Door de warmte in deze kamer herinner ik me zo opeens dat P. de voicemail van zijn mobiele telefoon niet kon instellen. Het was laat op een zaterdagavond in de zomer, zeker tien jaar geleden; we waren allemaal dronken en sommigen onder ons ook flink stoned. Geef maar, ik zal het wel doen, zei ik. Een paar dagen later belde ik P. op. Ik hoorde mijn eigen gekke, dronken, euforische stem: dit is het antwoordapparaat van P., hoorde ik, spreek uw boodschap maar in na de bieptoon. Op de achtergrond wat Phil Spector sound, the Ronettes denk ik. Na een tijd stopte ik met bellen.
Jaren later: als ik nu bel hoor ik de stem van een Belgacom-persoon. Wat zou ik graag opnieuw mijn eigen gebral horen! Wat zou ik soms ook graag terugkeren naar die verrukkelijke dagen.
HOOCHIEKOOCHIE 