HET ZWIJGEN VAN MIJN VRIENDEN

“It seems the songs we’re singing are all about tomorrow.
Don’t make promises that you can’t keep.”
Tim Hardin

Het zwijgen van mijn vrienden met wie ik de wereld zou veranderen.
Hoe verklaar ik het zwijgen van mijn vrienden en dat van mezelf?
Het zwijgen van de innemende postzegelverzamelaar die me
Als aan een sterfbed de les spelde in verband met de opheffing van mijn mythische zelf
Terwijl ik toch een koning was geweest en de helderste sterren had aanbeden.
Hoe het mogelijk was dat ik alle antinomieën had opgegeven
En gezonde waanzin voor zelfverlies en onzekerheid had ingeruild.
Waren de magere heiligen dan uit mijn geheugen gewist
En stond ik niet langer te huppelen in de marge
Maar gaf ik me grimmig over aan een van overhand opgelegde lobotomie
Die net zo goed als alle mensenwetten tot mislukken was gedoemd?

Ik zweeg zonder reden omdat ik nergens mijn plaats vond.
Een keuze was niet gauw gemaakt tussen slecht en minder slecht
Of tussen vals, laf, onooglijk, beheersbaar en schijnheilig.
Ik zweeg omdat mijn vrienden zwegen ook als ze spraken
Of hun werelden met hun creaties kleurden,
Zij het zonder woede of verdriet, alleen maar uit zinloze begeerte.

Het zwijgen van mijn vrienden nu ik een oude koning dreig te worden
Van het verlies, de dorre grond, de vergetelheid en van wat verder onbekend is
Nu ik dreig te gaan wauwelen maar met veel te heldere woorden.
Niet zoals toen ik een prins was die de mist inging zonder aan winst te denken.
Het zwijgen van mijn vrienden nu ik eenzaam ben en vaak de minuten tel
Nu pijn en zelfbeklag me gaan verminken en verraden.
Nu de zon het zaligste lied staakt en middag donker is als middernacht
Nu de uil die mij soelaas had kunnen brengen bij de uitgestorvenen staat geboekstaafd
En de beelden kwellingen, schaarste, rampen en oorlogen laten zien

Het zwijgen van mijn vrienden laat mij niet met rust en laat me niet rusten.
Ik zwijg nu al zo lang – waarom zou ik nu nog spreken, en tegen wie?
Ik ben toch niet bang voor paradoxen? Ik vrees geen einde en geen nieuw begin?
Ik blijf in mijn kamer en ga niet naar de bergen en ga niet naar de zee.
Ik kus geen beminnelijke vrouw en ga met niemand mee.
Geen muziek klinkt uit mijn mond. De muzen hebben geen inspraak
Nu ik een oude koning dreig te worden zonder zelfs een dochter
Die me zou kunnen tegenspreken en zeggen hoezeer ik een bedelaar blijf.

Het zwijgen van mijn vrienden met wie ik de wereld zou veranderen.
Hoe verklaar ik het zwijgen van mijn vrienden en dat van mezelf?

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski