Tag: uitverkoren

POP 1979: DANS, LUST EN NIEUWE INZICHTEN

DESCLOUX

Bij mijn tekst Voorbeeldige modellen en de lijst van mijn uitverkoren langspeelplaten van 1978 schreef Peter Cnop op facebook het volgende commentaar: “De periode half ‘76 tot half ‘78 was een bosbrand van talent, en in tegenstelling wat sommige linkse opiniemakers er van gemaakt hebben, allesbehalve negatief. Er was kracht, er was energie, niks zelfbeklag, geen schroom, niks terughoudendheid. Het was dan ook logisch dat in 1978 veel muzikanten ook naar funk en dans begonnen te neigen, en hun publiek ook. Ik ben daar altijd blij om geweest.
En natuurlijk was er politiek, de eerste pogingen om de sociale zekerheid onderuit te halen. Maar dat heeft niemand belet om te blijven feesten. In je begeleidend artikel vat je die tijdsgeest perfect samen. Zoals Dylan al veel vroeger zong: far from the twisted reach of crazy sorrow, yes, to dance beneath the diamond sky, with one hand waving free. Nog altijd.”

Nu ik mijn lijst van meest geliefde popalbums van 1979 bekijk heb ik de indruk dat deze woorden van Peter nog beter bij dat jaar passen. Popmuziek was volwassen geworden en tegelijk kinderlijk gebleven. Je hoorde de makers zowel teruggrijpen naar het (recente) verleden als zichzelf en hun kunst vernieuwen. Hun albums en songs getuigden zowel van intelligentie en bewustzijn als van onbewuste verlangens, lustgevoelens en onbestemde opstandigheid. Je hoorde in een adem brutale woede en verfijnde kunstzinnigheid. De meeste platen die dat jaar te horen vielen gaven je zin om te dansen, om naar de impulsen van je lichaam te luisteren. Tegelijk werd je opgeroepen om met dat lichaam iets te maken, om iets aan de wereld te geven, om de wereld ten goede te veranderen. Dat was en blijft een gigantische opdracht. Dansen betekent je zorgen en de zorgen van de wereld vergeten. Maar je bent ook toeschouwer en ziet op de dansvloer de anderen dansen. Wat drukken zij dansend uit? Wat ervaar je als je hen ziet dansen op muziek van Joy Division, the Slits of David Bowie? Het kan zijn dat je terwijl je hun dans observeert al tot conclusies komt, maar het kan ook later gebeuren, de dag nadien, terwijl je in je werkkamer zit te peinzen. Waar komen je zorgen vandaan, waarom is het met de wereld gesteld zoals het ermee gesteld is? De antwoorden op die vragen zag je in de nieuwe dansvormen. Mogelijk niet even helder als de antwoorden van een rationalistische filosoof of politieke denker, maar toch antwoorden. Via de dans heldert deze muziek op. Sommige makers verkondigen expliciet een of andere boodschap, wat dan een kunstmatige, geforceerde indruk maakt. Interessanter lijkt me een onderhuidse of impliciete boodschap, bijvoorbeeld “air can hurt you too” in Air van Talking Heads. Maar ook zonder duidelijke woorden – of met helemaal geen woorden – kan deze opnieuw weer eenvoudig gemaakte muziek je met een voorheen ongehoorde geestdrift opladen. Dat is wat in 1979 gebeurde.

LINTONKWESI

  1. Fear Of Music – Talking Heads
  2. London Calling – The Clash
  3. Tom Verlaine – Tom Verlaine
  4. Broken English – Marianne Faithfull
  5. Lodger – David Bowie
  6. Rust Never Sleeps – Neil Young & Crazy Horse
  7. Cut – The Slits
  8. Unknown Pleasures – Joy Division
  9. The Undertones – The Undertones
  10. Forces Of Victory – Linton Kwesi Johnson
  11. Squeezing Out Sparks – Graham Parker and The Rumour
  12. Sabotage – John Cale
  13. Metal Box – Public Image Ltd
  14. Slow Train Coming – Bob Dylan
  15. The Bells – Lou Reed
  16. Pretenders – Pretenders
  17. Specials – The Specials
  18. Press Color – Lizzy Mercier Descloux
  19. Setting Sons – The Jam
  20. Buy – James Chance & The Contortions
  21. Off White – James White And The Blacks
  22. Armed Forces – Elvis Costello & The Attractions
  23. New Picnic Time – Pere Ubu
  24. Wave – Patti Smith Group
  25. Recent Songs -Leonard Cohen
  26. Rickie Lee Jones – Rickie Lee Jones
  27. Like Flies On Sherbert – Alex Chilton
  28. Live At The Witch Trials – The Fall
  29. Damn The Torpedos – Tom Petty & The Heartbreakers
  30. Three Imaginary Boys – The Cure
  31. Muse – Grace Jones
  32. A Different Kind Of Tension – Buzzcocks
  33. Labour Of Lust – Nick Lowe
  34. Into the Music – Van Morrison
  35. Entertainment! – Gang Of Four
  36. 154 – Wire
  37. Inflammable Material – Stiff Little Fingers
  38. A Trip To Marineville – Swell Maps
  39. Eskimo – The Residents
  40. In Style – David Johansen

2020-07-30-ELPEES1979 004-FAITHFULL

In 1979 verschenen ook deze uitstekende albums: Down On The Farm – Little Feat, You’re Never Alone With A Schizophrenic – Ian Hunter, Flying Doesn’t Help – Anthony Moore, Manifesto – Roxy Music, Thanks I’ll Eat It Here – Lowell George, Pink Cadillac – John Prine, Havin’ A Party With Southside Johnny – Southside Johnny And The Asbury Jukes, A Can Of Bees – The Soft Boys, Alchemy – Richard Lloyd, Down On The Drag – Joe Ely, Blue Kentucky Girl – Emmylou Harris, Serving 190 Proof – Merle Haggard, Teenage Jesus And The Jerks – Teenage Jesus & The Jerks, American Boy & Girl – Garland Jeffreys, The Flying Lizards – The Flying Lizards, Bop Till You Drop – Ry Cooder, Soldier Talk – The Red Crayola, Lubbock (On Everything) – Terry Allen, Chewing Hides The Sound – Snakefinger, Low Budget – The Kinks, International Thief Thief – Fela Kuti & Africa 70, At Budokan – Bob Dylan.

2020-07-30-ELPEES1979 006_UNDERTONES

GEDENKWAARDIGE LANGSPEELPLATEN: UITSTELGEDRAG

KINKS PATTI SMITH

Op 14 juni had ik al het voornemen om met mijn reeks teksten over langspeelplaten die een belangrijke rol hebben gespeeld in mijn leven nog wat door te gaan. Ik was de maanden ervoor bezig geweest aan zo’n reeks van tien. Toen ik begin mei op reis naar Frankrijk vertrok had ik er zes uitgebreid de revue laten passeren. De overige vier zouden in de vroege zomer aan bod komen. Waarom dit niet is gebeurd  weet ik niet. Was ik het vergeten? Of had ik er geen zin meer in? Ik denk dat ik het maar eens op de lange hete zomer zal steken. Op mijn werkkamer hier onder het dak zal het misschien wel vijftig graden geweest zijn.
De voorbije nacht dacht ik terug aan mijn missie. Als je aan iets begonnen bent moet je het ook afmaken, hoorde ik mijn Über-ich me toefluisteren. Je mag het ook mijn geweten noemen.
De langspeelplaten die zich aandienden waren niet de allerbeste of allermooiste die ik ken – een keuze die trouwens niet mogelijk is want die verandert met de dag en hangt af van je humeur en andere pietluttigheden. Mijn aandacht ging naar elpees die heel specifieke herinneringen bij me oproepen, die vooral in mijn jeugd indruk op me hebben gemaakt. Gelukkig heb ik meer dan één jeugd gekend.

Dit zijn de zes albums die al uitvoerige werden ‘besproken’:
The Rolling Stones – Beggars Banquet
Neil Young & Crazy Horse – Everybody Knows This Is Nowhere
The Slits – Cut
Joy Divsion – Closer
Sir Douglas Quintet – Mendocino
Mazzy Star – She Hangs Brightly

Zal ik mijn werk dit jaar nog af kunnen maken? Veel tijd heb ik niet meer; de dagen zijn donker, chaotisch, onheilspellend. Mag ik met dergelijke lichtzinnige spelletjes de werkelijkheid ontvluchten? Wat is de wereld kil, wat zijn de mensen desperaat en negatief geworden in vergelijking met de hoopvolle dagen van weleer, in de jaren zestig en zeventig.
Maar soms is het lichtvoetige nodig.

butterfield

Ik zal, denk ik nu, een keuze moeten maken uit dit indrukwekkend lijstje:
The Butterfield Blues Band – East-West
The Beach Boys – Smiley Smile
Flying Burrito Brothers – Gilded Palace Of Sin
Tim Hardin – The Best Of Tim Hardin
Patti Smith – Radio Ethiopia
The Beatles – Revolver
The Kinks – Something Else By The Kinks
Mink DeVille – Cabretta
Link Wray – Beans and Fatback
Traffic – When The Eagle Flies
The Everly Brothers – Roots
Crazy Horse – Crazy Horse
Van Morrison – Veedon Fleece
Velvet Underground – White Light / White Heat
The Clash – London Calling
The Gun Club – Miami
Townes Van Zandt – Flying Shoes
Bruce Springsteen – Darkness On The Edge Of Town
Robert Johnson – King Of The Delta Blues Singers
Bobby ‘Blue’ Bland – Two Steps From The Blues
Rolling Stones – Some Girls
The Byrds – Dr. Byrds & Mister Hyde
Bob Dylan – The Freewheelin’ Bob Dylan
Love – Da Capo
Derek & the Dominoes – Layla & Other Assorted Love Songs
John Cale – Paris 1919
Elvis Costello – Get Happy!
Hank Williams – The Very Best Of Hank Williams
Dillard and Clark – The Fantastic Expedition Of Dillard and Clark
Muddy Waters – Folk Singer
Elvis Presley – From Elvis In Memphis
The Band – The Band
Aretha Franklin – Aretha’s Gold
Syd Barrett – The Madcap Laughs
Alexander Spence – Oar
Pink Floyd – Ummagumma
John Prine – John Prine
Jimi Hendrix Experience – Axis: Bold As Love
etc.

Zoals je ziet heb ik een aantal van deze voortreffelijke langspeelplaten in het verleden al aandacht gegeven. Of het nog iets wordt met de rest hangt niet alleen van het weer af. Je kunt wel proberen te vluchten voor de chaos rondom je, maar je kunt niet vluchten voor de chaos in je hoofd.

 

EEN JAAR IN POPULAIRE MUZIEK

Het voorbije jaar luisterde ik weinig naar nieuwe muziek. Ik heb de indruk dat het elk jaar wat minder wordt. De reden daarvoor is dat het leven kort is. Er zijn nog zoveel boeken die ik niet gelezen heb (of wil herlezen). Er zijn zoveel films die ik nog wil zien, zoveel landen en steden bezoeken, zoveel kunstwerken bewonderen… De twintig elpees/cd’s hieronder drongen wel door tot mijn oren en mijn hart. De volgorde waarin ze terecht gekomen zijn heeft niet echt veel belang. Maar ik geef toe dat Will Sheff (Okkervil River) mij dit jaar het meest heeft ontroerd.

  1. Okkervil River – Away1 okkervil river.jpg

     

  2. Wilco – Schmilco2-wilco-schmilco-1000x1000.jpg
  3. David Bowie – Blackstar3 david-bowie-blackstar.jpg
  4. Drive-By Truckers – American Band4 DBT_AmericanBand_Cover_500.jpg
  5. Rolling Stones – Blue & Lonesome5 rolling stones.jpg
  6. Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung6 ryley.jpg
  7. Hope Sandoval and the Warm Inventions – Until the Hunter7 hope sandoval.jpg
  8. Margo Price – Midwest Farmer’s Daughter8 margo.jpg
  9. Jesu/Sun Kil Moon – Jesu/Sun Kil Moon9 jesu sun kil.jpg
  10. Case/Lang/Veirs – Case/Lang/Veirs10 case lang veirs.jpg
  11. Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton Tree11 skeleton tree.jpg
  12. Steve Gunn – Eyes On the Lines12 steveGunn_EyesOnTheLines-copy.jpg
  13. PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project13 hope six.jpg
  14. Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide To Earth14 sturgill-simpson-sailor-guide.png
  15. Brian Eno – The Ship15 BrianEno_TheShip_2016.jpg
  16. Cass McCombs – Mangy Love16 cass mccombs.jpg
  17. Elysian Fields – Ghosts Of No17 Ghosts_of_No.jpg
  18. Leonard Cohen – You Want It Darker18 leonard-cohen-you-want-it-darker-5746.jpg
  19. M. Ward – More Rainm-ward-more-rain2.jpg
  20. Lucinda Williams – The Ghosts Of Highway20 lucinda williams ghosts of highway 20.jpg

DE ‘SCHIJTERIGE’ SCHOONHEID

labelle9.jpg

Gisteren met A. in het Filmmuseum nog een keer ‘La belle noiseuse’ gezien, dat wonder van licht en geluid en beweging. Voor mij een hoogtepunt in het oeuvre van de onlangs overleden Franse regisseur Jacques Rivette. Slechte of middelmatige films heeft hij niet gemaakt, maar in ‘La belle noiseuse’ overtreft de regisseur zichzelf. Het verhaal van Balzac waar de film op gebaseerd is heeft niet veel om het lijf. Het gaat over de strijd van de oudere schilder Frenhofer met zichzelf, met zijn verleden en met zijn model, een schijterige schoonheid. Emmanuelle Béart heeft als Frenhofers model Marianne gedurende ongeveer drie uur hélemaal niets om het lijf. Af en toe een kamerjas, een sigaret tussen de voluptueuze lippen. Dit kunstwerk is evenwel geen erotisch spektakel – alleszins gaat het niet om opwindende erotiek, het gaat om krampachtige schoonheid. André Breton schreef het al in ‘Nadja’: “De schoonheid zal CONVULSIEF zijn of zal niet zijn.”

Hoewel het verhaal zoals gezegd van ondergeschikt belang is, blijf je toch als betoverd vier uur lang zitten kijken naar het wrede wonder dat zich daar op het scherm ontvouwt: het ontstaan van een kunstwerk. Film is altijd illusie, maar je gelooft dat Michel Piccoli, toen 66 jaar, een echte schilder is, ook al is de hand die je ziet tekenen en schilderen die van Bernard Dufour. Rivette vertelt op ironische wijze en zijn theatrale scènes scheppen afstand. Toch leef je mee met de vier belangrijkste protagonisten, de schilder, zijn vrouw, het model en de vriend van het model. Vooral voel je empathie voor Frenhofer’s vrouw (zijn vroegere model), mede dankzij het acteertalent van Jane Birkin. Dit moet de rol van haar leven zijn; vermoedelijk was ze zich daar bewust van.

Ik zag ‘La belle noiseuse’ voor het eerst in 1991, toen ik nog maar net in Brussel woonde. Ik denk dat ik me destijds wat blind heb gestaard op de schoonheid van Emmanuelle Béart. Op haar lichaam, dat het licht van Languedoc-Roussillon uitstraalt. Wellicht was ik ook een beetje jaloers op Frenhofer, dat hij zo’n prachtig model kon hebben en in zo’n mooi huis – eerder een chateau – wonen, en met zo’n begripvolle vrouw aan zijn zijde. En ik was niet eens een schilder. Gisteren heb ik begrepen dat er geen enkele reden was en is om jegens Frenhofer zulke gevoelens te koesteren. En hoewel ik me niet met zo’n grote kunstenaar wil meten wil ik er toch aan toevoegen dat er ook geen enkele reden is om jaloers of afgunstig op mij te zijn.

la-belle-noiseuse4.jpg

EEN JAAR LEZEN

A-Sport-And-A-Pastime.jpg

Lang geleden dat ik nog eens een leeslijst heb gemaakt, waarschijnlijk omdat ik al een aantal jaren zelfs de titels van de boeken (en de namen van hun auteurs) die ik las niet meer noteerde, of bij uitzondering en zeker niet op één plaats. Vandaag heb ik het nog een keer geprobeerd. Aangezien er in 2015 in mijn agenda veel plaats was heb ik daar elke dag bijgehouden wat ik aan het lezen was. Omdat ik aanneem dat er dit jaar in die agenda nog meer plaats zal zijn, zal ik veel meer moeten gaan lezen. Films zien is ook een optie: die noteer ik eveneens opnieuw. Ik weet niet of het met mijn lectuur te maken heeft dat ik zo weinig mensen zie, maar het zal wel een rol spelen. Over boeken praten wordt sowieso nog maar weinig gedaan, denk ik, en over de boeken die ik toevallig lees nog minder. Waar praten de mensen over? Ik weet het niet.

Wat ik ook niet weet is wat mij ertoe aanzet om het ene boek wel te lezen en het andere niet. Sinds mensenheugenis verzet ik mij al tegen de markt, tegen televisieschrijvers, tegen radioschrijvers, tegen verkoopscijferschrijvers, tegen salon- een beurzenschrijvers. Ik zoek degenen op die in het donker werken, of die ziek zijn, ongelukkig, boos. En vooral de doden. Ik koester de doden en de stervenden. Schoonheid is sterker dan de tijd. Bloeddorstige barbaren mogen De Stad van Duizend Zuilen plunderen en vernietigen, ze mogen elk spoor van beschaving en religie uitwissen, de woorden in de bijbel en de koran en in zoveel andere religieuze boeken krijgen ze niet stuk. En niet alleen woorden die naar men beweert een goddelijke oorsprong hebben blijven springlevend: gelukkig voor ons, ongelovige honden, zijn er ook seculiere boeken die weigeren te sterven.

Schrijvers die alleen maar succes hadden en weinig of geen talent dringen zich gelukkig niet aan ons op. Alleen de grootsten trotseren de eeuwen. Daar gaat mijn voorkeur naartoe. Niet alleen naar de grote grootsten, ook naar de allerkleinste. Gelukkig gebeurt het af en toe dat zo’n kleine grote schrijver, die in zijn tijd geen bijval had, opnieuw van zich laat horen. Er bestaan ongetwijfeld lezers en literatuurliefhebbers die de gave bezitten om zulke schrijfkunstenaars op hun deur te horen kloppen. Als die bescheiden schrijvers daar al de moed toe hebben. Mogelijk fluisteren zij de ontdekkingsreizigers van de literatuur alleen maar iets toe in hun droomoren. Tot mijn spijt overkomt mij dat niet. Mij wordt nooit iets in het oor gefluisterd en als er op mijn deur wordt geklopt barricadeer ik ze.

Ik denk dat ik me nog steeds door het toeval laat leiden. De naam van een schrijver klinkt mooi, of een titel spreekt tot mijn verbeelding. Misschien heb ik er iets over gelezen en heb ik dat – ondanks mijn weerzin van recensies – onthouden. Mijn studies spelen eveneens een rol: die intellectuele achtergrond bepaalt natuurlijk voor een deel mijn keuze. Ik lees weinig pulp en onzin is aan mij meestal niet besteed. Meestal. Wat ik lees moet een hogere waarde hebben, moet bijdragen tot de ontwikkeling van onze soort. Ik heb gelukkig nog enkele vrienden. Hun aanbevelingen zijn me dierbaar. Daar houd ik bijna altijd rekening mee. En ik blijf trouw aan de schrijvers die ik ooit heb uitgekozen. Ian McEwan is daar een voorbeeld van. Ik lees hem al van in het begin, van toen hij nog quasi onbekend was. In 1978 trok zijn tweede verhalenbundel, ‘In Between the Sheets’ meteen mijn aandacht. Niet alleen door de titel, die verwees naar een liedje van the Rolling Stones (‘Live With Me’, op ‘Let It Bleed’) maar ook door de foto van het half blote meisje op de kaft. Nu kan een bloot meisje op een kaft mij niet meer verleiden, integendeel, maar in 1978 nog wel. Overigens is Ian McEwan vandaag een ernstige schrijver: geen naakt meer op zijn omslagen. En ik blijf hem trouw en zijn boeken blijven goed. Overigens vond ik zijn reactie bij de lafhartige moordaanslagen op Charlie Hebdo van een redelijkheid getuigen die ik bij weinig anderen, mezelf incluis, aangetroffen heb.

En Patrick Modiano dan, dat is toch een Nobelprijswinnaar? Ja, dat is zo. Mag ik mezelf tegenspreken? Moeten we altijd consequent zijn? Bovendien betwijfel ik of Modiano veel inspanningen gedaan heeft om die prijs te winnen. Hij is gewoonweg zichzelf gebleven, van helemaal in het begin. Of liever: hij is in zijn werk meer en meer zichzelf geworden, geworden wie hij in het begin al was. Hij heeft los van elke stroming, trend, maatschappelijke context, aan een schitterend oeuvre gewerkt. Zijn werk is een variant op de recherche van Marcel Proust. Of Modiano de verloren tijd ooit terugvinden zal durf ik echter te betwijfelen. Al zijn personages zijn voor altijd verloren, zowel in de ruimte als in de tijd. Patrick Modiano is de auteur die mij in 2015 het meest heeft weten te bekoren en betoveren en dromen. Door hem ben ik nog veel meer van Parijs gaan houden dan ik al deed. Op zaterdag 14 november heb ik een hele voormiddag zitten huilen, niet alleen omdat mijn zoon in Parijs woont, maar ook omdat ik het gevoel had dat ik zelf een Parijzenaar was geworden, een van die melancholische schimmen uit de romans van Patrick Modiano, schimmen van vlees en bloed, personages waar ik mezelf zo goed in herken.

Gelukkig was er na de terreur en de lockdown in Brussel ‘M Train’ van Patti Smith. Dat schitterend boek heeft me geholpen om me door die vreselijke dagen te worstelen en heeft mijn horizon opnieuw verruimd: er zijn goede mensen, er zijn kunstenaars, muzikanten, mensen die liefhebben, hartstochtelijke mensen, mensen die oplossingen zoeken, die elkaar willen helpen in plaats van elkaar de duivel aan te doen, mensen die leven voor schoonheid, mensen die het grote in het kleine zien. Mensen die zeggen: de andere, dat ben ik. En er is nog altijd koffie. Dat heb ik ook van Patti Smith geleerd.

Patrick Modiano, In het café van de verloren jeugd

James Salter, Light Years

Walter Benjamin, Maar een storm waait uit het paradijs

Robert Stone, Prime Green: Remembering the Sixties

Patrick Modiano, De stad van de donkere winkels

Patrick Modiano, Zondagen in augustus

Ana Teixeira Pinto (red.), The Reluctant Narrator

Hans Lodeizen, Gedichten

Patrick Modiano, Uit verre vergetelheid

Patrick Modiano, Verloren wijk

Patrick Modiano, Aardige jongens

Evelyn Waugh, Een handvol stof

Stefan Zweig, Ongeduld

Paul Rigaumont, Anekdota XIX

Rüdiger Safranski, Hoeveel waarheid heeft de mens nodig?

Elias Canetti, Het geheime hart van het uurwerk – aantekeningen 1973-1985

Knut Hamsun, Mysteriën

Haruki Murakami, 1Q84. Boek 1

Haruki Murakami, 1Q84. Boek 2

Haruki Murakami, 1Q84. Boek 3

Sandro Veronesi, Grote reizen, kleine reizen

James Salter, A Sport and a Pastime

Patrick Modiano, Pedigree

Patrick Modiano, Dora Bruder

Patrick Modiano, De plaats van de ster

Ian McEwan, The Children Act

James Salter, Burning the Days

Patrick Modiano, Het circus trekt voorbij

W.G. Sebald, Logies in een landhuis

Patrick Modiano, La petite Bijou

Patrick Modiano, Des inconnus

Sandro Veronesi, Zeldzame aarden

Patrick Modiano, Fleurs de ruine

Patrick Modiano, Chien de printemps

Fred Goodman, Mansion On the Hill

Patrick Modiano, Livret de famille

Jonathan Swift, Gullivers reizen

Patrick Modiano, Vestiaire de l’enfance

Geerten Meijsing (red.) – Van Como tot Syracuse

Patrick Modiano, Het gras van de nacht

Stefan Zweig, Schaaknovelle en andere verhalen

Paul Eluard, Lettres à Gala

Marc De Kesel, Zizek

Patrick Modiano, Remise de peine

Michel Houellebecq, Onderworpen

Rainer Metzger, London in the Sixties

Patrick Modiano, Accident nocturne

Goethe, Affiniteiten

Vladimir Nabokov, Speak, Memory

Jacques Rancière, De fabel van de cinema

Czeslav Milosz, Geboortegrond

Stefan Zweig, Reis naar het verleden

John Cheever, Bullet Park

László Krasznahorkai, Satanstango

Daniil Kharms, Today I Wrote Nothing

Raoul Vaneigem, Rien n’est fini, tout commence, livre d’entretiens avec Gérard Berréby

Georges Simenon, Zondag

Gustave Flaubert, Bouvard en Pécuchet

Jorge Luis Borges, De geschiedenis van de eeuwigheid en andere essays

Georges Simenon, Stoplicht

Georges Simenon, Leven met Anais

J.M. Coetzee, Dagboek van een slecht jaar

Rainer Maria Rilke, Het lied van de liefde en dood van Kornet Christoph Rilke

Martinus Nijhoff, Verzamelde Gedichten

Patti Smith, M Train

patti smith m train.jpg

STEMMINGSWISSELINGEN: 20 ELPEES VOOR VANDAAG

Twintig elpees voor vandaag. En daaruit twintig liederen. Het is dertien december 2012, redelijk koud. Blauw licht buiten, binnenskamers wordt er gewacht op iets dat zou moeten voldoen. Op het raam zie ik sporen van een vogel, een duif wellicht, die er deze zomer zal tegen gevlogen zijn. Ik weet niet of het waar is wat Jim Morrison zingt, dat muziek je enige vriend is, tot het einde. Nee, ik geloof niet dat dat waar is. Ook al krijg je soms de indruk dat het einde in zicht is. Maar dat is niet meer dan een voorstelling, een ogenblik in de tijd. Na dat einde begin je aan een nieuw begin.

1. Paris 1919 – John Cale
2. Unknown Pleasures – Joy Division
3. Desertshore – Nico
4. Oar – Alexander Spence
5. Veedon Fleece – Van Morrison
6. Third / Sister Lovers – Big Star
7. Live At Town Hall 1962  – Ornette Coleman
8. The Velvet Underground – The Velvet Underground
9. Low – David Bowie
10. In My Own Time – Karen Dalton
11. Gene Clark (White Light) – Gene Clark
12. Apollo – Brian Eno
13. Someday My Prince Will Come – Miles Davis Sextet
14. Waltz For Debby – Bill Evans Trio
15. The Good Earth – The Feelies
16. I’ll Take Care Of You – Mark Lanegan
17. Blue Afternoon – Tim Buckley
18. All Is Dream – Mercury Rev
19. More – Pink Floyd
20. Trailer Park – Beth Orton

2011 IN 40 SONGS

Een overzicht maken van de beste platen (elpees, cd’s) van een voorbij jaar is altijd meer dan een muzikale terugblik. Platen roepen herinneringen op aan ervaringen en emoties, aan reizen, aan maaltijden met vrienden, aan ruzies, aan de geur van tomatensoep met balletjes, aan een baiser volé of een moment in een geliefde film, aan een nacht in een kroeg. Aan duizenden dingen.

Als je terugdenkt aan ‘individuele’ songs is dat nog meer het geval. Melodieën, riffs, tekstfragmenten roepen vaak heel concrete herinneringen op. Songs leggen een unieke band tussen je zintuigen,je geheugen en specifieke, belangrijke en soms ook banale gebeurtenissen.

Als je een lijst maakt van je favoriete albums vergeet je veel van die songs. Of wat nog vaker het geval is: op veel platen staan maar enkele geslaagde nummers, soms tref je zelfs maar een enkele uitschieter aan. Het zijn die songs die aan de vergetelheid moeten worden onttrokken, wat natuurlijk een onmogelijke opgave is, omdat er elk jaar tienduizenden liederen als buzzing flies in je hoofd komen zoemen, of je dat nu wilt of niet. De lijst hieronder is alleen maar een schuchtere poging om een aantal mooie liederen uit 2011 mee te nemen naar het muziekreservaat van de toekomst. De volgorde waarin ik ze heb geplaatst is geheel toevallig. Ze zijn mij allemaal dierbaar.

 

1. Every River Will Burn – Travels In The Dustland – The Walkabouts
2. Fool’s Gold – Barn Doors And Concrete Floors – Israel Nash Gripka
3. Oh My Heart – Collapse Into Now – R.E.M.
4. Calamity Song – The King Is Dead – The Decemberists
5. America! – Apocalypse – Bill Callahan
6. Glad Man Singing – Kiss Each Other Clean – Iron & Wine
7. Pleasuring The Divine – Marble Son – Jesse Sykes & The Sweet Hereafter
8. The Words That Maketh Murder – Let England Shake – PJ Harvey
9. You See Everything – C’mon – Low
10. Holocene – Bon Iver – Bon Iver
11. East Harlem – The Rip Tide – Beirut
12. Beautiful Girl – Gold In The Shadow – William Fitzsimmons
13. Will You Still Love Me Tomorrow – Lioness: Hidden Treasures – Amy Winehouse
14. Bedroom Eyes – Only In Dreams – Dum Dum Girls
15. Love And Blessings – So Beautiful Or So What – Paul Simon
16. Time To Be Clear – Wolfroy Goes To Town – Bonnie Prince Billy
17. Down In The Valley – The Head And The Heart – The Head And The Heart
18. Pouring Rain At Dawn – Mockingbird Time – The Jayhawks
19. You’re Through Fooling Me – The Lost Notebooks Of Hank Williams – Patty Loveless
20. Silver Dagger – The Harrow & the Harvest – Gillian Welch & David Rawlings
21. Bury Me Not On The Lone Prairie – The Majestic Silver Strings – Buddy Miller & Marc Ribot
22. The Love That Faded – The Lost Notebooks Of Hank Williams – Bob Dylan
23. El Corrido De Jesse James – Pull Up Some Dust And Sit Down – Ry Cooder
24. Little Emperor – I’ll Never Get Out Of This World Alive – Steve Earle
25. Everybody Needs Love – Go-Go Boots – Drive-By Truckers
26. One Sunday Morning (Song For Jane Smiley’s Boyfriend) – The Whole Love – Wilco
27. Satisfied – Bad As Me – Tom Waits
28. Woman When I’ve Raised Hell – Last Of The Country Gentlemen – Josh T. Pearson
29. Get In Line – Long Player Late Bloomer – Ron Sexsmith
30. Benediction – Demolished Thoughts – Thurston Moore
31. Lorelai – Helplessness Blues – Fleet Foxes
32. Wonderful (The Way I Feel) – Circuital – My Morning Jacket
33. Hard To Break – The Errant Charm – Vetiver
34. Oh, Mama, Come Home – The Lost Notebooks Of Hank Williams – Jakob Dylan
35. Six White Cadillacs – Hard Bargain – Emmylou Harris
36. Queen Of The Minor Key – Queen Of The Minor Key – Eilen Jewel
37. If Wishes Were Horses – Little Honey – Lucinda Williams
38. First Snow – Bright Examples – Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion
39. Dirty Rain – Ashes & Fire – Ryan Adams
40. Ghost Woman Blues – Smart Flesh – The Low Anthem

 

TWINTIG UITVERKOREN SONGS

Op 21 januari 2011 om 16:19 had ik twintig minuten nagedacht over wat op dat ogenblik mijn favoriete songs waren. Hoe vreemd: vandaag zou ik wellicht allemaal andere liederen kiezen. Alles in het leven is toeval, al dan niet objectief. Dit is de lijst, die geloof ik alleen op facebook heeft gestaan. Wellicht heeft hij alleen maar enig belang voor mezelf. Maar dat geeft niet, of wel? Soms denk ik alleen maar aan mezelf. De volgorde heeft hier al even weinig belang.

Substitute - The Who
Papa Was A Rolling Stone - The Temptations
It's All Over Now - The Rolling Stones
Long Black Limousine - Elvis Presley
Dedicated To The One I Love - The Five Royales
4th Time Around - Bob Dylan
Rollin' And Tumblin' - Muddy Waters
Lost Highway - Hank Williams
I Cover The Waterfront - Billie Holiday
Flowers In December - Mazzy Star
Goodbye - Steve Earle
Buzzin' Fly - Tim Buckley
Prisoner Of Love - James Brown
For Your Precious Love - Jerry Butler
Sin City - The Flying Burrito Brothers
Eight Miles High - The Byrds
At The Dark End Of The Street - James Carr
Getting Hungry - The Beach Boys
Free Money - Patti Smith
Strawberry Fields Forever - The Beatles

Het kan toch niet dat John Cale, Velvet Underground en Nico ontbreken? En waar zijn Alexander Spence, Gene Clark en Fairport Convention?

2009: TIEN SONGS

Dit zijn songs van het bijna afgelopen jaar die me zijn bijgebleven. Er zijn er ongetwijfeld meer, maar ik wilde deze lijst beperkt houden. Jammer dat ik geen plaats meer had voor Bob Dylans ‘Must Be Santa’, het vrolijkste nummer van het jaar. Eervolle vermelding dan maar.

NEKO CASE / PEOPLE GOT A LOTTA NERVE
MONSTERS OF FOLK / DEAR GOD (SINCERELY M.O.F.)
DRIVE-BY TRUCKERS / GEORGE JONES TALKIN’ CELL PHONE BLUES
RICHMOND FONTAINE / WE USED TO THINK THE FREEWAY SOUNDED LIKE A RIVER
ALELA DIANE / EVERY PATH
PJ HARVEY & JOHN PARISH / BLACK HEARTED LOVER
BOB DYLAN / IF YOU EVER GO TO HOUSTON
GREAT LAKE SWIMMERS / EVERYTHING IS MOVING SO FAST
THE DUKE AND THE KING / IF YOU EVER GET FAMOUS
WILCO / YOU AND I

BOB DYLAN x 30

dylan-ik

  1. Like A Rolling Stone – Single – 1965
  2. Just Like Tom Thumb’s Blues  -Single B-side, live version – 1966
  3. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Highway 61 Revisited – 1965
  4. Positively 4th Street – Single – 1965
  5. 4th Time Around – Blonde On Blonde – 1966
  6. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Blonde On Blonde – 1966
  7. I Threw It All Away – Nashville Skyline – 1969
  8. Tell Me That It Isn’t True – Nashville Skyline – 1969
  9. Tonight I’ll Be Staying Here With You – Nashville Skyline – 1969
  10. I Pity The Poor Immigrant – John Wesley Harding – 1969
  11. Dear Landlord – John Wesley Harding – 1969
  12. Girl From The North Country – The Freewheelin’ Bob Dylan – 1963
  13. Bob Dylan’s Dream – The Freewheelin’ Bob Dylan – 1963
  14. She Belongs To Me – Bringing It All Back Home – 1965
  15. Love Minus Zero / No Limit – Bringing It All Back Home – 1965
  16. Went To See The Gypsy – New Morning – 1970
  17. Dirge – Planet Waves – 1974
  18. If You See Yer Say Hello – Blood On The Tracks – 1975
  19. Tangled Up In Blue – Blood On The Tracks – 1975
  20. Going To Acapulco – The Basement Tapes – 1975
  21. One More Cup Of Coffee – Desire – 1976
  22. I Believe In You – Slow Train Coming – 1979
  23. Blood In My Eyes – World Gone Wrong – 1993
  24. Blind Willie McTell – The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991
  25. Sitting On A Barbed Wire Fence – The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991
  26. Most Of The Time – Oh Mercy – 1989
  27. Trying To Get To Heaven – Time Out Of Mind – 1997
  28. Mississippi – Love And Theft – 2001
  29. One Too Many Mornings – The Bootleg Series Vol. 4: Bob Dylan Live 1966, The “Royal Albert Hall” Concert
  30. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Blonde On Blonde – 1966

 

 

THE ROLLING STONES: 20×5

stones
 

Torn And Frayed – Exile On Main Street (1972)
You Got The Silver – Let It Bleed (1969)
Gimme Shelter – Let It Bleed (1969)
Winter – Goats Head Soup (1973)
Play With Fire / The Last Time – Single (1965)
Paint It Black – Single (1966)
It’s All Over Now  (Bobby Womack) – Single (1964)
Heaven – Tattoo You (1981)
Stray Cat Blues – Beggars Banquet (1968)
Can’t You Hear Me Knockin’ – Sticky Fingers (1971)
Have You Seen Your Mother Baby, Standing In The Shadow – Single (1966)
Monkey Man – Let It Bleed (1969)
Sweet Virginia – Exile On Main Street (1972)
Happy – Exile On Main Street (1972)
Citadel – Their Satanic Majesties Request (1967)
Child Of The Moon – Single B-Side (1968)
Love In Vain  (Robert Johnson) – Let It Bleed (1969)
Moonlight Mile – Sticky Fingers (1971)
Sway – Sticky Fingers (1971)
Parachute Woman – Beggars Banquet (1968)

Waarschuwing: selectie beperkt houdbaar.

 

 

2008: BOB DYLAN EN NEIL YOUNG

Wat ben ik toch lui. Mijn vorige notitie – over een aantal van mijn favoriete platen uit 2008 – dateert alweer van vorige vrijdag. Maar het is niet alleen luiheid die me parten speel. Het is ook twijfel. Wat zijn nu toch die beste nieuwe platen! En ik ken er zo weinig. Nog niet zo lang geleden dacht ik dat ik een goed ‘beeld’ had van ongeveer alles wat op de ‘markt’ kwam, maar dat is al lang niet meer het geval. Ik koop nog steeds zeer veel muziek. Bijgevolg gaat een heel groot deel van mijn budget naar cd’s. En toch is dat maar een bijzonder kleine selectie van wat er allemaal verschijnt. In andere muziekblogs (Roen, Peerke) is het al vaker geopperd: er worden teveel platen uitgebracht. Het is onmogelijk te overzien, zeker niet als je een vrij brede smaak hebt.

Twijfels. Daarom duurt het zo lang eer ik mijn definitieve keuze kenbaar maak. Maar ik ben ermee bezig. Ik beluister alle elpees die ik dit jaar heb aangekocht. Hoeveel er dat precies zijn weet ik niet, maar het zijn er echt wel veel. Iemand heeft me ooit gezegd dat ik een huis had kunnen kopen met het geld dat ik in muziek heb geïnvesteerd. Misschien had ik dat beter gedaan. Maar naar een huis kun je niet luisteren. Huizen zijn meer iets voor slakken.

Een ding wil ik meteen duidelijk maken. Noch Bob Dylans ‘Tell Tale Signs’, noch de Ace-compilatie met nummers uit Dylans ‘Theme Time Radio Hour’, noch de werkelijk verbluffende live-elpee van Neil Young, ‘Sugar Mountain. Live At Canterbury House 1968’ stonden in mijn lijstje(s) van vorige vrijdag. Ik kon die buitengewoon mooie platen daar niet in onderbrengen. Ze vormen een categorie apart. Of twee categorieën: Bob Dylan en Neil Young.

De Ace-compilatie ‘Theme Time Radio Hour With Your Host Bob Dylan’, heeft eigenlijk weinig met de meester te maken. Of toch wel: hij heeft uiteraard alle vijftig zeer gevarieerde songs in zijn show gedraaid. Zijn presentatie moet je er wel bij fantaseren. Met een beetje zoeken vind je de programma’s trouwens online. Je moet er dan wel een aantal dagen voor uittrekken want er zijn al veel afleveringen. Ik houd bijzonder veel van het programma, niet alleen omdat ik zelf al meer dan vijfentwintig jaar een thematische radioprogramma maak, maar vooral door de buitengewone songs, met zoveel kennis van zaken en gevoel voor humor samengebracht, in een geheel geplaatst waar ze pas echt tot hun recht komen. Overigens is deze compilatie reeds de aanschaf waard voor alleen al de lange versie van Aretha Franklins ‘Chain Of Fools’ en zeker ook voor ‘I Ain’t Drunk’ van Lonnie “The Cat” (waar Ike Turner op meespeelt). Er zit een uitstekend boekje bij de dubbel-cd: uitvoerige informatie over alle songs en hun uitvoerders, en hele mooie illustraties.

In de Bootleg Series van Bob Dylan verscheen dit jaar volume 8: ‘Tell Tale Signs. Rare and Unreleased 1989-2006’. Er is al zoveel over geschreven – ik heb daar weinig aan toe te voegen. De dubbele cd, meer dan twee uur muziek, is over het algemeen goed ontvangen. Alleen is er veel kritiek geuit op de prijs van de luxe-uitgave, waar een twaalftal bijkomende nummers op staat. Er werd vastgesteld dat oudere mensen, minder begoede Dylan-fans die misschien van een klein pensioentje moeten leven, die nog nooit iets hadden gedownload, nu ook de weg naar de piraten hebben gevonden. Een slechte zaak voor jonge muzikanten die royalties letterlijk broodnodig hebben. Ik vraag me af of Dylan zich bewust is van deze vreemde strategie. Maar het zij zo. De dubbel-cd bevat voldoende schoonheid en de rest, dat zien we later wel.

Aanvankelijk vond ik de plaat niet zo goed. Maar nu heb ik ze toch al zo’n twintig keer gehoord, en ze wordt almaar beter. ‘Tell Tale Signs’ lijkt door de grote eenheid wel een gewone elpee en geen compilatie. Ik vind ze ook stukken beter dan zijn jongste sudioplaat, ‘Modern Times’, waar ik niet van houd. Het hoogtepunt van ‘Tell Tale Signs’ is ‘Most Of the Time’, al bijzonder mooi op ‘Oh Mercy’, maar hier zonder de Daniel Lanois-behandeling, en met de intensiteit van iets uit ‘Blood On the Tracks. ‘Someday Baby’ overtreft de versie op ‘Modern Times’. De gospel ‘Marchin’ to the City’ is een juweel. Dylan bewijst hier nog een keer hoe bijzonder zijn pianospel is.

Voor mij hoort ‘Tell Tale Signs’ tot de beste platen van 2008. En hetzelfde geldt voor de nieuwe live-plaat van Neil Young. ‘Sugar Mountain’ is een tijdscapsule die je meeneemt naar 1968. Neil Young, jong, onschuldig, kwetsbaar, grappig: er was niemand zoals hij, er is nog altijd niemand zoals hij. Sommige mensen zijn van mening dat er teveel gepraat staat op de plaat. Maar dat vind ik er net zo mooi aan. Daardoor is het niet een tijdloze opname, maar geeft ze ook uitdrukking aan de tijdsgeest, toen lang haar, stoned worden, utopische idealen werkelijk iets betekenden, heel anders dan het postmoderne escapisme. Bij mij roept de plaat talloos veel herinneringen op. Aan Buffalo Springfield, aan Amsterdam (waar ik bij Onno en Cees voor het eerste een elpee van Neil Young hoorde), aan mijn studentenkamer in de Karmelietenstraat, waar Neils eerste elpee en ‘Everybody Knows this Is Nowhere’ dagelijks werden gedraaid. Ik herinner me ook nog hoe gelukkig ik was toen ik de single ‘Sugar Mountain’ voor vijf frank in de Pêle-Mêle vond. Ja, in die dagen was zelfs Neil Young nog goedkoop.

Nog meer goed nieuws is dat Bob Dylan op 22 april naar Brussel komt. Nu heb ik al een eerste datum om naar uit te kijken.

2008: MUSIC MAESTRO, PLEASE!

Ik schreef het al op Roens blog: er valt voor mij niet aan overzichtslijsten te ontsnappen, het zit me in het bloed, ik doe het al sinds 1969, it’s too late to stop now. Eigenlijk doe ik dit al veel langer. Ik was een van de eerste medewerkers aan Humo’s Toppers van Tobbers. Elke week liet ik mijn medeleerlingen aan het Atheneum in Tongeren stemmen op een hitlijst die ik zelf had samengesteld. Meestal was ik eerlijk, maar ik moet tot mijn schaamte toegeven dat ik soms wel eens vals speelde om the Rolling Stones, the Kinks of the Who op nummer één te krijgen. Die lijsten werden aanvankelijk integraal per school gepubliceerd, met de naam van de samensteller erbij. Daar was ik dan zo trots op, mijn naam daar gedrukt te zien. Wilde ik eigenlijk in het diepst van mijn gedachten al een bekende Vlaming worden, een diersoort die toen nog niet bestond?

