meisje – HOOCHIEKOOCHIE

Een meisje op de bank tegenover me leest Marquez. Ik bekijk haar even en dan dwalen mijn gedachten af naar de vrouwen van de wereld. Alle vrouwen die ik heb liefgehad en alle vrouwen die ik niet heb liefgehad. De vrouwen van wier bestaan ik niet weet en de vrouwen die niet weten van mijn bestaan. Mijn gedachten gaan naar de geliefde waarin een vijand schuilt. Een vijand begeer ik niet, ook al ken ik hem van binnen en van buiten. Hoe verdrijf ik hem? Een duivel uitdrijven is kinderspel in vergelijking. Maar bestaat een duivel? En bestaat een vijand in een geliefde?
Ik zie het meisje lezen, dan richt mijn blik zich binnenwaarts. Ik zeg geen woord.Ik kan geen zatte mannen verdragen. Mijn eigen zatheid maakt me dodelijk ziek.Ik kan geen gekken verdragen. Zij vinden de weg naar het water niet. Ik bedoel naar de rivier van het leven.

Er is een splinterbom ontploft. Een bom van talen, tekens, kleuren, een bom die niemand doodt maar duizend deuren opent. Een bom waarvoor wij allen schrikken en beven. Gesloten deuren stellen ons gerust. Open deuren jagen ons de stuipen op het lijf.

Ik zwijg en laat het meisje lezen in Honderd jaar eenzaamheid. Verdwaal in mijn arena, gedachten! Dwaaltuin met kersen, schitterende namen van dorpen die hun rivieren in een oude ziel hebben gebed. Fossielen in jouw mond tot dieren van de lust gemaakt. Van een kermis spreek ik. Dat ik weer jong ben in een rups met jou. Dat ik in een arena dit raadsel ontwar. Het raadsel van de arend die op vrijdag boven onze hoofden vliegt. Boven het hoofd van de veroveraar die gaat liggen aan je grens als hij zich het geklop van je hart herinnert.

Deze arena waarin ik me verberg om je mijn donker te besparen zodat jij je glans behoudt en schittert in de nacht. Een aan jou gewijde ruimte waar ik veilig voor je ben, voor al je namen en geschiedenissen die me geluk en onheil voorspellen. Daar buiten ontspoor ik. Verlies ik het Noorden. Raak ik ontketend, ontstoken, getekend. Op drift zoek ik een teken van jou, van herkenning, een duidelijk punt.

Mijn donker sparen, het licht in de ogen van het wilde zijn. Het toeval heb ik uitgekleed tussen vriendelijke mensen die ik mijn denken heb onthouden. Wonden van licht heb ik de wereld toegeworpen. Onhoorbaar grom ik als een dier dat zich aan je warmte komt troosten. Een verhitte slaaf was ik die je herinnering slikte, een mondvol treurig genot op de dag dat de dode zielen worden bespot.

In het schitterende licht van je lichaam licht mijn arena op. Mijn stieren staan stervensbereid voor jou, je geheimen, je in de zon uiteenspattende namen. De rups en dan de vlinder nemen het woord. Geven het mij, stoten het in mij op, ik schud het voor jou uit mijn veren. Een woord, en dan nog een, en nog een, het volgende haalt het volgende uit een opening in je lichaam. Het was er prettig vertoeven maar nu moeten ze er allemaal uit. Tijd om te openbaren. Gedaan met bewaren. Opnieuw tijd voor de gek die de snaren van het leven bespeelt. Die water gaat halen en je gezicht ziet.

Ik wil mijn eigen dronkaard zijn. Ik wil mijn eigen gek zijn. Tot de nacht toeslaat. Ik zie je verdwijnen. Ik had je waar ik je hebben wil. Waar ik je kon aanbidden Veilig in mijn arena. Alsof je daar altijd was geweest Altijd bij mij, kort bij mijn handen

“This place is really fucked up “ hoor ik een Britse kop zeggen. “Yeah, man, Belgium is so boring” de andere. Het meisje van Honderd jaar eenzaamheid is weg. Ik heb geen woord gezegd. Niet gewuifd vanuit mijn eigen eenzaamheid. Ik heb haar niet meer gezien. Mijn vrienden hebben naar me gewuifd toen ik uit Antwerpen vertrok na het drinken van een hoeveelheid Oliphanten. Ik heb teruggewuifd. De trein is vertrokken Ik ben begonnen met noteren in mijn Arena.

Het probleem is echter dat ik niet kan doorslapen. Omstreeks vier uur word ik wakker en kan de slaap niet meer vatten, waardoor ik altijd moe ben. Ik heb net naar de Brusselse film ‘Meisje’ van Dorothée Van Den Berghe gekeken, op de televisie, ingeleid door Mr Proper. Toen hij nog nieuw was – de film – heb ik hem al eens in de cinema gezien en heel mooi en origineel en ontroerend gevonden. Meisjesachtig mooi. Ik had ook graag zitten kijken naar het dansende meisje met de witte huid, Charlotte Vanden Eynde. Ik weet niet of ik Van Den Berghe en Vanden Eynde juist schrijf. Vlaamse namen die met ‘van’ beginnen vind ik bijzonder moeilijk om te spellen. Er zou een regel moeten bestaan die ons ertoe verplicht dat allemaal aan elkaar te schrijven; of anders ‘van’ en ‘den’ gewoon afschaffen. In dat geval zou het Dorothée Berge en Charlotte Einde worden, veel eenvoudiger en mooier. Stel je voor dat Marilyn Monroe Marilyn From The Monhroe zou heten, en Marlon Brando Marlon From The Brandho! Neen, daar zijn die Amerikanen stukken beter in, in namen. Neem nu Woody Allen, die had in den beginne een vreselijk ingewikkelde naam, en heet al lange tijd doodgewoon Woody Allen. Bij mij doet die naam meteen aan een klarinet denken, en zo hoort het ook.

Charlotte Vanden Eynde kan prachtig dansen, zowel in haar eigen creaties als bij Jan Decorte. Maar ik moet nu to the point komen. ‘Meisje’ vond ik niet langer goed. Hoe komt dat dan toch? Niet door Charlotte, ook niet door Els Dottermans (integendeel, Els Dottermans is erg goed op dreef en ziet er bijzonder zinnelijk uit, ze straalt een verrukkelijke lust uit), zelfs niet door Mathieu Schoenaerts… Door wat dan wel? Door het flutverhaal. Dat heb ik de eerste keer niet gemerkt, waarschijnlijk omdat ik toen de hele tijd naar het spel van de actrices heb zitten kijken. Ik heb hoegenaamd niets tegen vervelende verhalen, maar er moet wel drama zijn, er moet iets zijn. In deze film is er bijna niets, en dat bijna niets stelt niets voor. Bovendien werkt Dorothée Van Den Berghe veel te veel met close ups. Daarbovenop krijg je dan nog eens oersaaie muziek voorgeschoteld van een talentloze kerel die zich Daan noemt. Dat was waarschijnlijk heel cool, een jaar of vijf geleden, dat je je Daan noemde. Ik heb in die periode een zeer boze brief geschreven naar Humo, omdat ze ‘Meisje’ ongunstig hadden besproken. Humo heeft mijn brief niet willen publiceren. Waarschijnlijk omdat ik gelijk had. Ik heb zelden gelijk, maar als een brief van mij niet wordt gepubliceerd, dan is de kans groot dat ik wel gelijk heb. Spreek ik mezelf nu tegen? Neen, want zoals Bob Dylan zegt: I was so much older then, I’m younger than that now.
Over de ‘nieuwe’ cd van Bob Dylan zal ik zwijgen. Alleen dit: luister eens naar Leopard Skin Pillbox Hat. Een andere tip is Let’s Dance, de Bowie-song, uitgevoerd door M Ward. Kippenvel, en je moet er zelfs niet op dansen. En The Lemonheads, dat is altijd kippenvel, even goede popmuziek als the Beatles en the Byrds. Het is ten hemel schreiend dat Evan Dando zichzelf zo snel verwoest heeft.

Echt jammer dat ik ‘Meisje’ vanavond vervelend vond. Maar Dorothée Van Den Berghe heeft nog een fout gemaakt. Ze had die dikke acteur nooit mogen laten meespelen: een hond in een kegelspel. Het is een heel lieve man, maar bij voorkeur beperkt hij zich tot accordeon spelen en aan quizzen meedoen. Dat zou moeten volstaan. Dorothée Van Den Berghe moet vooral films blijven maken. ‘Meisje’ is – nog altijd – een mineur werk dat grote verwachtingen schept.