hoochiekoochie – HOOCHIEKOOCHIE

DE RAMSHOORN SCHALT

Lissabon, 23 december 2014. Rivier van de tijd, rivier van het leven.

Vandaag bestaat hoochiekoochie achttien jaar. Ik heb er geen idee van hoe dat is kunnen gebeuren. Wat was mijn bedoeling? Waar wilde ik met dat soort van publicatie naartoe? Zette ik gewoon maar wat aarzelende passen op drijfzand, bestaande uit miljarden superkleine www-korrels? Was dat vermetel of naïef van me? Zou er ooit iemand zo gek zijn om ook nog te lezen wat ik ging schrijven? Er waren zo al zoveel boeken, om nog maar te zwijgen van kranten- en tijdschriftartikels en columns.

Wat speelde er in mijn hoofd op 8 maart 2005? Had ik al een idee van de thema’s die ik wilde behandelen? Van de stijl? Van de genres? Zou ik me alleen maar aan proza, aan non-fiction wagen, of ook ruimte en tijd geven aan verhalen, dromen, theaterdialogen, en aan het hoogste, aan poëzie? Zou ik zo realistisch en zo eerlijk mogelijk schrijven, een keuze die ik gemaakt had na het lezen van de verhalen van Raymond Carver in het midden van de jaren tachtig [1], en, een hele tijd later, de Bekentenissen van Jean-Jacques Rousseau? Dat proces was al wat eerder begonnen, en wel met de lectuur van Dashiell Hammett, Raymond Chandler, James M. Cain en Ross McDonald. De hardboiled-stijl. Mogelijk begon mijn ommekeer van toen met de neo-noir film Hammett (1982) van Wim Wenders. Tot dan had ik in een stijl/vorm geschreven die met de term ander proza [2] werd aangeduid. Dat was een doodlopend spoor gebleken. Literatuur die de meeste schrijvers en recensenten verwierpen en zelfs haatten. Literatuur als een vorm van zelfmoord. Denk bijvoorbeeld aan het tragische einde van de schrijver Daniel Robberechts. Zou ik nu dankzij dit nieuw medium opnieuw met de taal die mij gegeven was en die ik mij had toegeëigend gaan experimenteren?

Vandaag vermoed ik dat ik het helemaal niet wist. Dat ik niets wist. Weet je ooit iets, beste lezer? Dat ik goed en snel kon typen, daar was ik zeker van. Sneller dan Billy the Kid kon schieten. Ik beschikte over een voorraad behoorlijke teksten, waaraan ik doorgaans lang had gewerkt. Met af en toe een onderbreking hield ik een dagboek bij. De inhoud daarvan zal soms boeiend geweest zijn, soms niet meer dan gezeur. Mocht ik stilvallen in mijn productie dan had ik alvast een reservoir. Al wilde ik helemaal niet en nooit stilvallen? Overigens, wat was er mis met af een toe een lange minuut stilte?

Ondertussen heeft de tijd niet stilgestaan. Een groot deel van de mensheid leeft in zo goed als volstrekt andere omstandigheden dan in 2005, al werden de rampen en catastrofes en crisissen die zich nu voordoen toen zeker al wel aangekondigd. Mensen, dieren, planten, alle soorten zijn met uitsterven bedreigd. Het lot van de aarde is onzeker. Hoe lang zal zij nog bestaan? Hoe lang zal het universum nog bestaan? De angst voor de bom die ons als kind wakker hield is terug. Mij resten niet veel levensjaren meer. Een groot deel van mijn generatiegenoten, die smalend boomers worden genoemd, hoewel wij allemaal anders zijn (“I am large, I contain multitudes”), is dood. Heel wat van mijn vrienden zijn vertrokken naar een van de onbekende woestenijen in het Altijd Elders.

Mijn woorden en zinnen van na 2005, sommige ouder, staan hier nog. Lange en korte paragrafen. Geslaagde, minder geslaagde, verwenste. Hoe lang nog, dat weet niemand.

Het gaat niet goed met de literatuur, las ik alweer in de krant. Als mijn blog literatuur is, en dat is het geval, dan zou het daar bijgevolg ook niet goed mee gaan. Ondanks de bewering van drie jaar geleden dat ik meer hits heb dan the Beatles, Elvis en La Esterella samen. Gaat het niet goed met hoochiekoochie? Ook dat weet ik niet. Al krijgen mijn kamers nog bezoekers en is er nog aandacht voor mijn greatest hits.

Ik heb nooit van het woord blog gehouden. Het klinkt mij te log. Maar zo heet dit schrijfding nu eenmaal. Voor de merknaam hoochiekoochie loop ik evenmin warm. Te snel gekozen, maar na achttien jaar kan ik hem onmogelijk veranderen. Wie mijn blog niet kent zal in de eerste plaats denken dat het hier al blues is wat de klok slaat, terwijl ik het in wezen alleen maar over seks en alcohol wil hebben. Hoe langer hoe minder over alcohol, hoe langer hoe meer over seks. Al zie je dat niet meteen. Is niet alle schrijven, is niet alle kunst seks, of om het wat mooier uit te drukken, zijn wij niet met zijn allen dienaars (m/v) van eros? Zingen wij niet met zijn allen in het dissonante en min of meer dronken koor van het verlangen?

Nu zou ik een naam kiezen als beeldverlies (naar een woord van Peter Handke). Ik denk ook al lang aan scherven. Schemerzone is niet slecht. Maar het is en blijft hoochiekoochie en dat is ook goed.

[1] Raymond Carver, The Stories of Raymond Carver, Picador, 1985

[2] De titel Ander proza was gekozen omdat deze minder pretentieus en ‘aanstootgevend’ was dan experimenteel of modernistisch. Ik dacht toen ook aan de destijds bij ons bekende Zwitserse bloemlezing Poésie à l’écart, Poésie der Abseitigen. Sybren Polet, De revisor, jaargang 30.

Lissabon, 23 december 2014. Op zoek naar een magische drank.

