“Elk moment van geluk moet je koesteren: er zijn er niet veel in een mensenleven, althans zo ervaar ik het toch.” Dat schreef ik vorige maand in mijn introductie bij de oktoberaflevering van Zéro de conduite. Ik heb geen profetische aanleg, anders zou ik denken dat in deze woorden het onheil van de daarop volgende weken werd aangekondigd. Want sindsdien zijn er hoe dan ook veel mensen gestorven, maar wat mij meer bedroeft, heel wat mensen die me nauw aan het hart lagen. Ik noem er enkele: Solomon Burke, Ari Up, Harry Mulisch en last but not least, Peter De Ceulaer, de voorzitter van Radio Centraal. Nu mag de dood er wel een tijd het zwijgen toe doen.
Vandaag heb ik voor Zéro de conduite het thema ‘wit’ gekozen. Ik vind wit geen mooie kleur. Is het wel een kleur? Ze herinnert me aan mijn kinderjaren, toen alles zogezegd onschuldig was. Maar net zomin als ik in onschuld geloof, geloof ik in zuiver wit. Wit is altijd op zijn minst een beetje vuil, en zuiverheid bestaat niet. Alles is onzuiver, ‘schuldig’, bezoedeld – ook al dromen wij soms van een ordelijke, onschuldige, duidelijke en overzichtelijke wereld. Maar dat zijn valse en gevaarlijke dromen. Ooit had ik een wit pak, in Firenze gekocht, de stad met het beroemde Uffizi museum, waar zoveel wit heerst. Dat pak is niet lang wit gebleven. Al heel gauw was het met teer en pis en bloed besmeurd. En zo hoorde het.
Toch is ‘wit’ iets fascinerends. Ik hoef maar twee voorbeelden uit de literatuur te noemen en je weet wat ik bedoel: ‘The Narrative Of Arthur Gordon Pym’ van Edgar Allan Poe, en ‘Moby Dick’ van Herman Melville. Vanzelfsprekend mag Stéphane Mallarmé niet worden vergeten, de dichter die een voorloper was wat betreft het gebruik van wit (blanc) in de poëzie.
Waarom ik als thema ‘wit’ koos, heb ik vorige maand al verduidelijkt. De inspiratie komt van Krzysztof Kieslowski en zijn trilogie ‘Trois couleurs: Bleu, Blanc, Rouge’. ‘Bleu’ of ‘Blue’ kwam vorige maand aan bod, vandaag ‘wit’; in december, heel gepast vind ik, rood. Bij Kieslowksi stemmen de drie kleuren overeen met die van de Franse vlag, en met wat ze symboliseren: vrijheid, gelijkheid, broederschap. Wit staat bij Kieslowski voor gelijkheid, wat in de uitstekende film met Julie Delpy en Zbigniew Zamachowski, niet voor de hand ligt: het is namelijk een zwarte komediein de stijl van de jonge Roman Polanski. Meer wil ik er niet over vertellen: als je hem nooit zag is het de hoogste tijd.
En het is eveneens de hoogste tijd om de playlist prijs te geven.
White House Blues – A Potpourri Of Bluegrass Jam – Muleskinner
The White Dove – The Complete Columbia Stanley Brothers (1949-1952) – The Stanley Brothers
White Lightning – The Essential : The Spirit Of Country – George Jones
Long White Cadillac – Testament: The Complete Slash Recordins – The Blasters
White Line Fever – Down Every Road 1962-1994 – Merle Haggard
Six Feet Of Snow – Down On The Farm – Little Feat
White Freight Liner Blues – Live At The Old Quarter, Houston Texas – Townes Van Zandt
White Line – The Ballad Of Sally Rose – Emmylou Harris
White Mustang II – Acadie – Daniel Lanois
White As Diamonds – To Be Still – Alela Diane
Two White Horses In A Line – The Songsters Tradition : Before the Blues – Joe Evans & Arthur McClain
Whitewash Station Blues – It Came From Memphis – Memphis Jug Band
White Middle Class Blues – Aquashow – Elliott Murphy
White Light – White Light – Gene Clark
Big White Cloud – Vintage Violence – John Cale
White Tooth Man – The Shepherd’s Dog – Iron And Wine
White Winter Hymnal – Fleet Foxes – Fleet Foxes
White Mischief – Prelude Airs & Yodels – Penguin Café Orchestra
White Bird – It’s A Beautiful Day – It’s A Beautiful Day
Nights In White Satin – Something Stupid – Nancy Sinatra
A Whiter Shade Of Pale – Procol Harum 1st – Procol Harum
White Summer – Little Games – The Yardbirds
My White Bycicle – Psychedelia At Abbey Road 1965-1968 – Tomorrow
White Rabbit – Surrealistic Pillow – Jefferson Airplane
White Room – Wheels Of Fire – Cream
White Light / White Heat – White Light / White Heat / Velvet Underground
White Man In Hammersmith Palais – Story Of the Clash – The Clash
White Honey – Howlin’ Wind – Graham Parker & the Rumour
Fifteen Feet Of Pure White Snow – No More Shall We Part – Nick Cave & the Bad Seeds
White Chalk – White Chalk – PJ Harvey
The Snow White Diner – Twilight – The Handsome Family
The End (White) – Kieslowski – Zbigniew Preisner
Zéro de conduite is op Radio Centraal 106.7 FM in Antwerpen van 6 tot 8, ’s avonds, elke eerste zaterdag van de maand. Je kunt het programma op de radio beluisteren, of via de website van radio centraal: http://www.radiocentraal.be/Realescape/ or http://streaming.radiocentraal.org/
Φ
Deze aflevering van Zéro de conduite is in zijn geheel opgedragen aan Peter De Ceulaer, onze geliefde voorzitter, vorige week overleden.
Research en presentatie: Martin Pulaski
HOOCHIEKOOCHIE 
hey martin, ‘k merk dat je aan je blogje een nieuwe look hebt gegeven. Dit lijkt bijna een aardschok! (grapje) veel succes nog met je blog en met je programma (ik beloof niet meer dat ik ga luisteren, het komt me spijtig vaak niet zo goed uit). ‘k Heb op jouw blogje gelezen dat Peter gestorven is en ik ben daar hard van verschoten. Hij deed dat al heel lang, voorzitter zijn, en dat deed hij ook goed. Misschien heeft hij nu eindelijk rust? slaapwel en tot blogs.
LikeLike
Het lijkt wel of jij de enige bent die het heeft gezien, pelgrim! Ik ben er nochtans een hele dag mee bezig geweest. Het is zoveel moeilijker dan vroeger. Alleen al de keuze van de lettertypes – dat is geen keuze, er wordt in min plaats gekozen. Of bijvoorbeeld dat centreren. Ik zou een prozatekstst evenmin als de meeste gedichten centreren. Alles wat in de marges staat moet rechts uigelijnd zijn. Dat zou ik stukje per stukje moeten aanpassen, onbegonnen werk. Dus laat ik het maar zo.
De dood van Peter, en van nog heel wat andere mensen, is veel erger. De dood is genadeloos. Ik ben voortdurend verliefd, maar jammer genoeg moet ik ook zoveel rouwen. Dat doet me denken aan m’n vader die op het einde van zijn leven moest kiezen tussen een bezoek aan zijn minnares of samen met zijn makkers-oudstrijders naar een begrafenis gaan.
Ik wil zo eerlijk zijn om toe te geven dat ik niet naar de uitvaart van Peter ben gegaan. Ik heb op een andere manier afscheid van hem genomen. De liefde – vind ik – overstijgt alles, zelfs de verschrikkelijke dood.
Bedankt voor je aandachtig!
LikeLike