Dagen van niets of bijna niets wegen toch zwaar en belasten vooral het gemoed. Als je te lang in stilte zit te denken hoor je in je hoofd alleen nog maar lawaai. Er bestaat geen zachte achtergrondmuziek meer. Als je niet aandachtig luistert is het lawaai. Films worden niet uitgekeken, kleine meesterwerken noch klassiekers. Zelfs geen Pulp Fiction. Overmand door slaap, een broertje waar je altijd zo bang voor was en dat je zoveel mogelijk uit de weg ging. Zelfs een lichte handdruk gunde je hem niet.
I’ve closed my books, I read no more. Een regel uit een gedicht van James Joyce. Ook zijn zo volstrekt open eindigend boek is gesloten. Stress, zeggen kennissen, buren, dokters. Stress. Als je dat woord zo ziet staan word je een beetje misselijk. Niets is dommer dan stress, het woord en de toestand die het aanduidt. Of niet soms?
De donkerste dagen doen je verlangen naar witte zeilen, zoals je je die voorstelde toen je als kleine jongen avonturenromans las. De geur van schepen, van de zoute oceaan. Naar de blik in de ogen van een matroos. Naar een lied dat zachter is dan water, en even hard en genadeloos. Zou het er een van the Velvet Underground kunnen zijn? Pale Blue Eyes, bijvoorbeeld. Ze doen je verlangen naar een engel, gevallen en weer opgestaan. De engel is een vrouw die als een prerafaëlitische schoonheid door groene velden zweeft. Vlinders zijn er niet, alleen zucht de wind wat om haar dunne zijden jurk. Daffodils, denk je. Is dat niet het woord dat stress kan uitwissen? Of entelechie? Entelecheia. Zoals een duif een duivel. Je gelooft echter niet in magie, witte noch zwarte. Black Magic Woman is een lied, meer niet. Maar de woorden dan? Ja, de woorden. De miljarden woorden die als zandkorrels zijn, onuitgesproken, ongeteld. En zijn de boeken van zand niet de mooiste? De boeken die je niet openslaat, die je met donkere ogen en blootsvoets leest. Hun myriaden betekenissen zitten voor enkele uren tussen je tenen. Daarna spoel je ze weg. Ruimte voor het nieuwe. Altijd het nieuwe: zoals ongeziene sterren, en de maan en het vuur.
Foto: Martin Pulaski
HOOCHIEKOOCHIE 
Mooi, Martin. Zoals altijd.
LikeLike
Dank je, Fabrice. En melancholisch, zoals altijd. Maar er is altijd op zijn minst een sprankel hoop.
LikeLike
dag Martin,
Zal ik je even bruusk uit je melancholie rukken…
even tussen de frikadellen en Max de stofzuiger
tussendoor dus.
Gisteren al om negen uit bed gebeld.
En aan de ‘pannenkoekenslag’ (met tussen-n) begonnen.
En in de namiddag enz.
Jawel Saïdjha, mijn verhaal is eentonig.
En vanmorgen en zoals afgesproken
stipter dan de Belgische spoorwegen, stonden ze weer hier,
voor de gekookte eitjes …
enz. enz.
Samen met een werkwillig kind
de was opgehangen, de droge opgeplooid …
de frikadellen gedraaid en gebakken voor straks
als de zoon met jongste geslacht aankomt
en in over drive …
enzoverder.
Jawel, Multatuli, wij kunnen nog Latijn vertalen …
Gisteren om kwartnazeven al in bed en dankbaar …
want moe en bang om weer moeder te worden…
Ondertussen maken Belgen zich zorgen om hun sneeuwkettingen,
ik om mijn dochter en kroost te laten ‘overleven’ …
De media stellen zich altijd vele vragen bij en NA een gezinsdrama.
Ik nooit.
Sorry voor het schrikken, Martin.
LikeLike
tja, de deur stond open … en zo geraakte ik binnen.
Zonder kloppen.
Mooie dag nog.
LikeLike
lekkere frikandellen!
LikeLike
neen, Martin,
een ‘frikandel’ is voor een ex-Kempenaar heel wat anders …
mvg
LikeLike
“Melancholia is de naam van het fictieve hemellichaam dat in de film op de aarde afstormt en een ontroerend mooie apocalyps veroorzaakt. In een interview zei Von Trier: ‘Melancholie is het creatieve deel van een depressie.’ En toen was het tijd om een boekje uit de kast te halen. ”
Toen ik vanmorgen dit in DSL van vrijdag ll. las,
dacht ik aan jou, Martin.
Waarvoor melancholie al niet goed is.
Moet ik je ‘haar’ nu toewensen of niet …
LikeLike