FICTIES

Vanmorgen las ik deze woorden van Stefan Hertmans: “Op die manier ontstaat iets wat later weleens ‘autofictie’ werd genoemd. In de plaats van over fictie te spreken, zou men het beter kunnen hebben over ficties. Het meervoud zou dan betrekking hebben op de manier waarop autobiografische elementen door het schrijven zelf veranderen en fictie worden; niet het verwijzen naar het ‘leven daarbuiten’ is de drager van het verhaal, maar de manier waarop het leven zelf uit ficties lijkt te bestaan, die door het lezen en schrijven van literatuur worden aangedikt. Juist door het schrijven wordt de auteur op de fictieve kant van al zijn ervaringen gewezen – hoe hij ze zelf regisseert, opzet en interpreteert maar buiten de door hem verlangde ‘objectieve’ werkelijkheid moet blijven staan.”
Inleiding bij de tweede herziene druk van Paul De Wispelaeres ‘Mijn levende schaduw’, uitgeverij Atlas, 1998. Het boek verscheen oorspronkelijk in 1965.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

3 gedachten over “FICTIES”

    1. Ja, ik ben nu – in kleine dosissen – Mijn levende schaduw aan het lezen. Wakker geschud door een artikel over de schrijver, in Knack. Een eiland worden van Paul De Wispelaere heeft destijds (midden jaren zestig) een diepe indruk op mij gemaakt.

      Like

      1. Ik heb zowat alles van hem gelezen.
        PdW staat hier opgestapeld als een fundament
        Van mijn verleden.

        Hoe zou het met zijn katers zijn?
        Pablo en Poesjkin.
        En Ilse, zijn geliefde. Ooit studente bij de Maestro.

        Citaat uit Trouw , 19 maart 1992:

        “Ilse, de 36 jaar jongere vrouw van Paul de Wispelaere, schenkt koffie in. De schrijver zelf zit ontspannen bij de open haard.

        Het is alsof je oude bekenden ontmoet. Want alles en iedereen is onder de eigen naam aanwezig
        in ‘Het verkoolde alfabet’, het dagboek dat Paul de Wispelaere bijhield van oktober 1990 tot en met september 1991.
        De schrijver, de katten, maar vooral ook Ilse, zijn grote liefde, met wie hij ‘het laatste hoofdstuk van mijn leven’ deelt.”

        Geliked door 1 persoon

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

%d bloggers liken dit: