
Voor Agnes
Hoe ben jij daar zonder horizon
En hoe ben ik hier dan met alleen wat matte dagen
om af te tellen zonder meer
Als wat lichte sneeuw smelt op gehaaste auto’s
In het grijs getreurde verhaal van vandaag.
Wat vertelden de sterren die je niet zag daar zo uitzichtloos
Die ik niet zag vanwege veel grauwe wolken
De hemel ook nu nog donker en rafelig de rook
Uit de schoorstenen hier tegenover
Een meeuw, twee meeuwen zie ik
En dan verlies ik de draad in het licht van de lantaarns.
Weet je nog wat ik tegen je zei
Twee dagen geleden
Terwijl ik wees naar de tuin van de buren
Wat ziet die appelboom er nu doods uit
Zo zonder kruin
En die tuin van ons, wat een modderpoel
Hier groeit nooit meer gras
En we dronken nog een glas
Was het witte of was het rode
Daar wordt het sombere tafereel al vager
En zelfs een weinig vrolijk.
Vergeet die corona maar mijn liefste
Je hart is de kroon op je werk
Sterk slaat het tegen de harde gebaren van deze tijd
Sterk omhelst het nu al in het klein en nog wat smal
Een nieuw met het hoofd omhoog geheven leven.
14 1 2021
Ik vind dit mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo mooi !
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Martin,
ik ken je reeds eeuwen in vele gedaanten.
Onder meer hierin:
“HET VERRADERLIJKE HART (2) – 12 okt. 2012”
Ik kwam er mezelf ook tegen.
Maar dat je een dichter was…
neen, die had ik in jou nog niet ontdekt.
Jouw ‘poëtica incognita’.
Mooi is een te pover woord, Martin, om dit gedicht te honoreren.
Liever plukte ik een of ander superlatief op de trappen van vergelijking.
Helaas, sedert ik daar afviel en een nieuwe heup versierde, blijf ik daar af.
Zou ik toekomen met het woordje “écht”?
In de zin van zoals het leven en de liefde is.
roerloze groeten,
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn excuses,
ik merk nu dat het woord ‘mooi’ tweemaal boven mij werd geschreven.
Mooi is ook mooi, natuurlijk!
Ik wilde gewoon wat meer glans geven aan mijn appreciatie.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat stoort niet. Een woord kan er duizend omvatten. En duizend, hoeveel kan duizend er niet omvatten?
LikeLike