Ik heb hier al meermaals verteld dat ik een muziekliefhebber ben en dat ik een radioprogramma maak op radio centraal in Antwerpen. Het heet Zéro de conduite en is genoemd naar één van de drie of vier films die Jean Vigo tijdens zijn korte leven heeft gemaakt. Die film gaat, heel kort samengevat, over jongens in een internaat die in opstand komen tegen het verstikkende gezag van de lesgevers en de directie van de school. Mijn programma heeft daar weinig mee te maken; de enige link is, denk ik, mijn liefde voor die film en het feit dat ik weinig rekening houd met ‘muzikaal gezag’. Modes en trends laat ik aan mij voorbijgaan, ik doe gewoon mijn zin. Soms ben ik op mijn tijd vooruit, soms raak ik op een zijweg en vind ik het peloton niet meer terug. Maar is er ooit een peloton geweest? In ieder geval heb ik nooit deelgenomen aan een race.
Vorige zaterdag heb ik Zéro de conduite opgedragen aan de inwoners van New Orleans, de staten Louisiana, Mississippi en Alabama. Aan alle slachtoffers van de orkaan, aan de armen, zieken, minderheden, mensen zonder geld voor verzekeringen, mensen zonder auto’s. Aan alle mensen die in de hel zijn achtergebleven en door de regering-Bush aan hun lot werden overgelaten. Ik heb heel bewust geen benefietprogramma gemaakt. Er moest vooral geen geld worden gestort. De VS is een zeer rijk land en de regering-Bush heeft duizenden miljarden dollars over voor de verwoesting van Irak en de ontwrichting van de rest van de wereld. Dan zal ze toch ook wel wat dollars hebben voor de steun aan de slachtoffers van de orkaan en de wederopbouw van New Orleans en de andere getroffen steden en dorpen. Dollars voor Amerikanen, ook zijn het armen en vaak zwarten. Dollars om deze mensen zo snel mogelijk te evacueren. (Daar is men inmiddels, na bijna een week van onverschilligheid en wellicht racisme, dan toch mee begonnen. Met veel vertoon, of wat dacht je, alsof Bush die week van schande nog kan uitwissen.) Mijn programma van vorige zaterdag was een teken van empathie, van liefde. In mijn muziekkeuze kon je, hoop ik, de vonken horen van mijn heidense ziel. Muziek uit de ziel voor de ziel. New Orleans heeft op dat gebied een unieke traditie. Ik heb songs gedraaid van Neil Young (Like a Hurricane), Randy Newman (Louisiana), Jimi Hendrix (In From the Storm), Curtis Mayfield, John Convertino, Jesse Winchester (Biloxi), Emmylou Harris (Where Will I Be), Lucinda Williams (Jackson), Bobby Charles, Clarence Garlow (Bon Temps Rouler), Albert Chevalier, Clifton Chenier, Balfa Brothers (Enterre-moi pas), Link Wray, Johnny Jenkins, Neville Brothers (Falling Rain), Eddie Bo, Dr. John (I Thought I Heard Buddy Bolden Say), Louis Armstrong (Basin Street Blues), James Booker, Professor Longhair, Smiley Lewis, Fats Domino (Do You Know What It Means To Miss New Orleans?), Larry Williams, Muddy Waters(Louisiana Blues), Charley Patton (High Water Everywhere), Tony Joe White, Eddie Hinton, Bob Dylan (Mississippi), Bobbie Gentry, Shelby Lynne (Where I’m From) en tot slot, als troost, het idyllische Blue Bayou van Roy Orbison. De mensen die daar proberen te overleven hebben natuurlijk niets gehad aan dit alles. Maar wie weet hoe de wereld in elkaar zit? Later die nacht, toen ik na lange omzwervingen weer thuis was in Brussel, heb ik gehuild bij het zien van een foto in De Standaard. Daarop stond een jonge wanhopige zwarte verpleegster afgebeeld die hulp wilde bieden aan een zeer oude, zeer zieke en zwakke blanke vrouw. Op de achtergrond zag je het restaurant Mulate’s, waar ik ooit lekker heb gegeten, en waarvan ik me zaterdagochtend nog had afgevraagd wat ermee was gebeurd. Het restaurant staat er nog, zo te zien, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Zaterdagavond heb ik overigens tederheid en warmte gekregen van mijn oude Antwerpse vrienden, vooral van mijn compagnon de route Guido G., alias Teddy Boy, maar ook van zijn buddy – en uitstekende kok – DD en diens broer Jan. Later, in een Brussels café, heb ik kennisgemaakt met twee zeer fijne jonge mensen, een Belgische man en een Spaanse dame, en uiteindelijk heb ik toch ook nog de tweede vriendelijkste taxichauffeur op aarde ontmoet. De vriendelijkste taxichauffeur reed destijds in New Orleans en bracht mij en Laura, die helaas ziek was, naar de club Tipitina’s. Het zag er daar in die buurt, zonder straatverlichting, niet helemaal veilig uit en de man merkte mijn ongerustheid. We moesten ons geen zorgen maken, zei hij. Het zijn hier allemaal goede mensen, nobody’s gonna kill you here. Hij had nog met een aantal Neville Brothers op school gezeten, vertelde hij terloops. Nooit zal ik weten wat er met deze man is gebeurd.
Foto: Martin Pulaski
HOOCHIEKOOCHIE 