In tegenstelling tot veel fans van PJ Harvey vind ik haar ‘Stories om the City, Stories From the Sea’ uit 2000 haar voorlopig beste plaat. Het is pure pop, geen brutale harde rock, maar dat geeft niet, want haar versie van pop is sexy, opwindend, geil, lustopwekkend. De meeste van mijn tijdgenoten bedoelen met sexy iets dat helemaal niet sexy is. Bij mij moet de vlag de lading dekken. PJ Harvey is de laatste opwindende popkoningin, of liever was, want met ‘White Chalk’ schijnt ze daar een punt achter te hebben gezet. Vandaag haal ik de ‘oude’ Polly Jean tevoorschijn om 1 mei te vieren, met vooral imaginaire hoeren, pooiers en allerhande marginalen.
Eén gedachte over “PJ HARVEY EN DE HOEREN I”
Reacties zijn gesloten.
Liever polly dan potige Jean. Vlaggen dekken, het wordt een hele klus. Bedoelen ze pakweg intuïte, zeggen ze gevoel. Bedoelen ze indruk, zeggen ze gevoel. Bedoelen ze aantrekkelijk, zeggen ze seksie. Bedoelen ze afdeling, zeggen ze sectie. Enz.
LikeLike