ZAND, ZOUT EN ZEEP

Kijk uit, zei hij.
Ze gooien met zand, zei hij. Fijn zand, in alle richtingen.
Gooien ze dat zand met opzet, denk je en komt het ook in hun eigen ogen terecht en zien ze dan nog meer niet meer, vroeg ze.
Het is wellicht de woestijnwind van de werkelijkheid die het zand doet opwaaien, zei hij. Hij had zijn stem teruggevonden. Kon niet meer zwijgen opeens. Een sprekend hoofd.
En ’s avonds komt zijn vertegenwoordiger veel te vroeg aankloppen, zei hij.
Wie bedoel je, vroeg zij.
De handelsreiziger uit de werkelijkheid, zei hij.

Zout is dan weer een heel andere zaak, zei hij. En dan hebben we het nog niet eens over zeep. Weet je dat er mensen bestaan die niet eens weten wat zeep is?
Zeep kan net zo goed een illusie zijn als al de rest, zei zij.
Er zijn illusies die je nodig hebt om te kunnen leven, zei hij. Zie Nietszche en Freud. Of kijk naar je eigen leven.Niet dat ik de illusie koester dat het beeld van zand, zout of zeep de werkelijkheid representeert, zei hij. Net zomin als de handelsreiziger.
Die is trouwens dood, zei zij.

Neem nu Amerika, zei hij. Eerst had je een Amerika dat iedereen min of meer kende. Coca Cola, Cowboys, Hamburgers, atoombommen, de Grand Canyon, Hollywood.  Maar dan dook Wim Wenders op met zijn Paris, Texas. Een nieuw Amerika, een Amerika van zand en eenzaamheid. Van zwijgende mannen en vrouwen.
En Raymond Carver, zei zij.
Precies, zei hij. En nu bestaat Amerika gewoonweg niet meer.
Wat je nog ziet zijn mensen met zand, zei hij. Ze gooien met zand.
Ik heb je gewaarschuwd, zei hij.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski