Ik wil al een tijdje over Israël en Palestina schrijven, want het is hier bij ons niet allemaal rozengeur en maneschijn, niet allemaal bellas artes en mooie muziekjes, ook niet in mijn hoofd. Maar mijn verontwaardiging over wat er in Gaza gebeurt verwoorden, dat valt me bijzonder moeilijk. Wat Israël – of toch de politieke leiders en het leger – bij de Palestijnse bevolking aanricht! De beelden die we te zien krijgen roepen bij mij herinneringen op aan de oorlog in Vietnam, aan wat de Amerikanen daar deden, het Amerikaanse leger, de soldaten, de opperbevelhebber, de president. Ik ben me ervan bewust dat dergelijke beelden niet altijd betrouwbaar zijn. Oorlog wordt in de media met propaganda gevoerd. Zowel de Amerikanen als de Noord-Vietnamezen gebruikten ook al propaganda, al twijfelde niemand aan de waarheid van My Lai, zoals nu niemand twijfelt aan de oprechtheid van Gideon Levy’s opiniestukken in de Israëlische krant Haaretz. Het grote verschil in het protest tegen de twee ‘haviken’, de VS en Israël, is het gevaar van zichtbaar én verdoken antisemitisme. Destijds werd er wel betoogd tegen Amerika – US Go Home stond op duizenden muren te lezen – maar niemand van de tegenstanders van de oorlog haatte het Amerikaanse volk. Nu kunnen antisemieten zich voordoen als vrienden van het Palestijnse volk, wat ongetwijfeld ook gebeurt en op die manier aan terechte beschuldiging en straf ontsnappen. Maar brengt dit de kritiek op de wreedheid van het Israëlische leger – de voorbije weken en nu – in diskrediet? Een vraag om diep over na te denken.
Mijn vader was een jaar lang krijgsgevangene van de nazi’s. Weer in België sloot hij zich bij het verzet aan. Naar mijn weten heeft hij nooit heldendaden verricht, maar zijn engagement, hoe klein ook, heeft zeker indruk op me gemaakt, ook al ben ik het pas als adolescent te weten gekomen. Zelf ben ik al van in de jaren zestig een bewonderaar van de Joodse cultuur. Franz Kafka, Marcel Proust, Bob Dylan, Allen Ginsberg, Lou Reed, Roman Polanski, Marc Chagall: allemaal grootmeesters in hun vak en op zowat elk gebied grote voorbeelden. Een echte opsomming is hier ongepast. Evenmin wil ik dieper ingaan op het wat en waarom van mijn bewondering.
De meest afschuwwekkende gebeurtenis in de (gekende) geschiedenis is ongetwijfeld de Shoa. Er wordt beweerd dat jongeren stilaan vergeten wat de nazi’s in de uitroeiingskampen hebben uitgevoerd. Niet alleen met de Joden overigens. Hoe is dit mogelijk? Faalt ons onderwijs dan? De planmatige vernietiging van bijna een heel volk, in Europa althans, mag nooit vergeten worden.
Zelf heb ik 11 jaar tussen voornamelijk Chassidische Joden in Antwerpen gewoond. Hoewel ik atheïst ben vond ik deze mensen toch, op een manier die ik nog altijd niet kan verklaren, fascinerend, boeiend: ze dwongen respect af. Waarschijnlijk hield mijn fascinatie verband met hun anders-zijn. Ik heb mezelf ook van toen ik nog jong was anders gevonden dan de meeste andere mensen, een zonderling, een individu, zeker geen massamens. Ze waren mijn buren maar ik had weinig contact met hen; hun gemeenschap was nogal gesloten. Soms vroegen ze mij op sabbat om ergens aan te bellen, of het gasvuur in de keuken uit te draaien… Bizar misschien, maar niets om die mensen te gaan misprijzen, om van haat nog maar te zwijgen. Op een dag ontplofte in de Lamorinièresraat, waar ik woonde, een bom. Het was een aanslag op een bus met Joodse kinderen. Een van de kinderen kwam om het leven. De aanslag gebeurde recht voor het huis waar vrienden van me woonden. Gaten in de gevel, bloed op het trottoir, angst, afschuw. Daarna, zeer terecht, veel politiepatrouilles.
En nu dit, dit geweld tegen Hamas, misschien gerechtvaardigd vanuit Israëlisch standpunt, maar – veel erger – het geweld tegen de Palestijnse bevolking, die in de val zit. Vrouwen, kinderen, mannen, honden, kippen… Alles wat leeft is bedreigd. Wie kan dat rechtvaardigen? Hoe kan ik me daar niet tegen verzetten? Het is onmogelijk. Ik hoop met hart en ziel dat mijn weinige Joodse vrienden en kennissen en de mensen die ik bewonder mijn verontwaardiging kunnen begrijpen. Dat ik woedend ben op gewelddadige mensen, niet op inwoners van een land, niet op een volk, niet op individuen die verkiezen te geloven in een moreel en intellectueel waardevolle religie. Dat ik woedend ben op de mensen achter de schermen, degenen die we nooit te zien krijgen, de mannen (en misschien zelfs vrouwen) met Geld en Macht, de grote onverschilligen.
Foto: Martin Pulaski
HOOCHIEKOOCHIE 
Hallo,
Dit gaat niet over antisemitisme, dit gaat over rechtvaardigheid, het gaat over een volk dat een ander volk zijn toegewezen gebied ommuurd, nadat ze tegen de wil van de wereld reeds andere gebieden die hen toegewezen zijn bezetten, en daarna met hoogtechnisch materiaal dit gebied bombardeert en met tanks bestookt. De Palestijnen kunnen niet weg, vele vrouwen en kinderen worden gedood. Het is onmenselijk, verschrikkelijk en deze volkerenslachting moet gewoon onmiddellijk stoppen en israel moet hierom veroordeelt worden.
In de 2de WO heeft Israel veel geleden, niemand mag dat vergeten, maar dat geeft hen niet het recht om zich ook als beesten te gedragen tegen een ander volk.
LikeLike
Waarom biedt Hamas de eigen bevolking geen bescherming? Wat we zien zijn burgers die door hun eigen leiders geoffreerd worden om vervolgens tot fotogenieke beelden getransformeerd te worden. En die beelden wekken uw verontwaardiging op?
LikeLike
Ik blijf naïef en luister nog maar eens naar Masters of War…
LikeLike
De bommen van Hamas zijn buizen ijzer , de vergelijking met deze van Israël gaat niet op. Master of war….tja, zou dat ook willen kunnen…pom pom pom…achthonderd Palestijnen vermoord…pom pom pom… Wel een heel mooie song van de beste songwriter, een jood, jaja
LikeLike
Vanwege vermoeidheid sloop er een bizarre fout in de tekst. Ik heb nooit in de Lange Leemstraat gewoond (wel gewerkt), maar wel in de Lamorinièrestraat, waar ook de bomaanslag werd gepleegd. Nu ja, ik woonde ongeveer negen jaar lang op de hoek van de Lamorinièrestraat en de Lange Leemstraat.
De fout is verbeterd, voor de rest verander ik niets aan deze tekst.
LikeLike
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik deze korte tekst schreef. Ik was toen erg moe, maar dat doet geen afbreuk aan de inhoud. Ik sta er nog achter. Wat Israël doet keur ik onvoorwaardelijk af. Maar ik waarschuw tegen antisemitisme. Lang niet alle inwoners van Israël zijn moordenaars, en zeker niet alle Joden. Ons medeleven met de Palestijnse bevolking mag niet iets lelijks worden. Daar wilde ik voor waarschuwen. Natuurlijk keur ik Hamas ook af, en dat zij het volk als wapenschild gebruiken. Maar geeft dat aan Israël het recht om de burgerbevolking te blijven uitroeien?
Net zomin als ik alle inwoners van wat nu domweg – vanwege een verwarde, romantische zucht naar een heldhaftige regio in het verleden, een regio die een mythe is, en een leugen zelfs – Vlaanderen wordt genoemd ervan verdenk dat zij hardvochtige, ongastvrije, xenofobe neo-liberalen zijn wil ik alle enkelingen die in Israël wonen beschuldigen van volkerenmoord of zelfs van het gebruik van geweld. De ‘leiders’ mogen dan wel democratisch verkozen zijn, ze vertegenwoordigen al lang niet meer de hele bevolking. Nergens meer, ook niet hier.
LikeLike
Lonesome Zorro, op die manier ben ik ook naïef. De laatste zin van mijn tekst is een allusie op Masters Of War:
Dat ik woedend ben op de mensen achter de schermen, degenen die we nooit te zien krijgen, de mannen (en misschien zelfs vrouwen) met Geld en Macht, de grote onverschilligen.
LikeLike
Interessant en controversieel:
http://www.nicholasmirzoeff.com/2014/after-jewish/
LikeLike