WAAROM IK AFZAG VAN EEN GEVONDEN GEDICHT

Ik was al begonnen aan een ‘gevonden gedicht’ – in navolging van de pisbak van Marcel Duchamp, maar dan met gevonden woorden – opgedragen aan de seksprentjesknippers, en een tirade tegen de encyclopedieknippers zou daar op volgen… Opeens herinnerde ik mij echter Bob Dylans ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’ en de regels:

When you’re lost in the rain in Juarez
And it’s Eastertime too
And your gravity fails
And negativity don’t pull you through…

Ik dacht tegelijk aan de blik in de ogen van acteur Warren Oates, en hoe hij zijn schouders opgetrokken zou hebben bij de aanblik van zoveel onzin. En zo kwam het dat mijn zin in pisbakkenpoëzie en tirades tegen ingebeelde vijanden meteen verdween. Ik ging het toch weer niet hebben over de belachelijkheid van blogs over sexy girls, lingerie, big tits, vibrators en parenclubs?  Ik dacht, waarom zou ik tot vijand verklaren wie het niet waard is. Bovendien hebben die mensen je niets misdaan, jongen, dacht ik, ze willen toch ook maar ‘escapen’, net zoals jij. Want dit is geen prettige wereld. Soms wel natuurlijk, maar daar heb ik het nu even niet over. Laat hen toch rustig bezig zijn en hun zinnen verzetten. Als zij graag prentjes van blote babes uitknippen of de Wikipedia overschrijven dan moeten ze dat maar doen. Zij doen er niemand kwaad mee. Beter dat dan in Irak onschuldige burgers gaan doodschieten of wapens leveren aan de moordenaarsbendes in Darfoer. Nee, zoals ik een paar dagen geleden al schreef, ik moet opnieuw beginnen. Mijn ‘onschuld’ terugvinden en alle bijkomstigheden, alles wat me van mijn pad doet afwijken, terzijde schuiven. Mijn leven is al moeilijk genoeg, ik moet het nog niet verergeren door mij onnodige vijanden op de hals te halen. Of door dingen te schrijven die ondoordacht en ongemeend zijn.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

6 gedachten over “WAAROM IK AFZAG VAN EEN GEVONDEN GEDICHT”

  1. je doet me denken aan ‘het huis staat niet in brand’. en aan Bagdad.
    Ook wel aan doktersromans en aan caféhumor.
    aan voetbal.
    Aan nog wel wat.

    Like

  2. Door iets niet te doen wat je voorstond, ben je goed bezig. We hoeven ome Bob niet te danken maar het zou helpen dat wel te doen. Ga eens piepen op mijn blog, trouwens, er is er weer eentje overleden, je hebt hem over het hoofd gezien: Béjart, en ik heb het er heel even over.

    Like

  3. Dat nummer van Dylan is de titel van mijn laatste stukje, nu alweer paar weken geleden.
    Ik overwoog ooit een tirade tegen de uithangborden van bloggers. Genre : ik hou van dit en van dat en dit is mijn achtergrond, dit zijn mijn interesses en zo cinefiel en literair en interessant ben ik. Wel, ik deed het ook niet omdat ik dacht die mensen willen iets meedelen, iets communiceren, iets geven. In deze wereld die niet zo makkelijk is.
    groeten van Sputnik

    http://www.spoednique.blogspot.com

    Like

  4. misschien zijn de mensen die “blote babes uitknippen” wel gelukkig of gelukkiger dan bepaalde andere personen?

    Like

  5. Johnny, ja, dat zou best wel eens kunnen. Zelf ben ik alvast niet gelukkig. Met of zonder babes.

    Sputnik, dat zou dan ook een tirade tegen mij zijn geweest. Misschien heb je gelijk. Maar ik noem die namen niet om me interessant te maken. Het is een enthousiasme van me dat ik niet kan afremmen.

    Marc, ik heb gehoord van de dood van Béjart. Maar ik wist niet wat schrijven. Ik schrijf ook niet over iedereen die doodgaat.

    Evy, het huis staat niet in brand.

    Xray, bedankt voor de vriendelijke woorden.

    Like

Reacties zijn gesloten.

%d bloggers liken dit: