Nu is ook Joop Roelofs dood. Joop Roelofs was de gitarist van Q65, een geliefde Nederbeatgroep uit Den Haag. Altijd als iemand overlijdt die ik in mijn tienerjaren met volle overgave bewonderde voelt het alsof een stuk uit mijn lijf wordt weggerukt. Ook al was de gitarist een vreemde voor me, ook al heb ik hem nooit gekend en zag ik Q65 maar twee keer optreden.
Het was vooral hun langspeelplaat Revolution uit 1966 die me vele uren in de buurt van mijn kleine gele platenspeler deed doorbrengen. Er bestond voor mij geen meer opwindende muziek dan die van Q65, met uitzondering van die van the Rolling Stones, the Pretty Things en the Outsiders.
Toen ik gisteren Revolution nog een keer beluisterde werd ik meteen teruggevoerd naar dat zalige jaar 1966. Alle twaalf songs op de elpee zaten nog in mijn geheugen gegrift. Niet de teksten want die waren altijd al onverstaanbaar (“Haags Engels”, noemde iemand het taaltje van Q65), maar wel de melodieën en bovenal de sound. Om een onverklaarbare reden vind ik dat in dit geval ‘sound’ meer zegt dan ‘geluid’. Het gitaarspel van Joop Roelofs was een essentieel ingrediënt van die magische, zowel tedere als wilde sound. Vaarwel Joop.
HOOCHIEKOOCHIE 