DEVIL’S ISLAND

devils island (2)

Mogelijk werd al gedacht dat ik naar Devil’s Island was verbannen, maar dat was dan een verkeerde conclusie. Nooit eerder was ik zoveel uur per dag aanwezig dan de voorbije drie maanden. Onzichtbaar, dat wel. Aanwezig hier, aan de achterkant van mijn blog, om aan de zichtbare voorkant te werken. Na de export van Skynet – ik wil die naam niet meer horen – naar WordPress zag hoochiekoochie er niet meer uit. Het leek wel of er een stijloorlog had gewoed, een layout-revolutie. Hoewel ik me bij het woord revolutie mooiere dingen voorstel.
In zekere zin was ik dan toch naar Devil’s Island verbannen, want daar leek hoochiekoochie op, of op welke andere plek dan ook waar het niet aangenaam is om te vertoeven.

1978 teksten en op z’n minst evenveel foto’s zijn gedurende die hete zomerdagen de revue gepasseerd en werden door mij gecorrigeerd en (wat de foto’s betreft) waar nodig vervangen of verbeterd. Aan de teksten zelf is qua vorm en inhoud niets veranderd.
Hopelijk is er nu ruimte en komt er nu tijd voor nieuwe woorden, nieuwe verhalen. Voor spannende avonturen en meeslepende verzinsels, voor mysterieuze mijmeringen en ongerijmde onthullingen. Moet het? Ja, het moet.

EEN NIEUWE LENTE, EEN NIEUW HOOCHIEKOOCHIE

hoochiekoochie 25 4 2018 (2)

Misschien was je al op de hoogte, misschien ook niet. Mijn blog hoochiekoochie, mijn levenswerk sinds maart 2005, was ‘eigendom’ van Proximus, voorheen Belgacom. Op 31 mei dit jaar zal Proximus zijn blogservice (skynetblogs) beëindigen. Dat betekent dat er vanaf die datum van hoochiekoochie zoals het al die jaren was geen spoor meer zal overblijven. Zo verdwijnt mijn belangrijkste literaire werk, duizenden pagina’s tekst: kortverhalen; mijmeringen; autobiografische fragmenten; gedichten; beschouwingen over film, muziek, kunst; playlists van mijn radioprogramma Zéro de conduite, en veel meer. Zo verdwijnen honderden met zorg gekozen foto’s en andere illustraties.
Mijn blog telt op dit ogenblik meer dan 3,3 miljoen bezoekers. In NetworkedBlogs heeft hoochiekoochie 1.135 volgers.
Omdat ik geen uitgever heb en de voorbije vijftien jaar weinig in tijdschriften heb gepubliceerd kwam het nieuws van die ‘verdwijning’ bijzonder hard aan.

Maar ik heb de voorbije veertien dagen niet stilgezeten. En ik heb ook veel hulp gekregen van heel wat fijne en vakkundige mensen. Waarvoor mijn dank. Zo heb ik mijn blog onder dezelfde naam hoochiekoochie in WordPress kunnen importeren. Alle oude teksten, vanaf maart 2005, staan hier nu weer, samen met zowat alle illustraties en commentaren die er deel van uitmaken.
De stijl van mijn blog is voortaan evenwel anders, soberder, transparanter, met minder verwijzingen, cultuurgeschiedenis en pedagogie. De nadruk ligt nu op de woorden, op de teksten, op de verhalen.
Er is zeker nog werk aan de layout van mijn nieuw blog, er zijn nog heel wat schoonheidsfouten. Maar dat komt wel goed. Het slechte nieuws van twee weken geleden is zo min of meer geneutraliseerd. Het heeft geleid tot deze kleine renaissance in mijn schrijvend en ontwerpend leven.

Hopelijk beleven jullie in de toekomst nog meer lees- en kijkplezier aan mijn blog dan in het verleden. Of mogelijk horen jullie er nu voor het eerst van… Wees welkom op het vernieuwde hoochiekoochie!

hoochiekoochieblog 25 4 2018 nieuw (2)

WAT BETEKENT HOOCHIEKOOCHIE?

moonshine_old_timey_main

Het woord ‘hooch’ is slang – of bargoens, nu je toch aandringt – voor sterke alcohol, ‘strong liquor’ zeggen de Amerikanen, meer bepaald als het spul van inferieure kwaliteit is of illegaal gestookt werd. De uitdrukking komt nogal veel voor in oude gangsterfilms en meer nog in de blues. ‘Coochie’ verwijst naar de vrouwelijke genitaliën. Voor de naam van mijn weblog heb ik van de C een K gemaakt, hoochieKoochie, niet omdat ik meer van de K dan van C houd, want het tegendeel is het geval, maar om vooral niet de indruk te geven dat mijn blog een creatie is voor bluespuristen. De K moet monomanen en volbloed ‘hoochie coochie men’ op een dwaalspoor zetten, of zelfs verhinderen dat ze me vinden. Ze zullen de uitdrukking nooit met een K spellen, geen sprake van. Voor Amerikanen, en zeker voor zwarte Amerikanen, heeft de K nogal negatieve connotaties, in zoverre een letter connotaties kan hebben. Als ik naar de KKK verwijs, wordt echter alles duidelijk. Het was bij het opstarten van mijn blog uiteraard niet mijn bedoeling dat mijn K naar die diabolische organisatie zou verwijzen. Als ‘coochie’ een benaming is van het vrouwelijke geslachtsorgaan, dan kan mijn K alleen maar naar het woord ‘kut’ verwijzen, hoe lelijk ik dat woord ook vind (wat ik hier al meermaals ter sprake heb gebracht, dacht ik).

Ik wil vooral benadrukken dat mannen en vrouwen van om het even welke kleur hier welkom zijn, alleen heb ik een aversie tegen – vooral blanke – door blues geobsedeerde puristen, degenen die bijvoorbeeld weten op welke dag Blind Lemon Jefferson ‘Matchbox Blues’ opnam.

‘Hoochiekoochie’ of ‘hoochie coochie’ houdt tevens verband met voodoo en in het bijzonder met de voodoo ‘priesters’ en ‘predikers’, en dat kunnen zowel mannen als vrouwen zijn. Het fenomeen voodoo staat bekend om zijn ‘voodoo queens’; de beroemdste is Marie Laveaux, begraven op het Lafayette-kerkhof in New Orleans. Of er nog iets van haar stoffelijke resten overblijft is twijfelachtig. De zwarte cultuur is in New Orleans na de orkaan Katrina voor een groot deel uitgeroeid. Blanke mannetjes in de regering-Bush – en bij haar slaafjes in dienst van de federale overheid – willen van de stad een soort van permanente Disneyland-achtige Mardi Gras voor blanke vrouwtjes en mannetjes maken. Alle dagen feest, alle dagen kermis: laat de toeristen maar komen, maar houd ze weg van de echte stad, de stad van dood en verderf. (Ja, ik heb de documentaire van Spike Lee gezien.)

