Het is vreemd en opvallend dat er altijd weer enkelingen opduiken die graag op een podium gaan staan, een beetje hoger dan de andere mensen. Dat ze, zo lijkt het, door, gedurende de tijd dat zij, de enkelingen, zich boven hen verheffen wat lagere anderen, wensen beoordeeld te worden, en wellicht zelfs gestenigd of veel liever nog gekoesterd en begeerd.
En dat degenen die ervoor kiezen om tijdelijk een lagere plaats in te nemen, op de grond of op een ongemakkelijke stoel, en met te veel kleren aan, waardoor er gezweet wordt, graag om degenen die zich verheffen lachen, ze veroordelen, erom huilen, als het moet ze stenigen als waren ze martelaren, terwijl ze in dit bepaalde geval toch alleen maar de blues zingen – en sommigen hun gedachten laten afdwalen, laten afdalen naar de vreemden in henzelf aanwezig, en dat die laatsten, die weinigen, dan schrikken van dat vacuüm in hen.
Maar de dichters verlaten op tijd de zaal waar hoger en lager wordt gespeeld en keren huiswaarts, harden zich en wachten geduldig af. Af en toe peilen ze de diepte van hun afgrond, en soms lukt het hen een spoor te vinden van de weg die ze gingen toen ze de hoge, zacht glooiende heuvels van hun kinderjaren beklommen. Geduld moet je oefenen, zei de meester, daar komt het op neer, tot je het wijsje hoort, je diepste gezang. Van dat ogenblik af, en misschien al veel eerder, laat je je niet meer van de wijs brengen door harde stemmen en ingewikkelde manifesten op grijs papier gedrukt.
Het is vreemd dat er zulke mensen bestaan, die de ‘obscene grenzen’ die Lawrence Ferlinghetti ontwaarde nog langer willen bestrijden. En dat er anderen zijn die beamen wat Marcel Proust zei: degene die lijdt onder de liefde – als hij lijdt – is degene die ze ontvangt, niet degene die liefde schenkt. Maar hij moet het wel weten, anders is hij een dwaas. Alleen dwazen lijken gelukkig te zijn.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik kom hier dagelijks lezen, vind dat je steengoed schrijft. Dat wou ik je gewoon even melden.
LikeLike
Op een vreemde manier wellicht herken ik ‘mijn bezwering’ (die er absoluut geen is, Martin). Het me niet meer van de wijs laten brengen door…
Ik las vandaag Allen Ginsberg… en vind hier… Ferlinghetti.
En soms lIJken de dwazen slechts dwaas…
LikeLike
natuurlijk ben ik geen dichter, hé. Het leek misschien dat ik dat wou pretenderen…
LikeLike
Fijnproevers zijn jullie, niet zo bescheiden zijn! En nu wil ik niet zeggen dat ik een fijne mens ben, met fijne maniertjes. Ik kan best ook wel vloeken of onzin vertellen.
LikeLike
Ik vergat nog te zeggen dat jullie reacties me zoveel plezier doen – en moed geven om door te gaan. Soms heb ik geen energie meer, zoals Roen, die hier ook vaak komt (en ik bij hem), en denk ik, ik stop ermee, dit heeft geen zin. Maar dan zijn er deze momenten.
LikeLike
Ik wil de laatste tijd graag de handdoek in de ring gooien wat bloggen betreft (en nog wat meer) maar zowel het zelf schrijven als bij anderen lezen… blijft aantrekken.
Jij bent voor mij dus ook dagelijkse kost. Graag verder gaan,hé Martin.
En ja, zelf leef ik uiteraard ook op als ik merk dat ik gelezen wordt (bedankt dus!)
LikeLike
podiumdichters worden ze ook genoemd. komen veelal voor in Nederland (pom wolff of gijs ter haar, in het spoor van simon vinkenoog). tja, slam er maar op… in tijden waarin literaire tijdschriften nauwelijks nog bestaan
LikeLike
Dit (dit hele blog dus) is een goudmijn, een oase, een schatkamer. Dank daarvoor, voor alle bewogen- en bevlogenheid die ervan uitgaat, voor de gedeelde eenzaamheid, de vitale melancholie, de zoekende vondsten, de snikken en grimlachjes en de warme gloed van heel de boel.
een stille genieter die hier vaak inspiratie vindt.
LikeLike
Dank je Orlando, je weet niet hoeveel plezier je woorden me doen. Dat een mens genoegen beleeft aan wat ik schrijf zou al kunnen volstaan, maar natuurlijk heb ik liever dat meerdere mensen door mijn woorden worden geraakt. Ik hoop dat de inspiratie tot iets moois leidt.
LikeLike