MARC MOULIN R.I.P.

Marc Moulin was een van de beste Belgische muzikanten / componisten / dj’s. In de jaren ’70 luisterde ik vaak naar zijn programma Cap de Nuit. In die tijd was het nog normaal dat we naar Franstalige zenders luisterden. Bovendien was Marc Moulin een homo universalis.

[Een mooie reactie van Guy alias Boleuzia: “Begin jaren ’70 begon ik me te verdiepen in muziek die meer was dan wat TopPop te bieden had. Zaterdagavond (uitgaan zat er voor mij nog niet in) luisterde ik steevast naar KingKong, samen met m’n iets oudere neef, op de autoradio van m’n vader die in de schuur stond geparkeerd. Binnen hadden we ‘radiodistributie’ en konden we RTBF niet ontvangen, vandaar… Marc Moulin introduceerde ons in het Frans, een taal die we niet altijd begrepen, in een nieuw soort muziek: een amalgaam van jazz en experimentele rock, waarin invloeden van soul en wereldmuziek niet werden geschuwd. De uitzending werd meermaals, omstreeks half twaalf, afgesloten met ‘Adios’ van Weather Report uit ‘Sweetnighter’. Deze fusionplaat was de eerste jazz-elpee die ik heb gekocht. Het begin van een gedreven interesse in de ‘echte’ jazz, dankzij Wayne Shorter, maar bovenal dankzij Marc Moulin. Merci en…adios.”]

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

5 gedachten over “MARC MOULIN R.I.P.”

  3. Het is niet mogelijk ! Cap de Nuit…Radio Cité…Een Dag van Nationale Rouw mag afgekondigd!
    Music is my Husband, Rythm is my Lover…kon het beter geformuleerd?

    Like

  4. Begin jaren ’70 begon ik me te verdiepen in muziek die meer was dan wat TopPop te bieden had. Zaterdagavond (uitgaan zat er voor mij nog niet in) luisterde ik steevast naar KingKong, samen met m’n iets oudere neef, op de autoradio van m’n vader die in de schuur stond geparkeerd. Binnen hadden we ‘radiodistributie’ en konden we RTBF niet ontvangen, vandaar… Marc Moulin introduceerde ons in het Frans, een taal die we niet altijd begrepen, in een nieuw soort muziek: een amalgaam van jazz en experimentele rock, waarin invloeden van soul en wereldmuziek niet werden geschuwd. De uitzending werd meermaals, omstreeks half twaalf, afgesloten met ‘Adios’ van Weather Report uit ‘Sweetnighter’. Deze fusionplaat was de eerste jazz-elpee die ik heb gekocht. Het begin van een gedreven interesse in de ‘echte’ jazz, dankzij Wayne Shorter, maar bovenal dankzij Marc Moulin. Merci en…adios.

    Like

  5. Ja, hij heeft zeer veel gedaan voor de jazz, ook voor de Belgische jazz. Ik ben nooit zo gek geweest op fusion, maar dat is, of was, gewoon kortzichtigheid van mijn kant. Zijn laatste drie cd’s vind ik echt buitengewoon goed. Vooral Top Secret en Entertainment. Nu ga ik me the Placebo Years aanschaffen.

    Wel straf dat je in de auto moest gaan zitten om naar muziek te luisteren!

    Like

Reacties zijn gesloten.

%d bloggers liken dit: