Opgedragen aan Christophe Vekeman
De zon schijnt maar vermoedelijk is het koud buiten. Wordt het een routineuze dag? Een dag als een andere? 13 oktober. Een ongeluksdag, misschien? Ik ben alleen thuis, hang een tijdje de ellendige nietsnut uit. Zet tegen beter weten de radio aan. Bob Dylan wint de Nobelprijs! Vreugdetranen, nooit eerder gevoelde blijdschap. Hoe kan ik dit voor mezelf houden? Ik bel A. op met de blijde tijding. Ik voel hoe ze daar in de metro haast aan het dansen gaat. Ik haal een single uit de kast, een die ik al sinds 1966 koester, ‘I Want You’, waarin deze versregels voorkomen:
“The silver saxophones say I should refuse you
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn
But it’s not that way
I wasn’t born to lose you”
Geen routineuze dag, dus, maar een dag van herinneringen aan euforische, gelukkige, dramatische, zieke, feestelijke, jaloerse, uitzinnige, pijnlijke en verwarde momenten. Meer dan vijftig jaar Bob Dylan-momenten. In het verleden heb ik er daar al heel wat van beschreven. Nu is dat niet nodig. Ik jubel en ik voel dat de hele wereld feest viert.
Later op de dag besef ik dat ik tegen wil en dank met Vlaanderen verbonden ben. Dat niet iedereen feestviert en jubelt. Want in Vlaanderen heb je Vlaamse schrijvers. Vlaamse schrijvers die geen ogenblik twijfelen aan hun vanzelfsprekende grootsheid. Zij weten wie een schrijver is en wie niet. Bob Dylan zeker niet. Dat is een rijmelaar, een neuzelaar, in het beste geval een ‘singer-songwriter’. Zo iemand geef je toch geen Nobelprijs! De jury bestond ongetwijfeld uit oude hippies, zeggen ze.
Het boegeroep – niets nieuws voor Bob Dylan – begon al op facebook. Ik las statements van Jeroen Olyslaegers, een auteur die ik stilaan begon te bewonderen vanwege zijn sociaal engagement, die van een vrij grote domheid, of toch zeker verblinding getuigden. “Bob Dylan zou nooit van zichzelf zeggen dat hij een schrijver is”, orakelde Jeroen. “Hij is een ‘song and dance man’, dat zijn zijn eigen woorden.” Vreemd dat een gerespecteerd auteur geen ironie herkent. Geen sarcasme. Schrijvers zitten aan een tafel te schrijven, zeggen de Vlaamse schrijvers. Het zijn geen entertainers, geen circusartiesten… Maar wat is de Boekenbeurs dan, wat zijn de culturele centra? Wat is al dat signeergedoe, wat zijn die spelletjesprogramma’s en slimste mensen van de wereld?
In het journaal op de Vlaamse televisie draven Vlaanderens bekendste auteurs opnieuw op. Jeroen Olyslaegers, die nog zo slecht niet is, alleen wat in de war. Dimitri Verhulst, die pure dronken nonsens vertelt. Hij heeft het over de karamellenverzen van Bob Dylan. De schrijver van zinnen als “Werkers van wijflijke kunne worden in geval van zwangerschap op straat gezet.” (Ja, ja, ik weet het, dat is ook sarcasme). Overigens, Nick Cave en Tom Waits zijn veel betere singer-songwriters, zegt hij. Uiteraard mag Kristien Hemmerechts niet ontbreken – hoe zou Bob Dylan de Nobelprijs voor literatuur kunnen krijgen zonder de goedkeuring van Kristien Hemmerechts? Onverdiend, vindt ook mevrouw Hemmerechts, Bob Dylan is helemaal geen schrijver. Like a rolling rolling stone, nee dat is niets voor mij. Mocht het nog Leonard Cohen geweest zijn, dat lijkt nog wat op poëzie, die liedjes komen ook op papier tot hun recht. En zo ging het nog een tijdje door. Gelukkig dacht ik aan wat Dylan ooit schreef: “Sometimes you gotta do like Elvis did and shoot the damn thing out”. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb de televisie op dvd-functie gezet en ‘No Direction Home’ van Martin Scorsese in de lade geschoven. Het is een mooie, feestelijke avond geworden. Vier uur controversiële en convulsieve schoonheid.
[In een bui van vreugde/razernij geschreven. Niet op de stijl gelet. Dit is geen literatuur.]
HOOCHIEKOOCHIE 
Mooi gezegd, en volledig akkoord. Wat voor ‘azijnpissers’ zijn sommige auteurs toch…
LikeLike
Wat een zalig stukje. Tot in detail wat ik voelde en dacht. Schoon is dat. Merci!
