songs – HOOCHIEKOOCHIE

KANSAS CITY, KANSAS

Little Willie Littlefield en Peewee Crayton

Bij ons is het alweer een magnifieke herfstdag en toch wil ik zomaar opeens graag ergens in Zweden of Noorwegen zijn. Zelfs in het laat 19^de-eeuwse Rusland, voor de revolutie en de oorlogen. Ja, zowaar onderduiken wil ik in een of ander naargeestig stuk van Tsjechov, Strindberg of Ibsen, of in een ziel-zoekende film van Bergman. Donker, dat wel, maar de personages lijken nooit te zullen sterven en als ze al hoesten is het eerder kuchen, heel lichtjes, met een fijn zakdoekje voor de mond. Ook al gaat het over de dood en het eeuwige zwijgen, iets wat Franse filosofen onbekend is, toch blijft het enigszins lichtvoetig en luchtig, als slaapkamers die net zijn schoongemaakt, met de hoofdkussens opgeschud en weer zoals dat hoort in hun witte zijden slopen op hun plaats gelegd.

Ondertussen zitten aan een toog in het eeuwige Kansas City, Kansas uitgelaten venten hun whisky te drinken. Het moet in een bar zijn op de hoek van 12th Street & Vine. In hun glazen whiskey met een e maar ze noemen het goedje gaarne Kansas City Wine. Ze hebben bloeddoorlopen ogen en leven niet veel langer dan een vlinder, een mus die van het stadsbestuur gif wordt toegediend. Op de jukebox niets dan liedjes over lust en ongenoegen. They got a crazy way of loving. In dat Kansas City van Jerry Leiber en Mike Stoller zou ik nu ook wel eens een kamer willen vinden. Zou de Reno Club, waar Charlie Parker werd uitgejouwd nog bestaan? Zou Gene Clarks Kansas City Southern nog rijden, zou je zijn eenzaam en ver weg gefluit nog ergens kunnen horen?

Ach jongen, wat maakt het uit. Het zit allemaal in je hoofd en nergens anders. Maak je maar niet druk. Je zit in je kamer en straks is er vis en witte wijn.

ON THE ROAD AGAIN

Ik lees af en toe een stukje in The Philosophy of Modern Song van Bob Dylan. Het hele boek in een keer uitlezen, waar ik wel zin in heb, zou zonde zijn. Een fles Heaven’s Door drink je toch ook niet in één zitting uit? Al deed ik dat tientallen jaren geleden wel eens – in gezelschap van vrienden – met Old Grand-Dad bourbon, maar dat was dan ook de uitverkoren Kentucky whisky van John Steinbeck en van tal van personages in het werk van Cormac McCarthy. Zelf heb ik al jaren geen druppel Old Grand-Dad meer aangeraakt. Al mijn drinkebroers zijn dood en ik drink alleen nog wijn en Martini Bianco, met mate. Old Grand-Dad is nu in handen van een Japanse multinational, waarvoor de in ongenade gevallen acteur Bill Murray ooit nog reclame maakte (in Sofia Coppola’s romantische komedie Lost In Translation uit 2003).

Ik las net het stuk over On The Road Again van Willie Nelson. Dat lied vind je terug op de elpee Honeysuckle Rose, de soundtrack bij de gelijknamige film van Jerry Schatzberg die uitkwam in 1980. Slim Pickens speelt erin mee. Ik ben alweer diep onder de indruk van Dylans wijze en soms grappige woorden. Van zijn proza vol onverwachte en niet te overtreffen gedachtesprongen en verwijzingen. Onder meer naar On the Road van Jack Kerouac “the iconic beat generation masterpiece” en naar Van Morrisons Hard Nose The Highway. Omdat Van per vliegtuig reist zal hij niet goed weten hoe het leven aan boord van een tourbus werkelijk is, maar hij zal er beslist al over hebben horen vertellen, aldus Dylan.
On The Road Again gaat inderdaad over het leven van reizende muzikanten, over de dagen en nachten doorgebracht in een tourbus. Het soort vehikel dat wij sedentaire mensen alleen van de buitenkant kennen (en uit de onvergetelijke rockfilm Almost Famous). Bob Dylan schrijft er uiteraard met kennis van zaken over. Je zit meteen samen met Bob en met Willie en met de hele band en nog wat groupies erbij – denk aan Kate Hudson – in die bus. Het is duidelijk dat de schrijver van The Philosophy Of Modern Song van dat leven houdt. Niemand maakt zich daar boos op je omdat je de vuilnis vergat buiten te zetten. “When you’re on the road, you’re living the life you love. “ En vooral dit: “You give pleasure to other people and you keep your grief to yourself.”

De stukken die ik al las gaan meer over Onze Held dan over de song die er het onderwerp van is. Dat is ook met On The Road Again het geval. Al krijg je meteen zin om niet alleen dàt nummer van de outlaw te beluisteren, maar zowat alles wat je van hem in huis hebt. Je zou zelfs Honeysuckle Rose nog wel een keer willen zien, met een glas Old Grand-Dad erbij, of liever nog een hele fles Heaven’s Gate.

ZERO DE CONDUITE: ZWART, ZWARTER

Zéro de conduite is een themaprogramma gewijd aan pop/cultuur op Radio Centraal (106.7 FM) in Antwerpen. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 uur ’s avonds. Het motto van deze show is: Black Mountain people are bad as they can be / Black Mountain people are bad as they can be / They uses gunpowder just to sweeten their tea.
Je kan dit programma via streaming beluisteren. (En hier vind je meer informatie over Radio Centraal en andere excentrieke en wispelturige collega’s radiomakers).

Vorige maand ging het hier 38 keer over goud. Vandaag doen we aan omgekeerde alchimie en veranderen we goud in zwart. Zomer wordt winter. ‘50.000.000 Elvis Fans Can’t Be Wrong’ wordt ‘Man In Black’. Zwart is voor veel mensen geen sombere kleur. Waarom dragen nogal wat kunstenaars zwarte kleren? En een little black dress kan best wel sexy zijn.
Op 3 december 2012, gisteren negen jaar geleden, was er al een aflevering van Zéro gewijd aan de kleur zwart. Ik zal niet herhalen wat ik toen in de inleiding schreef. Alleen dit: “Eerst dacht ik dat het een nogal somber, donker lijstje zou worden, zwart is immers de kleur van de dood en de rouw. Maar nu heb ik de indruk dat het meevalt. ‘Sweet Black Angel’ is alvast geen treurlied. Nee, met zwart kun je net zo goed naar een uitvaart als naar een swingend feest. En zo is alles altijd goed.”

‘Sweet Black Angel’ komt vandaag niet aan bod. Ik heb er zorg voor gedragen niets uit de lijst van toen te hernemen. Wat jammer is, want het waren stuk voor stuk schitterende songs.
Zoals meestal het geval is bij het samenstellen van een programma laat ik me grotendeels door het toeval leiden. In dit geval was het uitgangspunt ‘I Am The Black Gold Of The Sun’ van Rotary Connection. Ik vond het zo spijtig dat het nummer niet in mijn gouden uitzending van vorige maand aan bod was kunnen komen dat ik er nu een heel programma aan heb opgehangen. Zwart goud is ook zwart. Een swingend feest zal het vanavond mogelijk niet worden, maar als je je zwarte kleren en schoenen aantrekt ben je toch al een eindje op weg. En vergeet niet wat Frank Zappa lang geleden al verkondigde: Brown shoes don’t make it!

Veel luisterplezier.

Little Black Egg – Tarnation – Mirador – Michael Stone/The Nightcrawlers

Seeing Black – Lucinda Williams – Blessed – Lucinda Williams

Black Diamond – The Replacements – Let It Be – Paul Stanley

Black Night – Green On Red – Green On Red – Dan Stuart

Black Smoke – Tindersticks – Falling Down A Mountain – Stuart A. Staples

Black Lung – Steve Earle & The Dukes – Ghosts Of West Virginia – Steve Earle

Black Moon – Peter Lewis (Moby Grape) – Peter Lewis – Peter Lewis

Black Dirt & Clay – Peter Case – Flying Saucer Blues – Peter Case

Black Arrow, Bleeding Heart – Whiskeytown – Faithless Street – Steve Grothman/Caitlin Cary/Eric Gilmore/Phil Wandscher

Cold Black Night – Fleetwood Mac – Peter Green’s Fleetwood Mac – Jeremy Spencer

Black Cat Bone – Johnny Winter – The Progressive Blues Experiment – Johnny Winter

Black Hearted Woman – The Allman Brothers Band – Skydog: The Duane Allman Retrospective – Gregg Allman

Black Limousine – The Rolling Stones – Tattoo You – Jagger/Richards

Black Train – The Gun Club – Fire Of Love – Jeffrey Lee Pierce

Black Betty – Nick Cave & The Bad Seeds – Kicking Against The Pricks – Lead Belly

Black Minnie – Mississippi Fred McDowell – Mississippi Delta Blues – Mississippi Fred McDowell

Black Cat Blues – Memphis Minnie – Hoodoo Lady: 1933-1937 – M. McCoy

Black Mountain Blues – Bessie Smith – The Essential Bessie Smith – H. Cole

Black Rat – Big Mama Thornton – Ball N’ Chain – W.M. Thornton/M. Lawlar

Black Panther – Johnny Shines – Last Night’s Dream – Johnny Shines

Black Cadillac – Lightnin’ Hopkins – His Blues: 1947-1959 – Lightnin’ Hopkiins

Black Rider – Bob Dylan – Rough And Rowdy Ways – Bob Dylan

Black Is The Color Of My True Love’s Hair – Nina Simone – Nina Simone At Town Hall – Nina Simone

Is It Because I’m Black – Syl Johnson – Dave Godin’s Deep Soul Treasures – Vol. 3 – Glenn Watts/Syl Johnson/Jimmy Jones

I Am The Black Gold Of The Sun – Rotary Connection – Hey, Love – Charles Stephney/Richard Rudolph

Blackpatch – Laura Nyro – Christmas And The Beads Of Sweat – Laura Nyro

Young, Gifted & Black – Bob & Marcia – The Story Of Jamaican Music: Reggae Hit The Town 1968-74 – Simone/Irving

Black Man Time – I Roy – Presenting I. Roy – Roy Reid

Black Starliner Must Come – Culture – Two Sevens Clash – Unknown

Black is Chant/Black is Time – The Last Poets – This is Madness – Ben Hassen

Bull Black Nova – Wilco – Wilco (The Album) – Jeff Tweedy

From Black To Blue – Yo La Tengo – And Then Nothing Turned Itself Inside-Out – Georgia Hubley/Ira Kaplan/James McNew

Black Dog On The Beach – Bill Callahan – Shepherd In A Sheepskin Vest – Bill Callahan

Black-Eyed Susan – Laura Veirs – The Triumphs & Travails Of Orphan Mae – Laura Veirs

Black Sheep Boy – Okkervil River – Black Sheep Boy – Tim Hardin

The Black Dog Runs At Night – Thought Gang – Twin Peaks – Fire Walk With Me (Music From The Motion Picture Soundtrack)- Badalamenti/Lynch

Research en samenstelling: Martin Pulaski

ZERO DE CONDUITE: VAN GEBOORTE TOT DOOD

Nanci Griffith, 2004. Foto: Julie Jacobson.

Zéro de conduite is een themaprogramma gewijd aan pop/cultuur op Radio Centraal in Antwerpen. Elke eerste zaterdag van de maand, van 6 tot 8 uur ’s avonds. Verruim je geest en stem af op Radio Centraal 106.7 fm. Waarom zou je hem blijven vernauwen? Het motto van deze show is: Blood spilled out from the hole in your heart / Over the strings of your guitar / The worn down places in the wood / That once made you feel so good.
Je kan dit programma via streaming beluisteren. (En hier vind je meer informatie over Radio Centraal en andere excentrieke en wispelturige collega’s radiomakers).

Voor vanavond selecteerde ik een reeks songs die uitzonderlijke momenten in het leven als onderwerp hebben. Dat gaat van geboorte tot dood, met daartussenin de kinder- en adolescentietijd, school, verliefdheid, rebellie, geweld en oorlog, huwelijk, conflict en echtscheiding, alcoholisme, gevangenis, herinneringen en epifanieën, ouderdom en – onrechtstreeks – de troost van kunst (waaronder deze songs zelf), religie en filosofie. Vreemd genoeg zag ik achteraf, toen het al te laat was, dat ik werken en reizen niet had opgenomen in mijn overzicht van belangrijke levensmomenten. Mogelijk omdat ik nooit echt graag heb gewerkt om in mijn levensonderhoud te voorzien? André Breton wist al dat het echte leven elders was (dan op de werkplek).
Met veel tegenzin heb ik een groot aantal mooie en relevante songs moeten weglaten. Ik noem er enkele: My Old School, Steely Dan; From Hank to Hendrix, Neil Young; Starting a New Life, Van Morrison; Young and Innocent Days, the Kinks; L’enfance (The Double Life Of Veronique), Zbigniew Preisner; Death of a Salesman, Low; Teenage Lobotomy, the Ramones; A Life (1895 – 1915), Mark Hollis; Life and Times on the Beach, David Kauffman & Eric Caboor; Rehab, Amy Winehouse; Country Death Song, Violent Femmes; Just Like Tom Thumb’s Blues en Boots of Spanish Leather, Bob Dylan; Life Will Pass You By, Kaleidoscope en The Last Rose of Summer van Tom Waits.
Maar ook ver weg van de graanetende mensen moet je keuzes maken. En gedane zaken nemen geen keer.

Deze aflevering van Zéro de conduite draag ik op aan Nanci Griffith, Don Everly, Charlie Watts en de vrouwen en kinderen van Afghanistan.

Veel luisterplezier.

Born Under A Bad Sign – Albert King – The Very Best Of Albert King – William Bell/Booker T. Jones

Child Of Mine – Carole King – Writer – Carole King

My Only Child – Nico – Desertshore – Nico

Whenever A Teenager Cries – The Jeans – Laurie Records Story Vol 3 – Ernie Maresca

I’m Not Angry – The Everly Brothers – The Golden Hits Of The Everly Brothers – Jimmy Howard

School Day (Ring Ring Goes The Bell) – Chuck Berry – Gold: Chuck Berry – Chuck Berry

The Biggest Night Of Her Life – Harpers Bizarre – Anything Goes – Randy Newman

Sugar Mountain – Neil Young – Decade – Neil Young

Love At The Five & Dime – Nanci Griffith – The Last Of The True Believers – Nanci Griffith

Pictures Of Lily – The Who – Thirty Years Of Maximum R&B – Pete Townshend

Me And Julio Down By The Schoolyard – Paul Simon – Paul Simon – Paul Simon

Teenage Kicks – The Undertones – An Anthology – John O’Neill

Spanish Bombs – The Clash – London Calling – Joe Strummer/Mick Jones

Children Of The Revolution – Kirsty MacColl – Electric Landlady – Kirsty MacColl

In Germany Before The War – Randy Newman – Little Criminals – Randy Newman

There Is A War – Leonard Cohen – New Skin For The Old Ceremony – Leonard Cohen

Seasons Come, Seasons Go – Bobbie Gentry – The Girl From Chickasaw County: The Complete Capitol Masters – Bobbie Gentry

Single Girl, Married Girl – The Carter Family – Can the Circle Be Unbroken – A. P. Carter

Old Wedding Song – Muzsikás – Blues For Transylvania – Arranged by Sándor Csoóri

Wedding Dress – Pentangle – Reflection [2017 Remaster] – Traditional arranged by Jakcie McShee/Bert Jansch/John Renbourn/Danny Thompson/Terry Cox

Suspicious Minds – Elvis Presley – From Elvis In Memphis – Mark James

D-I-V-O-R-C-E – Tammy Wynette – D-I-V-O-R-C-E – Bobby Braddock/Curly Putman

Prison Grove – Warren Zevon – The Wind – Zevon/Calderon

Cattle And Cane – The Go-Betweens – 1978 – 1990 – Robert Forster/Grant McLennan

Goin’ Back – The Byrds – The Notorious Byrd Brothers – Carole King/Gerry Goffin

I’ll Remember – The Kinks – Face To Face – Ray Davies

Summer’s Almost Gone – The Doors – Waiting For The Sun – The Doors

Thirty Summers – Cowboy Junkies – The Caution Horses – Michael Timmins

Drunken Angel – Lucinda Williams – Car Wheels On A Gravel Road – Lucinda Williams

Where Will I Be – Emmylou Harris – Wrecking Ball – Daniel Lanois

Will The Wolf Survive? – Los Lobos – How Will The Wolf Survive? – David Hidalgo/Louie Perez

100 Years Ago – The Rolling Stones – Goats Head Soup – Mick Jagger/Keith Richards

‘Til I Die – The Beach Boys – Surf’s Up – Brian Wilson

Death Is Not the End – Bob Dylan – Down In The Groove (Remastered) – Bob Dylan

Death Of Queen Jane – Bascom Lamar Lunsford – Ballads, Banjo Tunes, And Sacred Songs Of Western North Carolina – Arranged By Bascom Lamar Lunsford

Samenstelling en research: Martin Pulaski

NACHTMERRIE EN MUZIEK

dylan-parijs

Bob Dylan lijkt in zijn nieuw werk, Murder Most Foul, muziek als een mogelijkheid te zien om uit de nachtmerrie van de recente geschiedenis te kunnen ontwaken. Die hypothese roept bij mij nogal wat denkbeelden en associaties op. Ik laat ze hier als toevallig opgeraapte steentjes en schelpen op dit geschreven pad neervallen, als een Klein Duimpje verloren gelopen in de bloedhete straten van Laredo. Of was het Nuevo Laredo? Een Klein Duimpje onderhevig aan de blues.

