Voor Bernard Dewulf
Hoe vind je de weg terug naar de woorden? Hoe vind ik de weg terug naar jou? Vertel ik je gewoonweg de waarheid over mijn dagen, over mijn tijd, over mijn leven? Dat was toch van in het begin al de bedoeling? Hoe komt het dan dat ik stil ben gevallen? Dat deze droogte blijft voortduren? Een dagboek dan maar? Alles opnieuw leren, duidelijke taal spreken, nuances, subtekst, stijl, ritme – het vermijden van fait divers en banaliteiten. Van overbodige banaliteiten, want het banale kan soms interessant zijn. Je zou bijvoorbeeld kunnen beweren dat er niets opmerkelijks is aan het ontslag van enkele medewerkers van een krant. Er worden alle dagen mensen ontslagen. Inderdaad een banaliteit, maar in dit geval een waar dieper op in moet worden gegaan. En dat gebeurt. Op Facebook is al een groep opgericht om te protesteren tegen het ontslag van Bernard Dewulf en de andere medewerkers van De Morgen. Net zoals de financiële en de economische crisis wijzen deze ontslagen op een kapitalisme dat niet blind is, zoals soms wordt beweerd, maar doelgericht bepaalde mensen – en instellingen – vernietigt, of dat alleszins probeert. Een zeer doelgerichte machine, in handen van enkele machtige en wrede geldwolven. Of is dit weer zo’n paranoïde samenzweringstheorie?
Er is op Facebook een groep opgericht… Maar wanneer kranten het zwijgen wordt opgelegd is de tijd rijp voor verstrekkendere,meer ingrijpende acties. Je denkt dan al gauw aan opstand, staking, sabotage, revolutie. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor mij zeker, omdat ik zwak ben en ten prooi aan – opnieuw – een zware aanval van donkere melancholie. Het is alsof mijn hoofd vol modder zit, mijn hele lichaam zit in de modder, ik kan amper ademhalen, amper bewegen. Elke poging tot een gedachte doet pijn. Ik wil echter niet klagen. Ik probeer te ontsnappen aan deze toestand door bijvoorbeeld naar een concert te gaan, zoals gisteren naar de sublieme Great Lake Swimmers in de Botanique. Maar hoe mooi het concert ook was, de pijn ging niet weg. Ja, even, toen ik aan de bar stond om een pils te bestellen en in gesprek raakte met enkele jonge mannen. Ze hadden mijn communistisch insigne gezien, in mijn knoopsgat – een kleinood dat ik ooit in Berlijn op een rommelmarkt heb gekocht. Is dat nu ernstig of is het ironie, vroegen ze (in het Frans). Ik zei dat het zowel het ene als het andere was. We lachten. Niemand van deze mensen gelooft nog in de traditionele partijen, zelfs Ecolo en Groen! gaan niet ver genoeg. En toch lachten we. We bleven wat staan praten. We waren echte Belgen; een jongen kwam uit Antwerpen, maar sprak Frans, een andere uit Brussel, nog iemand uit Eupen en was drietalig. Niemand van ons wilde dat aan België werd geraakt: ik niet, Laura niet, en die jonge mensen nog veel minder. Maar welke doordeweekse politicus springt in de bres voor België?
Later, toen de taxi voor onze deur stopte vroeg ik aan de taxichauffeur hoeveel het was. Negentien euro, zei hij. Ik vond het nogal veel, maar was blij dat ik thuis was en gaf hem een briefje van twintig. De man reed al tweeëntwintig jaar met een taxi, ongeveer zo lang als ik voor de overheid werk. Nu het licht was in de taxi zag hij mijn communistisch insigne. Dat is wel iets bijzonders, wat jij daar je in je knoopsgat hebt zitten, zei hij. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren… Een communist die twintig euro betaalt voor een taxirit? Hij gaf me vijf euro terug. Twintig is veel te veel, zei hij. Waarna hij uitstapte en naar zijn koffer ging. Kom, zei hij, ik heb iets voor je. Het was een pamflet van de Pvda+: “Stop het politieke circus” las ik.
En zo ben ik weer in gang geschoten. Zo kom ik weer dichter bij jou. Schrijven is geen tijdverdrijf voor gecultiveerde mensen. Schrijven is een zaak van leven en dood. Schrijven is een vorm van haat en een vorm van liefde.
De titel verwijst naar de song ‘Stealing Tomorrow’ van Great Lake Swimmers.
HOOCHIEKOOCHIE 
Dat was er weer eens vlak op…zelf nogal aanmodderend sinds een aantal weken, beleef ik dan een hoopvol ogenblik bij het lezen van de taxi-anecdote: petits incidents qui pimentent l”écoulement des jours.
LikeLike
De doelgerichte geldmachine die je beschrijft is denk ik veel groter dan we zo maar kunnen zien. Bovendien bestaat ‘ze’, in haar nietsontziende gulzigheid, al jaren. Ze is opgebouwd uit radertjes van (meestal hoger geplaatste) werknemers die enkel aan zichzelf en aan hun (al dan niet nog uit te bouwen) carrière denken. Ze snijdt, kerft, verwondt en doodt sinds jaren, overal ter wereld en nu is ze veel zichtbaarder geworden. Hoe we ze kunnen tegenhouden weet ik niet. Door het er niet mee eens te zijn, denk ik. En dat lijkt, de dag van vandaag, op zelfmoord, want de moderne economie gaat over lijken.
Ik weet het niet. Ik weet niet wat we moeten of kunnen doen.
LikeLike
We moeten de moed hebben om oneigentijds te zijn, om met Nietzsche te spreken. Ja, dat kan gevaarlijk zijn – denk maar aan het lot van Nietzsche zelf.
Ja, en die kleine ‘incidenten’ of ‘kortsluitingen’ – daar alert voor zijn.
LikeLike
Ik heb hier nogmaals een scheldpartij moeten afkieperen. Ik duld geen platvloers gescheld en geen domme stemmingmakerij. Als iemand wenst te schelden, te vloeken, te insinueren moet hij of zij dat maar op zijn eigen blog doen.
Het is altijd hetzelfde: als je je in je zwakheid toont komt het gespuis op je af om je nog dieper in de put te duwen of geheel te vermorzelen. En nadien beweert dat zelfde gespuis dat je aan zelfbeklag doet!
LikeLike