LikeLike
Ze zeggen, ze zeggen. Bob Dylan mag van mij nog lang rijmelen.
LikeLike
maar zeg me, martin, wie heeft er een nobelprijs nodig als je al beloond bent met het feit dat een van je liedjes door Elvis onder handen is genomen, en die dat nog beter heeft gedaan dan jij zelf al hebt gedaan?
LikeLike
Prachtig verwoord !
LikeGeliked door 1 persoon
Vlaamsche stationromanschrijf(s)ters die vooral gespecialiseerd zijn in pis, kak en andere onderbroek – vertelsels waarbij ze in de eerste plaats zichzelf op het podium willen zetten. Ze horen thuis bij de categorie ” Mr Jones ” .Bob beschouwt hen terecht als parasitaire vlooien die vooral leven van kritiek te spuien op echte kunstenaars.
Anderzijds doet het me deugd dat niet iedereen blij is . Bob is een man die mee de wereld heeft veranderd in de jaren ’60 ‘ 70 en voor degenen die goed hebben opgelet ook in de jaren ’80 ’90 ’00 en ’10. Trouwens hij heeft de weg geplaveid en zonder hem waren deze stationromanschrijvers niet eens aan de bak gekomen.
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor de fijne commentaren, Jaak, Els, Eliane, Arnout, Dirk en Walter!
LikeLike
Arnout, ik schreef het al op facebook. Ik ben het met je eens: Bob Dylan heeft die Nobelprijs niet nodig. Misschien heeft de Nobelprijs Bob Dylan nodig?
Toch ben ik heel blij dat hij hem heeft gekregen. Het zou me niet verbazen mocht hij hem weigeren en dat zou ik ook toejuichen.
LikeLike
Wat bent u gefrustreerd. Mogen anderen hun mening niet hebben? En waarom begint u dan ook altijd platvloers te schijten op mensen die zeer beleefd hun mening uiten? Omdat u geen mening hebt, alleen maar boosheid. Ik denk dat u missellijk bent van afgunst op Olyslaeghers en Verhulst. Dylan heeft de wereld niet veranderd, enkel in uw hoofd. Dylan heeft muziek gemaakt en hij heeft dat goed gedaan. Dylan is nu een miljonair die zijn geld uitgeeft aan dure dingen. Zoals alle andere miljonairs.
LikeLike
Wat Jeroen siert is dat hij geen goed betaalde job en een dik pensioen in de ambtenarij ambiëren en trouw blijven aan wie ze zijn en voor wat ze staan. Schrijver en sociaal geëngageerd mens.Iemand die tijd en ruimte en geld deelt, hoe weinig hij ook heeft.
LikeLike
Mevrouw Miet, ik schijt op niemand. De pot verwijt de ketel en zo. Ooit van polemiek gehoord? Bij echte polemiek gaat het er nog wel wat genadelozer aan toe. Jammer soms dat ik zoveel genade ken. Maar zo ben ik nu eenmaal.
En waar schreef ik dat Bob Dylan de wereld heeft veranderd? Schreef ik dat in jouw hoofd misschien, beste mevrouw Miet?
Ken je dit:
It’s never been my duty to remake the world at large
Nor is it my intention to sound a battle charge
(Luister er maar eens naar, het komt uit Wedding Song).
Geef mij graag enkele voorbeelden van platvloersheid in bovenstaande tekst. Dan zal ik die er met plezier uit verwijderen. Het woord ‘schijten’ komt er naar mijn weten niet in voor.
Aan welke dure dingen geeft Dylan zijn geld uit? En wat heeft dat met de Nobelprijs voor literatuur te maken?
En wat heeft het het sierlijke schrijven van Jeroen Olyslaeghers te maken met het niet ambiëren van een dik pensioen in de ambtenarij?
Ik heb de indruk dat u enigszins in de war bent, mijn goede mevrouw Miet.
Nog een feestelijke zondag, geniet van het mooie weer.
(Merkwaardig vind ik het altijd dat mensen die op iemand ‘schijten’ zo vaak anoniem wensen te blijven. Werpt dat geen licht op de intenties die zij verborgen willen houden? Maar dat kunnen zij niet. Alles is helder en duidelijk.)
LikeLike
Bon, laat ik het zo formuleren. Uit uw schrijven blijkt jaloezie en afgunst naar schrijvers zoals Jeroen, Dimitri en Kristien. Leest u uw eigen schrijven na aub! Ze waarderen Dylan heel erg maar vinden hem geen schrijver. En dat heeft bijvoorbeeld Jeroen zeer goed onderbouwd. Liedjes schrijven is niet hetzelfde als literatuur. Dat zeggen ze. Dus als u dat dwaas en verward vindt dan komt dat niet omdat deze mensen ongelijk hebben. U reageert als een verwaand jaloers kind. U kan geen andere mening dan die van uzelf verdragen. Ik denk dat u gefrustreerd hoor.
LikeLike
Jaloezie? Wie zal het zeggen.
Maar deze tekst gaat net over de jaloezie en de afgunst van anderen, van wat dit betref ‘kleine schrijvers’. Grote schrijvers zouden nooit beweren dat Bob Dylans werk uit ‘karamellenverzen’ bestaat. Dat deed Dimitri Verhulst wel. Ook Kristien Hemmerechts deed zeer neerbuigend, wat we van haar gewoon zijn. Jeroen Olyslaeghers stelde me teleur omdat hij de ironie van ‘song and dance man’ niet inzag (of wilde inzien).
Ik heb geen mening. Ik stel alleen maar vast. Het zijn feiten. En van degenen die ik hier opsom zegt alleen J.O. dat hij van Dylan houdt. De andere twee (en met hen nog een heleboel andere schrijvertjes) waarderen hem niet. Dat is hun goed recht. Maar het is even goed mijn goed recht om het daar niet mee eens te zijn.
Mocht ik jaloers zijn op schrijvers, dan zou het op Joseph Roth, Fernando Pessoa, Virginia Woolf, Stefan Hertmans, Walt Whitman, Rilke, Ian McEwan, Willem Ellschot, Geerten Meijsing etc. zijn. Ben ik dat? Ik weet het niet. Jaloezie is nutteloos. Je kunt alleen maar je best doen. Je kunt alleen maar proberen te worden wie je bent. De grote voorbeelden zijn geen hindernissen, maar inspiratiebronnen. Als je mislukt heeft dat weinig met de anderen te maken. Maar je moet ook geluk hebben. Liefde echter is het belangrijkste. Zij doet de wereld draaien.
LikeLike
U schrijft over schrijvertjes, bent u dan een ambtenaartje? Jeroen is verward? U bent nog verwarder omdat u de helderheid in de analyse van Jeroen niet begrijpt. Dimitri doet een dwaze uitspraak als hij zegt dat de songs van Bob karamellenverzen zijn. u doet een nog dwazere uitspraak over Dmititri. Dimitri mag dat vinden. Kristien is hooghartig, maar ze mag vinden dat de prijs niet aan Dylan is besteed. U bent even hooghartig door te stellen dat Kristien dat niet mag vinden. Dimitri, Kristien en Jeroen zijn professionele schrijvers, zeker niet de beste, integendeel. U bent een voor en na dichter schrijver citeerder … ook niet de beste. Begrijpt u het? Het gaat allemaal om jaloezie. Ook bij u. Slaapwel
LikeLike
Mevrouw Miet. Deze tekst hierboven gaat niet over mijn jaloezie of afgunst, mevrouw Miet, grote onbekende, maar over die van schrijfbroeders en -zusters die ik wat dit betreft (dat staat er wel degelijk) schrijvertjes noemde.
Noem mij jaloers, wat maakt het uit. Als u zich vermaakt met psychologische spelletjes,des te beter voor u.
Uw reacties hier zijn anders ook wel voer voor psychologen. Vanwaar de vertrouwdheid met ‘Kristien, Jeroen, Dimitri’ en zelfs Bob? En vanwaar die obsessie voor de ambtenarij? Wat heeft dit alles in godsnaam toch met de ambtenarij te maken? En waarom zou ik, schrijver dezes, een ambtenaartje zijn omdat ik over – wat dit betreft – schrijvertjes schrijf? Is dat het alleenrecht van ambtenaartjes? Wat een obsessief en betrekkelijk denken… (Als al degenen die mijn bovenstaande standpunten delen, en dat zijn er nogal wat, ambtenaren zijn, dan wens ik hen een aangename carrière toe. A Million Dollar Bash!)
Ik weet overigens niet wat een “voor en na dichter schrijver citeerder” is, mevrouw Miet. En ik wil het ook niet weten. (Mocht u mijn blog wat aandachtiger lezen zou u er al gauw achter komen dat ik met mijn ‘schrijverschap’ niet hoog oploop. Dat ik voornamelijk een bewonderaar ben, en dat kritiek zoals hierboven geformuleerd ook vanuit deze bewondering zou moeten gezien en gelezen worden.)
Een ding zou ik wel willen weten. Over welke analyse van Jeroen Olyslaeghers hebt u het en wat heb ik niet begrepen? Want het is waar, een analytisch denker ben ik nooit geweest.
Voorts zou ik voor u me nog van repliek dient graag hebben dat u leest wat er staat. Het leven is kort, mevrouw Miet, zelfs al duurt de kunst lang.
LikeLike