Op deze foto poseer ik als street fighting boy – of als punk avant la lettre – in de zomer van 1968. In Sint-Idesbald, aan de Belgische kust. Te laat voor de revolutie… Een onzekere toekomst lacht of huilt me toe. Ik heb er duidelijk niet veel zin in om die te zien. Ik sta met mijn rug tegen een muur… van tentzeil. Veel bescherming zal die me niet geboden hebben. Mijn rechterbeen lijkt in de tent te willen blijven. Wat kan ik daar buiten gaan doen? Ik ben nog niet helemaal in de wereld.
Waarom keer ik om de zoveel jaar terug naar deze foto, die een postmodernist met weinig gevoel voor stijl ‘iconisch’ zou kunnen noemen? Vanwege de dubbelzinnige pose: een flowerpower-jongen met een stiletto? Vanwege het ongedefinieerde? Want ondanks de schijn is niets beslist, ligt niets vast. Er is nog veel mogelijk.
Ik zag mezelf als dichter, had een toneelstuk geschreven dat ‘De droom’ heette, een utopisch verhaal, helemaal in de geest van die verwarde tijd. Boos, naïef, onvolmaakt, onzeker. Ik was een jongen die in het duister tastte maar tegelijk dacht dat hij begaafd was, een gave had. Ik had het gevoel dat woorden mij de weg zouden wijzen.
In mij was alles even woelig als de Noordzee in Sint-Idesbald. Ik had provo en psychedelica en pop en de boeken van Remco Campert (‘De jongen met het mes’), Simon Vinkenoog en Hugo Claus ontdekt. Ik had gelezen dat Hugo Claus een fan was van the Doors. Vooral ‘The End’ wist hij te waarderen. “Father?” “Yes, son.” “I want to kill you.” “Mother, I want to…” Ik had Salvador Dali op televisie uit een groot ei zien geboren worden.
Maar dat dreigende? Die stiletto? Een pose, jazeker. Maar de mogelijkheid van een Patrick Haemers zit erin. Een heel ander leven dan ik dacht te zullen gaan leiden, dan ik werkelijk zou leiden. Bankovervallen, bendes, gangstermeisjes, cocaïne, geweld, gevangenis, zelfmoord.
Wat heb je zelf in handen? Hoe word je wie je wordt? Maak je wel keuzes, en als je al keuzes maakt, hoe komt het dan dat je niet de juiste keuzes maakt? Do the right thing, allemaal goed en wel. Maar de juiste keuze maken, het juiste leven kiezen, het juiste masker, het juiste personage: komt het daar uiteindelijk niet op neer? Op die foto, weiger ik een keuze te maken, zo lijkt het wel.
Mijn vriend Henry J. vertelde me dat de jas en de zonnebril van hem waren, de tent was, geloof ik, van Luc V., de lichtblauwe broek in tergal en het hemdje waren van mij, het mes ook. Het sjaaltje was van mijn tante Georgette, die een paar jaar eerder zelfmoord had gepleegd. De foto is genomen, schreef Henry gisteren, op de morgen van de dag dat we van Sint-Idesbald weer naar huis zouden liften.
HOOCHIEKOOCHIE 
dag Martin,
je was je tijd ver vooruit.
‘Het is een jongen.’ Het beeld laat interpretatie toe. Genderneutraal. Toen al.
Wacht maar tot ik een man ben.
Je linkerhand hangt zacht te twijfelen…
Maar alleszins een prachtig beeld. Sepia melancholisch.
Met authentieke onvolkomenheden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat zal wel dat ik die tijd ver vooruit was. Fijn dat je dat opmerkt, Uvi. Maar het is iets waar ik al lang niet meer zo trots op ben. Want kies je daar zelf wel voor? Voor de eenzaamheid die dat met zich meebrengt, om maar iets te noemen? Heel veel eenzaamheid voor degene die zijn tijd afwijst of ertegenin gaat, die tegen de stroom oproeit… Veel misprijzen, haat. Dat was toen al zo en dat is nog altijd zo (nu niet meer jegens mij natuurlijk).
We waren niet met zovelen, degenen die op die tijd vooruit waren. Als je er nu over leest, lijkt het wel of iedereen die nu 65 is in 1968 gerevolteerd was, een provo, een hippie, een fan van the Doors en Jefferson Airplane en Sly & the Family Stone, terwijl de meesten van onze tijdgenoten brave jongens en meisjes waren. Waar op zich niets mis mee is. Onze troost was echter dat we tegelijk niet helemaal alleen waren. In alle steden van de wereld leefden jongeren zoals wij, meisjes en jongens die de wereld (en zichzelf) zouden veranderen. Die vrede wilden en in hoop leefden. Daar konden wij mee leven. Ook al werden in veel steden van de wereld mensen zoals wij erg bruut behandeld en zelfs opgesloten en gefolterd.
LikeGeliked door 2 people
Tja, als je blijf terugkomen op deze foto, wordt die inderdaad een icoon. De foto is in elk geval een beeld geworden en het beeld leeft onder ons.
LikeGeliked door 1 persoon