Er is geen weg terug, ik zal mijn voornemens van een week of zo geleden voornemens laten en mij naar het onvermijdelijke plooien. Verwacht van mij echter geen sterke uitspraken, sluitende argumenten, kreten van bewondering, krachttermen om mijn keuzes kracht bij te zetten. Niets van dat alles. Verwacht van mij enkele bondige lijstjes, gebaseerd op wat ik me nog herinner, op wat me ontroerd heeft of anderszins getroffen. Mijn kennis van de hedendaagse populaire muziek is beperkt. Ik vind het erg dat de zwarte muziek van nu mij zo vreemd is, terwijl ik toch door en door een soulliefhebber ben. Erg is ook dat ik bijna uitsluitend de Angelsaksische muziek ken, en dan nog vooral het genre dat Americana wordt genoemd. Mijn kennis van oudere populaire en minder populaire muziek is gelukkig wat ruimer. Ik mag graag luisteren naar coole jazz, reggae, blues, western swing, bepaalde klassieke muziek, soundtracks, Franse zangeressen, fado, flamenco, rockabilly, boogie woogie, tin pan alley deuntjes, gospel, muziek uit Mali en Pakistan. Maar dat is allemaal oud en onmogelijk in categorieën of lijsten onder te brengen.

Om al enigszins aan de mogelijke nieuwsgierigheid van de lezer tegemoet te komen volgt hier een overzicht van langspeelplaten die in 2008 opnieuw werden uitgebracht, en nieuwe compilaties, iets waar vooral het Britse label Ace bijzonder goed in is. Neem gerust van me aan dat dit geen volledige lijst is, ook niet van wat ik graag heb gehoord. Er zijn grote gaten in mijn geheugen.

Opnieuw uitgebracht

Dillard & Clark – The Fantastic Expedition Of Dillard and Clark
The Lemonheads – It’s A Shame About Ray
Nick Lowe – Jesus Of Cool
Dennis Wilson – Pacific Ocean Blue
Creedence Clearwater Revival – Cosmo’s Factory
The Flying Burrito Bros – The Flying Burrito Bros / Last Of the Red Hot Burritos
Dave Mason & Cass Elliot – Dave Mason & Cass Elliott

Compilaties

Various Artists – Break-A-Way – The Songs Of Jackie DeShannon  1961-1967
Various Artists – Time Is On My Side – The Jerry Ragavoy Story 1953-2003
Various Artists – Blame It On the Dogg – The Swamp Dogg Anthology 1968-1978
Various Artists – Do-Wah-Diddy – Words And Music By Ellie Greenwich And Jeff Barry
Various Artists – On Vine Street – The Early Songs Of Randy Newman
Various Artists – Twist And Shout Volume 1 – The Bert Berns Story 1960-1964
Various Artists – In the Naked City
PF Sloan – Here’s Where I Belong – The Best Of the Dunhill Years 1965-1967
Bob Lind – Elusive Butterfly – The Complete Jack Nitzsche Sessions
The Undertones – An Anthology
Ry Cooder – The UFO has landed
Kevin Ayers – Songs For Insane Times: An Anthology 1969-1980
Eels – Useless Trinkets
Tammy Wynette & George Jones – Duets

Varia

Enkele plaatjes die ik in het buitenland (Berlijn, Lissabon) en in de koopjes vond en die me plezierige momenten hebben verschaft:

Arlo Guthrie – Running Down the Road (met Ry Cooder en Clarence White!)
Blossom Toes – We Are Ever So Clean
Jackson Browne – Saturate Before Using
The Clique – Sugar On Sunday
Bo Diddley – Bo Diddley Is A Gunslinger (+ bonustracks)
The Adverts – Crossing the Red Sea with the Adverts
Aretha Franklin – Amazing Grace – The Complete Recordings
New York Dolls – New York Dolls
Richard & Linda Thompson – in Concert, November 1975

Deze laatste lijst moet zeker nog aangevuld worden, maar daar heb ik nu even geen zin in. In een volgende aflevering lees je wat ik gekozen heb als beste nieuwe elpees van 2008.

 

KRIS KRISTOFFERSON: EEN WANDELENDE CONTRADICTIE

nedkelly

De wandelende contradictie die Kris Kristofferson is, was al een tijdje aan mijn aandacht ontsnapt. Tot een lezer, Marc V. uit Genk, mij opnieuw op zijn spoor zette. Hoe had ik deze grote songschrijver zo kunnen verwaarlozen? Ik moet u het antwoord schuldig blijven, ik weet het gewoonweg niet. Het is mogelijk dat zijn naam er voor iets tussenzit, ik vind het een lelijke naam, met die twee K’s en dat dubbele ‘Kris’. Bovendien heeft hij samen met Barbra Streisand heiligschennis gepleegd door te ‘acteren’ in een stupide remake van ‘A Star Is Born’. De beste versie, die uit 1954 van George Cukor, met Judy Garland en James Mason was ook al een remake, maar een die het origineel overtrof.

Volstaat dat echter om de man te begraven? Een retorische vraag, natuurlijk. Want Kristofferson is de schrijver van ‘Sunday Morning Coming Down’, ongetwijfeld de beste song over een kater ooit geschreven, van ‘Help Me Make It Through the Night’, van ‘To Beat the Devil’, van ‘Why Me’, van ‘The Pilgrim: Chapter 33’, van ‘Me And Bobbie McGee’, en – niet te vergeten – van ‘Blame It On the Stones’.

Mijn kennismaking in 1970 met de naam Kris Kristofferson heb ik aan Mick Jagger te danken. Op het Vossenplein in Brussel had ik de soundtrack van ‘Ned Kelly’ gevonden, een film die ik toen heel goed vond, alleen maar omdat Mick Jagger er in meespeelde. Het komt niet in mijn hoofd op hem ooit nog een keer te bekijken.  De muziek was van Shel Silverstein, bekend van onder meer ‘A Boy Named Sue’ en ‘Sylvia’s Mother’. De meeste songs nam Waylon Jennings voor zijn rekening, maar een drietal, waaronder ‘Stoney Cold Ground’, zong Kristofferson. Wat later ontdekte ik dat hij ‘Me and Bobby McGee’ had geschreven, een grote, postume hit voor Janis Joplin. In dat hippielied horen we Janis op haar mooist. Het debuut van Kris Kristofferson verscheen eveneens in 1970, maar omdat er in België geen interesse bestond voor country kwam de elpee hier toen niet uit.

In het tijdschrift ‘Rolling Stone’ las ik allerlei verhalen over de songschrijver. Onder meer dat hij een master’s degree had in Engelse literatuur en zijn thesis aan William Blake had gewijd, dat hij op een boorplatform had gewerkt en met een helikopter gevlogen. Straffe verhalen over drugs en dronkenschap. Soms hoorde ik een van die gevoelige liederen van hem op AFN, het radiostation van het Amerikaanse leger in Europa. Kristofferson had een stem van soms zacht, soms hard leder, zijn teksten waren even goed als die van Dylan. In 1973 kwam de schitterende film ‘Pat Garrett and Billy the Kid’ van de dronkaard Sam Peckinpah uit. Kristofferson was Billy the Kid, James Coburn Pat Garrett – en Bob Dylan vertolkte het merkwaardige personage genaamd Alias. De in tequila gedrenkte soundtrack was van Bob Dylan. In datzelfde jaar trouwde Kristofferson met Rita Coolidge, die hij op de set van ‘Pat Garrett and Billy the Kid’ had leren kennen. Mijn goede vriend Marc D. leende me zijn exemplaar van ‘Full Moon’ uit, een duet-elpee van Kris Kristofferson en Rita Coolidge. Dat was niet echt een mijlpaal, maar door die plaat ontdekte ik de muziek van Bobby Charles (zijn mooie ‘Tennessee Blues’ was het hoogtepunt op ‘Full Moon’).

Het mooiste eerbetoon aan Kris Kristofferson is terug te vinden in Martin Scorsese’s ‘Taxi Driver’ uit 1976. Betsy (Cybil Shepard), het ‘onschuldige’ meisje in het wit op wie de eenzame taxichauffeur Travis Bickle (Robert DeNiro) verliefd wordt, is een fan van Kris Kristofferson. Ze is van mening dat het nummer ‘The Pilgrim: Chapter 33’ op haar vreemde vriend van toepassing is. In een volgende scène zie je Travis Bickle een platenwinkel buitenstappen met de elpee ‘The Silver Tongued Devil And I’ onder zijn arm. Een mijlpaal in de countrymuziek, en wellicht Kristoffersons beste plaat. De rest is, zoals men zegt, geschiedenis. Tot die geschiedenis behoort ook een van de mooiste films aller tijden, ‘Heaven’s Gate’ van Michael Cimino. Bekijk vooral niet de ingekorte versie.

L’ATALANTE VAN JEAN VIGO: MIJN UITVERKOREN FILM

films,beste films,top-1,atalante,de standaard,steven de foer,jean vigo

Steven De Foer dook voor De Standaard in het filmarchief en koos de honderd beste films aller tijden uit. Zijn keuze is onberispelijk. De top-vijf ziet er bij hem als volgt uit:

1. The Godfather, part two – Francis Ford Coppola -1974
2. Psycho – Alfred Hitchcock – 1960
3. Citizen Kane – Orson Welles – 1941
4. Some Like It Hot – Billy Wilder – 1959
5. Once Upon A Time In America – Sergio Leone – 1984

Wat opvalt is dat het stuk voor stuk Amerikaanse films zijn. Mijn top-100 zou er alleszins helemaal anders uitzien, al zouden er wel overeenkomsten zijn. Ik heb er lang over gedaan om mijn beste film uit te kiezen. Nu twijfel ik er niet langer aan: het is L’Atalante van Jean Vigo uit 1934. Hier volgt de openingsscène. Het loont de moeite om de hele scène te bekijken en daarna de hele film. Er bestaat niets mooiers dan deze film vol poëzie, liefde en drama.

I’M NOT THERE EN 23 ANDERE SONGS

centraal4

Hieronder de playlist van de jongste aflevering van Zéro de conduite, vorige zaterdag op radio centraal in Antwerpen. Live heb ik nogal wat commentaar gegeven, waardoor ik minder muziek heb kunnen draaien, helaas. De volgende keer geen gepraat, alleen maar muziek. Die commentaar is hier niet meer nodig, denk ik, omdat het om nummers gaat uit mijn favoriete cd’s van 2007. Daarover is al voldoende geschreven, daarom alleen maar de lijst.

  • I’m Not There – Sonic Youth – I’m Not There (Soundtrack)
  • Impossible Germany – Wilco – Sky Blue Sky
  • Goin’ To Acapulco – Jim James & Calexico – I’m Not There (Soundtrack)
  • All I Ever Wanted – Meg Baird – Dear Companion
  • The Way I Am – Bonnie ‘Prince’ Billy – Ask Forgiveness
  • The Air Is Thin – Jesse Sykes & The Sweet Hereafter –  Like, Love, Lust & The Open Halls Of The Soul
  • Garden Rose – Lavender Diamond – Imagine Our Love
  • Boxcar – Neil Young – Chrome Dreams II
  • Feelin’ Good – Levon Helm – Dirt Farmer
  • Three Chords And The Truth – Ry Cooder – My Name Is Buddy
  • We Shall Not Be Moved – Mavis Staples – We’ll Never Turn Back
  • Talking Old Soldiers – Bettye LaVette – The Scene Of The Crime
  • Love Is A Losing Game – Amy Winehouse – Back To Black
  • Most Likely You Go Your Way – Bob Dylan – Dylan
  • White Rabbit – Patti Smith – Twelve
  • Warren Oates – Danny & Dusty – Cast Iron Soul
  • Nantes – Beirut – The Flying Club Cup
  • Scythian Empires – Andrew Bird – Armchair Apocrypha
  • Coat Check Dream Song – Bright Eyes – Cassadaga
  • The Pirate’s Gospel – Alela Diane – The Pirate’s Gospel
  • Snowin’ On Raton – Emmylou Harris – Songbird
  • Learning How To Live – Lucinda Williams – West
  • Gone Gone Gone – Robert Plant & Alison Krauss – Raising Sand
  • Innocent Bones – Iron and Wine – The Shepherd’s Dog

VEERTIG ONTROERENDE WIJSJES

Voor dit ellendige jaar zijn deuren sluit moet er nog een lijstje het daglicht zien. Dit is echt het allerlaatste, dat beloof ik. Ik zie immers nauwelijks nieuwe films, ik lees voornamelijk boeken uit andere tijden, en toneelstukken die ik gezien heb vergat ik meteen weer. Soms heb ik het gevoel dat ik in een parallelle wereld leef, waar de tijd en het geheugen niet bestaan. Maar liedjes blijven me bij, al vergeet ik veel meer dan vroeger titels en soms zelfs namen van bands, zangers of zangeressen. Mijn laatste lijstje van 2007 bevat de songs die mij het meest hebben ontroerd of die andere emoties in mij hebben losgeweekt. Je leest achtereenvolgens de naam van de uitvoerder(s), titel van het lied, titel van de cd.

Sonic Youth – I’m Not There –  I’m Not There (Soundtrack)
Lavender Diamond – Garden Rose – Imagine Our Love
Ry Cooder – Three Chords and the Truth – My Name is Buddy
Patti Smith – Smells Like Teen Spirit – Twelve
Wilco – Impossible Germany – Sky Blue Sky
Bonnie ‘Prince’ Billy – The Way I Am – Ask Forgiveness
Jim James & Calexico – Goin’ To Acapulco – I’m Not There (Soundtrack)
Meg Baird – All I Ever Wanted – Dear Companion
Jesse Sykes & The Sweet Herafter – The Air Is Thin – Like, Love, Lust & the Open Halls Of the Soul
Marissa Nadler – Diamond Heart – Songs III: Bird On the Water
Bob Dylan – Most Likely You Go Your Way  (Mark Ronson Remix) – Dylan
Mavis Staples – Turn Me Around – We’ll Never Turn Back
Robert Plant & Allison Krauss – Throught the Morning, Through the Night – Raising Sand
Danny & Dusty – Warren Oates – Cast Iron Soul
Neil Young – Beautfiul Bluebird – Chrome Dreams II
Amy Winehouse – Love Is A Losing Game – Back To Black
Ryan Adams – Tears Of Gold – Easy Tiger
Great Lake Swimmers – There Is A Light – Ongiara
Beirut – Un Dernier Verre (Pour La Route) – The Flying Club Cup
Blanche – Child Of The Moon – Little Amber Bottles
Levon Helm – Feelin’ Good – Dirt Farmer
Emmylou Harris – Snowin’ On Raton – Songbird
Lucinda Williams – Learning How To Live – West
Iron and Wine – Wolves (Song of the Shepherd’s Dog)
Willy Mason – When the River Moves On – If the Ocean Gets Rough
Joe Henry – Civlians – Civilians
Feist – Brandy Alexander –The Reminder
Betty Lavette – I Still Want To Be Your Baby (Take Me Like I Am) – The Scene Of the Crime
Rilo Kiley – The Angels Hung Around – Under The Blacklight
Matthew Sweet & Susanna Hoffs – I See The Rain – Under The Covers Vol. 1
Willie Nelson & Calexico – Señor (Tales Of Yankee Power) – I’m Not There (Soundtrack)
Joan As A Policewoman – The Ride – Real Life
Coat Check Dream Song – Bright Eyes – Cassadaga
Alela Diane – Pieces Of String – The Pirate’s Gospel
PJ Harvey – When Under Ether – White Chalk
Mary Weiss & The Reigning Sound – Nobody Knows (But I Do) – Dangerous Game
Cat Power – Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – I’m Not There (Soundtrack)
Richard Hawley – The Sun Refused To Shine – Lady’s Bridge
Andrew Bird – Scythian Empires – Armchair Apocrypha
Stephanie Dosen – Vinalhaven Harbor – A Lily For the Sceptre

BELOFTEVOL VERLEDEN

Zoals beloofd volgt hier een lijstje van mijn favoriete re-releases, boxen en compilaties verschenen in 2007. Het is heel goed mogelijk dat ik belangrijke of zeer mooie dingen vergeet. Tevens is de lijst beperkt omdat ik verre van alles heb beluisterd, laat staan gekocht. Het is gewoon een voorkeurslijstje. Ik heb altijd graag lijstjes gemaakt en als jongetje van  acht of negen luisterde ik al elke zondag naar de hitparade op radio Luxemburg. Ik stond ook mee aan de wieg van Toppers van Tobbers in Humo. In de beginperiode werden de lijstjes nog per school gepubliceerd; ik stelde elke week een hitparade samen namens het Koninklijk Atheneum in Tongeren. Meestal stonden the Rolling Stones op nummer één.

1. Moby Grape – 1st album, Wow, Moby Grape ’69 en Truly Fine Citizen. Deze vier zeer miskende elpees werden eindelijk op cd uitgebracht door het onvolprezen Sundazed label. Moby Grape was een van de beste West Coast-bands uit de jaren ’60 en ’70. Ik hield zielsveel van hun harmonieuze stemmen, en heb nu een voorkeur voor de meer country-getinte songs. Alexander ‘Skip’ Spence was een van de groepsleden.

2. Emmylou Harris – Songbird. Vier boordevolle cd’s vol prachtige en vaak moeilijk vindbare songs van Emmylou. Een echte schat. De bijgevoegde dvd is een beetje een samenraapsel. Maar de muziek en de stemmen zijn zo schitterend dat dat vijfde schijfje er niet meer zo toe doet. Ik luister meestal toch met de ogen dicht. Op de derde cd van mijn box zit een kras en wel net op het nummer ‘Sin City’, uitgevoerd door Emmylou en Beck.

3. Neil Young – Live At Massey Halll. Eigenlijk is dit geen re-release, want de plaat is nooit eerder verschenen. Maar de opnames dateren uit 1971. Hemelse stem, hemelse songs.

4. Various Artists – Memphis. That’s All Right! From Blues To Rock ‘n’ Roll. Schitterende bluescompilatie op het Franse sagablues label. Bijzonder fraai uitgevoerd hoesje ook. Rocket 88 van Jackie Brenston met Ike Turner op piano is een van de 24 tracks. De overige 23 moeten er niet voor onderdoen.

