Ik weet dat het al na middernacht is, maar voor mij is het nog altijd woensdag. De tijd is een eigenaardige notie. De manier waarop je met je tijd omgaat is misschien dezelfde als die waarop je met je vrienden omgaat, wie zal het zeggen en heeft het belang? Ik las onlangs ergens in een of ander blaadje een lezersbrief van iemand die zich voortdurend op feiten beriep. Feiten tegen beweringen, waren het. Maar als je iets beweert over een feit is het toch al een bewering, of niet? Wat zijn feiten dan eigenlijk? Is de wereld alles wat het geval is? Ik vraag het mij af.
Alleszins ben ik later thuis gekomen dan ik gewoon ben. Daardoor is het voor mij nog steeds woensdag. Vandaag las ik iets merkwaardigs. Bernard Dewulf had het in zijn column in De Morgen over de vriendschap. Het is een ironisch stukje over vooral facebook en de manier waarop daar met vriendschap wordt omgegaan. “Er moet onmetelijk veel vriendschap zijn nu in de wereld”, luidt zijn eerste zin. Ongetwijfeld ironisch, zoals de hele beschaafde wereld ironisch is. Want het spreekt vanzelf dat al die mensen, mezelf erbij, die op zoek gaan naar vriendschap in de cyberwereld, de ‘echte’ vriendschap in de ‘echte’ wereld missen. Er zijn duidelijk zeer veel eenzame mensen in de wereld.
Bernard Dewulf keurt facebook als fenomeen niet echt af, en hij wil meteen met iedereen vriendschap sluiten, maar niet met zijn (echte) vrienden. Hij maakt daarmee een terecht onderscheid tussen de vrienden van vlees en bloed die je vaak al jaren kent en de cybervrienden die je niet echt kent. Of is dat onderscheid toch niet helemaal terecht? Want hoe goed ken je je goede vrienden? Weet je hoe zij de wereld ervaren? Hoe zij jou zien? Wat zij voor jou voelen? Weet je wel wat vriendschap is? Zou je je leven geven voor een vriend? De kans is groot dat je je cybervrienden nog minder goed kent, maar deze vriendschappen houden een mogelijkheid in, een belofte. Door via facebook met honderd mensen bevriend te zijn ben je niet minder eenzaam, maar je krijgt alvast het gevoel dat je ergens bijhoort, dat je minder onzichtbaar bent, dat je morgen misschien al met een van die vrienden een koffie kunt gaan drinken. Of een boek schrijven. Of wat dan ook doen. It’s a wide open road.
Foto: Martin Pulaski, 2007
HOOCHIEKOOCHIE 
ik laat de facebook hype net als de myspace hype vrolijk aan me voorbijgaan.
Vorig jaar stond msn een goeie 4 weken op mijn pc. Ik werd er doodnerveus van. Van pure kolleire heb ik dat onzinnige programma weer van m’n pc gesmeten. Last fm heeft het zelfs nog minder lang uitgezongen op mijn pc. Ik voelde me opgelucht en bevrijd nadat ik die ellendelingen eruit had geschopt.
LikeLike
Ik kan het begrijpen dat je er onrustig van wordt. Soms heb ik ook dat gevoel. Maar meestal raak ik er mijn onrust kwijt.
Roen, ik ben vaak alleen en sommige mensen zijn graag alleen. Ze koesteren hun eenzaamheid. Ik koester mijn eenzaamheid ook, maar toch kan ik dat alleen-zijn niet goed verdragen. Daarom hecht ik mij aan die oppervlakkige contacten en speel ik soms zelfs vrij idiote spelletjes mee. Facebook is eveneens een bron van informatie. Bij Lastfm is dat veel minder het geval (wat mezelf betreft, maar ik denk dat een tiener in Rusland of zo er veel kan van leren).
Misschien ben ik naïef, maar ik geloof echt in de toekomst van die media. Overigens heb ik langs de weg van facebook al oude vrienden teruggevonden. En dank zij flickr heb ik nieuwe vrienden gevonden. Dank zij skynet ook trouwens.
LikeLike
hoewel ik dat boek vol gezichten niet ken, en ik met boeken niemand zomaar op het gezicht timmer, kan ik toch bekennen dat er via andere kanalen op het internet soms personen uit de virtuele wereld de andere binnentreden, met grote gevolgen voor de vriendschap. Het is me tot nu toe al drie keer gebeurd. Ik denk echter niet dat speciale kanalen daartoe dienen te worden gegraven noch aangelegd.
LikeLike
Nee, kanalen zijn er voldoende. Zelfs in Aalst, heb ik ergens gelezen.
LikeLike
Eenzaamheid, daar zeg je wat Martin. Ik koester ook de eenzaamheid vanwege mijn ziekte. Toch ben ik gelukkig dat ’s avond mijn geliefden terug naar huis keren van school en werk. Totale eenzaamheid zou ik niet aankunnen vrees ik. Internetfora en blogs zijn mijn veilige verbinding met de buitenwereld.
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ben eventjes gaan kijken op dat fameuze facebook. Misschien heb je alweer gelijk Martin, en moeten we geloven in deze nieuwe media. Erg “romantisch” is het allemaal niet, maar het ziet er inderdaad wel handig uit. Misschien maak ik ooit ook nog wel een profiel, misschien ook niet. Voorlopig even niet. Ik zit teveel met mijn hoofd in platen.
LikeLike
Ik heb zelf (nog?) geen facebook, maar acht de kans dat je ‘vrienden’ leert kennen via het internet even groot of even klein dan in een café, tijdens een feestje of noem maar op… It’s a wonderfull world, zullen we maar (cynisch) zeggen.
LikeLike