Enkele notities naar aanleiding van ‘L’Atalante’ van Jean Vigo. Een van de allermooiste films, met Michel Simon en Dita Parlo. Poëtisch, warm, humoristisch, vol eenvoud. Niets teveel en niets te weinig. Een troost voor de armen, de eenzamen, voor hen die naar verregaande schoonheid verlangen. Toch storend ook voor de tevreden burgers, de hypocrieten, de rijkgeworden parasieten. De film raakt me tevens persoonlijk, met zoveel thema’s uit mijn eigen kinderjaren. De kleine kanalen, de oude sluizen (die nog met de hand werden bediend) en de rust in de omgeving van die sluizen, de zwartrokende schoorstenen van mooie fabrieken, de schippersvrouwen met hun schorten aan, het altijd dicht bij elkaar zijn, wat zo op de zenuwen kan werken maar wat toch ook een gevoel van geborgenheid en veiligheid kan geven. De aantrekkingskracht van de grote stad: Antwerpen, Brussel, Luik, Parijs. Het gevaar dat daar rondwaart, de dreiging van het onbekende. De vreemdelingen die je aan het schrikken brengen, maar die je tegelijk fascineren en je hoofd op hol brengen van verlangen naar een andere wereld, waar het overal naar sinaasappels ruikt. De accordeondeuntjes, via een kier ontsnappend aan de ziel van mislukte dichters. Kun je deze film een ‘aandenken’ noemen, zoals een gedicht van Hölderlin heet? Neen, niet ‘aandenken’, dat is te nadrukkelijk enkelvoud. ‘Gedachtenisssen’ (een woord dat niet bestaat, ik weet het), ‘souvenirs’ aan andere tijden, verre landen, door een kennis of een familielid meegebracht of aan vader geschonken door een oude zeeman of een bevriende schipper, voor bewezen diensten. Het luisteren naar de radio ook: Hilversum, Beograd, Luxemburg, Boekarest. Al de rest: te zien op het grote of het kleine scherm.
HOOCHIEKOOCHIE 