Niets wat betreft ‘hoochiekoochie’ of ‘hoochie coochie’ is echt zeker. Het is een twilight zone van de begrippen. Sommigen beweren dat de twee woorden samen, ‘hoochie coochie’, niets meer of minder betekenen dan het vrouwelijk geslachtsorgaan. Drank (foezel) komt in deze betekenis niet aan bod. Een ‘hoochie coochie’ is de vagina, de ‘hoochie coochie man’ is degene die erop belust is. Sommige van die mannen willen het liever kort houden en korten het geslacht af tot ‘coochie’, zeker in een gesprek van man tot man.

Een bravere betekenis, in zekere zin, is die van de dans, de ‘hoochie coochie’. Het is alleszins een zeer seksueel beladen en geladen dans. De lichamen worden elastisch, zitten opeens vol dynamiet, elk spoor van gelatenheid verdwijnt als een blokje ijs in een glas Southern Comfort. Er wordt veel met de heupen gewiegd, met de bekkens geschud. Bovendien is elke dans een vorm van voorspel tot de daad, of alvast tot een poging tot de daad, want niet altijd lukt het de ‘hoochie koochie man’ om zich staande te houden, en vooral niet om te ejaculeren, meestal vanwege teveel ‘hooch’, maar vaak eisen ook de jaren hun tol.

Er wordt met stelligheid beweerd dat ‘coochie’ gelijk staat aan ‘cunt’, vagina. Vagina vind ik wel een mooi woord. Het roept bij mij altijd associaties op met Virginia Woolf en vooral met haar zuster, Vanessa. Ik heb daar geen duidelijke verklaring voor. Dat van die vagina wisten we inmiddels al. De ‘hoochie coochie’ doen echter is in deze versie niet zomaar wat schuifelen op de dansvloer, maar is echt de daad begaan. In niet zo lang vervlogen dagen was het datgene waarover niet mocht worden gesproken. En indien er echt niet over gesproken kon worden dan moest er ook niet over gesproken worden. Men kon nog altijd zingen en, tientallen jaren later, schreeuwen en brullen zoals Yoko Ono, John Lennon, John Lydon en Kurt Cobain.

Voilà, beste lezers, zo weet u in welk wespennest u terecht bent gekomen. Maar schrik niet, het is niet alleen een wespennest, het is ook een labyrint – en elk labyrint is aangenaam om in te vertoeven, ook al wil je voor het donker naar huis.

origine du monde courbet

VERKLARINGEN VAN DE IDIOOT VAN DE FAMILIE

writing

Verklaringen van de idioot van de familie bij zijn warrige beginselverklaringen. Ten behoeve van mannen met een grote intelligentie en nog veel andere merkwaardige eigenschappen. Zowat tien jaar geleden schreef in een vlaag van zelfgekozen zinsverbijstering de idioot van de familie deze beginselverklaring:

“Kroniek over het alledaagse. Passies en angsten verwoord. Bespiegelingen / mijmeringen over onbewuste mythologieën, primitieve en rationele kunst, literatuur, film, muziek, media, populaire cultuur. Verwensingen, afkeer en walging. Uitverkoren onbenulligheden en onbenullige bekoringen. Herinneringen aan een ondergronds bestaan. Proza opgebouwd uit zinloze categorieën en ongerijmde opsommingen. Litanieën. Obsessies, neuroses, doodsbrieven, levenstekens, schaterlachen. Valse melodieën en laagbijdegrondse refreinen. Rafelige droombeelden en twijfelachtige verlangens. Verminking van de zintuigen. Gelach en verdriet. Sporen van onvoorwaardelijke liefde.”

clothesline saga

Vandaag verklaart de idioot van de familie zich nader.

Kroniek over het alledaagse: Het alledaagse is wat mij overkomt en wat ik in de wereld waarneem en onderga.

Passies en angsten verwoord: In zowat elke tekst van mijn hand is de angst op zijn minst onderhuids aanwezig. Zonder passie ontstaat niets. Passie is lijden en verlangen in één. Angst is een woord dat vier medeklinkers tegenover één klinker telt.

Bespiegelingen / mijmeringen over onbewuste mythologieën, primitieve en rationele kunst, literatuur, film, muziek, media, populaire cultuur: Hiermee som ik de belangrijkste grote thema’s op. Er is een aanvulling nodig: bewuste mythologieën.

Verwensingen, afkeer en walging: Dit aspect betreft niet alleen leger, geweld, big business, ranzige politiek en de totalitaire staat maar ook slechte mensen. En wie kent niet het fenomeen van de afkeer van zichzelf, van de zelfhaat? Het eerste woord in deze opsomming is een verwijzing naar een uitzonderlijke Belgische dichter.

Uitverkoren onbenulligheden en onbenullige bekoringen: Wat je bewondert moet je enigszins relativeren, wat je op een voetstuk plaatst moet je soms in een minder vleiend licht willen zien. Niets is geheel onbenullig, niets volmaakt bekoorlijk. Wie je bent en wat je doet en wat je maakt als onbenullig beschouwen is goed voor het ego. Denk aan Brian Wilsons ‘I’m a cork on the ocean’.

Herinneringen aan een ondergronds bestaan: Dit betreft een groot deel van de autobiografische stukken, voornamelijk herinneringen. Dat ondergronds bestaan was werkelijk en is nog steeds aanwezig.

Proza opgebouwd uit zinloze categorieën en ongerijmde opsommingen: De opsomming is een prachtig stijlmiddel. In het begin is er chaos. Opsommingen en lijsten scheppen daar orde in. Zie Umberto Eco, ‘De Betovering Van Lijsten’.

Litanieën: Dit sluit aan bij het vorige. Litanieën zijn gebeden, aanroepingen, waarin de herhaling een belangrijke rol speelt.

Obsessies, neuroses, doodsbrieven, levenstekens, schaterlachen: Dit betreft voornamelijk rouwbetuigingen, elegieën, wanhopige momenten, maar ook de noodzaak om te lachen met sterfelijkheid, ziekte en dood. Wat is een leven zonder neuroses, zonder obsessies, zonder het negatieve?

