Soms ben ik spontaan, soms moet ik dagenlang wachten op een woord. Natuurlijk ben ik niet de rouwberichtenschrijver van Skynet. Ik ben niet eens een Sky Pilot, en ik heb evenmin contacten met de Spirit in the Sky. Maar het heeft me alleszins diep geraakt toen ik las dat Danny Federici vertrokken is. De man die nu op dit ogenblik zo bezield orgel zit te spelen op dat meeslepende, opwindende ‘Hungry Heart’.
Heb ik een woord nodig? Het enige dat er hier toe doet is ‘dood’. Maar de muziek blijft, en Danny Federici blijft doorleven in zijn muziek, zeggen wij mensen. Toch durf ik dat betwijfelen. Ik heb the E-Street Band één keer zien optreden, in Vorst, op 26 april 1981 [1], enkele jaren na de dood van Elvis en Johnny Rottens bedenkelijke opstand.
Op weg van Antwerpen naar Brussel begaf de auto van mijn vriend J. het finaal. Buiten regende het oudtestamentisch. Met zijn vieren of vijven, de inzittenden, hebben we de auto achtergelaten en zijn zonder problemen liftend in Vorst geraakt, op tijd voor een goede staanplaats. Al bij de eerste song die Bruce Springsteens band inzette wisten we dat we die avond nooit meer los zouden laten. Dat we die voor altijd met elkaar zouden delen. Heel af en toe in je leven heb je zo van die momenten.
Maar Danny Federici leek toen al een beetje vergeten of zag er de zin niet van in om herinnerd te worden vanwege zijn fysieke aanwezigheid, alleen maar voor de noten die hij speelde, voor wat hij bijdroeg tot de magische sound van de toenmalige E-Street Band. Bruce Springsteen was de rock and roll-duivel in hoogsteigen persoon; iedereen weet dat rock and roll de muziek van de duivel is, een sympathieke kerel, met een warme ziel. Miami Steve Van Zandt en Clarence Clemons waren de bewaarengelen aan Springsteens linker- en rechterzijde. Achter die drie ‘reuzen’ bevonden zich de fijnere mensen, Roy Bittan en Danny Federici. Drummer Max Weinberg en basspeler Gary Tallent vormden een derde, Phil Spectorachtige rij, de basis, de lijm, die het allemaal samenbond, zij lieten de songs in onze harten bonzen. En wij zongen mee op elk lied, terwijl we nauwelijks hoorden wat Danny Frederici deed, hoe hij de geest opriep van een al wat oudere generatie, Del Shannon, Chris Montez, Cubanen, Mexicanen, the Sir Douglas Quintet met Augie Meyers, het geluid van de kermis in onze oude dorpen. Let’s Dance! En nu is Danny Federici dood en kunnen we niet treuren. Ik kan niet treuren zonder dat woord. Dat woord dat uit mijn hongerig hart zou moeten komen en niet komt.
[1] Datum toegevoegd na een opmerking van Luc Dorissen.
HOOCHIEKOOCHIE 
Een muzikant eer je door te luisteren naar zijn tunes. Casa LBL99: Badlands, Darkness on the edge of town, Born to run, Thunder road, …
LikeLike
Zo is het. Het gaat om de muziek. Daarom is er ook geen woord gekomen. Alleszins niet het woord dat Danny Frederici, de muzikant, kan vervangen.
LikeLike
We waren met z’n vieren, en het was in 1980.
LikeGeliked door 1 persoon
Correctie: Het was op 26 april 1981. Maar we waren wel degelijk met z’n vieren. Een mens van nog geen achttien vergeet zoiets niet snel. Toch niet als je net dan in twee groepjes moet liften, kwestie van strategie. Die slaagde en het ‘in dreams’ openingsnummer (nadien nooit meer gehoord) tot het meest aangrijpende openingsnummer ooit maakte…
LikeLike
Luc, man, dit warmt mijn hongerig hart, jou hier aan te treffen. Je hebt gelijk, ik had minder slordig moeten zijn en mijn dagboeken en notitieboekjes raadplegen, maar dat heb ik niet gedaan. Toen ik dit aan het schrijven was had ik al wel het gevoel dat er iets niet klopte met de tijd, maar ik dacht, wat maakt het uit, bij zulke diepe gevoelens, en zeker bij verdriet, speelt de tijd niet echt een rol.
Maar het klopt en ik herinner me ook nog heel goed dat we ons om ‘strategische redenen’ in twee groepjes verdeelden. Ik dacht ook dat het vreselijk hard regende.
Ik meen mij te herinneren dat het ‘Follow that Dream’ was (een hit van Elvis Presley) waarmee hij begon. Bruce Springsteen was een grote Elvis-fan, zoals je weet, en in tegenstelling tot Elvis zelf wilde hij die droom niet opgeven, wat hij ook niet heeft gedaan.
Nu worden heel veel herinneringen weer in mij opgewekt. We hebben het werkelijk gedeeld, vind je niet? Follow that dream! Maar dat is moeilijk.
LikeLike
We hebben het inderdaad gedeeld. Neil Young en Elvis Costello, die twee andere grote heren, heb ik ook een viertal keer gezien, beleefd, enigzins gedeeld. Alhoewel veel minder. Dat was meer ieder voor zich. Of op zich. Ook al was het telkens totaal anders.
Bruce Springsteen, op 26 april 1981, enkel toen, kon niet worden invierengedeeld. De drie keer Springsteen daarna was eigenlijk wel altijd een beetje ‘van hetzelfde’, en toch was Springsteen de eerste keer om meer dan één reden uniek en totaal anders. Sommige eerste keren hebben een bijzonder statuut. Misschien komt het door die autopanne. Uitgerekend en uitgeregend bij Springsteen. De symboliek is te voor de hand liggend.
Als men er een film over zou maken, zou men hem als ‘erover’ bestempelen. Te zoet.
Regende het?
LikeGeliked door 1 persoon