5. Joy Divsion – Closer en Unknown Pleasures.

6. The Traveling Wilburys Collection. Inclusief een geestige dvd.

7. Nico – The Frozen Borderline. Twee elpees (‘The Marble Index’ en ‘Desertshore’) plus bonustracks, in een uitstekende productie van John Cale.

8. Sly And The Family Stone – Stand! en There’s A Riot Going On. Ook weer zeer verzorgde uitgaven, met veel bonustracks.

9. Betty Davis – Betty Davis. Een vrouwelijke pionier van de funk. Oorspronkelijk verschenen in 1973.

10. Various Artists – Ah Feel Like Ahcid. 24 American Psychedelic Artefacts from the EMI Vaults.

11. Fairport Convention – Liege & Lief. Deluxe Edition. Normaal gezien zou deze plaat op 2 staan. Maar Liege & Lief is al zo vaak uitgegeven dat ik de tel kwijt ben. Het is evenwel een van de allerbeste elektrische folkplaten die er ooit zijn gemaakt, en Sandy Denny heeft nooit beter gezongen dan op deze elpee. De uitvoering van ‘Matty Groves’ bezit een gruwelijke schoonheid.

12. J.B. Lenoir – Eisenhower Blues. Ook weer op het sagablues label. Ongeveer het beste van deze zeer originele, en politiek bewuste bluesman.

13. Warren Zevon – Excitable Boy.

14. Elvis Costello – My Aim Is True. Deluxe Edition. Ook de platen van Elvis Costello blijven maar gerecycleerd worden. Maar het blijft een uitstekend debuut.

15. The Triffids – In The Pines. De garagerockplaat van de Australische Triffids, die zoals iedereen weet bijzonder populair waren in België.

16. Dolly Parton – My Tennessee Mountain Home. In de American Milestones reeks.

17. Pink Floyd – The Piper At The Gates Of Dawn. 40th Anniversary Edition.

18. Elliott Smith – New Moon.

19. Vashti Bunyan – Some Things Just Stick In Your Mind. Veel gekraak, dat wel.

20. Danny & Dusty – The Lost Weekend. Prachtige elpee, maar de cd-versie was vermoedelijk alleen verkrijgbaar tijdens hun concerten en zit jammer genoeg in een wit kartonnen hoesje, terwijl de oorspronkelijke hoes perfect voer voor dronkaards en fotografen is.

In mijn top-30 van nieuwe releases hadden ook ‘Dirt Farmer’ van Levon Helm, ‘The Pirate Gospel’ van Alela Diane, ‘Imagine Our Love’ van Lavender Diamond en ‘Songs III: Bird On the Water’ van Marissa Nadler moeten staan. Gewoon vergeten.

ZERO’S UITVERKOREN CD’S IN 2007

sky blue sky

Dit is mijn top dertig van het aflopende jaar. Ik plaats de cd’s in een volgorde die vandaag mijn voorkeur geniet, maar dat is zeer relatief, morgen zou de volgorde waarschijnlijk anders zijn – en in dat opzicht verschil ik waarschijnlijk niet van andere melomanen. In mijn lijstje zijn er eigenlijk geen winnaars en geen verliezers: alle cd’s die hier worden opgesomd zijn in zekere zin evenwaardig, wat erop neerkomt dat ik niet goed kan kiezen.

1. Wilco – Sky Blue Sky
2. Amy Winehouse – Back To Black
3. Danny & Dusty – Cast Iron Soul
4. Robert Plant & Allison Krauss – Raising Sand
5. Various Artists – I’m Not There (Original Soundtrack)
6. Ryan Adams – Easy Tiger
7. Mavis Staples – We’ll Never Turn Back
8. Bettye Lavette – The Scene Of the Crime
9. Ry Cooder – My Name Is Buddy
10. Patti Smith – Twelve
11. Mary Weiss & the Reigning Sound – Dangerous Game
12. Matthew Sweet & Susanna Hoffs – Under the Covers Vol. 1
13. Iron And Wine – The Shepherd’s Dog
14. Meg Baird – Dear Companion
15. Great Lake Swimmers – Ongiara
16. Beirut – The Flying Cup Club
17. Joe Henry – Civilians
18. Willy Mason – If the Ocean Gets Rough
19. Neil Young – Chrome Dreams II
20. Lucinda Williams – West
21. Rilo Kiley – Under the Blacklight
22. Joan As A Policewoman – Real Life
23. Richard Hawley – Lady’s Bridge
24. Andrew Bird – Armchair Apocrypha
25. Feist – The Reminder
26. Blanche – Little Amber Bottles
27. Diana Jones – My Remembrance Of You
28. Various Artists – Like A Hurricane: A Tribute To Neil Young
29. Bright Eyes – Cassadaga
30. Bonnie ‘Prince’ Billy – Ask Forgiveness

De platen van Amy Winehouse en Joan As A Policewoman zijn in 2006 uitgebracht, maar heb ik pas dit jaar voor het eerst gehoord. De cd van Bright Eyes heb ik met gemengde gevoelens opgenomen. Sommige songs van Conor Oberst hoor ik bijzonder graag, andere verafschuw ik. ‘West’ van Lucinda Williams ben ik pas de voorbije weken echt gaan appreciëren. Live in de AB viel ze echter tegen. Ik weet dat Patti Smith slechte recensies heeft gekregen, maar ik ben een fan, sinds 1975. Voor haar loop ik door de stad als de stad in brand staat, en er staan mooie, goed uitgevoerde covers op. De cover-cd van Matthew Sweet & Susanna Hoffs werkt zeer aanstekelijk. The Bangles waren nooit mijn kop thee, maar voor Susanna Hoffs heb ik toch wel een zwakke plek in mijn hart (of hoe heet dat orgaan?). Richard Hawley’s ‘Lady’s Bridge’ vind ik minder goed dan zijn vorige platen, maar ook van hem ben ik een fan, daarom krijgt hij alsnog een vermelding. Ik denk dat ‘Sky Blue Sky’ niet alleen de beste plaat van het jaar is, maar ook de beste cd van Wilco en dat Wilco de beste band is die nu muziek opneemt en optreedt. Het concert van Wilco dit jaar in het Koninklijk Circus is onvergetelijk. Sommige lezers zullen de ereplaats voor Amy Winehouse misschien vreemd vinden. Maar de Britse zangeres heeft gewoonweg een schitterende cd gemaakt – die ook nog eens in de smaak valt bij gewone mensen zoals ik. Het is tegelijk een eerbetoon aan Mark Ronson die dit jaar een prachtig nummer van Bob Dylan opnieuw onder de aandacht heeft gebracht. Op de soundtrack van de film I’m Not There staan nogal wat overbodige covers, maar er staan zulke mooie uitvoeringen op dat ik niet anders kan dan wat ik in een bepaald opzicht toch definitief heb gedaan. Bonnie ‘Prince’ Billy staat zo laag omdat hij zich zo laat heeft aangediend. Een overzicht van mijn favoriete re-releases en boxen volgt later.

ZANGERESSEN DIE MIJN ZIEL BEROEREN

aretha4

 

Op 1 mei zond Radio 1 een zangeressen top-50 uit onder de titel ‘vrouwen die er toe doen’. Een vreselijk kitscherige en banale lijst was dat. In de top-50 kwam bijvoorbeeld wel een spook als Céline Dion voor, maar geen Patti Smith en een Joan Armatrading maar geen Etta James. Om maar enkele voorbeelden te geven. Omdat ik verslingerd ben aan lijstjes heb ik maar eens mijn eigen top-50 gemaakt. Ik wijs er meteen op dat het mijn lijst van vandaag is. Morgen kan hij er anders uitzien, afhankelijk van mijn stemming en mijn geheugen en nog een aantal factoren, zoals het weer, welk boek ik heb gelezen en wat ik heb gedronken (of niet gedronken). De volgorde van lijst is niet echt belangrijk, maar Sandy Denny staat wel op nummer één.

1. Sandy Denny
2. Hope Sandoval
3. Aretha Franklin
4. Dusty Springfield
5. Patti Smith
6. Billie Holiday
7. Bessie Smith
8. Karen Dalton
9. Joni Mitchell
10. Cat Power
11. Françoise Hardy
12. Emmylou Harris
13. Martha Reeves
14. Nina Simone
15. Etta James
16. Ann Peebles
17. Mary Weiss (Shangri-Las)
18. Wanda Jackson
19. Candi Staton
20. Loretta Lynn
21. Nancy Sinatra
22. Patsy Cline
23. Memphis Minnie
24. Betty Lavette
25. Irma Thomas
26. Grace Slick
27. Ronnie Spector
28. Georgia Hubley
29. Carla Torgerson
30. Maria McKee
31. Bobbie Gentry
32. Victoria Williams
33. PJ Harvey
34. Florence Ballard
35. Teresa Salgueiro
36. Doris Duke
37. Mary Wells
38. Connie Francis
39. Brenda Lee
40. Alison Statton
41. Carole King
42. Lydia Lunch
43. Patti Palladin
44. Judee Sill
45. Lucinda Williams
46. Nanci Griffith
47. Tina Turner (tot 1970)
48. Diana Ross
49. Astrud Gilberto
50. Emiliana Torini