Er is een ding dat me geruststelt. Plaatjes, ook cd’s, zitten weer in binnenhoezen, zoals het hoort. Niet alles wat wordt uitgebracht is al zo goed verzorgd, maar de tekenen zijn er: de platenmaatschappijen lijken meer op duurzaamheid en uniciteit te gaan te letten. Kennelijk willen ze duidelijk maken – bewust of domweg – dat de ‘look’ bijna even belangrijk is als de inhoud. Een vrouw kijkt toch ook niet alleen maar naar het innerlijke van een man, en vice versa – en alle mogelijke variaties op dat thema. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, wordt gezegd. Sommige vogeltjes hebben mooie snavels; die van andere exemplaren zien er grijs en verwaarloosbaar uit. Door een menselijk oog bekeken, natuurlijk. Vandaag heb ik letterlijk beseft dat een zwaluw en een krokus de lente niet maken. Hetzelfde geldt voor die platenhoezen. Ik bedoel nu even niet de lente, maar een revolutie in de muziekindustrie. Maar de goede voorbeelden verdienen navolging. Ik ben geen downloader: alle kunstenaars en het overige personeel dat aan het ontstaan van een langspeelplaat heeft meegewerkt verdient een beloning, een loon, pecunia. Maar soms maken de platenmaatschappijen het wel erg gortig: plastic in plastic, het ene product bijna hetzelfde als het andere. Vier voor de prijs van drie. het maakt niet uit waar je van houdt. Bullshit! Elke plaat heeft een eigen identiteit, elke echt goede plaat is een kunstwerk – of het nu om populaire muziek of klassieke muziek gaat. En dat zie je ook aan de buitenkant. Enkele hedendaagse mooie voorbeelden van hoe het moet: ‘Tight Knit’ van Vetiver, ‘Who’s Hurting Now’ van Candi Staton, ‘To Be Still’ van Alela Diane en (in mindere mate, want te ingewikkeld) ‘Merriweather Post Pavillion’ van Animal Collective. Dit zijn overigens allemaal platen die zeer waarschijnlijk mijn 2009-eindlijst zullen halen. Wat niet betekent dat cd’s die nog in plastic doosjes zitten nu opeens allemaal slecht zijn. Of de ep ‘Blood Bank’ van Bon Iver, in een bijzonder mooie hoes, een kunstwerk, maar zonder binnenhoes? Cd’s die los in kartonnen doosjes zitten raken heel snel beschadigd. Ik heb het al voorgehad met de zeer dure box ‘Songbird’ van Emmylou Harris. Een van de cd’s daarin kan ik gewoonweg niet draaien. Gelukkig heb ik de meeste songs al op andere platen, zodat ik weinig mis. Maar wees voorzichtig!
Overigens heb ik zeer genoten van het concert van Vetiver in de Botanique vorige zondag. Ik ga graag naar de Botanique. Het heeft altijd iets feestelijks, alsof je een beetje op reis bent in een land dat je tegelijk kent en niet kent. Veel concerten in de Botanique zijn kleine feesten. En elk concert is bijzonder toegankelijk, waarmee ik bedoel: betaalbaar. Je moet je zelfs geen zorgen maken als je een glas wijn of bier wenst te drinken. En na afloop van het concert kun je nog wat praten met de muzikanten. Jammer dat Bob Dylan daar niet optreedt, of Dwight Yoakam, of Amy Winehouse. Wel heb ik er ooit Television gezien en gehoord, wat ik nooit zal vergeten. Ik zal niet zeggen dat Tom Verlaine god is (want dat schijnt Eric Clapton te zijn), maar hij is alleszins een begenadigd gitarist – hij is anders dan alle anderen. Er is wel enige verwantschap met John Cippolina, Roger McGuinn en John Coltrane.
Over mijn boosheid ten aanzien van de verdeel-en-heers-politiek van sommige Vlaamse politici (net voor de regionale verkiezingen) zal ik het morgen hebben. Tenzij ik morgen nog altijd goed gezind ben. Want wat heb je aan geld? Die mannen (en sommige vrouwen) denken dat je er alles mee kunt kopen, maar iedereen met enig gezond verstand weet dat je met geld maar zeer weinig kunt kopen. Deze woorden zijn helemaal gratis. Maar als je mij wilt kopen, ik ben beschikbaar. Over de prijs zal wel lang onderhandeld moeten worden. En niet alleen Vlamingen kunnen een bod doen op mij.
De hernieuwde aandacht voor de verpakking van cd’s is wellicht een positieve reactie op het downloaden. De koper krijgt wat extra: een mooi verzorgde hoes. Een terechte beloning.
Maar het kan ook nog steeds heel slecht, zoals bijvoorbeeld de laatste cd van Jenny Lewis: een lelijk, haast naamloos kartonnen hoesje, zonder informatie, zonder beschermhoes. De cd zelf lag al op de grond voor de eerste draaibeurt.
LikeLike
Om die reden heb ik de plaat van Jenny Lewis niet willen kopen (terwijl ik haar toch heel graag hoor).
LikeLike
De nieuwe full cd van Jake La Botz zit zelfs in een gewoon, onnozel, kartonnen CD single hoesje. Dat Grote Meesterwerk had op z’n minst toch wel een bescheiden jewel case verdient. Uniek én mooi is dan weer het genummerde handmade hoesje van de nieuwe CD van The Low Anthem, maar je dient er zéér voorzichtig mee om te gaan.
Jouw woorden zijn overigens niet helemaal gratis, Martin: iedere maand betaal ik telenet 75 euro; indien ik dat niet zou doen, zou ik onder andere jouw woorden niet kunnen lezen, en dat zou zonde zijn…
LikeLike
Roen, daar heb je gelijk in, maar ik verdien er zelf niets aan. Maar je hoort me daar niet over klagen: ik heb er zelf voor gekozen.
Waar ik me wel boos over maak, en geen beetje, is de zgn. jobkorting van minimaal 250 euro voor elke ‘werkende Vlaming’. Een Vlaming die in het Brussels Gewest woont krijgt echter niks. Zo ben ik op mijn werk de enige die geen jobkorting krijgt. Al mijn collega’s wonen in het Vlaamse Gewest. Mijn gezellin zit in ongeveer dezelfde situatie. 250 €, daar kun je veel cd’s mee kopen. Het is pure discriminatie.
LikeLike
Het is zowiezo discriminatie. Alsof een “werkende vlaming” per definitie “beter” is dan een werkende waal, brusselaar, duitstalige, in belgie werkende europeaan of wereldburger… wàt een arrogantie zeg… het uebermensch gevoel ten voeten uit…
LikeLike