WEEKEND

Toevallige ontmoetingen vinden nog plaats. Ongetwijfeld. Eveneens ontstaan nog beelden zonder naam. Zoals in de winter als de machines verstommen en de vorst talloze velden en polders tegen bouwondernemers beschermt.

Wij doen ons werk niet meer. Overdag staren wij voor ons uit of lezen iets in een boek van deze of gene schrijver. Niet lang, want onze gedachten dwalen af. Memphis, Tennessee is al voldoende voor een paar uren dromerij.

Dan is het opeens avond, tijd om ons te verbergen in een hoek van de kamer. In een aanpalend huis klinkt de stem van Charlotte Gainsbourg. Of we verkleden ons, gaan de deur uit, lopen elkaar tegen het lijf, kijken elkaar nauwelijks in de ogen. Een geheim woekert in ons, wij kennen het niet, of weten niet hoe het te vertalen.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

5 gedachten over “WEEKEND”

  1. IK kom hier graag lezen, ik herken vele toestanden en gevoelens, die ikzelf niet zo goed kan neerschrijven.
    Tot een volgende bezoekje.
    Groeten

    Like

  2. Ik denk dat ik gisteren een toevallige ontmoeting met jou en Laura had in het station van Berchem rond 11 uur. an dat? Maar je toch nauwelijks in de ogen gekeken. Vooral omdat ik de trein niet wou misschien. Maar vast en zeker ook om de virtuele mythe niet te doorprikken.

    Like

  3. Ja, Eva, het is goed mogelijk dat je onze ware zelven gezien hebt en niet onze ‘ficties’. Wij waren rond die tijd in het station van Berchem. Ik ben het wel even gaan vragen want ik wist het niet meer zo zeker. Jammer dat we geen kennis hebben kunnen maken. Jij moest toch niet de trein naar Brussel hebben?

    Like

  5. “Wijzelf doen ons werk niet meer”. Hoezo Martin? heb je al de koninklijke neiging om werk beneden je stand te vinden en op zondag hoe dan ook niet te werken, terwijl het land haast op zijn kop staat? Nu is staren (uit het raam, voor zich uit) inderdaad geen werk maar een zeer vrouwelijke bezigheid. Wijlen mijn grootmoeder zat jarenlang dagelijks aan het raam. Eigenlijk zat ze daar ook maar te staren, in afwachting dat haar tijd zou komen om te gaan en haar overleden man, mijn grootvader, te vervoegen.

    Like

Reacties zijn gesloten.

%d bloggers liken dit: