Zij heeft zich niet ontzien
om deel van de wereld te worden.
Nachten op ijzig gras gedanst
rondom een Offervuur waarin
Moeder en Vader werden verbrand,
zich laten zalven met zaad en spuug
van mannen die ze niet kende.
Alleen een handvol kleine sterren
stond haar na als het haar duizelde.
De goden van wie ze gehoord had
spraken geen woord en de engel
wiegde haar niet in diepe slaap.
Alleen de adders van het verdriet
kronkelden onder haar deur door.
Geur glijdt van haar lijf
onder de zon die alles bevriest.
In haar meisjesvel verpakt draagt zij
haar niemandsgeschenk naar het water :
steen van vlees tegen het stromen.
Ω
Dit gedicht schreef ik in 1994 of 1995 na het zien van La Page Blanche van Olivier Assayas, met Virginie Ledoyen (in de reeks van negen films voor de Franse televisie, “Tous les garçons et les filles de leur âge..”, die stuk voor stuk van een hoge kwaliteit waren. Zeker ook de bijdrage van Chantal Akerman). Later in hotel La Luna in Lucca maakte ik een Engelse vertaling, met als titel Page Unwritten # 1.
HOOCHIEKOOCHIE 