Voor de tijdgenoten
Hij blijft buiten adem staan voor een raam, kijkt naar binnen.
Ziet de ringen, het goud, glinsteringen, maar ziet ze ook niet.
Hun betekenis ontglipt hem, de klare taal van dat gefonkel
vindt geen plaats in zijn driftig volgestouwde stapelplaats.
Hij ontwaart een rivier en in het water hoge wolken.
Haar water dat node het land tussen de heuvels verlaat,
waar het van nut is voor mensen en dieren die komen drinken.
Toch moet het zo gaan. Alle water moet naar de zoute oceaan.
Later, als verderop het Westen de meeuwen lost, schroeit
de zon nog zijn huid, en dan het avondrood altijd eender,
altijd anders, dat hem koortsig naar verloren dagen voert,
naar vrienden die bijna vergeten waren, met hun lange haren
grijzer dan metaal, vermoedt hij. Niet gegijzeld maar mee-
gaand met de dagen alsof dat zo hoort. Eertijds lazen zij samen
woorden van goden. Maar hemel, hoe was dat mogelijk?
Van een god kun je geen letter lezen – en leven.
Zij wendden hun ogen af van de zwendel, gingen hun wegen.
Elk in hun eigen vallei waar toch altijd een eendere rivier liep.
Maar zo ver van elkaar is het vooral de klok die hen aan elkaar klinkt.
Als zij bitter de oude nacht ingaan, met pijn in de leden ontwaken.
Het zware metaal in hun knieën, in de winter een hemel
van staal, maar aan de voet van de heuvels grazende schapen
en honing in de melk als het regent of hagelt of sneeuwt.
Hij ziet weer de zomers op de kermis in het dorp, zondagen aan tafel,
kroenselenvlaai, aardbeien met slagroom, verkoelende limonade.
Moeder op haar zondags, vader met de duiven, hoort hun wilde dialect.
Buiten adem staat hij daar maar het is geen treuren wat hij doet.
Een wind steekt op, de lucht is vochtig. Er valt niets te betreuren.
De dingen gebeuren, waarom weet je niet. Leven is dwaasheid.
Niemand spreekt het geheim uit en een moord is zo gebeurd.
Of je schopt tegen een steen om hem te zien rollen
naar beneden, naar het water van de traag naar zee stromende rivier.
*
Een eerste ontwerp maakte ik op 15 juni 2008 en kreeg als titel mee: Korte stilstand. Deze versie is geschreven met een volstrekt andere kijk op de wereld dan toen- en toch dezelfde. Een van de thema’s van Stapelplaats is “Ten is niet al gout, dat daer blinckt“.
Foto: Martin Pulaski, Esztergom, 17 augustus 2008
HOOCHIEKOOCHIE 