Op 14 januari 2008 schreef ik een korte, verkennende tekst over de jaren zeventig in Antwerpen.
Het ging voornamelijk over de late jaren zeventig. In het stuk werd nogal wat ruimte uitgetrokken voor Cinderella’s Ballroom, een club waar ik vaak en heel graag kwam. Niet zozeer om te praten, vooral om te dansen! Nooit had ik verwacht dat op die korte tekst zoveel reacties zouden komen. Ik had ‘mijn’ lezers beloofd dat ik de tekst zou uitdiepen, dat ik die flitsende periode de aandacht zou geven die zij verdiende. Maar uiteindelijk begon mijn verhaal zichzelf te schrijven, of liever: de commentatoren, mensen die het allemaal hadden meegemaakt, schreven het. Ik moest mijn belofte niet langer waarmaken, dacht ik, vooral omdat velen van hen een beter geheugen bleken te hebben dan ik. Werden daar in die vermaledijde Cinderella’s Ballroom dan geen hersenverwekende drugs gebruikt? Waar heb ik mijn geheugen dan achtergelaten?
Als reactie op de eerste commentaren schreef ik het volgende: “Cinderella-vrienden, ik ben het aan jullie verplicht (en zeker aan degenen die niet meer onder ons zijn, zoals Robert) om een langere, en vooral betere en preciezere tekst over die plaats en die tijd te schrijven. Er zijn zoveel herinneringen verbonden aan Cinderella’s Ballroom. Zo gauw ik de kracht heb – en de ‘muze’ mij uit mijn hok lokt, komt dat stuk er, met alle liefde die er voor die tijd/plaats nog in mij overblijft (buitengewoon veel). “
Inmiddels zijn er niet alleen die vele commentaren op mijn tekst maar is er een bijzonder succesvolle facebookgroep die Cinderella’s Ballroom (http://www.facebook.com/groups/244136465665213)* heet. Hans Versluys, die de periode waar ik het over heb, heel goed kent heeft de groep begin februari opgericht. Ondertussen zijn er al bijna 300 leden, die er onder meer herinneringen oprakelen en obsessioneel clips van ‘muziek van toen’ aanbrengen. Muziek van toen, die soms nog razend actueel is.
Natuurlijk ben ik er opgetogen over dat die groep er nu is. De aficionado’s moeten nu niet langer de omweg via hoochiekoochie maken om elkaar in cyberspace te ontmoeten. Alles gaat nu rechtstreeks: herinneringen, nostalgische opwellingen, voorstellen om elkaar terug te zien, ideeën voor radioprogramma’s op radio centraal in Antwerpen, etcetera. Maar omdat ik blij was met al die aandacht – ik houd mij te zeer in de schaduw op – vind ik het ook een beetje jammer. Hoochiekoochie wordt opnieuw het medium van een einzelgänger, waar natuurlijk niets mis mee is, maar alleen is toch maar alleen. Toch schreef ik, zoals ik hierboven al aangaf, dat stuk over Antwerpen niet om aandacht te krijgen. Het was een spontane opwelling, zonder bijbedoelingen. Het zij zo… Vaarwel dus, spontane ontmoetingsplaats van 14 januari 2008.
Deze evolutie neemt desondanks niet weg dat ik – hoewel vrijgesteld van mijn verplichting ten aanzien van de geschiedenis, hahum – wellicht toch nog zal terugkeren naar het Antwerpen van het eind van de jaren ‘zeventig en het begin van de jaren ‘tachtig. Naar Cinderella’s Ballroom, naar de Tom Tom, naar de Gnoe, de Kroeg, naar Filosofische Kring Aurora, naar Radio Centraal, naar de Pardaf, de Mok, het Pannenhuis, de Kat, de Paradox – van aan het station van Berchem tot helemaal in Sint-Anneke.
Dat Antwerpen omstreeks 1980 een stad was die bruiste van creativiteit, op heel veel terreinen, mag blijken uit een aantal artikels verschenen in het tijdschrift De Witte Raaf.
*Om in te loggen moet je wel facebook-lid zijn.
HOOCHIEKOOCHIE 
Betere links Ria Pacquée: http://www.dewitteraaf.be/artikel/detail/nl/3380 + http://www.dewitteraaf.be/artikel/detail/nl/3395
LikeLike
Dank je uzine!
