ZÉRO DE CONDUITE: TEARS A GO-GO

P1000936

“1. Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2. Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3. Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.” (1)

De aarde is altijd al een tranendal geweest. Vaak vergeet je hoe erg het gesteld is met de mens, met wat hij de anderen, zichzelf, de dieren, de natuur aandoet, vaak vergeet je zijn wreedheid en zijn bloeddorstigheid en zijn hebzucht. Maar er zijn van die dagen dat je er niet aan kunt ontsnappen dat de aarde, of wat wij ervan hebben gemaakt, een tranendal is. En dan zit je daar, sprakeloos en zonder tranen, want die zijn al lang allemaal opgebruikt, in je kindertijd, opgesloten in de bossen, ver weg van je geliefden. En je herinnert je hoe heerlijk het soms was te kunnen huilen, de smaak van je tranen te proeven, de druk op je borst te voelen verdwijnen.
Wat kan die gevoelens, wat kan die echte tranen vervangen? Muziek natuurlijk, de beste remedie tegen pijn en verdriet, en songs over tranen moeten dan wel de ultieme remedie zijn voor degenen die niet meer kunnen huilen. Vandaar deze tears a go-go: geen zwelgen in droefenis en ellende, maar een lange lofzang op die heerlijke tranen. Gezongen tranen, melodieën, ritmes en stemmen die je helpen vergeten wat voor tranendal onze wereld is.

Veel luisterplezier en laat die tranen maar komen!

As Tears Roll By – Daniel Lanois – Shine – Daniel Lanois

Tiny Tears – Tindersticks – Tindersticks [II] – Alistair McAuley, David Boulter, Dickon Hinchliffe, Mark Colwill, Neil Fraser, Stuart A. Staples / Tindersticks

Dog Of Tears – Elysian Fields – Dreams That Breathe Your Name – Glenn Patscha

Tears Inside – Ornette Coleman – Tomorrow Is The Question! – Ornette Coleman

Tears Dry On Their Own – Amy Winehouse – Back To Black – Amy Winehouse, Nickolas Ashford, Valerie Simpson

96 Tears – Aretha Franklin – Aretha Arrives – Roberto Martinez (Alias Question Mark)

The Tracks Of My Tears – Smokey Robinson & The Miracles – Going To A Go Go – Tarplin, Robinson, Moore

Tears Of Joy – Etta James – Leiber & Stoller Story Volume 1: Hard Times – Leiber, Stoller

Ocean Of Tears – Big Maybelle – The OKeh Rhythm & Blues Story 1949-1957 – Writer unknown

River Of Tears – Ben E. King – Seven Letters – Washington          

I Count The Tears – The Drifters – Save The Last Dance For Me – Doc Pomus, Mort Shuman

Teardrops Till Dawn – Timi Yuro – Hard Workin’ Man: The Jack Nitzsche Story 2 – Baker Night

As Tears Go By – Marianne Faithfull – Single – Mick Jagger, Keith Richards, Andrew Loog Oldham

I’m Gonna Cry Till My Tears Run Dry – Irma Thomas – Time Is On My Side – Doc Pomus, Mort Shuman,Fagin

Tears On My Pillow – Little Anthony & The Imperials – Golden Age Of American Rock & Roll: Vol 4 -Lewis, Bradford

Valley Of Tears – Buddy Holly – The Complete Buddy Holly – Dave Bartholomew, Antoine Domino

Tear Drop – Santo & Johnny – Golden Age Of American Rock & Roll: The Follow-Up Hits – Ann Fariña, John Fariña, Santo Fariña

I Cried A Tear – Lavern Baker – Blues Ballads – Writer Unknown              

Memories In Tears – The Louvin Brothers – Country Love Ballads – Writer Unknown    

I’ll Never Shed Another Tear – Lester Flatt & Earl Scruggs & The Foggy Mountain Boys – Complete Mercury Sessions – L. Flatt

Endless Stream Of Tears – Dolly Parton – The Grass Is Blue – Dolly Parton

Let The Teardrops Fall – Patsy Cline – Patsy Cline’s 50 Golden Greats: Complete Early Years – C.C. Beam, C.L. Jiles, W.S. Stevenson

Lonesome Tears In My Eyes – Johnny Burnette – Johnny Burnette And The Rock ‘n’ Roll Trio – A. Mortimer, D. Burnette, J. Burnette, P. Burlison

Tears A Go-Go – Charlie Rich – The Complete Smash Sessions – Donnie Fritts

Tear Stained Letter – Johnny Cash – American Recordings  IV: The Man Comes Around – Cash, John R.

All My Tears – Emmylou Harris – Wrecking Ball – Julie Miller

Tears Of Joy – Lucinda Williams – Little Honey – Lucinda Williams

No More Tears – John Mayall & The Bluesbreakers – A Hard Road – John Mayall

Tears Of Rage – Bob Dylan & The Band – The Basement Tapes – R. Manuel, B. Dylan

Tears Before Bedtime – Elvis Costello & The Attractions – Almost Blue – Elvis Costello

Teardrops Must Fall – Mink De Ville – Coup De Grâce – W. DeVille          

No Tears To Cry – Paul Weller – Wake Up The Nation – Paul Weller

Teardrops Will Fall – Ry Cooder – Into The Purple Valley – Dickey Doo, Marion Smith

Don’t Cry No Tears – Neil Young – Zuma – Neil Young

Lonesome Tears – Beck – Sea Change – Beck Hansen    

Tears Are In Your Eyes – Yo La Tengo – Prisoners Of Love – Ira Kaplan, Georgia Hubley, James McNew

Elysian39_ZE_5517.jpg

Research & presentatie: Martin Pulaski

Foto Elysian Fields: Yvo Zels.

Ω

1. Prediker 4:1-3. Statenvertaling.
De Nieuwe-Wereldvertaling (Jehova’s Getuigen) luidt als volgt:
1 En ik voor mij wendde mij om alle daden van onderdrukking te kunnen zien die onder de zon worden bedreven, en zie! de tranen der onderdrukten, maar zij hadden geen trooster; en aan de zijde van hun onderdrukkers was macht, zodat zij geen trooster hadden. 2  En ik prees de doden, die reeds gestorven waren, gelukkig boven de levenden, die nog in leven waren. 3  Dus beter af dan die beiden [is] degene die nog niet tot bestaan is gekomen, die het rampspoedige werk dat onder de zon wordt gedaan, niet heeft gezien.
De vertaling die mij het meest kan bekoren is de King Jamesversie:
1 So I returned, and considered all the oppressions that are done under the sun: and behold the tears of such as were oppressed, and they had no comforter; and on the side of their oppressors there was power; but they had no comforter.
2 Wherefore I praised the dead which are already dead more than the living which are yet alive.
3 Yea, better is he than both they, which hath not yet been, who hath not seen the evil work that is done under the sun.

(Maar ik besef dat ik nu popmuziek en bijbelstudie aan het combineren ben, misschien niet zo’n goed idee.)

Ψ

Zéro de conduite is een POPprogramma op Radio Centraal in Antwerpen. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 ’s avonds. Heerlijk als je druk bezig bent in de keuken, of bij het aperitief, en later aan tafel bij de antipasti, de vissoep, de Roma-tomaten! Stem af op 106.7 FM. Je kunt het programma eveneens via streaming beluisteren. Hier vind je meer informatie over de radio.

VERTEL ME SPROOKJES

aa2

Dit gedicht in prozavorm is grotendeels ontstaan uit de film Les regrets van Cédric Kahn, met Valeria Bruni Tedeschi en Yvan Attal.

1.
Het koude klimaat wordt een situatie waar we moeilijker mee kunnen omgaan dan ooit tevoren. We weten niet waarom we er minder tegen opgewassen zijn dan bijvoorbeeld twee of drie jaar geleden. Ooit is het kouder geweest; ik hoor mijn vader nog vertellen over lange, koude winters, de kanalen waren toegevroren en hij kon niet anders dan zich, als nauwelijks geletterd man, tot de kunst van het houtsnijden wenden. Tijd moest worden gedood als het zo koud was. Nu is het anders: wij snijden geen hout, wij doden geen tijd, en wij kunnen ons alleen aan elkaar verwarmen. Wat missen we in onze levens?

Ik kijk je in de ogen. Je huivert even en daarna huil je. Het is geen spelletje, je huichelt niet. Het is koud. Je bloedt in mijn kamer. Je bloedt mijn aders vol en je rood loopt nu door mijn ogen. Wat zullen de mensen straks denken? The walking wounded, opening their veins and bleeding in public. Je bloedt in mijn haren en je bloedt op de stoel. De bloedstoel. Ik sta verstomd, vergeet je bloed te drinken, word zienderogen ouder. Een vermolmde vampier.

Tranen bestaan niet in een betoverde wereld. Beelden van tranen bestaan en – misschien klinkt dit vreemd – idioten die onze levens aan banden willen leggen. Beelden van beelden van ons gemis en van wat liefde heet en dood. Een wurger in een scène wurgt je niet, en een pyromaan steekt je huis niet in brand. We praten over films. Waarom? Omdat de werkelijkheid zich in die films aan ons voordoet, veel meer dan in onze eigen woorden, schijnen we te denken.

Maar wie neemt je blik weg? Er is geen beeld, geen metafoor voor je ogen, voor je uitzinnige tranen van geluk en verdriet. Voor iets tragisch dat niemand anders kent. Alleen enkele dichters en zangers, misschien. Je zegt geen gebenedijd woord. Ik probeer te raden wat je denkt, maar ik zit er ongetwijfeld naast, zoals ik naast je zit en dan één met je word. Dat is het mooie van waanzin, dat ze geen zin heeft en dat ze chaotisch noch gestructureerd is.

Je zegt dat je structuur nodig hebt en ik beaam. Maar onze zinnen ontregelen we, als ezels die een wedstrijd lopen, vooral die twee ezels met goud en zilver. Ja, zeg je. Ja, zeg ik. We praten door elkaar, omdat we elkaars woorden zijn. Heeft free jazz structuur nodig? Is het niet mooi als een orgasme stelselmatig wordt opgebouwd, als een vergelijking in de analytische meetkunde?  Is het niet subliem hoe je de weg aflegt naar dronkenschap, ook al zwerf je ernaartoe, zonder vooropgezet plan? Waar we zeker van zijn: alles keert terug, plan, structuur, chaos, orgasme, waanzin, zin, verrukking.

2.
Vertel me sprookjes. Vertel me over kinderen – ik weet niet wat kinderen zijn omdat ik als ik bij jou ben zelf een kind ben. Ik word dom en stekelig als je je even van me afwendt om iets in een mobiele telefoon te fluisteren of om wat bloed te gaan uitstorten in een vreemde cel. En dan zit ik me af te vragen wie je werkelijk bent, beantwoord ongestelde vragen, word stil, blijf gespannen zitten wachten tot het gefluister ophoudt en het bloeden is gestelpt.

Vertel me over je kleine dingen. Over het licht dat door je gordijnen dringt om je lichaam te belichten, hoe je met je borstel je haren in de war brengt, over het vuil in je auto dat schittert in de nacht, over de plannen die ik in je ogen zie ontstaan, over wat je me verzwijgt, vertel me de geheimen die je met me wilt delen (maar niet je geheime geheimen). Vertel me je hartgeklop en hoe je de nagels van je vingers en je tenen knipt, en waar. Vertel me je geheime naam. Vertel me waar je in je dromen woont en hoe slangen en schorpioenen je daar bedreigen en roodborstjes en koolmeesjes je met hun kleuren wakker maken en bevrijden van alle beklemming van de nacht.

Vertel me alles wat je me kunt vertellen. In mij verdwijnt niets van jou. Ik draag je hart in mij.

Je bent mijn hart, zoals ik het jouwe ben. In de koudste nachten en de hitte van midzomer. Zeg me hoe het moet met jou en mij en met de harde wereld waarin we leven. Zeg me iets over onze waanzin, over onze schoonheid, over onze tranen, zeg me waarom je zo moet lachen en waarom ik zo moet lachen. Zeg me waarom je je handen vol hebt aan mij en ze toch leeg lijken te blijven en blijven verlangen naar iemand in Mexico of nog verder weg, een ander ik, dat niet kan bestaan, nooit zal bestaan. Zeg me wat de wereld is voor jou en wie ik ben in jouw wereld. Vertel me over je kleur, je bomen, je vogels, je kogels, je liefdevol gewurg, hoe je op je paard reed, op je fiets, wie je vriendjes waren, en waar je van droomde toen je zes was en in bed wachtte op zoete slaap.

3.
Ik draag je hart naar een verre plek waar ogenschijnlijk niets bestaat. Ik breng je naar de rand van de tijd. Naar de rand van de afgrond. Waar liefde heerst als een slaaf. Waar alles in elkaar stort en weer wordt opgericht, als een stad, als een geslacht, als een als. Ik voer je mee in mijn zegewagen naar de rand van alles, waar niets de plak zwaait. Taal valt weg, ook die van jou en mij. Er is geen tussen meer. Geen verschil, geen huid, geen schil.

BLAUWE TRANEN

Toevallig alweer dat ik drie reproducties na elkaar post van Duitse kunstenaars met een sterke expressieve inslag, en met een groot historisch besef: Georg Grosz, Anselm Kiefer en Max Beckmann. Ik krijg zelden of nooit tranen in de ogen bij het bekijken van een kunstwerk, maar toen ik in november 2002 de grote Max Beckmann-tentoonstelling in Centre Pompidou bezocht overkwam het me geheel onverwacht: ik heb er ten minste twee blauwe tranen gelaten, staande voor het werk ‘de reis op de vis’. Het was een heerlijk gevoel, bijna alsof ik zelf op die vis zat.

DIRTY DOZEN BRASS BAND

This is in English, for my American friends. Went to see the Dirty Dozen Brass Band, yesterday here in Brussels. Had great fun, dancing and singing songs of joy, like I’ll Fly Away. I don’t believe in the ‘sweet lord’ but the spirit was in the house and moved us all. The spirit and the soul. It was as if we were back in good old New Orleans watching Eddie Bo performing in a bar on Decatur Street. And then when the Dirty Dozen Brass Band played the last song, Do You Know What It Means To Miss New Orleans, I had tears in my eyes, once again. I don’t know what to call it? A happy sad voodoo concert?

WHEN THE MUSIC’S OVER…

sint pieters ziekenhuis

‘Boys don’t cry’ zongen de jongens vroeger, en dat is nog altijd het geval in wat wij de wereld noemen. Een wereld beheerst door George W. Bush, Arnold Schwarzenegger en andere gore helden. Kerels die zelf niet huilen, maar veeleer anderen willen doen huilen; het lijkt er zelfs op dat dergelijke sterke mannen de wereld willen vernietigen, met alle softies, dierenliefhebbers, asielzoekers, arabieren, kortom met alle mogelijke categorieën van ellendigheid die zij zich kunnen voorstellen erbij.
Ik heb gisteren urenlang gehuild, bijna de hele dag. Er waren vele redenen voor. Een reden was de toestand van de wereld, zoals hierboven al duidelijk werd. Een andere reden was dat ik mijn computer miste, dat dierbaar wezen (waar ik maandenlang mijn emoties in had geïnvesteerd). De dag voordien was mijn vriend Brecht het wezentje komen halen om het naar Antwerpen te brengen, waar Brechts vriend het zal proberen te herstellen. Het heeft een nieuwe ziel nodig, en misschien een nieuw hart. Zijn (of haar) geheugen is nog goed. Hoe lang dat zal duren weet alleen god, maar daar geloof ik niet in. Agata gelooft wel in god, maar ik niet. Ik geloof dat alleen Polen nog in God geloven, ik ben echter geen echte Pool. Ik doe maar alsof.

