Ik ben geen aanhanger van Michael Moore, ik houd vooral niet van zijn stijl. Eigenlijk heeft hij helemaal geen stijl; bovendien heeft hij geen smaak, zoals wel meer Amerikanen. Maar doordat er zoveel Amerikanen zijn, zijn er natuurlijk ook wel wat met net een heel uitgesproken stijl, zoals Paul Auster, Edie Sedgwick en Chloe Sevigny. De beste hedendaagse schrijvers, kunstenaars en muzikanten komen doorgaans uit de VS. Wat ik wel bewonder in Michael Moore is zijn immense afkeer voor Bush jr. en zijn trawanten. Het is niet alleen afkeer, het is walging, het is immense haat. Vandaag las ik een prachtig en zeer grappig stukje van Michael Moore over Bush en zijn houding ten aanzien van New Orleans in De Standaard. Bijna alles wat ik hier de voorbije dagen heb aangekaart komt in het artikel van Moore aan bod, met uitzondering van de poëtische reflecties, de persoonlijke herinneringen en de liefde voor de muziek. Als ik wat dieper nadenk komt er eigenlijk niets van mijn benadering in aan bod, behalve het politieke standpunt. Dat standpunt van Michael Moore is geheel correct en ook voortreffelijk verwoord, het werk van een bijzonder stilist. Wat spreek ik mezelf toch graag tegen.
HOOCHIEKOOCHIE 