2008: DE BESTE NIEUWE CD’S

Hier dan, na al dat getwijfel en gewik en geweeg, mijn top-20 van cd’s die mij het afgelopen jaar ontroering, plezier, en warme voeten hebben bezorgd. Sommige van de muzikanten, zangers en zangeressen hebben mij werkelijk verbaasd. Van andere was ik zeker dat ze goede platen zouden maken. Een verrassende lijst zal dit zeker niet zijn. Calexico staat op één omdat ze met ‘Carried To Dust’ hun beste elpee hebben gemaakt. Hun onvergetelijk optreden in de AB zal zeker ook niet vreemd zijn aan deze ereplaats. Over de overweldigende schoonheid van de muziek van Fleet Foxes is ongeveer iedereen het eens. Hun concert is voor altijd in mijn geheugen gegrift, zo lang mijn geheugen nog meegaat, bedoel ik. Ook Drive-By Truckers hebben dit jaar hun beste plaat gemaakt, een mix van stevige rock ‘n’ roll en kippenvelveroorzakende country ballads. Jason Isbell heeft de groep verlaten, maar blijkbaar heeft dat geen schade aangericht. Ook Bon Ivers plaats is geen verrassing. Het is echt wel een van de mooiste platen van het jaar. Zijn bezwerende falsetto kan je onmogelijk onberoerd laten. Lambchops ‘OH (ohio)’ is hun beste sinds ‘Nixon’. Hun concert in de AB was indrukwekkend:  sprankelende gitaarrock en funky gefluister van Kurt Wagner.

Ondanks mijn gevorderde leeftijd, of misschien juist daardoor, ben ik een onvoorwaardelijke fan van Cat Power. ‘Jukebox’ is een uitstekende coverplaat, met zeer eigenzinnige versies van klassiekers en minder bekende nummers als ‘Silver Stallion’ en ‘Aretha Sing For Me’. Sommige recensenten hadden problemen met haar liefdesverklaring aan Bob Dylan, ‘Song To Bobby’, maar ik vind het een ontwapenend nummer. Lang leve Cat Power! Met de klasse van Isobel Campbell en Mark Lanegan zijn we al vertrouwd. Het is een onwaarschijnlijk duo – dat er nu al twee keer in is geslaagd om op een unieke manier samen te werken en meeslepende, bluesy, folky en voodoo-achtige songs op te nemen. Emmylou Harris klinkt misschien wat braaf in vergelijking met wat ze op haar vorige elpees ten gehore bracht, maar na een voldoende aantal beluisteringen hoor je andere, niet zo brave lagen in deze bijna traditionele countryplaat.

Het haast tragische lot van Jakob Dylan is dat zijn vader de meest gerespecteerde songschrijver van de voorbije vijftig jaar is. Hoe kun je daar mee wedijveren? Hij probeerde het door met zijn Wallflowers mainstream rock te brengen. Een project dat moest mislukken, omdat mainstream mainstream blijft. Nu zoekt hij zijn echte stem, en heeft die grotendeels gevonden en aanvaard. Jakob Dylan heeft tevens aanvaard dat hij de zoon van zijn vader is.

Van Micah P. Hinson dacht ik eerst dat het een vrouw was. Ik kocht de cd voor de mooie foto’s van een sexy meisje op de hoes. Maar Micah P. Hinson is een man, en tevens een uitstekend singer-songwriter. Ik weet niet of Mariee Sioux’ elpee dit jaar is verschenen. Alleszins was het dit jaar dat ze mij heeft weten te betoveren met haar ijle, poëtische luisterliedjes. Dankzij deze dame is mijn lijstje ook niet volledig blank. Willard Grant Conspiracy heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt. Wat ‘Pilgrim Road’ betreft vrees ik dat ze de heer hebben gevonden. Hoewel er mag getwijfeld worden. In ‘The Great Deceiver’ vraagt zanger Rober Fisher bijna wanhopig “where is my god and savior / where is my sharp-eyed son / where is my god and savior / where is my great deceiver?”

Ik houd nog altijd heel veel van Talking Heads’ ‘Remain In Light’, in de sound waarvan Brian Eno zo’n grote rol speelde. Ook ‘My Life In the Bush Of Ghosts’ is natuurlijk een mijlpaal. De nieuwe samenwerking tussen David Byrne en Brian Eno had een meer popachtige elpee als resultaat, maar toch met nog voldoende ‘twists’. Overigens is David Byrne nog altijd een uitstekend tekstschrijver. De jongste plaat van Elvis Costello & the Imposters is gewoon erg goed. ‘Okkervil River’ heb ik eigenlijk pas dit jaar ontdekt. Elk jaar word ik wat trager. Ik had een artikel over Tim Hardin geschreven, en zo vernam ik dat Will Sheff al een hele tijd geleden een concept-elpee heeft gewijd aan de tragische singer-songwriter, met als titel ‘Black Sheep Boy’. Dankzij Lonesome Zorro ben ik vertrouwd geraakt met de meeste platen van Okkervil River. ‘The Stand Ins’ is uitstekend, Will Sheffs teksten hebben een zeer hoog niveau. Ik weet niet waarom Conor Oberst in mijn top-20 staat. Ik heb een soort van haat-liefdeverhouding met de man. Live is hij overweldigend. Op de plaat staan een aantal schitterende songs. Ik wil hem een kans geven. Dat verdient hij. Als American Music Club een plaat uitbrengt moet ze in mijn lijst, zo simpel is dat. Mark Eitzel is misschien geen genie, maar het scheelt niet veel. En Vudi is een fantastische gitarist. Een van de beste concerten die ik dit jaar heb bijgewoond was dat van Mercury Rev. ‘Snowflake Midnight’ is wat een groeiplaat wordt genoemd. Geen cactus maar een exotische bloem, die vooral ’s nachts bedwelmende geuren vrijgeeft. Nick Cave is goede wijn, ook al is de man een geheelonthouder. Mooie editie, trouwens. Justin Townes Earle is de zoon van Steve Earle. ‘The Good Life’ is een zeer geslaagd en vrolijk debuut. Nog veel luisterplezier!

De twintig beste 

1.    Calexico – Carried To Dust
2.    Fleet Foxes – Fleet Foxes
3.    Drive-By Truckers – Brighter Than Creations Dark
4.    Bon Iver – For Emma, Forever Ago
5.    Lambchop – OH (ohio)
6.    Cat Power – Juke Box
7.    Isobel Campbell & Mark Lanegan – Sunday at Devil Dirt
8.    Emmylou Harris – All I Intended To Be
9.    Jakob Dylan – Seeing Things
10.  Mica P. Hinson and the Red Empire Orchestra
11.  Mariee Sioux – Faces in the Rocks
12.  William Grant Conspiracy – Pilgrim Road
13.  David Byrne/Brian Eno – Everything That Happens Will Happen Today
14.  Elvis Costello & the Imposters – Momofuku
15.  Okkervil River – The Stand Ins
16.  Conor Oberst – Conor Oberst
17.  American Music Club – The Golden Age
18.  Mercury Rev – Snowflake Midnight
19.  Nick Cave & the Bad Seeds – Dig!!! Lazarus Dig!!!
20.  Justin Townes Earle – the Good Life

Kwaliteit

De platen hieronder hebben zeker wel kwaliteiten, maar desondanks haalden ze de top-20 niet.

Al Green – Lay It Down
Deus – Vantage Point
Ry Cooder – I, Flathead
Joan As A Police Woman – To Survive
Randy Newman – Harps and Angels
The Felice Brothers – The Felice Brothers
The Last Shadow Puppets – The Age Of Understatement
Beck – Modern Guilt

Tegenvallers

En dit zijn de tegenvallers van het jaar. Ik wil hierover niet in details treden, omdat ik niet graag iets negatiefs zeg over muzikanten, kunstenaars, schrijvers. Deze mensen werken hard en doen hun best – maar het kan al eens tegenvallen.

Ryan Adams & the Cardinals – Cardinology
Lucinda Williams – Little Honey
Shelby Lynne – Just A Little Lovin’
The Gutter Twins – Saturnalia
Brian Wilson – That Lucky Old Sun
Gary Louris – Vagabonds

Songs

De songs die ik het liefst heb gehoord:

Calexico – Slowness
Fleet Foxes – White Winter Hymnal
Cat Power – I Believe In You
Deus – The Vanishing Of Maria Schneider
Jakob Dylan – On  Up The Mountain
Bon Iver – Skinny Love
Drive-By Truckers – I’m Sorry Huston

That’s all folks!

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski