Sinds ik hier aangekomen ben, ben ik al buiten het bereik van het mobiele netwerk. Geen telefoongesprekken, geen sms’en. De internetverbinding is onbetrouwbaar, soms krachtig, soms zwak, vaak onbestaande. Afgesloten van de mij vertrouwde wereld. Misschien is het een goede zaak dat ik zo op mezelf word teruggeworpen? Maar ik mis het weerbericht en ik kan maar sporadisch op hoochiekoochie. Waarom zou ik schrijven als ik het resultaat niet meteen publiek kan maken? Ik heb tientallen jaren zogezegd alleen voor mezelf geschreven, maar die tijd is lang voorbij. Nu schrijf ik voor de anderen, wie dat ook mag zijn. Ik begrijp natuurlijk wel dat ik zelf ook een andere ben. Dat heeft Rimbaud voldoende duidelijk gemaakt. En Freud.
Het ritme van de oceaan wordt nu door dat van djembés overstemd. Op de kleine promenade hier voor de deur spelen hippies op ontstemde gitaren. Toonloos zingen ze Bob Dylans ‘It’s All Over Now Baby Blue’ of iets uit ‘Blood On The Tracks’. Zo kan ik het ook. Wat verderop, voor een kapelletje, zitten ze joints te roken of wat te keuvelen. Valle Gran Rey lijkt een bedevaartplaats voor jonge en enkele oude hippies. Veel kleine winkels met organisch en biologisch voedsel, dure nep-juwelen en andere snuisterijen, wierook, Indische kleren, je kent het handeltje wel. Het lijkt hier in menig opzicht op 1969. Another year with nothing to do, zong Iggy Pop. Wat heel goed past bij dit oord: hier is helemaal niets te doen. Heerlijk toch, dag in dag uit lange wandelingen maken, vis eten en wijn drinken… Verder niets.
Na zonsondergang wordt het stil. Waar trekt iedereen naartoe? Niet naar de cafés, niet naar de restaurants: daar zitten de andere, ‘gewone’ toeristen. Niet dezelfde toeristen als op Tenerife: hier hebben ze geen dikke buiken en het gebeurt maar uitzonderlijk dat je iemand met een short, lange witte sokken en sandalen het straatbeeld ziet ontsieren. Ik denk dat deze ‘gewone’ toeristen net als ik ook weer een beetje hippie willen zijn, of het ooit waren, en nu wat nostalgisch zijn geworden. Ze willen nog wel, maar ze kunnen het niet meer. Het moeilijke en chaotische leven heeft zijn sporen getrokken. We hebben wel wat stijl en kennen meerdere talen, maar we zeulen niet met gitaren rond en beluisteren Bob Dylan en Iggy Pop op onze IPod of notebook. Tot ook dat ons moe maakt en we na het lezen van enkele bladzijden Slavoj Zizek slapen gaan.
HOOCHIEKOOCHIE 
“Sinds ik hier aangekomen ben, ben ik al buiten het bereik van het mobiele netwerk. Geen telefoongesprekken, geen sms’en. De internetverbinding is onbetrouwbaar, soms krachtig, soms zwak, vaak onbestaande. Afgesloten van de mij vertrouwde wereld. Misschien is het een goede zaak dat ik zo op mezelf word teruggeworpen?”
Je brengt me in verwarring, Martin.
Ben je nu weg of is het ‘un voyage autour de votre chambre’?
A la recherche … de l’Autre.
“Het ritme van de oceaan wordt nu door dat van djembés overstemd.”
Deze zin laat me dan weer vermoeden dat je in Senegal zit.
Waar mijn dochter dertien jaar lang leefde en m’n drie kleinkinderen geboren werden.
De oma van de meisjes is zo zwart als Afrika.
Van het leven in Senegal, de toeristen enz. ‘weet’ ik wel wat af.
Haar zwarte man is bijna drie jaar in België.
Enz. Enz.
Zij kwam terug met 2 € op zak en 50.000 € schuld.
Enz.
“Heerlijk toch, dag in dag uit lange wandelingen maken, vis eten en wijn drinken… Verder niets.”
Jawel, toeristen hebben een heerlijk leven.
Dag Martin.
LikeLike
Verwarring? Ik dacht dat ik duidelijk was. Maar een mens mag nooit al te duidelijk en al te eendimensionaal zijn, vind ik. Ambiguïteit is een goede zaak. Zelfbescherming, zelfbehoud. Behoedzaamheid, voorzichtigheid.
LikeLike
“Verwarring? Ik dacht dat ik duidelijk was.”
Kan zijn, Martin,
edoch, een schrijver is maar zo helder als zijn lezer.
Vergeet niet te genieten!
LikeLike
Dank je Uvi, voor je heldere ‘voetnoot’.
Maar nee, in Senegal ben ik niet, en ik zal er (om gezondheidsredenen) ook nooit komen.
Wat dat genieten betreft: waarom zou ik toch moeten genieten? Wat is dat toch dat iedereen almaar moet genieten? Ik vind genieten niet leuk, en leuk vind ik ook niet leuk. Plezier en passie, dat zijn dan weer andere dingen… En werken, en nietsdoen, en verlangen.
LikeLike
Plezier en passie, dat zijn dan weer andere dingen… En werken, en nietsdoen, en verlangen.
… misschien is dàt wel genieten.
Ik hoop nu dat ik het niet verbrod heb.
Want als de voile van het mysterieuze vliegt …
dag Martin.
En voor alle koppige duidelijkheid:
ik wil genieten van elke dag die het leven mij nog geeft.
Zoals samen met de kleindochters
een Luikse wafel eten op een stadsbank…
Ik wacht écht niet op de Kanker
die mensen leert genieten van de kleine dingen.
(Zoals ze dan altijd zeggen en schrijven).
Arme mensen… die zolang moeten wachten.
LikeLike
Of een lekkere Brusselse wafel… Je hebt gelijk Uvi. Het was muggenzifterij. Want alleen dat woord ‘genieten’ stoorde me – ik weet ook niet goed waarom. Overigens heb je helemaal niets verbrod. Ik wil tijdens de volgende twee maanden elke dag zo mooi en goed maken als ik kan. En van alle dagen daarna kan ik het alleen maar hopen.
LikeLike
Want alleen dat woord ‘genieten’ stoorde me – ik weet ook niet goed waarom….
….
Zal ik dan voor jou wat anders schrijven:
‘joie de vivre’…
et ‘les petites choses de la vie’…
misschien klinkt het dan in het Frans wel meer als ‘savoir vivre’.
(Letterlijk).
mvg
LikeLike
Uvi, ‘jouir’ heb ik ook altijd al mooi gevonden – maar dat heeft dan weer meer met lust te maken.Ik heb er goesting in. ‘Me gusta …’
LikeLike
tja, Martin,
en zou je mogen ‘genieten’ van je goesting en lusten?
zonnige dag nog!
LikeLike
Ja, hoor Uvi. Genieten maar. Wat is het fijn jezelf tegen te kunnen spreken.
LikeLike