William Turner – Slavers Throwing Overboard the Dead and Dying: Typhoon Coming On (1840)
Ook in dit mooie, zonnige oord speelt het lichaam je parten en ben je bang. Voor onbestemde en bestemde dingen. De stem van Hope Sandoval die je nu Lady Jessica & Sam hoort zingen, en daarvoor Miles Davis’ trompet in Freddie Freeloader bevrijden je niet uit die wellicht zelfgebouwde gevangenis. Het komt er allemaal op neer dat een mens niet te lang alleen mag zijn, want dan wordt hij na een tijd eenzaam en bitter. En als hij eenzaam en bitter is, wordt hij ziek.
Toch ben je niet verbitterd en niet voortdurend bang. Het breken van de golven zou je aan natuurrampen en vergankelijkheid kunnen herinneren, aan onze nietigheid – maar dat doen ze niet. Je denkt als je hun zacht en soms luid geraas hoort eerder aan de kracht in je bloed, aan je hart dat even sterk klopt als gisteren, als jaren geleden, aan de dalen maar vooral de pieken in je leven. Hoe groot de oceaan ook mag zijn, hij overtuigt je niet van je nietigheid. Even misschien, maar niet lang. Je weet maar al te goed wat je voor jezelf en voor anderen betekent. Je naam wordt uitgesproken, er wordt met zachte woorden over je gefluisterd, sommigen denken als het volle maan is aan uren die ze met je deelden, of dromen buitenissigheden over je. Je bestaat zowel echt als onecht. Je bent een wandelaar met een schaduw. En, zoals Billie Holiday zingt, elke ster gehoorzaamt je bevelen. Maar alleen als je er zin in hebt. Als je de moed niet verliest. Als je er bent om veel van jezelf te geven. Ja, dan. Dan ben je even groots als de oceaan.
HOOCHIEKOOCHIE 
Je weet maar al te goed wat je voor jezelf en voor anderen betekent. Je naam wordt uitgesproken, er wordt met zachte woorden over je gefluisterd, sommigen denken als het volle maan is aan uren die ze met je deelden, of dromen buitenissigheden over je. Je bestaat zowel echt als onecht. …
…
Mooie gedachte, heerlijk stukje!
Dag Martin.
Moge ergens en nergens
vele “Lange, blonde, slanke vrouwen met grote borsten en spillebenen”
aan jou denken.
Tussen haakjes, citaat van Nolens – Dagboek van een dichter – pag. 38.
LikeLike
Dag Martin,
En je was verbaasd dat een lezer(es) hoop las in je woorden, op jouw blog..
Ik was het trouwens die vandaag een verzoek stuurde. (En geen e-mail adres kon vinden om de toelichting te plaatsen. Schroom niet om te weigeren.).
Word sterk en ‘beter’, hartelijke groet van
oestha.
LikeLike
Dag Uvi, bedankt voor je wens. Maar ik ben natuurlijk niet Leonard Nolens (hoe oud was hij toen hij dat schreef?) – voor mij moeten het geen vrouwen met grote borsten met spillebenen zijn die aan me mogen denken of van me dromen. Ik sta dat de hele wereld toe, maar dat is misschien wat hoog gegrepen? Iedereen die me kent of ooit heeft gekend of ontmoet dan?
Ook bedankt voor je lovende woorden.
LikeLike
Oestha, bedankt voor je vriendelijke woorden. En ik ben een en al schroom. En ik doe er alles voor om sterker en beter te worden. Dat moet: ik houd zielsveel van het leven.
LikeLike