Bij het betreden van mijn kamer, zondagochtend, werd het mij droef te moede, om eens een oude uitdrukking te gebruiken. Ik dacht, ik zal wat lieflijke muziek opleggen, bij wijze van troost. Ik had onlangs speciaal een compilatie gemaakt van melancholische liederen, met dat doel – van troost in troosteloze dagen – voor ogen. Het derde lied was There’s Too Much On My Mind, van The Kinks, hier beneden, voorafgaand aan ‘Het Nieuwe Leven’ (een tekst die kennelijk te lang is, beweert een zekere Marlon, die overigens in ‘Het Nieuwe Leven’ zelf opduikt), aangehaald. Toen ik Ray Davies ‘there’s too much on my mind and there’s nothing i can say about it, there’s too much on my mind and there’s nothing i can do about it ’ hoorde zingen, werd het mij teveel. De tranen rolden over mijn wangen. En ik schaamde me niet. George W. en Schwarzenegger hadden mij gerust voor een keer mogen begluren.
Er zijn nog andere redenen, en ze zijn van zeer ernstige aard. Sommige kan ik onmogelijk onthullen, omdat ik het vertrouwen van mensen die me dierbaar zijn niet wil schenden. Vandaar ook die identificatie met het lied van Ray Davies: ik kan er niet over spreken. Eigenlijk denk ik dat ik er wel iets over zou kunnen zeggen, maar daarvoor heb ik tijd nodig, en die heb ik niet, aangezien ik thuis niet kan werken. Dit schrijf ik snel tijdens een vrij moment op het werk.

Mijn schoonbroer woonde in een klein dorp, op Mykonos, al een tiental jaren. Het is een goede kerel. Hij zou geen vlieg kwaad doen, zoals de mensen zeggen. Zowat een maand geleden heeft iemand hem in dat lieflijke dorp de kop ingeslagen. Schedelbreuk, twee weken coma. Mijn schoonbroer was met niets in orde. Ook niet met het ziekenfonds. Met de helikopter van Mykonos naar een beter ziekenhuis in Athene werd hij gevoerd. Maar was het een goed ziekenhuis? We betwijfelen het. Vervolgens werd hij met een speciaal vliegtuig van Athene naar Sint-Pieters hier in Brussel overgebracht. Dat gaat veel geld kosten aan de familie. Maar veel erger is zijn toestand. Kan er nog iets, of is het een stand die toe is? Zal hij ooit nog kunnen praten, lachen, lopen? We maken ons daar veel zorgen over. We zijn van streek. A, die zo al zelden echt gelukkig is – waarom weet niemand, waarom zijn sommige mensen toch zo ongelukkig? – is van streek. Het ongeluk heeft haar familie eens te meer getroffen. Een Griekse tragedie.

Gisteravond tegen wil en dank naar Steve Wynn & the Miracle 3. We hadden vrijdagavond al kaartjes voor Julius C. van Dood Paard in de la laten liggen. Ik dacht echter dat die muziek ons zou opbeuren, een mooiere wereld voor ons zou openen. Dat was ook mogelijk geweest, omdat Steve Wynn daartoe in staat is, met zijn aanstekelijke songs, met zijn opgewekte, dynamische melodieën, met zijn jong-dylaneske stem en vloeiende gitaarlijnen. Met zijn positieve punk attitude. Is dat laatste een tegenspraak? Voor mij althans niet. Zoals te verwachten was heeft de muziek ons niet opgebeurd. A’s gevoelens hebben het begeven, haar zenuwen hebben het begeven, haar gezond verstand heeft het begeven. Haar vermogen om plezier te maken is omgeslagen in afschuw en haat. The horror! In grote droefheid, misnoegdheid en verontwaardiging zijn we huiswaarts gekeerd. Vreemden voor elkaar, niet in staat elkaar te troosten, elkaar het onzegbare te zeggen. Niet in staat om lief te hebben. Nooit in mijn leven heb ik zo verlangd naar een machine als gisteravond na dat concert. Maar wat had ik met die machine kunnen doen? Ik was verblind door het leven, sprakeloos, verlamd. Zou ik ooit nog kunnen spreken? En was dat van enig belang?

RYOKAN : BILL VIOLA

Ryokan, eind 18de eeuw: Ik zit stil te luisteren naar het vallen van de bladeren in mijn eenzame hut. Een leven vol ontzegging. De dingen worden niet langer herinnerd. Mijn mouw is nat van de tranen. Zeer sterk vind ik dat, net zo sterk als sommige werken van Bill Viola. Natuurlijk is zijn mouw nat van de tranen doordat de dingen niet langer herinnerd worden.