Het sluimerende bewustzijn bij het begin van de lente is iets om te koesteren. Die dierlijke loomheid waarbij het verlangen naar het hart van de wereld toch al op de loer ligt. Je zal geen revolutie ontketenen, maar voor de rest is alles mogelijk. De film Sideways heeft je enigszins verzoend met je mislukkingen en heeft je heel veel zin gegeven om naar Californië te reizen en er wijn te gaan drinken. Cool jazz, zonneschijn, vriendelijke mensen en zinnenstrelende wijngaarden. Nu nog een rijbewijs halen.Ik heb de voorbije dagen met bijzonder veel genoegen geluisterd naar Short Stories van Lilium (het project van Pascal Humbert en Jean-Yves Tola uit 16 Horsepower). Zeker het nummer Sorry met gastzangers Tom Barman en Kal Cahoone klinkt aangrijpend. Tijdloze melancholie en grenzeloze begeerte op muziek gezet. Ja, woorden schieten altijd tekort als je iets over muziek wil uitdrukken.
Auteur: Martin Pulaski
Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.
WILHELM REICH VERNIETIGT HET KARAKTER
De eerste echte lentedag. Maar voorlopig toch een dag die weinig om het lijf heeft. Een zieke vriend met wie ik het bureau deel, met als gevolg veel geklaag, ook van mijn kant, want als hypochonder ben ik daar zeer bedreven in. Ooit was ik een wandelende encyclopedie van huidziekten. Die zijn nu al lang allemaal verdwenen, op miraculeuze wijze zou je bijna denken, want ik heb er niets tegen gedaan. Nu heeft de vijand zich geconcentreerd op mijn darmen: irritable bowel syndrome, noemt hij zich nu al een hele tijd. In deze gedaante bestrijd ik mijn vijand wel, maar nog altijd zonder resultaat. Het is een pijnlijke zaak en zeker niet prettig als je graag lekker eet en drinkt. Gisteren ben ik, door wanhoop gedreven, bij de acupuncturist geweest, in de hoop dat de naalden soelaas zullen bieden. Als dat niet werkt zal ik moeten berusten. Het is allemaal de schuld van de economie. Als we het niet druk druk druk hebben bestaan we niet voor de anderen. Die levenswijze wordt ons opgedrongen door de spektakelmaatschappij, het ‘empire’ zo je wil. Wij moeten produceren en consumeren. Dat is onze enige rol en velen onder ons denken daarin de zin van hun bestaan te kunnen vinden. Geloof het maar. We zullen pas de zin van ons bestaan vinden als we ons aan het spektakel onttrekken, het ons opgedrongen masker (of karakter) vernietigen (Wilhelm Reich) en onze identiteit heropbouwen als een nieuwe stad van liefde en vriendschap. Waar wachten we op? De toekomst lacht ons toe: het is de eerste lentedag.
FILMS DIE JE MAG GEZIEN HEBBEN
LA MAMAIN ET LA PUTAIN / JEAN EUSTACHE
FIVE EASY PIECES / BOB RAFELSON
DAYS OF HEAVEN / TERENCE MALICK
WANDA / BARBARA LODEN
BRING ME THE HEAD OF ALFREDO GARCIA / SAM PECKINPAH
THE SHOOTING / MONTE HELLMAN
CHARME DISCRET DE LA BOURGEOISIE / BUNUEL
THE SEARCHERS / JOHN FORD
HET RIJK DER ZINNEN / NAGISA OSHIMA
HEAVEN’S GATE / MICHAEL CIMINO
TIREZ SUR LE PIANISTE / FRANCOIS TRUFFAUT
NORTH BY NORTHWEST / ALFRED HITCHCOCK
VERTIGO / ALFRED HITCHCOCK
CUL DE SAC / ROMAN POLANSKI
M / FRITZ LANG
L’AVVENTURA / MICHELANGELO ANTONIONI
BLOW UP / MICHELANGELO ANTONIONI
BAD TIMING / NICHOLAS ROEG
JACKIE BROWN / QUENTIN TARANTINO
MEAN STREETS / MARTIN SCORSESE
SUNRISE / FRIEDRICH WILHELM MURNAU
LA DOLCE VITA / FREDERICO FELLINI
STRANGER THAN PARADISE / JIM JARMUSCH
ANDREJ RUBLEV / ANDREJ TARKOVSKI
L’ATALANTE / JEAN VIGO
TO BE OR NOT TO BE / ERNST LUBITSCH
DINNER AT EIGHT / GEORGE CUKOR
THE FORTUNE COOKIE / BILLY WILDER
SATURDAY NIGHT AND MORNING / KAREL REISZ
LES ENFANTS DU PARADIS / MARCEL CARNE
LOST HIGHWAY / DAVID LYNCH
POINT BLANK / JOHN BOORMAN
SINGING IN THE RAIN / STANLEY DONEN & GENE KELLY
CELINE ET JULIE VONT EN BATEAU / JACQUES RIVETTE
NIGHT OF THE LIVING DEAD / GEORGE ROMERO
OSSESSIONE / LUCHINO VISCONTI
I WALKED WITH A ZOMBIE / JACQUES TOURNEUR
ASCENSEUR POUR L’ECHAFAUD / LOUIS MALLE
NIGHT OF THE IGUANA / JOHN HUSTON
HUD / MARTIN RITT
NOSFERATU / GW MURNAU
VAMPYR / CT DREYER
OUT OF THE PAST / JACQUES TOURNEUR
TONI / JEAN RENOIR
RED SHOES / MICHAEL POWELL
LE SALAIRE DE LA PEUR / HG CLOUZOT
DU RIFIFI CHEZ LES HOMMES / JULES DASSIN
THE KILLING OF A CHINESE BOOKIE / JOHN CASAVETES
L’ANNEE DERNIERE A MARIENBAD / ALAIN RESNAIS
DILLINGER E MORTO / MARCO FERRERI
MEMENTO / CHRISTOPHER NOLAN
POSSESSION / ANDRZEJ ZULAWSKI
PERFORMANCE / DONALD CAMMEL
BUFFALO 66 / VINCENT GALLO
THE BIG HEAT / FRITZ LANG
IT’S A WONDERFUL LIFE /FRANK CAPRA
INVASION OF THE BODY SNATCHERS / DON SIEGEL
LONE STAR / JOHN SAYLES
I WANT / YOU MICHAEL WINTERBOTTOM
SUE / AMOS KOLLEK
LOST IN TRANSLATION / SOPHIA COPPOLA
1900 / BERNARDO BERTOLUCCI
SWIMMING POOL / FRANCOIS OZON
DIE EHE DER MARIA BRAUN / RAINER WERNER FASSBINDER
DER HIMMEL UBER BERLIN / WIM WENDERS
JOHNNY GUITAR / NICHOLAS RAY
TWO LANE BLACKTOP / MONTE HELLMAN
THE LAST PICTURE SHOW / PETER BOGDANOVICH
DER HIMMER UBER BERLIN / WIM WENDERS
FAMILY LIFE
Vorige zaterdag zag ik op televisie Family Life van Ken Loach. Ik was vergeten hoeveel indruk die film destijds (1971) op mij had gemaakt. Samen met de boeken van Ronald Laing, David Cooper, Gilles Deleuze) en Félix Guattari heeft Ken Loach mijn manier van leven en denken veranderd. Ik heb in die periode begrepen dat het gezin vaak een rampzalige invloed had op de kinderen, dat waanzin, schizofrenie (of wat men zo noemde), enzovoort, vaak het gevolg was van familiale omstandigheden, met name van de double bind (wat in Family Life uitstekend wordt aangegeven in de relatie moeder-dochter). De double bind-theorie is afkomstig van Gregory Bateson. Het gaat eigenlijk over paradoxale communicatie. De ouders geven een bepaalde boodschap aan hun kind, maar tegelijk beletten ze het om wat gevraagd wordt ook uit te voeren. Als het kind doet wat de ouders vragen, doet het iets verkeerd. Doet het dat niet dan doet het ook iets verkeerd. Het gevolg is dat het niets meer doet en apathisch wordt. Ronald Laing en David Cooper zijn inmiddels dood en vergeten, de anti-psychiatrie wordt afgedaan als een kortstondige trend die geen blijvende invloed heeft gehad en Ken Loach maakt saaie ‘realistisch’ films. That’s life?
DONDERSLAGEN BIJ BEWOLKTE HEMEL
1. Als puntje bij paaltje komt ben ik eigenlijk weg. Een lastig parket. (Uitleg na de ijstijd. Als je dan nog bereid bent om onzin te lezen).
2. Op artistiek vlak ben ik een soort van nihilist geworden. Filosofisch ben ik nog altijd op zoek naar een zin. Dat ik er geen vind zal wel invloed hebben op dat artistieke nihilisme. Hoe kun je er een schrijven als je er geen vindt?
3. Goede zinnen vind ik alleen nog bij Musil en Proust. Maar je moet er je tijd voor nemen. Een lange treinreis bijvoorbeeld. Een jaar op de kale berg.
4. Een paar jaar geleden hadden we een literair tijdschrift, getiteld Brutaal. Een vriend van me stelde voor om opnieuw iets gelijkaardigs te gaan doen. Maar dat kan niet. Don’t look back, is de titel van een film van D.A. Pennebaker over Bob Dylan (en een citaat uit een van z’n songs). Dan liever een ander tijdschrift. Rumhoer of zo (humolezers zullen dat waarderen).
5. We kennen het klappen van de zweep.
6. De mensen zijn geen wolven, Los Lobos daargelaten.
7. Weg met de metaforen (en mijn beide oren). Ha! Ha!
8. Alle macht aan de weerzin.
9. Vanavond sardientjes uit blik.
GUN CLUB EN WOVEN HAND
Op de achtergrond David Eugene Edwards en Woven Hand. Troost voor de eenzame vent verloren gelopen op de Vlaamse kermis. Ik spits mijn oren voor de stem van een man die kennelijk definitief aan het gewauwel is ontsnapt. Iemand die de tragedie van het bestaan en de onverbiddelijkheid van het lot heeft aanvaard maar toch niet gaat liggen in de sneeuw. Een geestesgenoot van de betreurde Jeffrey Lee Pierce, aanvoerder en bezieler van the Gun Club, wellicht de beste rockband in de jaren ’80 van de vorige eeuw. Een aanrader is hun tweede album Miami, onlangs heruitgebracht. Luister toch eens naar Mother Of Earth: het is een klacht, een gebed, maar de zanger weet dat het allemaal geen zin heeft, want natuurlijk is er geen god, zoals Hölderlin, en na hem Nietzsche, al zei. Jeffrey Lee Pierce, bijna negen jaar geleden gestorven (31 maart 1996). De Vlaamse kermis vervult mij met afgrijzen. Wat willen al die leeuwtjes toch bereiken. Eigenlijk zijn het haantjes maar dat beseffen ze niet eens. Je wordt er zo moedeloos van. Brussel, Halle, Vilvoorde, jongens toch, lees eens een boek of ga naar de cinema. La chair de l’orchidée, als ik jullie een film mag aanraden, van Patrice Chéreau. (Aan die man zou het Blok nooit subsidies geven, ze zouden hem nog eerder beroven!) Of eens lekker neuken, daar is ook niets mis mee. Maar stop met het geleuter over splitsen en barsten. Stop al jullie energie liever in België, maak daar een mooi land van. Ruim al de rotzooi op. Vriendelijke mensen hebben we nodig, bezieling, verlangen, amour fou. En af en toe the blues, het maakt niet uit in welke taal, het mag zelfs die van Themroc zijn. Het land behoort aan iedereen. Woody Guthrie had gelijk.
Foto: Agnes Anquinet
ONGEWOON VERTREK
Dit zijn mijn eerste notities op Hoochiekoochie. Heb ik iets mee te delen? Over het gevecht met duivel van de verveling. Over kopen om aan die Lucifer te ontsnappen. Vandaag gedichten van Pindaros (de uitverkorene van mijn uitverkoren Hölderlin, dat zit wel goed); nog meer gedichten, van Coleridge en Oscar Wilde; Het seksuele leven van Cathérine M. Dat laatste zal ik waarschijnlijk niet lezen. Ik heb er al fragmenten van gehoord in een voorstelling van Needcompany: No comment. Een onvergetelijke ervaring, om dat te horen en te zien, maar het heeft geen zin gegeven om het boek te lezen. Waarom koop ik het dan? Omdat ik niet goed wijs ben, zeker? Boeken zijn trouwens geen cent meer waard. Ik ben het bij De Slegte gaan vragen. Zelfs voor vijfhonderd boeken komen ze niet meer bij je thuis, vooral niet als het om romans en verhalenbundels gaat. Mijn huis staat vol oud, waardeloos papier.
Gisteren ben ik op zoek geweest naar de oude tijd, dit keer in de muziek. Dat gebeurt wel vaker. Robert Nighthawk, een nogal gespleten bluesman, Earth Opera (met Peter Rowan, Richard Greene en David Grisman) en de eerste elpee van the Allman Brothers Band, uitgebracht in september 1969. Op die dag begon voor ons luisteraars de southern rock. Van Dreams heb ik altijd kippenvel gekregen, gisteravond is gebleken dat dat nog altijd het geval is. Het nummer roept steevast herinneringen op aan een wandeling in het Zoniënwoud met mijn oude vriend E.. We hebben een kleine cassettespeler bij en opeens weerklinkt dat bijna dreigende en toch dromerige jazzy orgel en even later de machtige stem van Gregg Allman: “Just one more mornin’ / I had to wake up with the blues / Pulled myself outta bed, yeah / Put on my walkin’ shoes, / Went up on the mountain,: / To see what I could see, / The whole world was fallin’, / right down in front of me. Kippenvel en tranen van ontroering.
Toch leef ik niet voortdurend in het verleden, gelukkig maar. Een paar weken geleden zag ik Rilo Kiley en Bright Eyes in de Botanique (hoewel een paar weken geleden: dat is ook al verleden). Ook die twee bands hebben mij behoorlijk van m’n stuk gebracht, vanwege hun lyrische kracht en hun authenticiteit. En Jenny Lewis is natuurlijk een heel mooi meisje.
♣
Foto: François Brouns
HOOCHIEKOOCHIE 