Valse melodieën en laag-bij-de-grondse refreinen: Dit is een verdediging van wat de lage cultuur of de populaire cultuur wordt genoemd. De toe-eigening van het verwijt, van de neerbuigende houding tegenover het andere. Freaks gingen zich freaks noemen nadat het klootjesvolk hen jaren zo had betiteld. Geuzenuitdrukking.

Rafelige droombeelden en twijfelachtige verlangens: Dit betreft de psychoanalytische aspecten van mijn werk.

Verminking van de zintuigen: Hiermee verwijs ik uiteraard naar een van mijn leermeesters, Arthur Rimbaud. Sluit aan bij de herinneringen aan een ondergronds bestaan.

Gelach en verdriet: Wat erg dat er mensen zijn die niet kunnen lachen, wat erg dat er mensen zijn die niet kunnen huilen.

Sporen van onvoorwaardelijke liefde: Moet je niet op z’n minst proberen om onvoorwaardelijk van iemand te houden?

Of deze verklaringen ook werkelijk verheldering en verlichting brengen bij mannen die zich beschouwen als vertegenwoordigers van de redelijkheid, een redelijkheid die voor altijd schijnt vast te zitten in de vette Vlaamse klei? Dat is een vraag die de idioot van de familie niet wenst te beantwoorden, net zomin als hij een worp met de dobbelsteen waagt om het toeval uit te schakelen.

memories and dust in paris

TIEN JAAR LATER

Gisteren bestond Hoochiekoochie precies tien jaar. Het leek mij een goed moment voor wat gemijmer over de tijd, en voor enige bedenkingen over bloggen, schrijven en publiceren. Over hoe en in welke mate de wereld op die tien jaar veranderd is en zeker ook de literatuur, die daar een – steeds minder belangwekkend – onderdeel van is. Over de media, de communicatiemiddelen, de sociale netwerken en de rol die ik daar zelf met mijn blog en op andere manieren in speel.

Maar ik bevind me op een klein eiland middenin de Atlantische Oceaan: La Palma. Een eiland waar ik me tien jaar geleden ook al bevond. Ik weet niet wat het is, maar hier hangt iets in de lucht of zit iets in de (vulkanische) grond dat redelijk denken noch schrijven bevordert. Of zit dat iets in mezelf, is het een weerstand die ik zou moeten overwinnen (maar niet kan)? Houdt mijn – hopelijk tijdelijke – onmacht verband met ver weg van huis zijn, ver weg van de ‘normale’ gedragspatronen, de gewoontes, de beweegsystemen, de af te leggen afstanden? Met het slapen in een weliswaar comfortabel maar toch vreemd bed (van waaruit ik zowel de bergen als de oceaan kan zien, als ik de gordijnen openlaat)? En met de maan, de volle maan, en de sterren zo helder en zo dichtbij?

Wie zal het zeggen? Ik vind niet één zinnig woord om nu iets over Hoochiekoochie mee te delen. Geen enkele gedachte komt mijn hersens pijnigen of strelen. Buiten waait de wind, maar binnenin mij is het windstil.

Een ding wil ik echter zeker doen: alle trouwe en ontrouwe lezers van mijn blog vanuit het diepste van mijn hart dank zeggen voor hun tijd en aandacht en constructieve bijdragen. Zonder hen, zonder jullie, zou ik me ongetwijfeld al na enkele weken teruggetrokken hebben uit dit hachelijke avontuur. Er zou echt heel gauw een einde gekomen zijn aan deze ‘fantastic voyage’. Nu echter blijft de bestemming achter de horizon verborgen, ook al is dit werk altijd al een eindspel geweest, een laatste bedrijf, en zijn de teerlingen voor eens en voor altijd geworpen. Niet alleen omdat het een spel is laten we dit werk toch ook gedeeltelijk aan het toeval over. De stijl, de vorm, de inhoud, de duur van het laatste bedrijf kent niemand.

Inmiddels is de wind gaan liggen. Het is een zachte, heldere dag geworden. De zon gaat stilaan onder. Tijd voor een glas wijn dat ik samen met mijn levensgezellin op jullie gezondheid zal drinken.

Foto: MP, Los Llanos, 9 3 2015

LEUGEN, WAARHEID, MELANCHOLIE

Er zijn geen leugens onder de zon. Ga ze ook maar niet zoeken in een ander vuur of onder een steen, in de schaduw van een olm, een belfort. Ga ze zeker niet zoeken in de doolhoven van industriezones noch in een kluis in een huis aan een donker meer in een buitenland. Dat is tijdverlies, zelfs als je ervan uitgaat dat de tijd niet bestaat, dat hij alleen maar een concept is, een manier van denken, deel van een wereldbeeld.

Er is alleen maar waarheid en niets dan de waarheid. Of ik je dat nu zweer of niet verandert niets aan de situatie. Wat je om je heen ziet – verlaten en drukke straten, pleinen, vogelnesten, bijenkorven, flatgebouwen, metrostations -, dat is niemandsland. Een land zonder koning, zonder onderdanen, zonder zonde, zonder genade, een land vooral zonder schaamte. Waar zelfs de strengste wetten in het onbekende ontstaan en er weer terugkeren – het nog niet bekende dat even waar is als het bekende, alleen weet niemand in het niemandsland het al. Of daar lijkt het toch op, maar het is ook waar dat er altijd bevoorrechten zijn, dat er altijd een voorhoede is. Aan wat die hoede voorafgaat weet ik ook weer niet en ik ken ook geen mens die het wel zou kunnen weten. Wat ik wel denk te weten is dat allen, zoals dieren, aan die wervelwind van wetten onderworpen zijn, dat niets door hun mazen kan glippen. Ook degenen die niet uit de boot vallen raken in hun netten verstrikt.

Alles wat zich voordoet en niet voordoet is waar. Elke citroenschil, elke schimmel, elke dromedaris, elke droom, elke splitsing, elke wonde is waar. Er is alleen maar waarheid. Er zijn geen leugens onder de zon. Zo is het en zo zal het worden. Zet nu maar een punt achter al dat zoeken en nauwgezet en goedbedoeld onderzoeken. Je nieuwsgierigheid zal wel ergens anders, in een ander niemandsland, wortel schieten.

Vorige nacht werd ik wakker en raakte maar moeilijk weer in slaap. Terwijl mijn vrouw lindethee voor me maakte sloeg ik nog even ‘Het boek der rusteloosheid’* van Pessoa open, een bijna ideaal slaapmiddel. Daar las ik dit:

“Waarom schrijf ik tegenstrijdige en niet met elkaar te verenigen processen van dromen en dromen leren? Waarschijnlijk omdat ik er zozeer de gewoonte van heb gemaakt het verkeerde als het ware te ervaren en wat ik droom even duidelijk waar te nemen als wat ik zie, dat ik het menselijke en volgens mij valse onderscheidingsvermogen tussen waarheid en leugens heb verloren.”

De eerste zin begreep ik niet. Het zal wel aan mijn slaapkop liggen, dacht ik, maar nu ben ik wakker en ik begrijp hem nog niet. Het is me echter om de tweede zin te doen. Nu heb ik die, geruime tijd geleden, al meermaals gelezen en is de gedachte mij misschien bijgebleven. Maar alleszins heb ik er bij het neerschrijven van het bovenstaande niet aan gedacht. De trigger voor de tekst was Martin Scorsese’s film ‘The Wolf Of Wall Street’: die gaat in zekere zin ook over de waarheid. Alles wat je in zijn film ziet is waar, hoe overdreven het soms ook lijkt.

Mijn blog bestaat nu bijna acht jaar. Waarom heb ik hem ‘hoochiekoochie’ genoemd? Had ik een slaapkop, was ik beneveld of was het een kater? Niet dat ik het een slechte naam vind, maar ik besef nu heel goed dat hij de lading niet dekt. Melencolia, de gravure uit 1514 van Dürer indachtig, zou veel beter geweest zijn. Maar wellicht bestaan er duizenden blogs die ‘melencolia’ heten. Zelfs hoochiecoochie bestond in 2006 al, vandaar de afschuwelijke maar gelukkig ook kafkaiaanse K. Overigens zou ‘melencolia’ nooit kunnen aanzetten tot dansen terwijl hoochiekoochie, in weerwil van de occasionele zwartgalligheid, bijna niets anders beoogt te doen.

*Zoals ongeveer alles van Fernando Pessoa een boek dat niet af is, wat een modern kunstwerk betaamt. Een boek, een kunstwerk, dat pretendeert af te zijn, voltooid, is volgens Adorno een leugen. Ook dat is waarheid.

Beelden: Melencolia, Albrecht Dürer, 1514.

Ω
Een fragment uit mijn dagboek: “Strijd tegen de leugens zeg ik, maar wat is dan de waarheid? Hoe vind ik de waarheid? Berusten in de inertie, is dat de waarheid aanvaarden? Toegeven dat alles voor niets is geweest… Dat mijn leven (en tegelijk zoveel andere levens) overbodig is… Ik neem aan dat dàt niet de waarheid is.” (5 mei 1980).

Dat was toen, dit is nu. Want ja, ook dat is waarheid.

EEN FIJNE KOFFIETAFEL (EN DAN DOORGAAN): VIJF JAAR

Wat nu volgt komt enigszins ongelegen na het bericht over Mark Linkous’ overlijden. Bovendien is het koud buiten en gebeuren er overal om ons heen vreselijke dingen. Geen tijd om bij je eigen verwezenlijkingen stil te staan. Mag ik daarom vragen het volgende als een typisch Vlaamse ‘koffietafel’ te beschouwen? Dan wordt er ook gelachen, gedronken, worden herinneringen opgerakeld.

Mij was het ontgaan maar Peerke, een vriend die ik nooit heb gezien, zoals in het lied van Neil Young, is zo vriendelijk geweest me er op te wijzen en mij te feliciteren: Hoochiekoochie bestaat vandaag heel precies vijf jaar. Ik kon het moeilijk geloven, maar mijn eerste notitie hier heeft inderdaad als datum 8 maart 2005.

Een vijfjarenplan, zoals destijds in de Sovjet-Unie, is nooit mijn bedoeling geweest. Eigenlijk had ik helemaal geen plan. Ik beschouwde mezelf als dichter, schreef af en toe een stukje voor een of ander literair tijdschrift, ging wel eens voorlezen, of organiseerde met vrienden een literaire manifestatie, soms met succes, soms voor één paardenkop. We gaven tijdschriften uit. Het laatste, Brutaal, is een stille dood gestorven – wat met de meeste literaire tijdschriften gebeurt. Vaak zijn ze zo literair dat geen hond ze leest, zelfs de redacteuren op den duur niet meer. Veel mensen schrijven zo slecht, en vooral zo literair. En vaak hebben ze nog nooit van rock & roll gehoord. Bijvoorbeeld van The Slits, die zongen dat ‘silence is a rhythm too’. En daar dansten we dan op. En op zondag noteerden we in ons dagboek dat we gedanst hadden op ‘Silence Is A Rhythm Too’.

Op een dag, winter 2005, hoorde ik van mijn vriendin Sofie dat ze een weblog had. Ik wist niet wat het was, een blog noemde ze het. Sofie echter was zo enthousiast en aanstekelijk dat ik al snel begonnen ben – zonder echt na te gaan wat er zoal op de markt was – met Hoochiekoochie. Ik had er geen idee van waarover ik zou schrijven, behalve, natuurlijk, over al datgene wat me nauw aan het hart lag en ligt. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe ik aan de naam ben gekomen. Hoochiekoochie met een K? Ik ben een groot bewonderaar van Muddy Waters, maar zijn ‘Hoochie Coochie Man’ is wel duidelijk met een C. Misschien was ik bang voor copyrightproblemen? Alleszins heb ik nooit van de letter K gehouden. Maar ik moet er nu mee leven, al vijf jaar. Volgens David Bowie houdt het dan wel op, we hebben maar vijf jaar zong hij in de song die ‘Ziggy Stardust’ opende. De geruststelling is dat David Bowie er nog altijd is; het negatieve aspect van de hele zaak is dat hij al lange tijd vooral banale platen maakt. Na vijf jaar zou je het voor bekeken moeten houden? Zoals Nick Drake. ‘Five Leaves Left’ heette zijn eerste elpee – en vijf jaar later vond hij dat het genoeg was geweest. Hij had het precies uitgerekend. Kun je na vijf jaar zieluitstorten nog meer geven. Wellicht niet. Maar Hoochiekoochie is iets anders. Mijn ziel is (meestal) elders. Ik schrijf maar wat, over levenden en doden, nooit over de essentie van leven en dood. In zo’n geval huil ik als een roofdier, als een gekwetste mens. Zulk gehuil vindt geen weg naar woorden, zeker niet naar Hoochiekoochie. Ik schrijf maar wat, maar ik probeer het gehuil zo getrouw mogelijk te benaderen.

Tijdens die vijf jaar is er veel gebeurd in de grote wereld en in de microcosmos waarin ik zelf probeer te overleven. Er gebeurt altijd veel, de tijd staat niet stil en elke periode heeft haar hoogte- en dieptepunten. Ik ga hier niet dieper op in, omdat ik in mijn teksten ook unzeitgemässig ben. Ik lig vaak wakker van politieke beslissingen, van rampen, van ellende, van reizen die ik heb gemaakt, van tentoonstellingen, films, muziek. Maar ik schrijf er zelden over. Laat me vooral duidelijk maken dat ik niet onverschillig ben. En laat me dan ook maar meteen een moment selecteren dat mij diep heeft geraakt: de verkiezing van Barack Obama als president van de VS. Of nog, in de spirit van Hoochiekoochie: ik ben bijzonder verheugd dat Bob Dylan, David Bowie, Lou Reed, David Johanson, Loretta Lynn, Dolly Parton, George Jones, Jerry Lee Lewis, Little Richard, John Cale en Wanda Jackson nog alive and kicking zijn. En al de andere spiders from mars en alle mogelijke andere patiënten, planeten en sterren.

“I could make it as a rock & roll star.” Maar nooit als een Vlaemsche schrijver. Vlaemsche schrijvers zijn kannibalen. Ze schrijven zo weinig mogelijk, om zo veel mogelijk elkaars vlees te kunnen verorberen. Is het ooit anders geweest? Als je geen vijanden hebt, besta je niet. Je bestaat hoe dan ook niet. Je bent onzichtbaar. Je bent doorzichtig. Is dat niet altijd je wens geweest?

MARGINAAL

claudi1

Een marginaal ben ik geloof ik nooit geweest, tenzij een korte periode, tijdens die beruchte zomer van 1969, een mooie zomer, maar definitief verknoeid door een ‘zanger’ van wie ik de naam niet wens uit te spreken. Ik wil het overigens helemaal niet over 1969 hebben , maar wel over mijn voorliefde voor marges. Toen ik nog veel tijd en geduld had schreef ik in de marges van mijn boeken – niet die van de bibliotheek – allerlei opmerkingen, met potlood, zodat ik ze nog kon uitgommen. De marges van mijn cahiers waren volgens mij niet breed genoeg. Daarom schreef ik alleen op de rechterpagina, de linkerpagina gebruikte ik voor voetnoten of opmerkingen.

Toen ik met hoochiekoochie begon heb ik meteen veel aandacht gegeven aan de marges. Ik vind die sobere blogs met links en rechts niets dan wit heel mooi en aantrekkelijk. Op die manier leiden de marges de aandacht niet af van de tekst of het beeld. Maar bij mij gaat dat niet. Mijn marges staan vol met allerlei dingen die ik niet in mijn teksten kwijt kan.

Nu heb ik een paar dagen zitten zwoegen op mijn marges, zodat er wat leven in zou komen. Het verheugt me dan ook u te kunnen melden dat voortaan op de afbeeldingen in de marges kan worden geklikt voor allerlei informatie en clips. Ik hoop nu maar dat u nog tijd vindt om mijn teksten ook nog te lezen.

OVER DE WAARDE VAN HOOCHIEKOOCHIE

Uit mijn vorige notitie mag duidelijk blijken dat ik niet voor mezelf schrijf maar wel voor jou, beste lezer. En wellicht omdat ik het fijn vind dat mijn ijdelheid wordt gestreeld door je aandacht. Ik vind het eveneens fijn om jouw ijdelheid te strelen door je zomaar toegang te geven tot wat er zich in mijn hoofd – en in mijn leven – afspeelt en door je af en toe met symbolische rijkdom te overladen.

Maar ik zal er niet langer doekjes om winden. Ik probeer zo goed mogelijk en zo eerlijk mogelijk te schrijven over mensen en dingen waarover ik iets weet, of over persoonlijke ervaringen die ik voldoende algemeen vind en waarvan ik denk dat ‘de anderen’ er iets aan hebben; daarnaast is het mijn bedoeling een beetje schoonheid aan de wereld toe te voegen. Dat werd tot woensdag 13 februari kennelijk zeer op prijs gesteld. Wat ik op bijna drie jaar zorgvuldig en geduldig, met veel toewijding, heb opgebouwd gooien de computers van Skynet nu helemaal overhoop. Wellicht is het idioot van me maar ik erger me mateloos aan deze op hol geslagen toestand. Ja, bijna drie jaar heb ik hard gewerkt – en ook veel plezier beleefd – aan het maken van deze literaire ‘puzzel’ die hoochiekoochie heet. Ik ben van mening dat deze teksten even veel waarde hebben als wanneer ze in een boek zouden gedrukt staan. Voor mij is deze wijze van ‘publiceren’ bijna ideaal om een enigszins substantieel publiek te bereiken, omdat het mij aan voldoende sociale vaardigheden en overredingskracht ontbreekt om door te dringen in literaire kringen en cenakels en om uitgevers te overtuigen van de waarde en de schoonheid van mijn geschriften. Op deze manier sla ik immers de schakel van het uitgeven over. Maar bijna altijd besteed ik evenveel zorg aan de eindredactie van wat hier verschijnt als wanneer het voor een boek zou zijn bestemd. Ik heb de indruk dat een aantal lezers dat ingezien heeft en dat mijn hoge positie in de verschillende lijsten echt wel te danken was aan de kwaliteit van wat ik onder woorden breng. Nu zijn die blijken van waardering op enkele dagen teniet gedaan.

Ik geloof niet dat deze klachten uit zelfgenoegzaamheid voortvloeien, of geuit worden omdat ik elitair of arrogant zou zijn. Toch is er – daar kan niemand onderuit – duidelijk een verschil in kwaliteit (en inhoudelijke duurzaamheid) tussen de blogs. Waarmee ik niet wil zeggen dat bloggers die andere ambities hebben dan ik idioten zijn. Integendeel. Voor mij is vrijheid geen hol begrip, dus iedereen mag doen wat hij wil zolang hij mij of degenen die mij dierbaar zijn maar niet kwetst. Maar verwacht van mij geen respect voor mensen die anderen napraten of voor degenen die alleen maar paragrafen en prentjes knippen en plakken. Ik heb ook geen respect voor postzegelverzamelaars. Ze laten me onverschillig. Ik kan me niet met alles bezighouden. Mijn liefde gaat uit naar gepassioneerde mensen, naar mensen die zich inzetten voor een project van de verbeelding en het plezier. Mijn liefde gaat uit naar mensen die het leven liefhebben en de anderen als gelijken behandelen. In mijn hart is plaats voor vreugde en verdriet. Ik geef toe dat mijn levensvreugde vaak wordt overschaduwd door mijn angst voor de dood. Maar ik merk dat ik aan een belijdenis begonnen ben, en dat was niet mijn bedoeling.

Dit zijn hopelijk mijn laatste woorden over dit onderwerp. Nu ga ik lezen en inspiratie zoeken voor nieuwe teksten, voor morgen, overmorgen en de volgende jaren.

EEN MILJOEN

Ik maakte net een wandeling in de stad, kocht pralines voor mijn collega’s en een tijdschrift om de tijd te doden. Terug in mijn vertrouwde omgeving stelde ik vast dat de miljoenste bezoeker al de deur uit was. Ik heb haar of hem niet kunnen begroeten of bedanken. Misschien maakt het nu niet meer uit, nu hij of zij al zo lang weer weg is, maar ik wil die miljoenste bezoeker toch hartelijk bedanken.

Ik ben nooit aan dit project begonnen om er succes mee te krijgen, maar nu ik toch wat succes schijn te hebben maakt dat me wel blij. Bijval genieten zonder erom gevraagd te hebben en zonder er toegevingen voor te doen is een mooie zaak. I THANK YOU! (op de wijze van Sam & Dave.)

TOAST

Terwijl ik te slapen lag is de 200.000ste bezoeker of bezoekster van hoochiekoochie langsgekomen. Jammer dat ik haar of hem niet digitaal heb kunnen omhelzen. Laura en ik zullen hier thuis vanavond een glas champagne drinken en klinken op de gezondheid van die welkome gast en het – voor mij onverklaarbare – succes van mijn weblog, dat ook jullie weblog is. Zonder jullie aanmoedigingen, commentaren, kritische opmerkingen en gewone ‘bezoeken’ zou hoochiekoochie al lang niet meer bestaan.

Soms denk ik dat ik dit allemaal voor mezelf doe, dat het een zuiver egoïstische aangelegenheid is, maar als ik er wat dieper over nadenk besef ik dat vooral wil delen. Ik wil jullie toegang geven tot boeken, films, muziek, kunstwerken, ontmoetingen, tot alles wat mij gemaakt heeft wie ik ben. In dat lang verhaal van mij, waarvan het einde niet in zicht is, wil ik openhartig zijn en zo eerlijk mogelijk. Ik wil over mijn momenten van geluk en euforie vertellen maar mijn tegenslagen krijgen ook hun plaats. Ja, ik wil eerlijk en openhartig zijn, maar niet naïef. Elke mens heeft zijn geheimen nodig om te kunnen overleven, zo ook ik. Mijn geheimen geef ik niet prijs. Maar dat betekent niet dat ik leugens vertel. Ik kan dat zelfs niet. Indien ik de gave van het liegen wel bezat, zou ik romans schrijven.

GEDWARSBOOMD

Iedereen zal het al wel weten, maar gisteravond wist kennelijk niemand het: er konden geen berichten meer worden gepost. Ik deel dit even mee omdat de tekst hieronder, tot de nacht behoort. Het is bijvoorbeeld niet gebruikelijk dat mijn levensgezellin om 9.30 ’s uur morgens in bed ligt, wat lezers die het vorige niet weten zouden kunnen veronderstellen. Een andere zaak is dat ik geen pastis drink op mijn ‘nuchtere maag’. Ik drink zelfs geen pastis voor zonsondergang. Ik heb gisteravond tot ongeveer één uur verwoede pogingen gedaan om van die tekst een hoochiekoochietekst te maken. Het wilde niet lukken, ik raakte behoorlijk gefrusteerd, en uiteindelijk zeer boos vanwege de verloren tijd. Ten einde raad heb ik mijn computer afgesloten en ben ik op mijn bed gaan liggen, naast Laura, die inderdaad lekker lag te slapen. Het gevolg van die hele toestand is dat ik nu doodmoe ben. Maar hebben we dat niet over voor de kunst?

GOEDE MENSEN

Graag wil ik alle lezers van hoochiekoochie danken voor al hun bezoeken, en misschien lezen zij ook wel eens een stukje, wie weet. Niets verbaast me nog. Vooral wil ik degenen dank zeggen die hier regelmatig langs komen en me de voorbije dagen beterschap hebben gewenst en een fijne en verkwikkende reis. Ik waardeer dat zeer, het is een hart onder de riem. Toch wil ik er even op wijzen dat ik nog niet weg ben… Het zou kunnen dat hier toch nog wat geweeklaag of enige verontwaardiging zal verschijnen. Of anders aanbiddingen, lofzangen, gedweep met die of die. Misschien wat bagatellen over mijn dagelijks bestaan, dat kan ook.
Om heel precies te zijn vertrekken wij maandagochtend om vier uur ’s ochtends. Ik heb dus nog even de tijd.

GELAUWERD

radio,sargasso,blogs,bekroning,trots,hoochiekoochie,voorbereiding,zero de conduite,2006
Icoon

Vandaag heb ik een leeg hoofd. Ik heb niet echt iets te vertellen en dat doe ik dan ook beter niet. Ik kan me van de voorbije twee dagen maar één ding herinneren dat de moeite waard is om te vermelden: ik heb liggen schaterlachen in mijn slaap. Een heerlijke ervaring. Overigens weet ik hoe ik aan dat lege hoofd kom. De radio. Mijn programma. Ik investeer al mijn gevoelens en emoties in die muziek. Daarna moet ik weer opgeladen worden. Maar laat me niet beginnen met van dat gepsychologiseer…

Dan is er toch nog iets anders: ik kan hier heel moeilijk zwijgen over mijn gevoel van trots. Het zit namelijk zo. De website Sargasso uit Nederland heeft een overzicht van de situatie in weblogland gepubliceerd in het kader van de ‘Battle of the Blogs 2006’. Hoochiekoochie heeft van Sargasso een kroontje gekregen. Met andere woorden: hoochiekoochie is nu in het bezit van het Sargasso Kwaliteits Keurmerk! Het is wel wat vreemd omdat ik helemaal aan geen battle of the blogs heb meegedaan. Maar dat hoeft ook niet. Sargasso stuurt zelf acht scouts op pad om de kwaliteit van de weblogs te beoordelen. En voilà, nu kan ik op mijn lauweren rusten. Of, neen, net niet. Voortaan ken ik geen rust meer. Ik vrees dat ik mijn reis zal moeten annuleren. Want je kunt dat keurmerk ook verliezen, door bijvoorbeeld te weinig te posten. Maar als ik nu eens niets te vertellen heb? Wat dan? Hemeltje.

ONTMOETING MET KRISTIEN DIELTIENS

Slaapgebrek verstoort mijn waarnemingsvermogen en veroorzaakt geheugenstoornissen. Ik doe nog weinig. Ik ben moe. Ik bedoel met weinig doen: weinig schrijven. Gisteren heb ik huishoudelijke taken gedaan, boodschappen, enzovoort. Daarna heb ik mijn lichaam uitgebreid verzorgd. Dat is ook nodig. Mijn scheerapparaat is wel al een tijdje stuk, waardoor ik nu meestal met een modieuze stoppelbaard rondloop. Ik heb het niet zo voor modieuze stoppelbaarden, maar ik heb nog geen tijd gevonden om een nieuw apparaat te kopen. Eigenlijk had ik wel al tijd, maar dan dwingt mijn verslaving mij in de richting van de muziekwinkels, de boekenwinkels. Stoppelbaard dus. Om drie uur moest ik in de stad zijn, in café Cirio. Ik had een afspraak met een mij toen nog onbekende dame; nu ken ik haar al wat beter. Ze schrijft kinderboeken, jeugdboeken. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog kennis zou maken met een schrijfster van zulke boeken. Nooit heb ik kinderboeken gelezen. Ik ben meteen met het serieuze werk begonnen, als je Bob Morane, James Bond, Maigret en The Saint serieus werk wilt noemen.

Door dat gesprek gisteren ben ik begonnen te denken dat jeugdliteratuur net zo ‘serieus’ is als literatuur voor volwassenen. Dat er evenveel inzet, helder bewustzijn en energie voor nodig is. Discipline natuurlijk ook. Zonder discipline geraak je nergens. Ik wil hier verder over deze ontmoeting niets vertellen. Hoochiekoochie is wel een doorlopende autobiografie, een soort van ego-psychoanalyse (dat kost me minder dan bij een psychiater, ik heb al twee zulke analyses achter de rug, ga stilaan op Woody Allen lijken), maar er zijn grenzen aan mijn openhartigheid. Ik wil hier niet zomaar alles en iedereen te grabbel gooien. De schrijfster is alvast een zeer fascinerende vrouw. Het was een aangenaam, maar wel nogal intens gesprek. Die intensiteit heeft ervoor gezorgd dat mijn vermoeidheid tijdelijk is verdwenen. De schrijfster, mijn vrouw en ik zijn dan nog samen tapas gaan eten. We zullen elkaar zeker nog terugzien.

Het lijkt wel of ik aan een opstel bezig ben. Waarschijnlijk schrijf ik enigszins infantiel doordat ik een katertje heb. Want na het eten van de tapas moesten we in de KVS zijn, voor een voorstelling van De Kerstentuin. Een geslaagde voorstelling, vooral omdat er bijzonder goed in werd geacteerd. Regisseur Raven Ruëll heeft Tjechovs stuk met weinig eerbied onder handen genomen. Dat is een goede zaak. Eigenlijk was het een echte vaudeville. We hebben heel veel gelachen. Als iets goed is herken ik er mij in, en dat was nu verscheidene keren het geval. Toch werd mijn aandacht af en toe afgeleid, waarschijnlijk onder invloed van het bier in de Cirio en de wijn bij de tapas en ten gevolge van de uitputting. Ik zat dan even te mijmeren, of na te denken over iets wat ik wilde schrijven, of, ja, dat moet ik toch ook bekennen, ik zat gewoon te kijken naar Katrien De Ruysscher, zonder nog naar de tekst te luisteren. Wat een mooie en sexy actrice! Maar als we dan tijdens de receptie dicht bij elkaar staan durf ik toch niets tegen haar zeggen. Ook niet zomaar gewoon dat ik het een zeer geslaagde opvoering vond of iets dergelijks. Neen, zelfs geen koetjes en kalfjes. Evenmin geeft ik de andere acteurs en actrices een compliment. Ik wil dat bijzonder graag doen, altijd, maar ik kan het niet. We drinken dan maar bier en eten lekkere hapjes en voelen ons oud en eenzaam. Schuchter zijn is geen pretje.

Ik wil later wat dieper ingaan op dit stuk, want Tsjechov is natuurlijk schitterend, een geniaal schrijver en toneelauteur. Maar nu zit ik met die kater. Ik ga nog wat flessen water naar boven dragen. Gisteren heeft Caddyhome een honderdtal flessen mineraalwater geleverd. Die moeten nu allemaal naar boven.

20.000 MIJLPALEN BOVEN ZEE

Afgelopen nacht is mijn 20.000ste bezoeker hier langs geweest? Wie zou het geweest zijn. Ik was er graag bij geweest, ik ben lang opgebleven, heb mijn computer waakzaam in het oog gehouden, maar het werd echt te laat, en nu is het weer te laat. De 20.000ste bezoeker is alweer weg. Of bezoekster natuurlijk, dat is hetzelfde. Neen, dat is niet hetzelfde. Ik wil je bedanken, lieve bezoekster of bezoeker, jij geeft me de zin en de moed om hier geregeld een deel van mijn leven en van mijn ziel in schijfjes gesneden en tot letters herleid als klein geschenk aan te bieden. Een geschenk dat ik om een mij onbekende reden aan jou, aan de wereld verschuldigd bent. Misschien vanuit het verlangen om me te verzoenen?