Het gaat goed met de jonge populaire muziek. Ik hoor geregeld mooie nieuwe songs, en luister op MySpace vaak verbaasd en verwonderd naar opnames van bands, zangers en zangeressen waarvan ik nooit eerder had gehoord. De echte ‘Americana’ (een term waar ik niet echt gek op ben, evenmin houd ik van de benaming alt.country) van bands als Drive-By Truckers, Gillian Welch & Dave Rawlings, Calexico en zo meer is nog altijd springlevend. Een band als Willard Grant Conspiracy wordt almaar beter door met nieuwe vormen te experimenteren. Dat kan ook wel eens tegenvallen, zoals bij Wilco (‘a ghost is born’) en Calexico (‘Garden Ruin’) in het verleden: wellicht kreeg het experiment meer aandacht dan de traditie, en zorgde dat voor een wanverhouding. Het is nu eenmaal een regel dat alle vormen van populaire muziek, ook jazz, op traditie zijn gebaseerd. Als daar te gretig van wordt afgeweken, zoals in bepaalde extreme vormen van Free Jazz, dan valt de spanning uit de muziek weg en haakt de luisteraar af. Het is dan alleen maar experiment, er is geen vaste grond, de luisteraar voelt zich duizelig worden of krijgt plotseling hevige hoofdpijn, zonder familiale voorgeschiedenis. Maar hoe dan ook moet populaire muziek het van experiment, van vernieuwing hebben om levendig te blijven en aan te spreken. Als je altijd maar hetzelfde herhaalt bloed je dood. Dat lijkt me voor alle kunstvormen een geldige analyse. Bij iemand als Dwight Yoakam lijkt me dat het geval te zijn.
Veel van wat ik op MySpace hoor en echt fascinerend vind lijkt me een verzoening te zijn van diverse soorten populaire muziek (folk, blues, country) en avant-garde. Junkie XL had het vorige zondag in Zomergasten nog over het belang van een avant-garde componist als Stockhausen. Frank Zappa verwees heel vaak naar Edgar Varèse. Je stuit ook vaak op John Cage, Gyorgy Ligeti en Luigi Nono. Allerlei experimenten met oude instrumenten gecombineerd met elektronica en meestal voorzien van een beat klinken nu vaak bijzonder boeiend. Experimenten met elektronica voor allerlei obscure soundtracks spelen een belangrijke rol, maar ook mainstreamfilmcomponisten als Henry Mancini, Ennio Morricone en Bernard Hermann leveren vruchtbare grondtonen. Er wordt bovendien weer veel aandacht aan de stem gegeven. Men zegt dan: die of die band grijpt terug naar Crosby, Stills & Nash. Maar heel wat van de jongere zangers en zangeressen zijn klassiek geschoold en kennen heel wat meer dan de pop en folk uit de jaren zestig en zeventig. De stemmen van Fleet Foxes bijvoorbeeld zijn even mooi als die van de Beach Boys, maar je hebt de indruk dat de Foxes ook goed naar Gregoriaanse muziek hebben geluisterd.
Om een kort verhaal kort te houden: ik heb op dit ogenblik de indruk dat 2008 een vruchtbaar jaar is voor de popmuziek, vergelijkbaar met 1956, 1965, 1977 en 1991. Ik hoop later dit jaar wat meer berichten uit de chaos van mijn muzikale microcosmos de wereld in te kunnen sturen. Muziek is tenslotte een van de weinige menselijke verwezenlijkingen die mij nog kunnen ontroeren en op die manier in leven houden.
Hieronder Bon Iver (een alias voor Justin Vernon) begeleid door the Bowerbirds met ‘Love’s For Fools’, live in the Bowery Ballroom in New York, een erg fijne concertzaal. Bon Iver treedt op in de Brusselse Botanique op 3 oktober later dit jaar.
HOOCHIEKOOCHIE 
Het geeft haast moed te weten dat jij nog altijd zo fanatiek met het willen ontdekken van nieuwe muziek bezig bent, Martin. Veel van jouw generatiegenoten willen dat niet meer en zitten vastgeroest in het muzikale verleden. De plaat van Fleet Foxes vind ik ongelooflijk; een betoverend mooie plaat die zelfs nu, na -tig luisterbeurten, nog niks aan kracht en magie heeft ingeboet; integendeel zelfs. Op dit moment is het mijn favoriete plaat van het jaar en zelfs van de 21ste eeuw. Hun CD heeft me de laatste weken doen teruggrijpen naar het muzikale verleden en dus beluister ik nu al iedere dag terug de oude platen van Neil Young, CSNY, David Crosby (het geniale If I could only remember my name), Buffalo Springfield, Gene Clark, The Byrds, The Band,… Ik ben dus de laatste weken met alles behalve nieuwe muziek bezig 🙂 Maar dankzij de plaat van Fleet Foxes klinkt die oude muziek vandaag ook nog nieuw. Nieuwe & oude muziek; het is allemaal relatief….
LikeLike
Het is inderdaad relatief. Wat je graag hoort hangt zeker ook af van bepaalde periodes in je leven. Jij zit nu wel in een heerlijke periode, op muzikaal gebied dan toch. Allemaal van het allermooiste, wat je hier opsomt.
Ik ga naar het concert van the Fleet Foxes. Het is een zeer mooie plaat. Ik ga verder ook nog naar Stephen Stills, Calexico, Lambchop en Mercury Rev. Het wordt een boeiend muzikaal najaar.
(Ik vind het jammer dat ik die heruitgave van Crosby niet heb.)
LikeLike
Martin, Roen, ik ben het helemaal ( voor één keer!) eens met jullie.Fleet Foxes…daar zien ze me ook op 20 NOV.Ik heb altijd van dat harmonie-zingen,zowel in de pop, als the folk, klassiek enz… gehouden. Treffend hoe dat in deze tijd het ambachtelijke van de jaren 50/60/70 terug opduikt.Alles komt terug, denk maar aan de jaren van de Jugendstil, zelfs de Renaissance…om daarna in iets nieuws te veranderen. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken !
Van Post-, naar Neo-Modernisme ? De menselijke stem zal er zeker van betekenis blijven.Een mix van ?
LikeLike
Alhoewel ik geen problemen heb met de term Americana, lijkt mij rootsmuziek een betere omschrijving. Muziek die bewust zijn euh… wortels heeft in de tradities: blues, country, gospel, rock ‘n’ roll. Kortom de muziek uit de Deep South. Maar daar dan weer nieuwe dingen mee doet.
Anders kun je beter gewoon de oude plaatjes opzetten.
De laatste vijf-zes jaar zijn wat mij betreft absolute topjaren op muzikaal gebied. Het lijkt wel of er iedere week weer iets moois te ontdekken valt. Alleen is daarvan nu niets meer terug te vinden in de hitlijsten.
LikeLike
Ik ga alleen naar de concertjes in Toogenblik dit najaar; daar voel ik me op mijn gemak. Jammer genoeg speelt Fleet Foxes dààr niet. Ik denk dat hun intieme muziek in zo’n grote zaal als de AB alleen maar kan tegenvallen. Wat had ik ze graag gezien daar in die kleine, gezellige, bruine folkkroeg in Haren… maar helaas; daarvoor zijn ze al ‘te groot’ geworden… ‘Americana’ en ‘Alt.country’ vind ik overigens net als Peerke ook mooie benamingen voor de rootsmuziek van de laatste 15 jaar.
LikeLike
iets anders dan nieuwe muziek, maar toch weer iets nieuws en eeuwig hypnotiserend: http://www.myspace.com/afintheair – 1 nummertje op deze compilatie-CD is van la sandoval – en binnenkort misschien zelfs terug een volledige cd? => zie hope sandoval op last.fm
adios
LikeLike