Lang geleden, in mei 2008, schreef ik een enigszins dadaïstisch gedicht dat ik Pow! Poëtenkadaver noemde en opdroeg aan theatermaker René Pollesch, auteur van inspirerende stukken en intendant van Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz in Berlijn. Dit is een volledig herwerkte versie ervan. Aan niemand in het bijzonder opgedragen, maar wel aan iedereen in het algemeen.
Amechtig meesmuilend zweten zes, zeven poëten hun verzen uit.
Verse spruiten voor de buitenstaander.
Voor de man die op zijn stoel zit, altijd in het wit.
Wat de zes, zeven zwetende poëten niet weten?
Garnaalvissers fietsen door zijn straat.
Hoor dan, het belgerinkel van een schalkse schavuit.
Arme liefjes met versleten rode rokjes aan komen uit de verfwinkel in zijn straat.
Hun neuzen met spikkels rode menie in de strakke wind.
Twee stropers komen uit de sigarenwinkel in zijn straat.
Poolse bouwvakkers staan op de hoek van zijn straat.
Wrijven in hun blauwe handen, rollen een te dun stickje.
Uitgelaten lacht nu de man op de stoel, de man die in het wit zit.
Hij lacht die poëten uit!
Als het donker is ruilt hij zijn koning voor een paard
Dat leeuwachtig brult om haver, en zelf heeft hij dorst.
Maar nergens een café zonder bier.
Aan de zwier dan maar tegen heug en meug?
Voorbij de regenboog, in de bierkaai van de Russen aan het Falconplein.
Waar de zes, zeven dichters nakaarten over hun zielenheil.
Hun significantie en gewicht op de vogelenmarkt van tekens.
Bestaan wij naar de letter of naar de heilige geest?
Is alles zonder meer waarde, zonder betekenis en bijgevolg verloren?
Versta je er nog iets van of valt er niets te begrijpen, dichters?
Zit de Schone voor altijd in de muil van het Beest?
He, zeg, beste vrienden, wat is de rol van Moeder de Vrouw
En van de Heilige van de Eerste Dagen, toen het woorden begon?
De man in het wit hangt zich op aan zijn telefoon.
Zijn laatste woorden zijn voor Moeder de Vrouw.
Geef hem nog zo’n Brusselse wafel, moeder!
Geef de dichter nog zo’n Luikse wafel!
Geef de dichter een walrus, geef de bedelaar een tafel.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik vraag me af wat je bedoelt: meer waarde of meerwaarde? En heb je verkeerdelijk op de spatietoets geduwd? Het is een aardig gedicht en het maakt ook duidelijk dat er voor jou geen toekomst was weggelegd in het post-dadaïsme. Tja, kijk, dat is iet eens zo spijtig. Wat ik wel spijtig vind is dat je sowieso te weinig gedichten schrijft en dan vooral van die wreed boze of vreselijk broze
LikeGeliked door 1 persoon
Marc, ik bedoelde meer waarde én meerwaarde. Er zitten nogal wat woordspelingen en verwijzingen in dit gedicht. Naar theaterteksten, naar sprookjes enz. Het gedicht gaat natuurlijk ook over betekenissen. Wat betekent bijvoorbeeld het woord uitgelaten? Wat betekent woorden in ‘toen het woorden begon’? Mogelijk is het moorden in een droom of nachtmerrie. Ik denk dat het meer een ironische oefening in postmodernisme is dan in post-dadaïsme. Ik schrijf inderdaad weinig gedichten. Een van de redenen waarom ik weinig gedichten schrijf vind je in Schaap in wolvenvacht. Mogelijk is de boosheid een gevolg van de broosheid? Alvast bedankt voor de inspirerende reactie, vriend.
LikeLike
Correctie aanvaard: post-modernist dan maar. Ik ben wel ontzettend blij je hier te mogen lezen. Ik heb zelf enkele pluimen op mijn hoed steken, onder andere van die kleine jongen toen we heel Brutaal den Hopsack deden (een kleine jongen zei achteraf dat hij mijn gedichten goed vond, ‘ik kon ermee lachen, terwijl die anderen zo ernstig zijn met dood, verval en nog meer ellende’). In Amsterdam kreeg ik van Pom Wolf mee dat ik dada ben. Niet pre noch post dus. Van een van mijn uitgevers kreeg ik te horen dat ik een taoist ben. Jaren later heb ik dat ook ontdekt. Enfin, je ziet maar. Prettig weekend en de groeten aan je mooie vrouw
LikeGeliked door 1 persoon