A. zegt dat ze Facebook hoe langer hoe vervelender begint te vinden. Het is dom en je verliest er veel tijd mee. Ze vergeet misschien dat heel wat van de onnozele spelletjes die Facebook ‘rijk’ is mij via haar bereiken. Uit beleefdheid installeer ik die dan en doe er even aan mee. Zo heb ik me al laten kidnappen en heb ik zelfs anderen gekidnapt. Ze heeft een vampier van me gemaakt, en weet ik veel wat nog allemaal. Het lijkt kinderlijk, maar is dat niet echt. Overal op je scherm word je gelokt om te consumeren, te kopen, geld uit te geven aan nutteloze dingen. Maar in tegenstelling tot A. vind ik Facebook niet vervelend. Het is een weergaloze weergave van deze extreem-kapitalistische maatschappij die onze levens beheerst. Je kunt er bijzonder veel uit leren. Dat is niet echt moeilijk, omdat de gehanteerde symbolen, metaforen en metonymia voor de hand liggen. Je moet niet diep graven om te achterhalen wat wordt beoogd, wat de drijfveren zijn.
Tevens is Facebook een aangenaam tijdverdrijf voor depressieve mensen. Het gratis kleinood valt te verkiezen boven kwisprogramma’s op televisie, kruiswoordraadsels, roddelblaadjes en zelfs patience. Facebook is ook efficiënter dan Lexotan, Librium, Valium, Temesta, Seresta en alle andere farmaceutica waar je je geheugen van verliest. Op Facebook kun je lekker creatief bezig zijn met kurk, karma of bloemstukken. Ik ben nu maar gedeeltelijk ironisch, gedeeltelijk meen ik dit echt.
Ik zeg tegen A, via Facebook zelf nota bene, dat ik het een goed communicatiemiddel vind. En zeker omdat het een ‘wezen’ is dat in zijn eigen staart bijt. Het extreem-kapitalistisch ingestelde netwerk geeft de mogelijkheid om het extreem kapitalisme te ontwrichten. Binnenin ontstaan allerlei zeer kritische netwerken. Ik word geïnformeerd over subversieve activiteiten in mijn eigen stad en elders, waar ik anders nooit iets over zou horen. Ik raak bevriend met boeiende kunstenaars, dichters, acteurs, etc., die vaak ondergronds actief zijn. Natuurlijk niet allemaal, maar zelfs degenen die met ‘het systeem’ meedraaien doen dat ongetwijfeld met de nodige scepsis.
Ik zeg tegen A. dat ik me nu minder geïsoleerd voel, minder alleen in de stad waar ik woon. Ze gelooft me niet. Ze denkt dat ik alle dagen naar openingen van tentoonstellingen ga en de hele tijd interessante mensen ontmoet. Terwijl ik meestal binnen zit en zeer weinig beleef. Ik, ik ben echt geïsoleerd, zegt ze, ik verblijf in Denemarken, mijn familie en veel van mijn vrienden wonen hier meer dan duizend kilometer vandaan, in Polen. Ik moet voortdurend een taal spreken die de mijne niet is. Ja, natuurlijk, zeg ik, dat begrijp ik. Maar voor een keer wilde ik zelf begrepen worden. Dat je in een middelgrote stad als Brussel woont betekent niet noodzakelijk dat je er veel vrienden hebt en dat je alle dagen iets onvergetelijks meemaakt. Ik heb nauwelijks vrienden in Brussel. Ik voel me hier een balling. Mijn echte stad is Antwerpen. Maar nu ben ik daar al zeventien jaar weg. Als ik in Antwerpen kom voel ik mij er als een toerist. Ach, zeg ik, ik kan je dit op deze manier, in korte zinnetjes, en in een taal die de mijne niet is, niet uitleggen. Ik zal het op een andere dag proberen, we kunnen misschien eens skypen. Goed, zegt ze. Bye, have a nice day.
Na dat korte gesprek dacht ik nog even na over Facebook. En over hoe de wereld op korte tijd veranderd is. Hoe ik nu bijvoorbeeld zo goed als vreemde mensen zomaar aanspreek, hen vraag of ze mijn vriend of vriendin willen zijn. Stel je voor dat ik op straat op een mooie vrouw zou toestappen en haar vragen zou of ze van Paul Auster en Nicholas Roeg houdt… Maar dat is toch mooi, dat dat nu kan. Wat ik heel graag doe op Facebook is mensen, vooral vrouwen, kopen en verkopen. Ik bezit er op dit ogenblik al meer dan tien. Wat zegt dat over mij? Maar veel liever nog krijg ik van iemand een bericht en stuur ik een bericht terug. Zodat het lijkt alsof we echte vrienden zijn. Omdat ik zonder echte vrienden niet leven kan.
HOOCHIEKOOCHIE 
Gelof je dat ik geen idee heb waar je het over hebt. En als ik het zo lees vraag ik mij af of ik iets mis. Roen kloeg ook al dat hij er veel te veel tijd in stak.
LikeLike
Ik geloof je, en mag ik je waarschuwen: het is zoals met drugs, begin er niet aan. Ik meen mij te herinneren dat ik in mijn vorig stuk over facebook al schreef dat het zeer verslavende shit is. Bij mij is het begonnen met ongezonde nieuwsgierigheid. Maar nu zie ik voornamelijk “her ribbons and her bones”.
En ook dit: onbekende en raadselachtige verschijnselen trekken altijd aan. Hoezeer je je er ook tegen mag verzetten. Het is als met de ‘duivel’: sommigen omarmen de religie om toch maar niet in zijn armen te vallen. Terwijl hij een mens is zoals iedereen, de arme duivel.
LikeLike
Facebook is zoals de rest: het hangt af van wat je ermee doet. Ik vind het heel interressant om evenementen te organiseren en contacten te scheppen. Verder speel ik nooit met die spelletjes, geen tijd daarvoor. Ik heb niet zozeer de indruk depressief te zijn 🙂 Vriendschappelijk,
LikeLike
PS Ik lees ook dolgraag Murakami, en wat ze ‘vrienden’ noemen op Facebook moet je eerder ‘contacten’ noemen… zelfs als er een of andere vriend bij kan.
LikeLike
…contacts must one man have, before you find a real friend? The answer, my friend,…..
LikeLike
mooi, de prent.
is het een foto van zo’n kinderblokpuzzel?
LikeLike
Eric, ja, de meesten zijn contacten, sommigen zijn vrienden (ik durf een zeer klein aantal dat ik nooit heb ontmoet zelfs vriend noemen, maar dan in de ruime betekenis van het woord).
Shake, de tijd zal het uitwijzen. Denk je niet? Vind je de ‘nieuwe’ Dylan nog altijd niet goed?
Evy, ja. Blokkendoos. Ik was helemaal vergeten dat ik daar ooit mee had gespeeld. Met dezelfde blokken als hierboven, De Gelaarsde Kat (en andere sprookjes). Ik was enorm verslingerd aan de Gelaarsde Kat.
LikeLike
Mooi stukje tekst. En die blokken voeren me ook terug naar een tijd waarin alles zoveel simpeler leek.
LikeLike
Ik heb inmiddels ook mijn ziel aan de feesboek duivel verkocht. But I don’t give a flyin’ fuck anymore.
Je hebt gelijk Martin: het is de nieuwe drug en het helpt inderdaad beter dan Paroxetine en Lorazepam (mijn anti depressivum en kalmeerpil).
LikeLike
als 1 of meer mannen geheel achter Peerke. Maar Martin als het werkt, zowel verslavend als helend, neem het dan. Ik heb via blog en webstek inmiddels al een tweetal vrienden gemaakt. Internet heeft inderdaad veel te bieden. Zeg, als je ooit met pensioen gaat, keer je dan niet beter terug naar Antwerpen?
LikeLike
Welja, Martin de ‘nieuwe’ dylan is niet meteen een blozende baby, eerder een nageboorte. Interessant genoeg voor ‘fans’, waaronder ik natuurlijk ook mezelf reken, maar sommige kranten noemden deze collectie ‘essentieel’ binnen het totale oeuvre van Dylan. Ze dwalen (volgens mij). De vorige bootleg series waren, zonder uitzondering, allen een stuk essentiëler, me dunkt. ps: Heb je je flickr mail reeds gelezen, die ik verzond?
LikeLike
dat is toch wel de meest spectaculaire rechtvaardiging van zinsverbijstering die ik in tijden gelezen heb 😉
LikeLike
Ja, Shake, ik heb die mail ondertussen beantwoord. Alvast bedankt. Ik vond die Rolling Thunder-bootleg niet zo schitterend. Maar ze lonen allemaal de moeite.
Guy, bedankt voor het fantastische compliment!
Marc, ik leef van dag tot dag. Wat zal ik doen als ik met pensioen ga? Naar Timboektoe misschien?
LikeLike
dat dit weer bijzonder goed geschreven is moet eigenlijk niet meer gezegd worden want het is hier altijd bijzonder goed geschreven. ik moet beginnen opletten. de mensen zeggen me dat ik “een echte facebooker” ben geworden. het klinkt als een ziekte, of toch minstens een verslaving.
LikeLike
bedankt, beste koen, en wees maar voorzichtig met dat facebook-gedoe. zelf heb ik al veel kostbare tijd verloren. de vraag is wel wat ik anders zou hebben gedaan.
LikeLike
Op de één of andere manier voel ik de eenzaamheid scherper met facebook. De illusie van zogenaamde vriendschappen wordt nog eens geëxtrapoleerd. Mij komt het voor dat iedereen vooral met zichzelf bezig is… telkens de lamp boven zichzelf aanknippert, om toch maar zo veel mogelijk gezien en gehoord te worden, maar weinig moeite neemt om reacties te uiten op wat anderen te vertellen hebben. De schijn van constante happiness wordt ook aangehouden lijkt me, in fancy taal word er vrolijk op los geschertst… ach misschien ben ik er te oud voor, en is de ideale facebook leeftijd dertig.
LikeLike
Ms Stonewood, ik herken die eenzaamheid. Maar bij mij is die er al voor ik facebook opstart. Als ik me niet eenzaam zou voelen zou ik er niet aan beginnen. Het probleem, natuurlijk is, dat het bezig zijn met facebook je gevoel van eenzaamheid of isolement niet wegneemt, maar nog versterkt. Want je zit daat alleen voor je scherm terwijl je het gevoel hebt dat je binnentreedt in een netwerk van allemaal vrienden die elkaar bijzonder goed kennen.
Maar er zijn positieve aspecten aan facebook: die heb ik hierboven besproken.
LikeLike