Een marginaal ben ik geloof ik nooit geweest, tenzij een korte periode, tijdens die beruchte zomer van 1969, een mooie zomer, maar definitief verknoeid door een ‘zanger’ van wie ik de naam niet wens uit te spreken. Ik wil het overigens helemaal niet over 1969 hebben , maar wel over mijn voorliefde voor marges. Toen ik nog veel tijd en geduld had schreef ik in de marges van mijn boeken – niet die van de bibliotheek – allerlei opmerkingen, met potlood, zodat ik ze nog kon uitgommen. De marges van mijn cahiers waren volgens mij niet breed genoeg. Daarom schreef ik alleen op de rechterpagina, de linkerpagina gebruikte ik voor voetnoten of opmerkingen.
Toen ik met hoochiekoochie begon heb ik meteen veel aandacht gegeven aan de marges. Ik vind die sobere blogs met links en rechts niets dan wit heel mooi en aantrekkelijk. Op die manier leiden de marges de aandacht niet af van de tekst of het beeld. Maar bij mij gaat dat niet. Mijn marges staan vol met allerlei dingen die ik niet in mijn teksten kwijt kan.
Nu heb ik een paar dagen zitten zwoegen op mijn marges, zodat er wat leven in zou komen. Het verheugt me dan ook u te kunnen melden dat voortaan op de afbeeldingen in de marges kan worden geklikt voor allerlei informatie en clips. Ik hoop nu maar dat u nog tijd vindt om mijn teksten ook nog te lezen.
HOOCHIEKOOCHIE 
wàt een titanenwerk Martin!
En dat op de Dag van de Arbeid…
Eén ding viel me nu pas op: ik ga de lp van judee sill straks nog eens opleggen voor het slapengaan.
LikeLike
dank je roen, ja, op de dag van de arbeid. mijn vingers doen er pijn van, en om van mijn ogen nog maar niet te spreken. maar jij bent me voor geweest!
veel plezier met judee.
LikeLike
Als jij over muziek schrijft, ga ik in de kantlijn kijken.
(met lach).
(Tenzij het muziek is die ik ken, maar meestal is dat niet zo.)
LikeLike
ja, ze zijn erg breed en erg levendig, die kantlijnen.
LikeLike
zijn ze. heel erg smal. als ik in chicago geboren was zou ik dat daar moeten kunnen vertellen, in die marges. maar aan wie? aan mijn familie? aan mijn vrienden? aan the world outside? dus smalle marges maar, en alleen mijn eigen pathetische teksten in het midden. in de marges de bij wijze van spreken voetenoten. ik heb altijd van voetnoten genoten.
LikeLike