Van alle cafés waar ik ooit kwam heb ik aan het Pannenhuis de beste herinneringen, ook al beleefde ik extatische momenten in Cinderella’s Ballroom op de Stadswaag. Daar heb ik net zo goed fijne herinneringen aan, maar ze zijn vager dan die aan het Pannenhuis. Wellicht omdat ik in Cinderella’s Ballroom voornamelijk voor de muziek kwam, en om te dansen.
Zo begon op 5 november 2019 deze reeks, eerst met als titel Nachten in het Pannenhuis, later als Nachten aan de kant. Mijn bedoeling was de sfeer van het Antwerpse nachtleven in de periode 1978-1982 op te roepen en enkele vrienden en kennissen uit die tijd uit mijn eigen vergetelheid naar boven te wroeten.
In dit verhaal – dat vrij lang werd onderbroken – ben ik nu aan het 21ste hoofdstuk aangekomen. Mijn eindbestemming is nog niet in zicht. Een aantal van de nachtelijke vrienden van vroeger is wel al vrij uitgebreid aan bod gekomen: Guillaume Bijl, Renée Strubbe, Leo Steculorum, Jos Dorissen, Agnes alias Senga, Guy Bleus, Flor Van Tendeloo, Brigitte van Cleynenbrogel, Gabriëlla Boonen, Max Borka, Johnny Pappas, Ria Pacquée, Paul Rigaumont, “Anton”, Dominique, Wout Vercammen. Maar een behoorlijk aantal protagonisten moet zeker nog voor het voetlicht treden. Ik wil hierbij verduidelijken dat het mij hoofdzakelijk te doen is om wat ik nachtvrienden noem. Mijn vrienden van overdag, degenen die ik ’s nachts zelden ontmoette, en mijn familie, waaronder mijn zoontje, komen maar sporadisch in beeld. Niet omdat ik hen geen warm hart toedraag, integendeel. Alleen leken het wel aparte werelden (die soms wel eens konden samenvallen).
Nachten aan de kant is zonder dat ik het wilde in verschillende richtingen uitgewaaierd; samen hebben we ons op soms overwoekerde zijpaden begeven. Af en toe leek onze nieuwe omgeving op een donker woud. Moeilijk om daar weer uit te raken, zeker als het midden van je levensweg al ver achter je ligt. Voor een onderneming als deze – noem het een reis in de tijd – heb je een gids nodig, een nieuwe Vergilius, die kennis heeft van popmuziek, Europese literatuur, filmkunst, theater, dans, iemand die het nachtleven van omstreeks 1980 kent. Niet alleen dat, deze Vergilius moet je eveneens helpen om met een 21steeeuwse blik en een hedendaags bewustzijn terug te kijken naar het eigen verleden en je de mogelijkheid geven om de tijdgenoten van toen naar de wereld van vandaag te verplaatsen. Die gids kan ik alleen in mezelf vinden. Ik moet als het ware uit mezelf treden en met de andere die ik dan ben in dialoog gaan. Een moeilijke maar niet onmogelijke opgave. Je hebt altijd meerdere zelven. Je leeft tegelijk in het verleden en in het nu, de tijd van Trump en anti-democratie en qua omvang de ernstige pandemie sinds de Spaanse Griep van 1918-1919.
Wat ik wil doen om dit verslag wat meer helderheid te geven is nog eens een lijst maken, zoals ik voor het jaar 1978 al deed in Alleen in de tijd wordt de tijd overwonnen en in Kicks aganst the pricks.
In de volgende twee of drie hoofdstukken zal ik een beknopte opsomming geven van hoogtepunten van 1979 – die ook in dit geval dieptepunten konden zijn. Ik probeer de aandacht vooral op het Pannenhuis te richten maar net als voor 1978 moeten voorvallen bij mij thuis of op andere plaatsen – al was het maar als context – een plaats krijgen.
Afbeelding: La barque de Dante, Eugène Delacroix
HOOCHIEKOOCHIE 
dag Martin,
ik vermoed dat dit eerder bestemd is voor ‘de inner circle’.
Voor mij zijn het ‘terra incognita’. En de ontdekkingsreizigers eveneens onbekend.
Misschien schrijf jij wel… entre chien et loup en…
… tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
LikeGeliked door 1 persoon
Uvi, dit is bedoeld als leidraad bij het lezen van de reeks Nachten in het Pannenhuis. Je mag het doelpubliek als Inner Circle beschouwen, maar het is dan wel een Inner Circle van de verbeelding, want in het echt bestaat hij niet. Omdat de serie al een hele tijd bezig is wil ik er wat duidelijkheid en samenhang aan geven, voor de lezer, maar zeker ook voor mezelf.
Je kunt de teksten (hoofdstukken) natuurlijk ook zo, los van elkaar lezen.
Het Pannenhuis was een legendarisch kunstenaarscafé aan het Conscienceplein in Antwerpen. De reeks is een subjectieve terugblik op wat ik daar in de periode 1978-1982 ‘beleefde’. Zeker gaat het ook om een verbeelding van hoe dat leven was. Elke herinnering is een verzinsel. Wat de personages zeggen is niet wat ze echt gezegd hebben, maar ze hadden het gezegd kunnen hebben. Of niet?
LikeLike
de Muze in de “Muze” (café), zoiets…
smile
LikeGeliked door 1 persoon
Ho, ha, die is goed; illustreer je dat met Dante, ik ben net in de Goddelijke Komedie aan het lezen, dan ben ik net begonnen met een fictieve kroegentocht door Antwerpen waarbij jij mijn gezel bent. Kijk, kijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Dante, dat is voor mij lang geleden en ik denk niet dat ik hem nog zal herlezen, al wil ik dat wel. Je vergezellen op die fictieve kroegentocht, dat wil ik wel, maar bestaan die kroegen van toen nog?
LikeGeliked door 1 persoon