Gisteren hoorde ook ik Amerika zingen. Ik hoorde het verleden en de toekomst van Amerika zingen met een grootse, trotse, eeuwenoude stem. Het verleden van Amerika was wat het waard was. Maar de echte waarde, de verwezenlijkte droom, die zou nog komen, gisteravond. Bij elk lied van Mavis Staples verloor ik mezelf, mijn zuchten en mijn pijn, en ging ik terwijl haar stem mijn ziel binnendrong binnen in de droom van Martin Luther King. “Just like the tree standing by the water, we shall not be moved” zong Mavis Staples, en zongen wij allen mee. En nu ik deze woorden hier neerschrijf zie ik dat mijn woorden van gisteren al een echo waren van dat lied. Dit was geen concert, dit was een viering, een mis, een feest van de heidense ziel. Ik hoor in de gospel van Mavis Staples geen verlangen naar de eeuwigheid, naar het hiernamaals, maar wel een strijd tegen onrechtvaardigheid en verdrukking. De god van Mavis Staples is een vonk die ons de kracht geeft om elkaar de hand te reiken, om onze stem te verheffen, en te zeggen, de betere wereld is er nog niet, er is nog veel werk te doen, geef de moed niet op, elke stap is een stap vooruit, wat de doemdenkers ook mogen beweren. “We shall not be moved, like a tree standing by the water.”
Mavis is niet alleen een buitengewone zangeres, ze heeft ook magische gaven. Zo mocht ik voor de eerste en laatste keer Rick Danko en Richard Manuel op het podium zien verschijnen. Samen met Levon Helm en Mavis en Pops zongen ze deze sinds 1968 in het geheugen gegrifte woorden:
Go down, Miss Moses, there’s nothin’ you can say
It’s just ol’ Luke, and Luke’s waitin’ on the Judgement Day.
“Well, Luke, my friend, what about young Anna Lee?”
He said, “Do me a favor, son, woncha stay an’ keep Anna Lee company?”
Mavis was begonnen met de hele Buffalo Springfield op te roepen, Aretha Franklin kwam even ‘Respect’ zingen, Pops Staples had de gedaante van een blanke gitarist aangenomen,Martin Luther King verkondigde nog een keer zijn noodzakelijke droom, heel even zag ik Steve Miller op het podium klimmen, don’t let nobody turn you around, zei hij, zelfs Sam Cooke liet zich even zien, en natuurlijk was Barack Obama aanwezig. Ook hoorde ik Eddie Hinton en een zestal andere Muscle Shoals sessiemuzikanten hun instrumenten stemmen. Vervolgens werd het aanstekelijke ‘I’ll take you there’ ingezet. Nog veel meer volk passeerde de revue, geen eigen volk, maar het andere, dat ons de weg kan wijzen naar een betere wereld. Ik weet het dat dit belachelijk klinkt in deze cynische tijd. Maar desondanks is het zo. En de uitspraak “waardig ouder worden” klinkt voor mij niet langer belachelijk.
Het concert van Mavis Staples staat voortaan in de lange top-10 van het beste wat ik ooit heb gezien, gehoord en gevoeld. Ja, gisteren hoorde ook ik, zo lang na Walt Whitman, Amerika zingen.
HOOCHIEKOOCHIE 
Zéér mooi verslag van een bijzondere avond.
Mavis Rules.
LikeLike
goh, wat was ik hier graag bij geweest. misschien had ze me met haar krachtige, magische stem wel kunnen genezen.
LikeLike
dank je roen, dank je shake – ja het was echt wel een helend gebeuren, maar niet in die mate dat ik nu een andere mense ben, dat nu ook weer niet. een klein beetje anders, misschien, meer bewust van het feit dat onze uitspraken en daden toch wel zin hebben in het grotere geheel. ik bedoel in het geheel van de aarde, de natuur, de werkelijkheid, geen hoger ‘iets’, dat spreekt vanzelf.
LikeLike
is dit dan je heropstanding? De tekst die je aanhaalt (go down Miss Moses, enz.) is die niet van The Band (ik ken hem vooral van Cassandra Wilson maar ik lijd dan ook aan het cassandrasyndroom)?
LikeLike
inderdaad, the weight van the band. rick danko en richard manuel waren beiden zangers in the band, rick danko speelde bas, richard manuel piano. levon helm was de drummer van the band, ook een voortreffelijk zanger. alleen levon helm leeft nog een beetje.
the staple singers (met mavis) traden op in the last waltz van martin scorsese. mavis staples verwees naar danko en manuel en naar die mooie film.
nee, dit is niet mijn wederopstanding. die schijnt nog een hele tijd op zich te laten wachten. misschien moet er meer voor me gebeden worden?
LikeLike