In een nachtmerrie kijken duizenden toe op een tragische gebeurtenis, maar geen stervende ziel ziet iets. Alleman, Jan zonder Vrees, Judge Priest, Julia Dixon en Rhett Butler waren erbij; ze stonden dicht bij het podium, maar niemand onder hen ving van wat dan ook een glimp op. Het leek of deze toeschouwers – en wij met zijn allen, die het van ver maar op de voet volgden – blind geboren waren. In zekere zin doofstom. Niet moeilijk om zo je weg te verliezen. Te verdwalen, strompelend van paradijs naar hel, als in de nachtmerrie van een kamer vol donkere spiegels.

Uit enkele akkoorden en een eenvoudige melodie komen handen tevoorschijn; het zijn die van John, Paul, George en Ringo. Kijk hoe ze je nu vasthouden, meisje, hoe ze je de zo gemiste warmte schenken. Komm gib mir, gib mir. Een lang ogenblik lang omhelzen de vier jongens je. Nee, niet zijzelf, hun stemmen doen dat.

Een heel eind daarvandaan, in het verre Amerika, waar de paarden in onze dromen veel ruimte vinden voor hun galop, verandert een akelige lange zwarte limousine in een troostende melodie, vanuit de ziel in de richting van de hemel gezongen. Het geluid van de fatale schoten op de president wordt een zotte dans van Junior Walker & the All Stars. Shoot ‘em ‘fore he run now do the jerk baby do the jerk now. Vrijheid is niet langer iets om na te streven, als het dat al ooit was. Vrijheid is bedrog, mijn zoon. De enige echte vrijheid is de dood, verklaart Bob Dylan in zijn lied. Dat wisten de joden in de concentratiekampen maar al te goed. Rook naar de hemel. Another word for nothing left to lose, jongen.

De dag dat John Fitzgerald Kennedy stierf overleed ook de New Frontier. Talking stopped, someone shouted, what / I ran out to the street. Wat kun je in deze nachtmerrie nog doen voor je land? Heb je nog wel een land? Tenzij een land van duizend deuntjes en duizend dansen. Het land dat Patti Smith al bezong toen zij nog maar een wat schriele rijzende ster was. Het zorgeloze land dat Christophe Kenner in New Orleans aan de vooravond van de koningsmoord bedacht. New Orleans, het enige koninkrijk dat de Amerika heeft gekend, met de Zulu King dansend in de straten genaamd St. Claude en Dumaine, met de Voodoo Queen Marie Laveau en met de lekkere Lady Marmalade. Getcha, getcha ya, ya, da, da. Getcha, getcha ya, ya, here. Het land waar je in goede en kwade dagen over de grond rolt van het lachen. New Orleans, een heel ander rijk dan dat van de eenzame ster en de onheilspellende olievelden. Waar Lyndon B. Johnson het daglicht en JFK de ultieme duisternis zag. Waar Bob Wills nog steeds de koning is.

Met kleine Susanna in de cinema genaamd Texas Theatre in Dallas vind je maar tijdelijk vermaak. Het is niet veel meer dan een vlucht in een camera obscura, zoals die van Lee Harvey Oswald. Wat je nodig hebt zijn liedjes, gekke liedjes, mooie liedjes, wonderlijke liedjes. Ook al duren ze niet lang. Kijk maar naar het levenslied genaamd Patsy Cline. Een korte wandeling na middernacht, een beetje gek gedoe, maar de ochtend haalt ze niet. Buddy Holly, Otis Redding, zovele anderen. Ze halen de dageraad niet. Zij brachten soelaas maar redden het zelf niet. Jimi Hendrix, Duane Allman, Janis Joplin, Alan Wilson. Je kent de namen. Mozart, Schubert. Brandon DeWilde, die van Shane, vriend van de cowboy engel Gram Parsons. Luister nog een keer naar In My Hour Of Darkness.
Tommy is doof, stom en blind. Hij hoort je niet en ziet je niet. Nog zo een. Een andere koningin, mishandeld, niet uit New Orleans afkomstig, zit aan de acid. Haar door Pete Towshend aangereikt. De man in de witte katoenen overall, uitvinder van muzikaal gestotter, erfgenaam van de vuilnismannen, van surfende vogels. Het zijn maar woorden, mijn vriend, wees gerust. Het is nog altijd geen echte muziek. Nu hoor je opeens het wild geraas van Shots, opnieuw en opnieuw, in een oud lied van Neil Young. De aarde is nu bijna een wilde hemel. Bif Bang Pow!

Niemand bevindt zich ver van het graf. Het einde is altijd in zicht. Veel verder dan zes mijl is het niet. Zo dacht Hank Williams erover. Misschien nog een geluk dat een dode Kennedy geen gedachten heeft. Als hij die toch had, zouden het er wellicht over vers fruit en rotte groenten zijn, wormen, pulpfictie.

Wat dacht je van de dithyramben van Nietzsche, van zijn antichrist, zijn Dionysos, zijn geboorte van de tragedie uit de geest van de muziek? Hem is het niet om de zuivere schoonheid te doen maar om kunst die onthult. Zie je de naakte waarheid? Onmogelijk, dat kan niet. Nu gaat alles zo hard trillen dat het zwart voor de ogen wordt. Zie je Nietzsches Mansion on the Hill? Je hebt niet goed gekeken. Het is een gesticht in Bazel. Hoor je de leugens die zijn zuster Elisabeth over hem vertelt? Luister er niet naar. Luister naar zijn muziek. Hoe hij zijn piano te lijf gaat. Het lijkt wel John Cale, John Cage, John Lennon, een Beatle. Heeft een piano een lijf? Een lijf dat met zijn zwarte en witte vingers naar de eeuwigheid reikt.

Mooie liedjes duren niet lang? Bob Dylan denkt daar, geloof ik, anders over. De moderne ridder Wolfman Jack, de Ideale DJ, wijst de weg. Elke single die hij zinderend en sidderend de aardedonkere of vollemaanverlichte nacht instuurt biedt troost. Zelfs het eenvoudigste akkoord heft de tijd op en schudt het hart wakker.

In Junior Parker’s Mystery Train zien we nog steeds de betreurde doden zitten; zie je ze naar ons wuiven, Martin Luther King, Robert Kennedy, Malcolm X, Curtis Mayfield, Frances Farmer, Sister Rosetta Tharpe en Casey Jones? Er zitten nog veel meer reizigers in deze trein. Hobo’s, zwervers, swingende troubadours, componisten, parels van zangeressen, prinselijke zangers, muzikanten, hun koffertjes vol tekstvellen en partituren, vol demo’s en dromen. De mysterieuze trein die we zo goed herkennen is de trein van de lust die eeuwigheid wil. Kopen we een kaartje om daarmee samen aan deze nachtmerrie te ontkomen?

jimmorrison-graf

Foto’s: Martin Pulaski, Parijs. Boven: Bob Dylan, onder Jim Morrisons graf.

BACK TO NEW YORK CITY: EEN SELECTIE

bakery, manhattan

1. Just Like Tom Thumb’s Blues (Alternate Take) – Bob Dylan
The Bootleg Series, Vol. 7 No Direction Home : The Soundtrack. Originele versie op Highway 61 Revisited, 1965. Deze take werd opgenomen op 2 augustus 1965.

Bob Dylan kwam in New York aan op een koude winterdag in januari 1961. In die stad, en meer bepaald in Greenwich Village, kwam zijn talent tot bloei. 4th Street, Suze Rotolo, Fred Neil, John Hammond, de folkclubs, de verhalen zijn bekend. New York is, het hoeft niet te verbazen, een thema in veel van Dylans songs, soms op de voorgrond, soms op de achtergrond. Bij ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’, een ‘on the road’ van 5:44 minuten, voel je meteen aan waar de verteller naar terug zal keren als het hem allemaal te veel wordt.

When you’re lost in the rain in Juarez
And it’s Eastertime too
And your gravity fails
And negativity don’t pull you through

[…]

I started out on burgundy
But soon hit the harder stuff
Everybody said they’d stand behind me
When the game got rough
But the joke was on me
There was nobody even there to call my bluff
I’m going back to New York City
I do believe I’ve had enough
2. I Guess The Lord Must Be In New York City – Harry Nilsson
Harry, 1969. Derde elpee van Harry Nilsson.

Harry Nilsson schreef dit nummer voor de soundtrack van John Schlesinger’s film ‘Midnight Cowboy’. John Schlesinger had Harry Fred Neil’s ‘Everybody’s Talking’ laten horen en hem gevraagd iets in die stijl te componeren. Uiteindelijk besliste de regisseur om Nilsson’s cover van ‘Everybody’s Talking’ te gebruiken. Fijn voor Fred, heel jammer voor Harry. Het prachtige nummer werd later wel gebruikt voor de film ‘You’ve Got Mail’ van Nora Ephron.