LikeLike
Toch niet overdrijven hé Martij. Niet in een oudstrijdersgevoel vervallen. Als ik die opeengehoopte nostalgie op die facebookpagina lees, vraag ik me meer en meer af: hebben die mensen dan momenteel geen eigen leven?
LikeLike
Max, nee hoor. Ik leef nu. Dit is gewoon een terugblik op een boeiende periode. Maar er zijn veel boeiende periodes geweest en die komen er nog.
Overigens schrijf ik over de muziek die toen ‘in’ was, en waar nogal wat mensen kennelijk zijn blijven in steken, dat die in sommige gevallen nog actueel is. Ik denk dan vooral aan David Bowie en Television en Suicide. Veel van wat in die groep gepost wordt is volkomen achterhaald. Maar dat moet ik jou niet zeggen.
Nostalgie is nergens goed voor. Maar het verleden uitwissen is al helemaal geen goede zaak. En nu ben ik heel moe.
LikeLike
Wat heet “een eigen leven” trouwens? En wat heet “achterhaald”. Steeds wisselende begrippen. De facto heb je heel veel reissue labels. De facto heb je heel veel postjes op You Tube met oud materiaal. En de facto heb je ook heel veel flauwekul op Twitter van mensen die doen alsof ze een eigen leven in het heden hebben. Non issue, toch?
LikeLike
Het lijkt er toch ook op dat velen zich nog een identiteit aanmeten die gebaseerd is op de tijd van toen, kan zijn dat we dan inderdaad niet zo tevreden zijn over het nu.
Maar ik denk dat er met nostalgie niet veel mis is zolang het maar geen MELANCHOLIE wordt want dan geniet men niet meer van het leven nu, of heeft men geen toekomstperspectief, geen uitzicht op een betere tijd.
Ik heb gemengde gevoelens over die tijd, aangename maar ook walging en reunies en radioprogramma’s is voor mij wat vergezocht.
Wat vaak bij me opkomt de laatste dagen: het lijkt wel op een MIDLIFE-crisis facebookpagina.
Waarom ik er dan wel deel van uitmaak: het is gewoonweg amusant om oude bekenden bezig te zien en te lezen.
LikeLike
Tja, Ludo Mariman had ook een bijzonder lachje bij de woorden “no future” in de tv documentaire.
En op de groep hebben mensen zich al luidop afgevraagd “wie was ik toen en wie ben ik nu”. Je hebt daar zelfs te maken met mensen die zo eerlijk zijn dat niet uit de weg te gaan en die dat tot op zekere hoogte openlijk delen.
Maar verder: dwarsdoorsnede van een biotoop, die geldt als micro tgo. macro, niet? Spiegel van of tgo. de maatschappij, toen en nu.
En wat betreft walging of vergezocht … kan u volgen maar wil toch nuanceren: waarom verabsoluteren? Bij de enen zus, bij de anderen zo, de ene dag intenser, de andere dag gereserveerder, de ene keer lekker haardvuurtje en herinneringen ophalen, de andere keer andere bijgedachten, gaande van “amai die is veel of weinig veranderd” tot “amai die is niet meer zo gezond” tot “kijk ’s aan die is er veel mee bezig” …
Hoewel er een soort gedeelde ervaring is met Fb en YT is denk ik de intensiteit van de beleving of de invulling van de aanwezigheid nog altijd heel verschillend. Maar dat wisten we vooraf al, in een concertzaal is dat ook zo.
LikeLike
Zijsprong: http://retromaniainformationandhype.blogspot.com/
Soit, een stinker die ik nu al voel aankomen, dan weer, is dat er binnenkort spotlights op die groep worden gezet, door journalisten en trendwatchers etc. Zo van die beschouwende flutartikeltjes in de weekendbijlage of andere weekbladen die nog nauwelijks gaan over het bijzondere dat die mensen toen deelden qua esprit en instelling. Maar bon zo consumeert onze maatschappij zichzelf al langer.
LikeLike
Uzine, Pan en Max, bedankt voor jullie verhelderende en eerlijke commentaren. “Een eigen leven” is inderdaad bijzonder relatief. Ik denk dat het concept ‘vervreemding’ nog altijd geldig is. En dat ‘identieit’ in twijfel mag getrokken worden, lijkt me ook bijna vanzelfsprekend. Nogal wat mensen meten zich een identiteit aan waarvan ze denken dat die cool is, maar die dat daarom net niet is. Dat heeft niet alleen met twitteren te maken, maar met ongeveer alles waarvan men denkt dat het door media en door de anderen zal worden opgemkert als ‘anders’. Die houding heet geloof ik narcisme. Ze is me niet helemaal vreemd.
Als ik het over ‘achterhaalde’ muziekvormen (of songs, of elpees) heb, dan is het dat een subjectieve uitspraak, maar wel gebaseerd op jarenlange ‘omgang’ met allerlei soorten populaire muziek. Dus toch een beetje een vaststelling gebaseerd op ervaring, empirisch zou ik bijna durven zeggen. (Omdat ik moe was heb ik maar enkele namen genoemd.)
Met nostalgie is evenmin iets mis als met melancholie. Ik geloof nogal in een positieve melancholie. Die hoor ik in bijvoorbeeld veel muziek van Brian Eno en lees ik bij onder meer bij Cesare Pavese en Fernando Pessoa. Gelukkig maakt melancholie je niet, en sommigen gaan er dood van – maar het is een mooie levenshouding, vind ik. Met nostalgie is niets mis als ze niet een allesbepalende levensstemming wordt. Vaak heeft nostalgie te maken met ontevredenheid met het nu, met de wereld en de maatschappij waar we nu in leven. Zeer waarschijnlijk wordt er in tijden van crisis meer aan nostalgie gedaan dan in voorspoedige periodes (zoals de jaren ‘zestig). Omgekeer ontstaat er ook een probleem als iemand zich te zeer identificeert met een boeiende periode in het verleden. Dan vind je op den duur niets meer boeiend wat daarna nog gebeurt. Zo iemand blijft steken en bijgevolg ongelukkig (al weet hij het misschien niet).
Ik vind de Cinderella fb-groep een boeiend fenomeen, omdat ik in de periode waar het om gaat een tweede jeugd beleefde: ik was 27 in 1977 en had mijn buik vol van popmuziek. Op een dag hoorde ik op de radio the Clash, the Sex Pistols, the Stranglers, Mink DeVille, etcetera. Een nieuwe adem. En kort daarna kwam ik voor het eerst in Cinderella’s Ballroom. Ik herleefde. Dat heeft enkele jaren geduurd, daarna is weer een andere periode begonnen. En daarna weer een andere. Niet allemaal even boeiend of ingrijpend – wel altijd met hoogte- en dieptepunten. Ik heb in mijn leven heel wat zulke boeiende momenten en periodes gekend. Daar ga ik nu niet dieper op in. Hier op hoochiekoochie heb ik al meer over geschreven.
Tot slot nog dit: Uzine, ik ben het volledig eens met deze vaststelling van jou van jou: “Soit, een stinker die ik nu al voel aankomen, dan weer, is dat er binnenkort spotlights op die groep worden gezet, door journalisten en trendwatchers etc. Zo van die beschouwende flutartikeltjes in de weekendbijlage of andere weekbladen die nog nauwelijks gaan over het bijzondere dat die mensen toen deelden qua esprit en instelling. Maar bon zo consumeert onze maatschappij zichzelf al langer.”
LikeLike
Mijn generatie heeft alle muziekgenres meegemaakt , maar dat was nog eens een mooie tijd , de punk . Ik herinner mij in Antwerpen ; de Cinderella , de Clowns , de Gigolo , enz. … . Als we geld hadden gingen we naar Antwerpen , als we minder hadden , naar Leuven ; den Atelier , den Arno’s , enz. … . Als we nog minder hadden bleven we gewoon in Brussel . Wij kwamen van Brussel , daar was er alle dagen iets te doen . Ik herinner mij dat er in één van die drie in Antwerpen , geen vloer lag , en na wat biermorsen , je gewoon in de modder stond , ha ha . Het feesten ; dat duurde daar soms 2 à 3 dagen en de zondag middag kwamen we daar buiten en deed het daglicht zeer aan ons oogskes , hi hi .
Ik hoor nog altijd graag punk , dat is gebleven , maar nu zijn we bijna gepensioneerd , bijna 59 jaar , waar is de tijd …
LikeLike