Op 24-11-202 schreef ik in de tekst ‘Veronica Satory (Anastasis)’ het volgende:
“Met een goedkope boxcamera heb ik in die dagen een foto van Veronica Satory gemaakt. Klein, zwartwit; ik zie haar nog altijd met die mysterieuze glimlach. Nergens vind ik hem terug. Zelfs vandaag, uitgeput en hoestend, heb ik er uren naar gezocht, om hem hier boven te kunnen plaatsen. Nergens vind ik de foto van Veronica Satory terug.”
Was ik de goede raad vergeten dat je nooit iets moet zoeken dat je wilt vinden? Wellicht wel. Vandaag was ik zomaar wat aan het snuisteren in oude spullen, notities op bierviltjes, tekeningen, uitnodigingen voor tentoonstellingen, en ook foto’s. Ik graafde me dieper en dieper in een berghok in en kwam er dan weer met een of andere schoendoos vol prullaria uit tevoorschijn. Zo vond ik uiteindelijk ook de foto van Veronica Satory, en nog wel in een stevige doos waar ooit zes flessen Johnny Walker in hadden gezeten. Behalve die geweldige vondst trof ik op dezelfde plaats foto’s aan van mezelf als baby, van mijn jaren op school in Eisden en Tongeren en zo meer. Bijna stuk voor stuk foto’s die een wereld oproepen. De foto van Veronica Satory krijgt hier nu een ereplaats (ook al zie je er niet veel op).
HOOCHIEKOOCHIE 
LikeLike