3. New York City Song – Dion
Dion, Born To Be With You, 1975. Producer: Phil Spector

That’s the year my dream died in New York City
That’s the year I had to leave that town
That’s the year people my dream died in New York City
That’s the year I left without a sound

Dion DiMucci is geboren en getogen in New York, meer bepaald in The Bronx. Als tiener was hij er lid van een straatbende. Hij kreeg succes met de doo-wopgroep Dion & the Belmonts (‘I Wonder Why’, ‘Teenager in Love’). In 1960 ging Dion solo en maakte wat ruigere singles, waaronder ‘The Wanderer’ en ‘Runaround Sue’. Vervolgens raakte hij aan de drugs en ontdekte hij de échte blues en Bob Dylan. Zijn prachtige folk-rock songs zijn weinig bekend. Sommige hebben dezelfde sound als Dylan ten tijde van Highway 61 Revisited, mede dank zij producer Tom Wilson en orgelman Al Kooper. In 1968 was hij clean. Vanaf 1970 had hij bij Warner Brothers enig succes als schrijver en zanger van meer contemplatieve songs. ‘Born To Be With You’ een Phil Spector-productie werd door het publiek genegeerd. Dion is nog altijd actief in New York. Treedt op met fans als Bruce Springsteen en Paul Simon.

4. The Pushers – Dizzy Gillespie
The Cool World, 1964.

Dizzy Gillespie, trompet; James Moody, tenor saxofoon en fluit; Kenny Barron, piano; Chris White, bas; Rudy Collins, drums.

Uit de soundtrack van de film ‘The Cool World’ (1963) van New Yorkse underground-cineaste Shirley Clarke. Geschreven door Mal Waldron. De film speelt zich af in de mean streets van Harlem. Hij volgt het reilen en zeilen van enkele jongeren die lid zijn van een jeugdbende. Schitterende kleine film.
5. On Broadway – The Drifters

Under The Boardwalk, Atlantic, 1964.
Lead vocals: Rudy Lewis.

Geschreven door Barry Mann & Cynthia Weill. Twee van de songschrijvers die actief waren in de legendarische Brill Building , een liedjesfabriek in New York. Voor dit nummer werkten ze samen met een ander al even legendarisch duo: Jerry Leiber & Mike Stoller.
Na een nacht brainstormen kreeg het liedje een meer rockende groove, met bluesy ingrediënten. De knappe gitaarsolo is van Phil Spector. Neil Young heeft er een zinderende cover van gemaakt.
Zanger Rudy Lewis is 27 geworden: een van de eerste leden van club 27.

6. Spanish Harlem – Ben E. King

Deze single op Atco was een hit in 1960. Ook op de gelijknamige elpee. Een compositie van Jerry Leiber & Phil Spector.
Ben E. King’s eerste hit nadat hij the Drifters verliet. King kwam uit North Carolina maar verhuisde op zijn negende naar Harlem. Hij was de grote held van Willy DeVille. Spanish Harlem is vaak gecoverd, maar de versie van King werd nooit overtroffen.

7. Dirty Blvd. – Lou Reed
Uit New York, 1989.

‘New York’ is een van Lou Reeds beste elpees. De song schetst een groezelig beeld van New York, totaal verschillend van hoe we de stad te zien krijgen in Woody Allen’s ‘Manhattan’.

Give me your hungry, your tired your poor I’ll piss on ‘em
that’s what the Statue of Bigotry says
Your poor huddled masses, let’s club ‘em to death
and get it over with and just dump ‘em on the boulevard

Get to end up, on the dirty boulevard
going out, to the dirty boulevard
He’s going down, on the dirty boulevard
going out

8. Harlem – Suicide
The Second Album, Ze Records, 1980.

Een productie van Rick Ocasek van The Cars. Alan Vega zingt & Martin Rev bespeelt synthesizer en drum machine. Baanbrekende plaat. Suicide was even minimalistisch en even invloedrijk als the Velvet Underground. Hun performances waren heel sterk en controversieel. Luister maar eens naar ‘23 Minutes Over Brussels’, live opgenomen op 16 juni 1978.

9. Rockaway Beach – The Ramones
Rocket To Russia, 1977.

31 minuten punk rock van de bovenste plank. Met onder meer de single ‘Sheena Is A Punk Rocker’. The Ramones gaven ons echte punk, the Sex Pistols de namaakversie.
In ‘Rockaway Beach’ van Deedee Ramone hoor je de invloed van the Beach Boys en surf.

Up on the roof, out on the street
Down in the playground the hot concrete
Bus ride is too slow
They blast out the disco on the radio

Rock Rock Rockaway Beach
Rock Rock Rockaway Beach
Rock Rock Rockaway Beach
We can hitch a ride to Rockaway Beach

ZERO DE CONDUITE: SONGS

nickdrake2

Wegens al dat reizen van mij ben ik niet aan een thema toegekomen. Het reizen zelf heb ik al te vaak gebruikt, en in elk programma duikt er wel een spoor van op, ook vandaag. In deze aflevering van Zéro de conduite gaat het opnieuw om de sfeer, om wat ontstaat door de opeenvolging van muziekjes en teksten. De nadruk ligt op wat singer-songwriters wordt genoemd, hoewel ik niet zo van die term houd. Maar hoe noem je hen dan wel?

Heel wat oude bekenden passeren de revue, maar ook wat minder voor de hand liggende namen, zoals Gene Parsons en Michael Chapman. Voor sommige muzikanten schijn ik een beetje doof te zijn, of is het vergeetachtigheid? Een grote popdiva als Joni Mitchell komt in mijn programma maar weinig aan bod, denk ik. Geen idee wat de reden daarvoor is. Alleszins probeer ik nooit wie populair is moedwillig, vanwege snobistische of elitaire overwegingen, te vermijden. Het zal een combinatie zijn van blinde vlekken en voorkeuren.

Omdat het zowel in de wereld als in mijn hoofd onrustig is, doe ik een poging om aan de hand van deze selectie mooie liederen wat rust te brengen, ook al gaan ze daar niet per sé over. Ik wil echt niet dat Zéro de conduite een behangpapierprogramma wordt.

De hommage aan Bobby Womack, een van de groten uit de soulmuziek, is veel te kort. Misschien moet ik opnieuw zoals in de jaren tachtig en negentig – met Shangri-La – een wekelijks programma van drie uur gaan maken, zodat ik meer aandacht kan geven aan allen die er toe doen in de populaire muziek en elders.

Veel luisterplezier.

Paths of Victory – Cat Power – The Covers Record – Bob Dylan

Ring Them Bells – Bob Dylan – Oh Mercy – Bob Dylan

Berlin – Lou Reed – Lou Reed – Lou Reed

Blue in Green – Miles Davis – Kind Of Blue – Bill Evans

Drunk On The Moon – Tom Waits – The Heart Of Saturday Night – Tom Waits

Beat Angels – Rickie Lee Jones – Duchess of Coolsville – Rickie Lee Jones

For Free – Joni Mitchell – Ladies Of The Canyon – Joni Mitchell

Blackbird Chain – Beck – Morning Phase – Beck Hansen

A Swallow In The Sun – Eels – The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett

Burnin’ Summer – Ronnie Lane – Ooh La La: An Island Harvest – Ronnie Lane

Six Days On The Road – Taj Mahal – Giant Step & De Ole Folks At Home – Carl Montgomery/Earl Green

I’m Comin’ Home – Arthur Alexander – Rainbow Road: The Warner Brothers Recordings – Dennis Linde

California Dreamin’ – Bobby Womack – The Minit Records Story – Michelle Gilliam/John Phillips

Trust Me – Janis Joplin – Pearl – Bobby Womack

In A Station – Karen Dalton – In My Own Time – Richard Manuel

Brides Of Jesus – Little Feat – Little Feat – Lowell George/Bill Payne

Cowboy Of Dreams – Crosby & Nash – Wind On The Water

Banjo Dog – Gene Parsons – Kindling

For Me Again – Gene Clark – Echoes – Gene Clark

Why [Single Version] – The Byrds – David Crosby/Roger McGuinn

With Me Tonight – The Beach Boys – Smiley Smile – Brian Wilson

Forever – American Spring – American Spring – Dennis Wilson/G. Jakobsen

As I Wander Lonely – Harry Nilsson – Nilsson Sessions: 1967-1968 – Harry Nilsson

Please Be With Me – Cowboy – Skydog: The Duane Allman Retrospective – Boyer

Rainbows All Over Your Blues – John Sebastian – John B. Sebastian – Sebastian

Something In The Way She Moves – Ian Matthews & Matthews’ Southern Comfort – Second Spring – James Taylor

Steamboat Row – Stealers Wheel -Ferguslie Park – Gerry Rafferty

Anyway The Wind Blows – J.J. Cale – Okie – J.J. Cale

The Way I Feel – Gordon Lightfoot – The Way I Feel – Gordon Lightfoot

It Didn’t Work Out – Michael Chapman – Rainmaker

Mississippi You’re On My Mind – Jesse Winchester – Anthology – Jesse Winchester

The Times You’ve Come – Jackson Browne – For Everyman – Jackson Browne

Saturday Sun – Nick Drake – Five Leaves Left – Nick Drake

My Sweet Love Ain’t Around – Steve Young – Rock, Salt and Nails – Hank Williams

My Town – Paul Siebel – Woodsmoke & Oranges – Paul Siebel

Tell Me Mama – Leo Kottke – Circle ‘round The Sun

Single Girl – Haden Triplets – The Haden Triplets – A. P. Carter

∞

Volgorde playlist: songtitel, uitvoerder, album, componist.
Presentatie en research: Martin Pulaski

LOU REED SONGS

dav

Over Lou Reed zal nu wel al voldoende geschreven zijn, en op dit ogenblik zullen voornamelijk de clichés bovengehaald worden of al in de bladen en op de blogs en websites staan. Het zij zo, het hoort bij het spektakel en vaak is het zelfs goedbedoeld. Toch zou je om de muzikant/dichter eer aan te doen iets moeten kunnen schrijven, zingen of anderszins maken dat op een even hoog niveau staat als zijn beste werk, ongeveer alles wat in “Between Thought And Expression” te lezen valt en een behoorlijk deel van zijn songs, solo en met The Velvet Underground. Die gave bezit ik niet.
Het enige wat ik kan doen, en dat is ook niet bepaald origineel en er blijkt evenmin veel eerbied uit, maar wat wil je, is een lijst maken met titels van songs die me van 1967, toen the Velvet Underground mijn hart veroverde tot A.D. 2000, het jaar waarin ik, na aanschaf van ‘Ecstasy’, om een mij onbekende reden ophield met nieuw werk van Lou Reed te kopen.

1972

“Lou Reed”

I Can’t Stand It

Wild Child

“Transformer”

Vicious

Andy’s Chest

Satellite Of Love

1973

“Berlin”

Men Of Good Fortune

Caroline Says I

How Do You Think It Feels

Oh, Jim

1974

“Sally Can’t Dance” ‎

N.Y. Stars

Kill Your Sons

Ennui

1975

“Coney Island Baby”

She’s My Best Friend

Kicks

A Gift

Coney Island Baby

1976

“Rock And Roll Heart”

Rock And Roll Heart

Vicious Circle

Temporary Thing

1978

“Street Hassle”

Dirt

Street Hassle

I Wanna Be Black

Real Good Time Together

1979

“The Bells”

Disco Mystic

Families

1980

“Growing Up In Public”

The Power Of Positive Drinking

Teach The Gifted Children

1982

“The Blue Mask”

My House

Women

The Day John Kennedy Died

1983

“Legendary Hearts”

Make Up Mind

1984

“New Sensations”

Fly Into The Sun

1986

“Mistrial”

I Remember You

Tell It To Your Heart

1989

“New York”

Romeo Had Juliette

Dirty Blvd.

Halloween Parade

Beginning of a Great Adventure

1990

“Songs For Drella” met John Cale

Slip Away

Nobody But You

1996

“Set The Twilight Reeling”

NY City Man

Hang On To Your Emotions

“Lost Highway” (soundtrack)

This Magic Moment

2000

“Ecstasy”

Tatters

Aan een opsomming uit de vier ‘officiële’ albums van the Velvet Underground begin ik niet: alles wat daar op te horen valt is uniek, zowel het werk van Lou Reed als dat van John Cale, zonder Sterling Morrison, Moe Tucker, Nico en Doug Yule te vergeten.

Alle hierboven genoemde songs kun je terugvinden op YouTube en Spotify, maar het verdient aanbeveling om alle platen zelf aan te schaffen, zodat je ze in de juiste context en omstandigheden kunt horen.

Afbeelding: Martin Pulaski

TWINTIG UITVERKOREN SONGS

Op 21 januari 2011 om 16:19 had ik twintig minuten nagedacht over wat op dat ogenblik mijn favoriete songs waren. Hoe vreemd: vandaag zou ik wellicht allemaal andere liederen kiezen. Alles in het leven is toeval, al dan niet objectief. Dit is de lijst, die geloof ik alleen op facebook heeft gestaan. Wellicht heeft hij alleen maar enig belang voor mezelf. Maar dat geeft niet, of wel? Soms denk ik alleen maar aan mezelf. De volgorde heeft hier al even weinig belang.

Substitute - The Who

Papa Was A Rolling Stone - The Temptations

It's All Over Now - The Rolling Stones

Long Black Limousine - Elvis Presley

Dedicated To The One I Love - The Five Royales

4th Time Around - Bob Dylan

Rollin' And Tumblin' - Muddy Waters

Lost Highway - Hank Williams

I Cover The Waterfront - Billie Holiday

Flowers In December - Mazzy Star

Goodbye - Steve Earle

Buzzin' Fly - Tim Buckley

Prisoner Of Love - James Brown

For Your Precious Love - Jerry Butler

Sin City - The Flying Burrito Brothers

Eight Miles High - The Byrds

At The Dark End Of The Street - James Carr

Getting Hungry - The Beach Boys

Free Money - Patti Smith

Strawberry Fields Forever - The Beatles

Het kan toch niet dat John Cale, Velvet Underground en Nico ontbreken? En waar zijn Alexander Spence, Gene Clark en Fairport Convention?

NEIL YOUNG x 30

Wat doet een man die herstelt van een longontsteking op een zondagmiddag? Een lijstje maken! Er zijn weinig bezigheden zo bevredigend en opwindend als lijstjes maken. En misschien is het wel heilzaam? Dit zijn mijn dertig favoriete Neil Young songs. Ook hier geldt weer de beperkte houdbaarheid.

Pocahontas – Rust Never Sleeps
Expecting To Fly – Buffalo Springfield / Buffalo Springfield Again
Harvest – Harvest
Running Dry – Everybody Knows This Is Nowhere
After The Goldrush – After The Goldrush
I Believe In You – After The Goldrush
Pardon My Heart – Zuma
Tired Eyes – Tonight’s The Night
Revolution Blues – On The Beach
Like A Hurricane – American Stars And Bars
Thrasher – Rust Never Sleeps
I’ve Been Waiting For You – Neil Young
If I Could Have Her Tonight – Neil Young
Ambulance Blues – On The Beach
Cortez The Killer – Zuma
Don’t Cry No Tears – Zuma
Out On The Weekend – Harvest
Winterlong – Decade
Helpless – CSNY / Déjà Vu
Wrecking Ball – Freedom
Days That Used To Be – Ragged Glory
One Of These Days – Harvest Moon
Sleeps With Angels – Sleeps With Angels
A Man Needs A Maid – Harvest
Cinnamon Girl – Everybody Knows This Is Nowhere
Too Far Gone – Freedom
The Old Laughing Lady – Unplugged
Sugar Mountain – single
Ohio – CSNY / single
Down By The River – Everybody Knows This Is Nowhere

2009: TIEN SONGS

Dit zijn songs van het bijna afgelopen jaar die me zijn bijgebleven. Er zijn er ongetwijfeld meer, maar ik wilde deze lijst beperkt houden. Jammer dat ik geen plaats meer had voor Bob Dylans ‘Must Be Santa’, het vrolijkste nummer van het jaar. Eervolle vermelding dan maar.

NEKO CASE / PEOPLE GOT A LOTTA NERVE
MONSTERS OF FOLK / DEAR GOD (SINCERELY M.O.F.)
DRIVE-BY TRUCKERS / GEORGE JONES TALKIN’ CELL PHONE BLUES
RICHMOND FONTAINE / WE USED TO THINK THE FREEWAY SOUNDED LIKE A RIVER
ALELA DIANE / EVERY PATH
PJ HARVEY & JOHN PARISH / BLACK HEARTED LOVER
BOB DYLAN / IF YOU EVER GO TO HOUSTON
GREAT LAKE SWIMMERS / EVERYTHING IS MOVING SO FAST
THE DUKE AND THE KING / IF YOU EVER GET FAMOUS
WILCO / YOU AND I

THE ROLLING STONES: 20×5

stones

Torn And Frayed – Exile On Main Street (1972)
You Got The Silver – Let It Bleed (1969)
Gimme Shelter – Let It Bleed (1969)
Winter – Goats Head Soup (1973)
Play With Fire / The Last Time – Single (1965)
Paint It Black – Single (1966)
It’s All Over Now (Bobby Womack) – Single (1964)
Heaven – Tattoo You (1981)
Stray Cat Blues – Beggars Banquet (1968)
Can’t You Hear Me Knockin’ – Sticky Fingers (1971)
Have You Seen Your Mother Baby, Standing In The Shadow – Single (1966)
Monkey Man – Let It Bleed (1969)
Sweet Virginia – Exile On Main Street (1972)
Happy – Exile On Main Street (1972)
Citadel – Their Satanic Majesties Request (1967)
Child Of The Moon – Single B-Side (1968)
Love In Vain (Robert Johnson) – Let It Bleed (1969)
Moonlight Mile – Sticky Fingers (1971)
Sway – Sticky Fingers (1971)
Parachute Woman – Beggars Banquet (1968)

Waarschuwing: selectie beperkt houdbaar.

