ALWEER GEEN BLOWJOB

Martin Pulaski, Zelfportret

Word ik debiel, seniel, goed gek of gaat het gewoon beter met me? Oordeel zelf maar. Vrijdagavond heb ik geboeid en geïntrigeerd naar een aflevering van ‘Het uur van de wolf’ over Johnny Hoes zitten kijken, de schrijver van bekende Nederlandstalige liedjes als ‘Cherie’ (Eddy Wally) en ‘Och was ik maar bij moeder thuisgebleven’  (door Johnny Hoes zelf naar de top van de toenmalige hitparades gezongen). De man is negentig jaar, nog steeds levenslustig en geïnteresseerd in gewone mensen als u en ik – en bovendien lijkt hij me volkomen eerlijk. In Humo las ik de volgende uitspraak, die Johnny Hoes helemaal typeert: “Moet je luisteren, mijn vader werd 102, dus misschien heb ik nog wel een tijdje te gaan. Maar goed, die dag komt zeker. Naast mijn graf mogen ze dan een jukebox zetten met al mijn grote hits, zodat bezoekers naar believen een nummer kunnen draaien. Eén euro per liedje, dan verdienen we nog wat ook.” Ik heb nu het plan opgevat om weer als vroeger rommelmarkten af te gaan schuimen en er – niet als vroeger – langspeelplaten op het Telstar-label van Johnny Hoes te zoeken. Dat belooft.

Zaterdag was ik na lange tijd nog eens in Antwerpen, de stad waar ik me altijd thuis heb gevoeld.
Een Rus zei op televisie dat hij shoppen veel leuker vond dan stemmen voor een of andere corrupte politicus. Mijn über-ich zal opperen dat ‘ik’ het daar niet mee eens ben, niet omdat ik winkelcentra haat (dat doe ik ook) maar omdat het niet politiek correct is. Onbewust echter voel ik mij aangetrokken tot alles wat glinstert, ook al is het geen goud. In plaats van te vechten in een of andere ‘dirty little war’ ga ik veel liever shoppen, ook al vind ik dat verkeerd. Een mens zit vreemd in elkaar. Een goede god zou de mens veel duidelijker en meer samenhangend hebben gemaakt, en een slechte god ook.
Op de  De Keizerlei nam ik afscheid van mijn geliefde, zij ging in navolging van Imelda Marcos schoenen kopen, en ik stapte haastig de mediamarkt binnen. Daar keek ik even naar de dure camera’s en spoedde me dan naar de afdeling dvd’s en cd’s, waar mijn oog op een plaatje van Bobbejaan Schoepen viel, de zanger van ‘Een hutje op de heide’, ‘Café zonder bier’ en ‘’k Zie zo gere mijn duivenkot’. Ik heb me de cd meteen aangeschaft en zit nu mee te zingen op ‘Zie ik de lichtjes van de Schelde’. Bangelijk, zoals ze in Antwerpen zeggen.
Maar vrees niet, beste lezers: ik gaf daarnaast veel geld uit aan ‘kwaliteit’, films van Yasujiro Ozu, Akira Kurosawa, Kim Ki-Duk,Vincent Gallo en een box met vier films van Pier Paolo Pasolini. In mijn favoriete platenwinkeltje, Fat Kat in de Lange Koepoortstraat, vond ik ongeveer alles wat ik de voorbije maanden op mijn ongeschreven lijstje had genoteerd: Bob Lind – The Complete Jack Nitzsche Sessions; Goffin & King – A Gerry Goffin & Carole King Song Collection 1961-1967; The Cake – More Of the Cake Please; Phil’s Spectre III – A Third Wall Of Soundalikes; the Leiber & Stoller Story – Volume One: Hard Times; The Leiber & Stoller Story – Volume Two: On The Horizon; The Leiber & Stoller Story – Volume Three: Shake ‘Em Up And Let ‘Em Roll; en uitstekende verzamelingen op het Atlantic-label, van the Mar-Keys, King Curtis en Don Covay.
Misschien is het nog goed dat ik aan een depressie lijd. Anders zou ik binnen de kortste keren bankroet zijn. Maar als het nodig is kan ik mijn koopgedrag uitstekend verdedigen. Overigens ga ik altijd graag stemmen, omdat ik weet dat onze politici hier in vrolijk België helemaal niet corrupt zijn. Helemaal niet.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski