Is A Bluebird Blue (voor Conway Twitty, Dan Penns eerste hit), I’m Living Good (voor The Ovations), The Lord Loves A Rolling Stone (voor Roger McGuinn), de intentieverklaring Nobody’s Fool (oorspronkelijk op de gelijknamige elpee uit 1973 van Dan Penn, nu een collectors item, uitstekend gecoverd door Alex Chilton), Rainbow Road (voor Joe Simon, maar ook met veel klasse uitgevoerd door de diepbetreurde Arthur Alexander), She Ain’t Gonna Do Right en You Left The Water Running (voor Wilson Pickett, kennelijk ook opgenomen door Otis Redding, de beste versie is waarschijnlijk die van Sam & Dave), Woman Left Lonely (voor Janis Joplin) en Zero Willpower (voor Irma Thomas). Dan Penn, met zijn rijke, subtiele en gevoelige stem, en Spooner Oldham, met geïnspireerde begeleiding op de Wurlitzer, brachten doorleefde vertolkingen van bijna alle hierboven genoemde nummers, met daarbovenop nog eens het grappige Memphis Women and Chicken en de gospel Glory Train.
Zelden heb ik zulke koude rillingen gevoeld als bij Rainbow Road. De afsluiter Zero Willpower was puur gevoel, een perfecte synthese van hoe country soul hoort te klinken.
Deze blanke mannen hebben overigens bijzonder veel respect voor de meestal zwarte artiesten voor wie ze schreven en met wie ze in de studio’s in Muscle Shoals, Memphis, Nashville en Los Angeles samenwerkten. Op een bescheiden en soms wat humoristische manier werden een aantal verhalen verteld over Otis Redding, Arthur Alexander (het grote voorbeeld voor Dan Penn, als songschrijver) en Janis Joplin.

Tijdens de pauze konden we bij de echtgenotes – echte Southern Ladies – terecht voor een poster, of gewoon een babbeltje. Na het concert mochten we samen met andere jonge snaken als Roland en Patrick Riguelle in de rij staan voor een handtekening. Een mooier verjaardagscadeau dan een dergelijk uniek concert kun je je niet wensen. Maar de vriendschap van Gerda, bij wie logeerden, is al even mooi. En wat zal ik in de brieven van Pessoa aantreffen, die ik van mijn Anderlechtse muze cadeau kreeg?

LENNY’S VERJAARDAG

Het was Lenny’s verjaardag.

Natuurlijk dronken we die avond veel. Dat was niet ongewoon, we deden dat ook als we niets te vieren hadden. Nu hadden we twee belangrijke redenen: het was Lenny’s verjaardag en ik had net vernomen dat ik vrijgesteld was van burgerdienst.

Laura lag in bed, aan de griep ten prooi gevallen.

Lenny en ik hadden elkaar veel te vertellen. Theoretische en praktische problemen, nieuwe inzichten van de voorbije weken, verwachtingen die we koesterden…

We bevinden ons in een impasse, zegt Lenny.
Ja, dat is goed mogelijk, zeg ik.
Welke mogelijkheden resten ons nog om eruit te geraken? zegt Lenny. Kunnen we iets bereiken met ons theaterproject?
Ik denk het eigenlijk niet, zeg ik, we zijn niet voldoende professioneel, en wat nog erger is, maar weinigen van ons zetten er zich met hart en ziel voor in. Zij schijnen niet te begrijpen hoeveel dit theater voor ons betekent. Zij schijnen niet in te zien dat het voor ons een middel is om het leven te veranderen. Ik denk dat we zullen mislukken.
Ik denk het niet, zegt Lenny.

Hij is enthousiast, zit vol plannen. Ja, het is zijn verjaardag vandaag.

Ons gesprek belandt bij Tsjernitsjevski, de Russische nihilist, uitvinder van de nieuwe mens. Die nieuwe mens heet Rachmetoff. “Dat is de nieuwe mens, edel, voornaam, sterk en ascetisch. Hij oefent zijn lichaamskracht en leeft met de schippers onder het volk aan de Volga. Straks gaat hij weer naar de hoofdstad, werkt grondig in de wetenschap, ontzegt zich alles wat het volk ook ontbeert, is ten strengste eenvoudig in leefwijze en kleding.”
De nihilist oefent zich in lijden, zeg ik. Maar, zelfverzaking en zelfverbrijzeling, zijn dat onze idealen, vraag ik.
Ik geloof het niet, zegt Lenny.

We schenken de glazen nog eens vol. Het Is lekkere port.