FLEET FOXES IN DE AB: ZINGENDE ENGELEN

Gisteren woonde ik samen met een paar duizend andere muziekliefhebbers het concert van the Fleet Foxes in de AB bij, een van de mooiste muzikale momenten van mijn leven. En ik ga al naar concerten sinds 1966. Ik vind geen woorden om uit te drukken wat ik hoorde en wat ik voelde en voel. Voor een keer moet ik gebruik maken van het cliché “je moet er zelf bij geweest zijn”. Als je er niet bij bent geweest geloof je niet een van mijn jubelende adjectieven. Ze zouden bovendien hol klinken, omdat ze al veel te vaak zijn gebruikt en geen enkele overtuigingskracht meer hebben. Alleszins zit ik hier nu nog te beven, niet van de kou, maar van dat onnoemelijke waar ik gisteren getuige van mocht zijn. Samen met een publiek dat één leek te worden met het gebeuren, een publiek dat ervoor zorgde dat de tijd ophield te bestaan. Samen werden wij Het Lied.

Als de mensen engelen zouden zijn zouden ze zingen en musiceren als the Fleet Foxes.

Een magisch moment tijdens een magisch concert: Robin Pecknold, leadzanger van the Fleet Foxes, solo en unplugged in een volledig verstilde AB. Met dank aan Roen Het Zwoen, die me op het spoor van deze clip bracht, en met dank aan de maker ervan, PhilBe. Katie Cruel is een traditional, maar zou net zo goed een song van the Fleet Foxes kunnen zijn.

HOE WORD IK WEER ZICHTBAAR?

The invisible man, 1933.

Bob Dylan zong meer van veertig jaar geleden, bijna triomfantelijk, ook al was het ambigu, “you’re invisible now, You’ve got no secrets to conceaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal’.
Iedereen maar dan ook iedereen kent het lied. Alleen dat al kan een moment van geluk veroorzaken. Grote tevredenheid, verzoening met de wereld en de vele domme streken van de mensen. Maar ik twijfel eraan of onzichtbaarheid een goede zaak is. In feite ben ik er zeker van dat het geen goede zaak is. Evenmin is het aangenaam als je je geheimen niet kunt verbergen. Het is ook mogelijk dat het personage waarover Dylan zingt helemaal geen geheimen heeft, en dat is nog erger. Als je geen geheim hebt, heb je geen ‘ziel’, geen ‘zelf’, geen ‘identiteit’. Zonder geheimen word je oppervlakte, volkomen doorgrondelijk – hoewel er eigenlijk geen grond is. En nog veel minder is er zonder geheimen een ondergrond. Want zijn je geheimen niet de kern van je ondergronds bestaan? Zijn het niet je geheimen die je in leven houden, als je ademhaling het begeeft, of een of ander orgaan uitvalt? Die je helpen weerstand te bieden tegen de orkanen van de tijd en de beschaving. Je ondergronds bestaan, waarvan je je niet altijd bewust bent, of zelfs helemaal niet, nooit.

Je geheimen zijn aan elke blik onttrokken. Ze zitten in de plooien en de vouwen van je huid, van je tweede huid, in je irissen, in je hele gestel, in je gesteldheid. Je bent een individu met geheimen. ’s Nachts droom je vaak van mensen die sommige van hun geheimen prijsgeven. Ze doen hun donkere behoeften op een met zweet, bloed en tranen geweven Perzisch tapijt en ejaculeren waar je bij staat, alsof het niets is. Ze strooien hun zaad in het rond alsof het druppels afwasproduct zijn. Ze tonen hun meest intieme plooien. Terwijl ze zich ontplooien lijk jij te ontdooien, maar dat is niet zo. Je hoort de zanger zingen: ‘You’re pushing too hard on me”. Je wordt hard, en die hardheid maakt dat je ontwaakt. Eenmaal wakker ben je in je lichaam terug. Niemand weet iets van de ejaculaties en ontplooiingen die je bijwoonde. Alsof het gewoon een pornofilm was geweest en verder niets.

Spoedig ben je zelf die wereld vergeten. Je staat er weer alleen voor. Je vraagt je af: hoe word ik zichtbaar? Want alleen kun je niet leven. Je wilt je geheimen delen, niet alle geheimen, sommige. Je gaat de deur uit: eenzame mensen in auto’s op weg naar je weet niet waar. In het metrostation zwijgende mensen die het blaadje ‘Metro’ doorbladeren. Niemand zegt een woord. Er schijnt niemand geneigd te zijn om je te bekijken. Maar wat achter je rug gebeurt, weet je natuurlijk niet. Op het werk wordt er gewerkt, af en toe gepraat. Wat heb je aan gepraat? Wat je zoekt is een gesprek. Wat je zoekt is iemand die een geheim me je wil delen. Zoek je echter wel? Wordt niet alles wazig om je heen, de anderen onzichtbaar. Ja, ze onttrekken zich aan je blik, ze hebben geen geheimen meer over, geen geheimen om te onthullen.

Wat je zoekt is een vriend, een vriendin, een mensch – van hen hangt je leven af. Zij maken je zichtbaar, omdat ze je herkennen en erkennen. Voor hen ben je er gewoon. Geen zonderling, geen ongenaakbare, geen vreemde, geen boomstronk. Zij weten je altijd te vinden voor het weer te laat is. En dan komen ze bij je binnen en leggen een plaatje op van the Rolling Stones, van Bob Dylan. Kom, zeggen ze, monkey man, the kids are alright. Lay down your weary tune, zeggen ze. Een van de vrienden, een aantrekkelijke vrouw, probeert boven het rumoer uit te stijgen en fluistert, hotter than Mojave in my heart. En je schenkt ze nog eens vol, sharp as a formula.

STEPHEN STILLS IN BRUSSEL II

Het is nooit mijn bedoeling geweest een recensie te schrijven over het concert van Stephen Stills in de AB eergisteren. Daarvoor ben ik te zeer bevooroordeeld. Ondanks mijn leeftijd ben ik nog steeds een fan van Stills. Dat schreef ik vorige maandag al. Misschien niet letterlijk, maar het zal toch duidelijk geweest zijn.

In de commentaren bij mijn vorig stuk over Stephen Stills is willens nillens toch recensieachtig materiaal binnengeslopen, zij het minimaal en in stukken en brokken. Voor degenen die de commentaren – die soms interessanter zijn dan de tekst erboven – niet lezen: mijn standpunt kwam erop neer dat ik de eerste, akoestische helft van het optreden schitterend vond. Prachtige songs, bevlogen gespeeld, met veel expressie en intensiteit gezongen. De cover van Dylans ‘Girl From the North Country’ raakte me in mijn ziel. Het tweede, elekrische gedeelte kon mij minder bekoren. Stephen Stills wilde teveel bewijzen dat hij een echte bluesman was. Maar slecht, laat staan vervelend, was hij nooit.

In de hierboven genoemde commentaren zijn kritische opmerkingen te lezen over de heren en dames recensenten. Waarom doen ze er niet het zwijgen toe, als ze iets niet goed vinden dat toch goed IS? Ik moet daar nu eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik de recensie van Dirk Steenhaut in De Morgen over het optreden van Stephen Stills heel juist vind. Ik kan er mij volledig in herkennen: hij beschrijft het concert dat ik heb bijgewoond. Geen pretentieus geleuter, geen gelul over vals zingen, of slecht gitaarspelen, maar een eerlijke beschrijving van een concert zoals er veel te weinig te zien en te horen zijn.

REMEMBER A DAY : IN MEMORIAM RICK WRIGHT

In memoriam Rick Wright.

“Remember a day before today
A day when you were young.
Free to play alone with time
Evening never came.
Sing a song that can’t be sung
Without the morning’s kiss
Queen – you shall be it if you wish
Look for your king
Why can’t we play today
Why can’t we stay that way
Climb your favorite apple tree
Try to catch the sun
Hide from your little brother’s gun
Dream yourself away
Why can’t we reach the sun
Why can’t we blow the years away
Blow away
Blow away
Remember
Remember.”

‘Remember A Day’, van Rick Wright, terug te vinden op Pink Floyds ‘A Saucerful Of Secrets’ (1968).

BIOGRAFIEËN VAN MUZIKANTEN (DOOR MUZIKANTEN)

bobbiegentry

Het is de eerste zaterdag van augustus, tijd voor een nieuwe aflevering van Zero de counduite op radio centraal. Toen ik verleden maand mijn programma samenstelde over historische figuren, helden en vooral antihelden viel het mij op hoeveel songs er zijn gemaakt over dat onderwerp. Ik denk dat ik een hele week had kunnen uitzenden in plaats van maar twee uur. Ik heb toen een aantal fijne liederen van muzikanten over andere muzikanten apart gehouden voor vandaag. Zelfs die subcategorie valt niet te onderschatten: ik heb opnieuw, met pijn in het hart, veel moeten snoeien.

Voor de uitzending van vandaag ziet de playlist er ongeveer zo uit (de volgorde is: titel van de song, titel van de elpee/cd, uitvoerder):

Gene Clark – Thirteen – Teenage Fanclub

Alex Chilton – Pleased To Meet Me – The Replacements

D. Boon – Still Feel Gone – Uncle Tupelo

The Beatles – Yip / Jump Music – Daniel Johnston

Beatle Bones ‘N’ Smokin Stones – The Mirror Man Sessions – Captain Beefheart & the Magic Band

The Ballad Of John And Yoko – Past Masters 2 – The Beatles

Mr. Wilson – Slow Dazzle – John Cale

Bob Dylan Blues – Wouldn’t You Miss Me? – Syd Barrett

Song To Bobby – Jukebox – Cat Power

Suite: Judy Blue Eyes – Crosby, Stills & Nash – Crosb, Stills & Nash

Buffalo Springfield – Silver and Gold – Neil Young

Dolly Parton’s Guitar – Back On the Street Again – Lee Hazlewood

Bing Crosby – Discover America – Van Dyke Parks

Johnny Cash – I, Flathead – Ry Cooder

Bob Wills Is Still the King – Dreaming My Dreams – Waylon Jennings

Lester, Bill and Earl – Tennessee Jubilee – Benny Martin

Elvis Presley Blues – Time (the Revelator) – Gillian Welch

Carl Perkins’ Cadillac – The Dirty South – Drive-By Truckers

Drunken Angel – Car Wheels On A Gravel Road – Lucinda Williams

Blaze’s Blues – Rain On A Conga Drum – Townes Van Zandt

Townes’ Blues – Black Eyed Man – Cowboy Junkies

Bobby Gentry – The Other Side Of Daybreak – Beth Orthon

Lucinda Williams – West Of Rome – Vic Chesnutt

Faron Young – Steve McQueen – Prefab Sprout

Not Even Stevie Nicks – Feast Of Wire – Calexico

Nilsson – You Can Make It If You Boogie – James Kirk

Let’s Save Tony Orlando’s House – And Then Nothing Turned Itself Inside-Out – Yo La Tengo

Johnny Mathis Feet – Mercury – American Music Club

Furry Sings the Blues – Hejira – Joni Mittchell

Blind Willie McTell – The Bootleg Series, Vols 1-3 – Bob Dylan

Ma Rainey – News And the Blues – Memphis Minnie

I’m the Wolf – The Genuine Article – Howlin’ Wolf

Guitar Slim – Sufferin’ Mind – Guitar Slim

Bo Diddley – Bo Diddley – Bo Diddley

Otis Sleeps On – Platinum Collection – Arthur Conley

Aretha, Sing One For Me – Hi Records : River Town Blues – George Jackson

I Thought I Heard Buddy Bolden Say – Going Back To New Orleans – Dr. John

Lady Day and John Coltrane – the Revolution Will Not Be Televised – Gil Scott-Heron

Jackie Wilson Said (I’m In Heaven When You Smile) – Saint Dominice’s Preview – Van Morrison

Like Little Willie John – Bubble Gum – Mark Lanegan Band

Ik weet nu al dat ik niet al deze nummers zal kunnen draaien, maar zo heb je toch al een idee.

Sommige bezongen muzikanten zoals the Beatles en Bob Dylan zijn beroemd, andere, zoals Blaze Foley en D. Boon kennen maar weinigen. Blaze Foley was de picareske vriend-muzikant van Townes van Zandt. Lucinda Williams ‘Drunken Angel’ gaat ook over Foley. D. Boon was de zanger en gitarist van de legendarische punkrockband uit Californië, the Minutemen.

Zero de conduite wordt uitgezonden van 18 tot 20 u. op radio centraal in Antwerpen. De radio is beluisterbaar op 106.7 FM en online. Ga daarvoor naar de websitevan de radio.

SCHRIJVEN OVER MUZIEK

muziekgeschiedenis,pop,rock,popcultuur,jeugd,tijd,herinnering,ervaring,afstand,autobiografie,sixties,elvis presley,bob dylan,jimi hendrix,the rolling stones,the who,emoties,gevoelens
Rockin’ Presley EP. De eerste rock & roll plaat die bij ons thuis binnenkwam.

Misschien vinden sommige lezers van mijn weblog dat ik het nogal vaak heb over muziek uit het nabije en minder nabije verleden. Dat is inderdaad het geval. Maar ik heb daar een aantal redenen voor. Tijd, geheugen en herinnering zijn voor mij belangrijke begrippen om het leven en de wereld te begrijpen en te aanvaarden (en in sommige gevallen te verwerpen). Veel van wat ik schrijf gaat over het verleden, niet alleen als ik het over muziek heb.

Wat nu muziek betreft is mijn begaan zijn met de tijd, het verleden, de (auto)biografie niet de enige verklaring waarom ik veel minder aandacht schijn te hebben voor wat hedendaags is.

Een eerste element is dat ik meer vertrouwd ben met oudere muziek, vooral met de periode 1960-1975, hoewel ik nadien natuurlijk ook ben blijven luisteren. Als je een goed radioprogramma wilt maken is dat essentieel: je moet zoveel mogelijk muziek beluisteren, oude en nieuwe, bekende en onbekende.
Doordat ik meer vertrouwd ben met die ‘oudere’ muziek kan ik er meer van op een afstand over schrijven. Maar ik wil desondanks niet koel en objectief berichten. Muziek hangt samen met herinneringen, emoties, gevoelens. Bepaalde melodietjes kunnen een herinnering plots weer levendig voor de geest roepen. Op zulke momenten – als ik een lied hoor – kan ik terugkeren naar bepaalde plaatsen en gebeurtenissen in mijn leven, of het leven van mijn generatiegenoten beter begrijpen.

Songs en elpees hebben een leven geleid in mijn bestaan, zijn verhalen geworden, of op zijn minst onderdelen van verhalen. Sommige songs en elpees hebben de status van mythe gekregen, in zekere zin aan tijd en geschiedenis onttrokken. Ik heb er iets over te vertellen omdat ik er intens mee bezig ben geweest en ben. Sinds mijn zesde jaar (1956) is er denk ik geen dag voorbijgegaan zonder een of ander lied.

Ik schrijf ook liever over muziek uit het (nabije) verleden omdat ik denk dat de lezer meer heeft aan een verhaal uit de eerste hand, dan het te moeten vernemen van iemand die er zelf alleen maar heeft over horen vertellen. In dat opzicht beschouw ik mezelf als een bevoorrechte getuige, waar ik overigens geen enkele verdienste aan heb. Geheel toevallig ben ik in 1950 geboren, werd ik in 1956 uit mijn kinderslaap gehaald door Elvis Presleys ‘Don’t Be Cruel’, ontwaakte ik een tweede keer in zaligheid in 1964 met ‘She Loves You’ en ‘Twist and Shout’ van the Beatles, en ‘Tell Me’ en ‘Not Fade Away’ van the Rolling Stones, en werd ik definitief ingewijd in de nieuwe jonge wereld in 1965 met Bob Dylans ‘Like a Rolling Stone’, ‘My Generation’ van The Who en een jaar later met Jimi Hendrix’ ‘Hey Joe’.

Voor nieuwe releases zijn er overigens massa’s andere bronnen: tijdschriften als Uncut, Mojo, Wire, les Unrockuptibles, kranten, vakbladen, en zeker ook de honderden soms uitstekende muziekblogs. Wat me niet belet om af en toe ook mijn zeg te doen over wat deze tijd voortbrengt. Maar je weet het, rock and roll never forgets!

VEERTIG ONTROERENDE WIJSJES

Voor dit ellendige jaar zijn deuren sluit moet er nog een lijstje het daglicht zien. Dit is echt het allerlaatste, dat beloof ik. Ik zie immers nauwelijks nieuwe films, ik lees voornamelijk boeken uit andere tijden, en toneelstukken die ik gezien heb vergat ik meteen weer. Soms heb ik het gevoel dat ik in een parallelle wereld leef, waar de tijd en het geheugen niet bestaan. Maar liedjes blijven me bij, al vergeet ik veel meer dan vroeger titels en soms zelfs namen van bands, zangers of zangeressen. Mijn laatste lijstje van 2007 bevat de songs die mij het meest hebben ontroerd of die andere emoties in mij hebben losgeweekt. Je leest achtereenvolgens de naam van de uitvoerder(s), titel van het lied, titel van de cd.

Sonic Youth – I’m Not There – I’m Not There (Soundtrack)
Lavender Diamond – Garden Rose – Imagine Our Love
Ry Cooder – Three Chords and the Truth – My Name is Buddy
Patti Smith – Smells Like Teen Spirit – Twelve
Wilco – Impossible Germany – Sky Blue Sky
Bonnie ‘Prince’ Billy – The Way I Am – Ask Forgiveness
Jim James & Calexico – Goin’ To Acapulco – I’m Not There (Soundtrack)
Meg Baird – All I Ever Wanted – Dear Companion
Jesse Sykes & The Sweet Herafter – The Air Is Thin – Like, Love, Lust & the Open Halls Of the Soul
Marissa Nadler – Diamond Heart – Songs III: Bird On the Water
Bob Dylan – Most Likely You Go Your Way (Mark Ronson Remix) – Dylan
Mavis Staples – Turn Me Around – We’ll Never Turn Back
Robert Plant & Allison Krauss – Throught the Morning, Through the Night – Raising Sand
Danny & Dusty – Warren Oates – Cast Iron Soul
Neil Young – Beautfiul Bluebird – Chrome Dreams II
Amy Winehouse – Love Is A Losing Game – Back To Black
Ryan Adams – Tears Of Gold – Easy Tiger
Great Lake Swimmers – There Is A Light – Ongiara
Beirut – Un Dernier Verre (Pour La Route) – The Flying Club Cup
Blanche – Child Of The Moon – Little Amber Bottles
Levon Helm – Feelin’ Good – Dirt Farmer
Emmylou Harris – Snowin’ On Raton – Songbird
Lucinda Williams – Learning How To Live – West
Iron and Wine – Wolves (Song of the Shepherd’s Dog)
Willy Mason – When the River Moves On – If the Ocean Gets Rough
Joe Henry – Civlians – Civilians
Feist – Brandy Alexander –The Reminder
Betty Lavette – I Still Want To Be Your Baby (Take Me Like I Am) – The Scene Of the Crime
Rilo Kiley – The Angels Hung Around – Under The Blacklight
Matthew Sweet & Susanna Hoffs – I See The Rain – Under The Covers Vol. 1
Willie Nelson & Calexico – Señor (Tales Of Yankee Power) – I’m Not There (Soundtrack)
Joan As A Policewoman – The Ride – Real Life
Coat Check Dream Song – Bright Eyes – Cassadaga
Alela Diane – Pieces Of String – The Pirate’s Gospel
PJ Harvey – When Under Ether – White Chalk
Mary Weiss & The Reigning Sound – Nobody Knows (But I Do) – Dangerous Game
Cat Power – Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – I’m Not There (Soundtrack)
Richard Hawley – The Sun Refused To Shine – Lady’s Bridge
Andrew Bird – Scythian Empires – Armchair Apocrypha
Stephanie Dosen – Vinalhaven Harbor – A Lily For the Sceptre

I AM A DJ I AM WHAT I PLAY

Gisteravond heb ik plaatjes gedraaid. Eigenlijk had ik me voorgenomen om nog eens naar een film van Truffaut te kijken, ik heb onlangs twee verzamelboxen gekocht, ongeveer twaalf films, waaronder de volledige Antoine Doinel-cyclus. De dvd’s zijn fraai uitgegeven en niet bepaald duur. Maar bij het avondeten had ik een cd opgelegd, wat ik altijd doe, het is nooit stil als wij aan tafel zitten, en cd’s hebben daarbij het voordeel dat je niet de hele tijd van tafel weg moet om ze om te draaien; zo had ik zin gekregen om nog meer muziek te beluisteren. Tussen 9 en 11 uur gisteravond was ik dus de privé-deejay van Laura. Aan tafel hadden we al geluisterd naar de volledige ‘Two Steps From the Blues’ van Bobby ‘Blue’ Bland, omdat ik daar een stukje over had geschreven, en daarna nog naar ‘Workingman’s Dead’ van the Grateful Dead. We zitten soms lang aan tafel. Misschien is dit een beetje exhibitionistisch van me, maar ik wil hier gewoon even vertellen welke songs ik daarna nog heb gedraaid. Een opsomming dan maar.

Het onvolprezen ‘Blood In My Eyes’ uit Dylans ‘World Gone Wrong’; de originele versie is van the Mississippi Sheiks. ‘I Wish It Would Rain’ van the Temptations; een van de schrijvers van dit erg ontroerende lied, Roger Penzabene, heeft zich, een paar dagen nadat de single was verschenen, op 31 december 1967 uit liefdesverdriet een kogel door het hoofd gejaagd. Een van mijn favoriete songs, daar kom ik nooit op terug, is ‘Long Black Limousine’, een tragische ballad uit ‘From Elvis In Memphis’, Presleys beste elpee. James Browns ‘Prisoner Of Love’ bezorgt mij keer op keer kippenvel. ‘Ruler Of My Heart’ van Irma Thomas, uit New Orleans, was de blauwdruk voor Otis Reddings ‘Pain In My Heart’ (later door the Rolling Stones gecoverd). Over ‘Polly’ van Dillard & Clark heb ik het onlangs al gehad. Het is terug te vinden op de elpee ‘Through the Morning, Through the Night’ van Doug Dillard en Gene Clark en werd gecoverd door the Walkabouts en heel recent door Robert Plant & Allison Krauss. ‘He’s Got All the Whiskey’ van Bobby Charles komt uit zijn titelloze elpee die in 1972 op het Bearsville label verscheen. Zowat de hele Band (THE Band) speelt er op mee. Het is een schitterende plaat, veel te weinig bekend. Net als Bobby Charles komt Dr. John alias Mac Rebennack uit New Orleans. Een van zijn mooiste platen vind ik ‘Goin’ Back To New Orleans’, verschenen in 1992, het jaar dat ik zelf voor het eerst in New Orleans was. Ik draaide gisteren ‘I Thought I Heard Buddy Bolden Say’. De Canadese schrijver Michael Ondaatje – bekend van ‘The English Patient’ – heeft een zeer meeslepend boek geschreven over de legendarische jazzmuzikant Buddy Bolden, met als titel ‘Coming Through Slaughter’ en in het Nederlands ‘Op weg naar stilte’. Ik hoor nog altijd graag de platen die the Steve Miller Band in de jaren zestig opnam. Later produceerde hij commerciële troep. Ik draaide een oude gospel ‘Don’t Let Nobody Turn You Around’ uit Steve Millers ‘Your Saving Grace’. Uit ‘The Piper At the Gates Of Dawn’ van Pink Floyd koos ik Lucifer Sam, uiteraard een pareltje. ‘Da Capo’ was de eerste elpee van Love die ik me ooit aanschafte, in 1967. Het lang uitgesponnen ‘Revelation’ klinkt verouderd, maar het delicate, poëtische ‘Orange Skies’, van Bryan MacLean, wordt mooier met de jaren. ‘Between the Buttons’ is altijd een van mijn uitverkoren elpees geweest van the Rolling Stones. Het is een echte popplaat; ze klinkt lekker opgewonden, waarschijnlijk door de grote hoeveelheden benzedrine die de groepsleden toen slikten. Ik vind de hoesfoto bijzonder mooi; in die dagen hadden de Stones een fantastische vestimentaire smaak. Brian Jones dacht wellicht dat ‘Miss Amanda Jones’ over hem ging, vooral met de regel ‘she looks delightfully stoned’. Bij mijn verlaten eilandplaten behoort zeker ‘Paris 1919’ van John Cale, en het mooiste nummer uit de elpee vind ik ‘Hanky Panky Nohow’, gecoverd door Yo La Tengo. Na John Cale is het onvermijdelijk de beurt aan Lou Reed. Ik heb de titeltrack uit Street Hassle gedraaid, met een gastrolletje van Bruce Springsteen (‘tramps like us were born to run’ komt hij vertellen). Na die lange, poëtische song was het tijd voor wat harder werk, hoewel ‘Ramble On’ van Led Zeppelin qua geriff nog meevalt. Het staat op Led Zeppelin II. Als ik die plaat opleg wordt ik altijd teruggevoerd naar de Karmelietenstraat in 1969-1970. Van the Clash selecteerde ik Police & Thieves, reggae waar we in Antwerpen vaak op hebben gedanst. De originele versie is van Junior Murvin en Lee Perry. Met the Specials en ‘A Message To You Rudy’ – in een productie van Elvis Costello – wilde ik herinneringen aan de 2-tone-periode oprakelen. Iedereen was toen in zwart en wit gekleed. Ik heb mijn set beëindigd met Chris Isaaks ‘Livin’ For Your Lover’, uit zijn eerste elpee, die werd geproduceerd door Erik Jacobsen. In de jaren zestig was dat de producer van the Lovin’ Spoonful. Ik zou over elke song hierboven een heel verhaal kunnen vertellen, maar dat zal ik niet doen, want dan wordt het langdradig. En het zou niet origineel zijn, Nick Hornby heeft het al voortreffelijk gedaan in zijn ’31 Songs’ en Greil Marcus heeft zelfs een volledig boek gewijd aan ‘Like A Rolling Stone’ van Bob Dylan.

buddy bolden, twee links achterste rij
Buddy Bolden is de tweede links op de achterste rij.