Een sterke man trekt hun paarden door de rivier, door het dal, door woestenij, lava. Van het Zuiden naar het Noorden.
(De nacht valt. Een uitgeputte slavin. Van fluweel de donkere rozen: niet langer dromen van bloed en pijn.)
Weken, maanden voordien viel hij in de schaduw neer van een magere vrouw. Ik heb nu genoeg geleden, zei ze. Neem me, neem me met je mee.
Op de oever, niet ver van het vee, werden zij bruid en bruidegom, de sterren vlak bij hun ogen. De sterren vlak bij hun mond.
(Daarop moeten zij vluchten. De geschiedenis in.)
Als zij zich met zijn haren, met zijn geslacht heeft getooid en ingestreken met zijn bloed en ingestreken met zijn faeces valt zij de vijandige stad binnen, waar hij door allen werd geminacht.
Ik kom voor mijn kroon, zegt ze. Ik kom voor zijn kroon, zegt ze. Met mijn schadeclaims brand ik jullie stad af. Jullie hebben nog een uur om van elkaar af te zien. Jullie hebben nog een uur om elkaar te doden.
Daarna heers ik over jullie ruïnes tot er geen einde meer is, onzichtbaar de maan en de sterren.
HOOCHIEKOOCHIE 