We kunnen al onze problemen net zo goed herleiden tot de angst, zeg ik. Of niet soms? Kijk maar naar de films van Bergman, luister naar de songs van John Cale. Fear is a man’s best friend. Lees Kierkegaard en Heidegger. Alles komt voort uit de angst.
Dat is het laatste steunpunt van de burgerlijke moraal, zegt Lenny. De angst, bah.
Misschien heb je wel gelijk, zeg ik. Maar Heideggers angstbegrip is niet alleen maar burgerlijk. Er zijn bepaalde overeenkomsten met het zenboeddhisme. Misschien is Heideggers angst een equivalent van het satori-begrip.
Ach, zegt Lenny, ik vind die hele angst een modeverschijnsel. Typische Franse blah blah. Zoals dat boek van Hélène Cixous, dat heet ANGST. Het is verschenen bij éditions des femmes.
Maar de jonge mensen die gaan dansen, worden die niet gedreven door de angst, vraag ik. De angst jaagt hen de dansvloer op. Kijk maar eens als zij aan het dansen zijn: hun blik is naar binnen gekeerd. Zij keren zich af van de buitenwereld. Ze maken spastische armbewegingen en schudden het hoofd alsof ze van iets bezeten zijn.
Het is een vorm van gespletenheid, zegt Lenny. Ze keren zich af van wat er rondom hen gebeurt, maar tegelijk geven ze zich over aan het ritme dat buiten hen pulseert. Die gespletenheid uit zich ook in die merkwaardige houding van ‘raak me aan/raak me niet aan’. Dat stel ik bij mezelf overigens ook vast.

De radio staat aan. Een oude, rasperige stem neuzelt op melancholische toon:
You never found me
You never found me
You never found me

De mensen gaan niet langer dansen om elkaar te ontmoeten, zegt Lenny. Ze willen elkaar ontlopen. Ze zijn bang voor elkaar, daarom houden ze zich op een afstand. Raak me niet aan. Waarom bekijk je me zo? Toch blijft hun verlangen hen parten spelen. Raak me aan. Bekijk me. Wat drukken hun gebaren eigenlijk uit? Het is een taal, dat is duidelijk. Maar wie zal ze ontcijferen. Een moeilijke klus. Het is een taal die niet begrepen wil worden. Vandaar haar proteïsche aard. Elke dag is ze wel weer wat veranderd. Als je een half jaar weg bent geweest en je gaat nog eens kijken dan begrijp je er niets meer van. Volledig veranderd.
Dat klopt, zeg ik, je ziet dat heel goed in disco’s. Elke week wordt er een andere dans uitgevonden, al gaat het soms maar om een kleine variatie op die van vorige week.
Zouden er bij de mieren ook zulke transformaties plaatsvinden, vraagt Lenny.

Ik herinner mij deze dialoog nog goed. Maar als een geheel. Eigenlijk weet ik niet meer echt wie wat zei. We werden één met onze woorden, we leken personages in een roman van Virgina Woolf. The Waves. De zinnen knoopten zich aan elkaar, het was alsof ze los van onze lippen en onze hersencellen onstonden.

De gebaren van degenen die dansen maken deel uit van een taal die er alles voor doet om iets te verbergen, zegt Lenny.
Maar wat wil zij dan toch verbergen, vraag ik. Misschien zoeken wij er te veel achter. We vermoeden iets ontzettends dat schuil gaat achter die dansende taal, een ongeneeslijke ziekte, of erger. Maar wat als het nu alleen maar gewoon dansen is, plezier, extase. Misschien lezen we teveel, interpreteren we teveel. Misschien leven we te weinig.

“You never found me…”

De oude man gaat maar door met zijn monotoon, bezwerend lied. We worden er stil van. Wat is dit toch? Dit klinkt eeuwen oud. Je zou haast zeggen: niet van deze wereld. Wie is het? Waarschijnlijk zullen we het nooit te weten komen. Zo is de kans ook erg klein dat ik nog ooit de muziek van S.D. Burman, uit de Indische film “Kaagaz Ze Phool” (Papieren bloemen), uit 1959 van de regisseur Guru Dutt, te horen zal krijgen.

Intussen is de fles porto leeg en schenken en drinken we de laatste druppels jenever.

Het nieuws gaat over de Katangese Gendarmes. Wat gebeurt er eigenlijk in Zaïre? In Tchatchatcha? En wie zijn die verdomde Katangese Gendarmes? Ik begrijp er niets van. Weet jij wat dat nog betekent, tegenwoordig, huurlingen? Ik niet.
We worden nihilisten, zegt Lenny. We willen de wereld veranderen. Maar we kunnen hem niet veranderen. Il n’y rien à faire.

De fles graanjenever Vieux Système is nu helemaal leeg. Gelukkig voor ons is er nog een drankwinkeltje op de hoek van de Artanstraat. Dat blijft de hele nacht open. Voor versomberen worden spoeden we ons erheen. Eens in de nachtwinkel kunnen we moeilijk beslissen wat het zal worden. Vodka, pernod, tequila? Na lang aarzelen kiezen we voor de grappa, de tequila is te duur. Nu we toch in de buurt zijn besluiten we even op visite te gaan bij Jacques en Sylvia. Als we aanbellen is er eerst geen reactie, maar na een minuut wachten – we kennen het ritueel – gaat er boven een raam open en verschijnt een blonde krullenkop in de opening. Het duurt even eer ze ons herkent, maar dan werpt ze ons de sleutel toe.

Het is intussen al lang na middernacht. We drinken grappa in de vroege ochtend. Sylvia houdt ons gezelschap, Jacques is niet thuis. We drinken en vertellen onzin. Het klaart op. De vogels zien er groot uit en slaken onheilspellende kreten.

Ik bleef alleen achter in Sylvia’s salon. Lenny was vertrokken zonder dat ik het had gemerkt. Ook Sylvia was nergens te bespeuren. Ik was waarschijnlijk even ingedommeld. Misschien was zij gaan slapen, of zat ze in de badkamer. Een scherpe geur van grappa hing in de kamer. Een aangename geur is dat niet. Urine lijkt het wel. En toch heeft hij ook iets aangenaams.Omstreeks negen uur kwam Jacques thuis, net op tijd om me naar het stempellokaal te voeren. Daarna moesten we zonodig wat gaan rondslenteren in het Shopping Center van Woluwe. Sylvia heeft er een wekker gekocht. Ze zag er bijzonder bleek uit. Ze zei dat ze het koud had.

Omstreeks twee uur ’s middags werd ik – weer thuis – uit mijn bed gebe
ld. Ik was nog helemaal niet uitgerust van het verjaardagsfeestje, een lange nacht zuipen en praten en zuipen en door de straten lopen en gek worden.

Maar ik kan dat niet, iemand voor de deur laten staan. En daardoor begon alles weer van voren af aan. Het waren Louis en Boris. Ze hadden een fles jenever meegebracht, Blankenheym & Nolet, dubbel gebeid, erg lekker na die verduivelde grappa.

Laura is intussen genezen en doet zich tegoed aan de jenever. Als de fles leeg is begeven we ons naar het biologisch restaurant Le Romarin, waar de keuken eenvoudig is, maar uitstekend, en waar de wijn fris is en goed om de de dorst te lessen. Voor arme mensen als wij zijn dit dagen van overvloed.

Zo was het leven in 1977.

CLIFF RICHARD IN ANTWERPEN

patje2005

Patje en ik luisteren naar ‘Matamoros Banks’, van Bruce Sringsteen. We proberen een verjaardag te vieren en dat te combineren met een goed radioprogramma maken en veel drinken (cava) en onze zorgen vergeten en vrienden zijn en de emoties, de emoties! We zijn hoe dan ook sublieme mensen, die elkaar ontmoeten op de oever van de Schelde, en praten over champagne en Immanuel Kant en de wereld veroveren met juanitas en margaritas. Old fucking people. Dit toetsenbord is de hel. Patje heeft me een foto gegeven van Cliff Richard, dat was mijn grote held toen ik 10 was en verliefd op juffrouw Marina uit Tongeren. Veel te jong om haar te mogen strelen, om haar te mogen kussen. Handen boven de dekens! Maar Marina heb ik later toch wel toevallig nog eens een keer ontmoet en toen… Like A Rolling Stone…. De beste single die er ooit is gemaakt. Je moet zeggen wat je denkt en de mensen overtuigen van je goede gedachten. Nijinski deed dat al dansend. Dat moet het mooiste zijn: dansen en overtuigen. En daarna gaan slapen zonder verdriet. De emoties krijgen teveel input. Ik moet weer afscheid nemen van Antwerpen met the Lonely Surfer van Jack Nitzsche. Ik wil iedereen bedanken voor het feit dat ze er zijn, Patje, Dédé, Eddy en Rita, Paul en Olga, Didi, Inge, Isabelle en Jan, Jules en Rita, mijn zoon Jesse, Brecht, Bart, Sophie, en door dronkenschap (en oude hersencellen) vergeten vrienden en familieleden. Wie ik vooral wil bedanken is Gerrit, mijn broer en vriend, die geen computer wenst te hebben en dit daarom ook niet kan lezen. Hij heeft me tot tranen toe ontroerd met ongeveer 20 woorden. Overal om me heen droevige ogen en levenslust…

Foto: Patje in het Oerwoud, M.P.