ENKELE AVONTUREN VAN SAINT-HUBERT

Op Goede Vrijdag 683 verliet Saint-Hubert om halftien zijn kasteel in Andage om wat te gaan jagen op everzwijnen en herten. In die dagen werd Andage en de hele streek die nu de Ardennen heet – en in ‘As You Like It’ ‘Forest Of Arden’ – bijna het hele jaar door geteisterd door hitte. Op weg naar de bosrijke streek van Poix passeerde Saint-Hubert een taverne. Buiten op een eikenhouten bank zaten twee vrolijke, blonde meisjes Chimay Bleue te drinken. Saint-Hubert hoorde meteen dat ze uit het Noordelijke laagland kwamen, waar de zeden heel wat wilder waren dan in zijn bosrijke streek. Een van de schaarsgeklede meisjes zat met de benen schrijlings over de houten bank, waardoor Saint-Huberts blik meteen op haar kruis viel. Ze was helemaal het type van de geile meiden in films van Paul Verhoeven, genre Elizabeth Berkley in ‘Showgirls’. Haar blik, recht in zijn ogen, sprak geen boekdelen. En dat was op dat moment ook het enige waar Saint-Hubert aan dacht. Maar die griet zal daar straks ook nog wel zitten, dacht hij. Eerst een hert schieten, of een ander beest, zowaar ik Saint-Hubert heet.

Een half uur later ging zijn wens bijna in vervulling. Er verscheen een mooi, gezond hert in zijn vizier. Saint-Hubert maakte zich klaar voor het genadeschot. Maar dan zag hij in het gewei van het dier een kruis oplichten, zo fel dat hij er even door verblind werd. En meteen daarna hoorde hij de stem van het hert, met heel veel echo, zoals in ‘Be My Baby’ van The Ronettes. “Saint-Hubert”, zei het hert, “je moet je leven veranderen. Zet Elizabeth Berkley uit je hoofd, bekeer je, en ga de heidenen in Luik en Limburg bekeren.” Sindsdien dragen alle kerken in Luik en Limburg de naam van de eens zo hitsige jager.

Op 18 juli 2013 nam Mathieu, samen met zijn vrouw, de bus van Saint-Hubert naar Poix. In de basiliek van Saint-Hubert hadden zij zoals zovelen voor hen de heilige man verzocht om hen te beschermen tegen waanzin en dwanggedachten. Daarna had Mathieus vrouw in de plaatselijke Carrefour zeven pakjes Camel en drie flessen Jägermeister gekocht.
De buschauffeur koos voor een ongewoon traject. In plaats van over asfalt reed hij over grindwegen en smalle, overwoekerde paden. Zo pittoresk, dacht Mathieu, het lijkt wel een andere tijd.
In normale omstandigheden is het een rit van een kwartier. Maar wat zijn normale omstandigheden?
“Ik heb alle tijd van de wereld”, zei de buschauffeur.
“Wij ook”, antwoordden Mathieu en zijn vrouw unisono.

Enkele uren later bereikten zij hun bestemming. Mathieu bedankte de chauffeur voor het mooie avontuur en vroeg hem naar zijn naam.
“Saint-Hubert”, zei hij, “en jij?”
“Mathieu”, zei Mathieu.
“Magnesium”, zei Magnesium.

Omdat ze maar moeilijk afscheid konden nemen ging het drietal een Chimay Bleue drinken bij Mamy.
“Zijn dit verse cacahouètes” vroeg Saint-Hubert aan de ober, die ook de eigenaar van Mamy bleek te zijn.
“Natuulijk”, zei de ober. “Je zou eens moeten weten wat er allemaal aan de klanten hun vingers kleeft… Hier dus altijd verse cacahouètes, en verse gruyèrekaas ook trouwens.”
“Dan is het goed”, zei Saint-Hubert.
“Is het hier altijd zo heet”, vroeg Magnesium.
“Niet altijd,” zei de ober, “soms is het heet, maar soms ook niet.”
“Zo zie je maar weer”, zei Magnesium, “niets is wat het lijkt”.
“Too much of a good thing”, zei Saint-Hubert, die een Shakespearekenner bleek te zijn.

Vervolgens nam iedereen van iedereen afscheid, waardoor dit Ardense avontuur tenslotte een oude geschiedenis werd.

Ω

Foto: Poix, Martin Pulaski

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski