Vandaag is het een beetje feest in mijn radioprogramma. Niet dat er zoveel redenen zijn om feest te vieren. Het gaat niet goed met de wereld, het gaat niet goed met miljoenen mensen, het gaat niet goed met mezelf en eergisteren is Gerrit Komrij gestorven. Maar misschien zijn dat wel allemaal redenen om te feesten. Als een manier van tegendraads zijn. Niet berusten in een ondergangsstemming. Feest vieren omdat je weet dat er toch weer betere tijden zullen komen, dat oorlog tot vrede leidt, ziekte tot gezondheid, verdriet tot vreugde, wanhoop tot bevrijding.
De rechtstreekse aanleiding voor het feest in de studio is mijn verjaardag – nu al een maand geleden – en veel meer nog het feit dat ik nu dertig jaar programma’s maak voor Radio Centraal, die controversiële, door velen verguisde, zo geliefde zender.
Van 1982 tot 1992 maakte ik mijn wekelijks programma Shangri-La, een ‘Theme Time Radio Hour’ (van drie uur) toen daar nog niemand van had gehoord of van wilde horen; een ‘classics’ toen er nog geen ‘classics’ bestonden: alles was doodgewoon rock ‘n’ roll. Op die tien jaar tijd hebben alle denkbare thema’s de revue gepasseerd. In 1992 ben ik vanwege tijdgebrek moeten overschakelen op het maandelijks programma, Zéro de conduite, dat ik nu nog altijd maak. De thematische aanpak bleef behouden, maar op een soepelere manier, er kon al eens uit de band gesprongen worden. Maar om eerlijk te zijn was Shangri-La veel meer een Zéro de conduite (zoals in de film van Jean Vigo) en is Zéro de Conduite veel meer een Shangri-La (een wat ingetogen paradijselijke ruimte voor alle mogelijke vormen van populaire muziek).
Vanavond wordt het een andere uitzending dan anders: je kunt alleen maar feest vieren door er zelf aan deel te nemen. Om mezelf die kans te geven heb ik voor wat langere nummers gekozen, en ligt de nadruk op funk en jazz. Bovendien zullen mijn gasten Annick Vandecappelle, Didi Jansen, Agnes Anquinet, Deborah Anné, Anne Marie De Decker, Theo Hugal, Marc Wullaert – en ikzelf – een geliefde song kiezen en die zelf aan de luisteraars voorstellen.
De playlist hieronder is meer een leidraad (reeks reddingsboeien) dan een keurslijf (maliënkolder, schobbejak). Verwacht niet dat dit allemaal zal worden gedraaid. Verwacht vooral verrassingen en een ordelijke chaos.
Funky Side Of Town – Get On The Good Foot – James Brown
Aht Uh Mi Head – Inspiration Information – Shuggie Otis
Gypsy Woman – Happy Sad – Tim Buckley
Doughnut – Town Hall 1962 – Ornette Coleman
All Of You – Sunday At The Village Vanguard – Bill Evans
Summertime – My Favorite Things – John Coltrane
Mary, Don’t You Weep – Amazing Grace – Aretha Franklin
Jesus Is On The Mainline – We’ll Never Turn Back – Mavis Staples
Be Mine – Boys And Girls – Alabama Shakes
You Know I’m No Good – Back To Black – Amy Winehouse
Don’t Throw Your Love On Me Too Strong – Essential Blues 1964-1969 – Mike Bloomfield
Keep On Growing – Laya & Other Assorted Love Songs – Derek & The Dominos
Not To Touch The Earth – Waiting For The Sun – The Doors
It Was A Pleasure Then – Chelsea Girl – Nico
Honey Don’t Think – Mighty Joe Moon – Grant Lee Buffalo
She Brings The Sunlight – Standing At The Sky’s Edge – Richard Hawley
Nine – Banga – Patti Smith
Research: Martin Pulaski
Presentatie: Zie hierboven.
HOOCHIEKOOCHIE 
Great not to mention me. Thnx.
LikeLike
Max, ik heb niemand vermeld. Met jou heb ik als mijn notities juist zijn een drietal maanden samengewerkt, aanvankelijk leuk, daarna wat minder leuk. Bedankt voor de prettig gestoorde inbreng, trouwens. Maar daarna heb ik ongeveer tien jaar samengewerkt met mijn vriend Patje (P.G. Geens), vervolgens met Ton Luyben, op zijn minst zes jaar, daarna weer enkele jaren met Patje, dan nog een jaar of twee met Sofie Sap. En nu ben ik eindelijk alleen!
Iedereen bedankt voor de medewerking. Bedankt Radio Centraal, om er te zijn, bedankt luisteraars, voor wie ik het allemaal gedaan heb en doe. Ik hoop dat ik nu niemand vergeet. En ik heb niet eens een Oscar gewonnen.
LikeLike
Max, ik had zaterdag geen tijd om alles heel nauwgezet op te zoeken, moest dringend naar Antwerpen vertrekken. Ik had het overigens over een drietal maanden. Dat kan ook vier, of vijf of zes zijn. Omdat je er zoveel belang aan hecht zal ik wat preciezer zijn. We zijn samen met Shangri La begonnen op donderdag 4 maart 1982. In de namiddag. Het duurde drie uur. Jan Van den Eynden was in de studio. Vanaf 1 september 1982 ben ik er alleen mee doorgegaan. In mijn notitieboekje staat: “Vanaf vandaag doe ik Shangri La alleen (van 21 tot 23 u.). Frank (dat was toen je naam) wil niet meer meedoen: heeft een plotse afkeer gekregen van popmuziek. Vindt het hele programma veel te braaf. Vanavond gaat het over waarheid, leugen en ontgoocheling.” Het zijn dus inderdaad zes maanden, maar wat is het verschil? Drie maanden of zes maanden op dertig jaar? Bovendien bleef het concept van Shangri La, zoals ik het toen zag, niet zoals jij het zag, behouden. Tot 1991. Niet dat er geen wijzigingen zijn aangebracht, nieuwe richtingen zijn ingeslagen. Niet dat er niet met andere vrienden werd samengewerkt, en dat voor heel lange tijd. Als er iemand inzake muziek invloed gehad heeft op Shangri La én op Zéro de Conduite was het Patje wel. Maar sinds september 1982 is Shangri La mijn geesteskind. En Zéro de Conduite is dat sinds 1991. Ik kom zelden op voor mezelf, vind mezelf hoogst onbelangrijk. Maar soms moet je dat wel doen.
LikeLike