Gisteren was ik met mijn vriend Eddie bij the Beach Boys in Lokeren. De band is op tournee vanwege zijn vijftigjarig bestaan. De vorige keer dat ik hen zag optreden was tweeënveertig jaar geleden: op 21 december 1970 in zaal Henri Leboeuf van het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Dat is de enige informatie die ik over dat concert heb teruggevonden. Ik herinner me dat ik er hevig door aangegrepen werd en dat ‘Good Vibrations’ een hoogtepunt was. En ik zie Al Jardine nog door de inkomhal lopen. Natuurlijk durfde ik hem niet aanspreken. Er werd flink wat rock gespeeld, dat weet ik ook nog. De band bestond uit Carl Wilson, Dennis Wilson, Al Jardine, Bruce Johnston, Blondie Chaplin en Ricky Fataar. The Beach Boys werden in die dagen als absoluut onhip beschouwd. Alleen al hun naam uitspreken was taboe: je riskeerde uitgesloten te worden uit de kring van ruimdenkende hippies. Ik geloof dat de meeste aanwezigen in zaal Henri Leboeuf Amerikaanse militairen en spionnen waren, en conservatieve, CVP- en PSC-stemmende burgers in maatpak. Nu is dat enigszins anders: iedereen die er iets over te zeggen heeft is van mening dat ‘Pet Sounds’ de beste popplaat allertijden is en dat the Beach Boys zelfs beter waren dan the Beatles.
Voor het concert begon vroeg ik me af of ze in Lokeren even goed zouden zijn als op die lang vervlogen avond. Omdat ik een optimist ben had ik me voorbereid op het ergste. Wat bleek? The Beach Boys waren op 7 augustus 2012 tegelijk beter en minder goed dan in 1970. Beter omdat er veel meer stemmen te horen waren, en omdat die stemmen nu veel beter klonken, omdat er veel beter gemusiceerd werd en zeker ook omdat Brian Wilson er (enigszins) bij was. Minder goed omdat Carl en Dennis Wilson helaas niet meer onder ons zijn, en omdat Mike Love veel te vaak en te lang de leider van de band mocht spelen. The Beach Boys waren gisteren helemaal echt en tegelijk ook weer niet: op de voorgrond zag je Mike Love, Brian Wilson, Alan Jardine, Bruce Johnston en David Marks; achter hen bevonden zich van de beste popmuzikanten en vocalisten van de wereld. Twee groepen, één geweldige sound. Ik heb zelden live zo mooi veelstemmig horen zingen, en hoegenaamd nooit vals (behalve als Brian zong, maar dat was eigenlijk nog mooier, zeker zijn ‘Sail On Sailor’, waarbij zijn armen aan de vleugels van een zieke vogel deden denken).
Het eerste halfuur heb ik mij nogal geërgerd, vooral omdat de groep zich scheen te gaan beperken tot de meezingers uit de beginperiode (more songs about surfing, hot rod racing & California girls). Mike Love gedroeg zich als de über-Beach Boy, het brein, dé man, een vreselijke Bush-achtige kerel, met een afschuwelijk podiumgedrag – een kerel die helaas nog een uitstekende stem heeft. Na een half uur zweeg Mike Love even en mocht Brian alsnog een liedje zingen (samen met de muzikant die bijna dezelfde falsetto stem heeft als de heel jonge Brian, Jeffrey Foskett heet hij, als ik me niet vergis). Dat was zo bedwelmend mooi: ‘You’re So Good To Me’, het hoogtepunt van de show en een van de mooiste muzikale momenten van mijn leven. Ook al omdat het net na het afschuwelijke nieuwe nummer kwam, ‘That’s Why God Created Radio’. God heeft helemaal geen radio geschapen. Het staat niet eens in de bijbel.
Daarna werden wat moeilijkere songs gespeeld en gezongen, zoals ‘Heroes & Villains’, ‘God Only Knows’, en ‘Woulnd’t It Be Nice’, met veel tempowisselingen, waarbij het publiek uiteraard rumoerig werd: niet simplisties genoeg voor de massa. In weerwil van het getater en het gedoe met mobiele telefoons bleef het toch erg mooi en ontroerend. Je moest je alleen wat meer concentreren. ‘Then She Kissed Me’, gezongen door Alan Jardine, was een ander hoogtepunt. En, net als in 1970, ‘Good Vibrations’, ondanks Mike Love. Zo lang ik kon doen alsof die man er niet echt was klonken the Beach Boys bijna perfect. Ja, op zijn minst even goed als tweeënveertig jaar geleden.
HOOCHIEKOOCHIE 
Bedankt voor dit persoonlijke verslag, Martin. Wat had ik er graag bij geweest. Ik had nooit durven hopen/dromen dat het mogelijk zou zijn om the Beach Boys, inclusief Brian nog ooit te zien.
Het concert van Brian in de kon. Elisabethzaal, in 2004, is een van de allermooiste en zeker het meest ontroerende concerten die ik heb mogen meemaken.
En Mike Love? Ach, het zal wel altijd een etter blijven. Zo’n man you love to hate.
LikeLike
Bedankt, Patrick. Ik had hier al wat uitgebreider op gereageerd, maar die woorden zijn verdwenen. Ik zal het later proberen te reconstrueren. Rechstreeks online schrijven is altijd een slecht idee.
LikeLike