De ambtenaar in kwestie zit niet te schrijven maar te rekenen. Wel is het waar dat niet ver van het blonde meisje haar rechterhand een blocnote ligt, met pen erbij… Wat ik daar ontwaar zou wel eens geschrift kunnen zijn, een briefje misschien, tijdens een verloren moment aan het mooie ministerpapier toevertrouwd. Zeker zullen we het nooit weten, want het is in lang vervlogen tijden gebeurd, toen de kantoorwanden nog het zalige geluid van ratelende machines weerkaatsten. Je ziet: de rijmdwang speelt ook mij soms parten. Al probeer ik de laatste jaren Spartaans te zijn, een aparte stijl, een van nietszeggendheid, uit te vinden, een beetje zoals Kafka in zijn laatste notities, maar dan wel met meer goesting. Misschien moet ik mij tot de doctoren wenden om een andere richting in te slaan en het stromen van de Ganges in mij te bevorderen. Maar op wat moet ik rijmen? Op mezelf, op mijn vrienden, op jou? Of op de hele wereld, ‘which is going insane’? Je bedrevenheid (waar je naar verwijst) is onbetwistbaar, maar ik zie je vooral gedreven door goede demonen; misschien dat ik de boze duivels niet wens te zien. Geen ‘double bind’ voor mij. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan verzwegen.
HOOCHIEKOOCHIE 
Martin, wie die jou is weet ik niet, maar als je nou eens van die goede demonen engelen zou maken, zou het voor jou niet poëtischer zijn om aan te denken? Een suggestie, niet meer of niet minder…
LikeLike
die demonen zijn gewoonweg engelen, denk ik, denk je niet?
het doet me hoe dan ook veel plezier dat je reageert op een tekst die me zeer nauw aan het hart ligt.
LikeLike
martin, het doet me plezier dat ik jou plezier heb gedaan… die demonen dat klinkt in mijn oren zo pejoratief, zo onheilbrengend, terwijl engelen ja, iets fundamenteel goedaardigs hebben, zoals feeën en elfjes en zo… Mijn aanvoelen martin maar ’t is al laat ik sta niet meer garant voor de zinnigheid van m’n woorden… Slaapwel en heb zoete dromen
LikeLike